《Izolda's Strijd (Nederlands)》


 Proloog

    Hand in hand liep ze door de straten van Warschau. Voor de buitenwereld leken ze perfect. De mild aantrekkelijke Tobias. En de mooie Izolda. Tobias adoreerde zijn vriendin. Voor hem was er niemand mooier dan zij. Hij Overlade haar dan ook met cadeaus, van dure sieraden en dure kleding, eigenlijk alles. Ja, Izolda leek alles te hebben wat haar hart haar begeerde.


    Tobias zette haar af bij haar zaak, ze was Priv¨¦detective. Hij kuste haar. "Ik haal je vanmiddag weer op Liefste."zei hij. En hij vertrok. Zoals altijd als hij uit het zicht was liep Izolda naar de badkamer van haar kantoortje waar ze een fles mondwater had staan. Ze spoelde snel haar mond. Ze wilde hem uit haar mond spoelen.


    Daarna ging ze achter haar computer zitten. Ze bekeek haar e-mails. Weer niet een van hem. Ze zuchtte, het was nu een jaar geleden dat ze uit haar thuisland was vertrokken. Wel vrijwillig maar niet helemaal uit vrije wil. Tobias had haar gedwongen te vertrekken, en ze na wat omzwervingen en naamsveranderingen hadden ze zich hier gevestigd in Warschau. Ze was de meeste namen al vergeten. In Brazili? waar ze de eerste 2 maanden woonde was ze Ada. In Venezuela was ze Consuela. In Rusland Elena. Ze had er nog een gehad in Duitsland maar die was ze echt vergeten. Nu was ze alweer een half jaar hier in Warschau. En was ze dus al een half jaar Izolda.


    Ze had al die tijd e-mails gestuurd om een spoor te cre?ren. E-mails naar hem. Ze had hem zelf weg gestuurd. Op die vreselijke dag in dat pakhuis. Hij had zich vrij weten te vechten. Hij wilde haar ook losmaken. Maar ze had hem gezegd te gaan. Om haar achter te laten. Het een derde keer gezegd te hebben vertrok hij ook.


    Love this story? Find the genuine version on the author''s preferred platform and support their work!


    Een half uur later hoorde ze iemand naar haar toe komen en ze hoopte dat hij het weer was met versterking. Maar het was Tobias geweest, ook hij had veel namen gehad. Marcus. Mathias. Marco. De meeste met een M, maar om zich te vestigen in Polen had hij Tobias aangenomen. En hij had ze in geschreven als echtpaar. Iets wat Izolda vreselijk vond.


    Ze wilde terug naar huis. Naar hem. Ze had de keuze gekregen om met Tobias mee te gaan of om hem te zien sterven. De man waar ze eigenlijk van hield. Om hem te beschermen had ze besloten mee te gaan. Ze had in haar korte afscheid hem verteld dat ze haar mannetje wel zou staan en dat als ze ooit kon, terug zou komen.


    Dat was nu een jaar geleden. Eerst had Tobias haar niet vertrouwd en moest ze binnen blijven. nu had ze gelukkig al een maandje dit kleine detective bureautje. Ze had nog geen zaken. Ze hoopte dat die snel zouden komen. Ze keek weer naar haar mails. Niets. Ze zuchtte een laatste poging dan maar.


    Hey, ik ben het weer. Je weet wel wie. Hoe is het met je? Ik sla me er wel door heen hoor. Ik had gehoopt iets van je te horen. Ik kan je niet vertellen waar ik ben, dan ben je in gevaar dat snap je hopelijk zelf wel. Hoop snel iets van je te horen. Al is het maar dat ik weet dat je nog leeft. Mam nadziej?, ?e do zobaczenia wkr¨®tce (dat is hopelijk tot snel in mijn nieuwe ''thuis'' land.) X... E.

 inleiding

    Een jonge vrouw kwam haar kantoor binnenlopen. "Hallo", snikte ze. "Kan ik je helpen?" voegt ze. "Is dit E.V.A. priv¨¦detective?" vroeg ze. Izolda had nog geen tijd gehad haar bedrijfsnaam op de deur te zetten; ze was alleen nog maar vindbaar online en in een ouderwets telefoonboek. "Ja, dat klopt", zei ze. Snikkend ging de vrouw zitten. "Ik denk dat mijn man vreemd gaat", zei ze. Izolda gaf haar een doos tissues. "Vertel is meer", vroeg ze. "Nou, toen ik laatst onverwacht thuiskwam, stonden er allemaal kaarsen in huis en overal bloemen." Hij was nooit zo romantisch. "En laatst vond ik blonde haren op zijn kleding", zei de vrouw overstuur.


    "Ik zal kijken of ik je kan helpen, maar dan heb ik wat gegevens nodig," zei Izolda. De rest van de ochtend spendeerde ze met het ondervragen van de vrouw. Het voelde bijna weer als het thuis deed. Maar ze miste wat. Haar partner en beste vriend. Ze besloot de zaak maar aan te nemen. Ze zat hier anders toch alleen maar te wachten.


    This story has been stolen from Royal Road. If you read it on Amazon, please report it


    Ze besloot eerst wat informatie in te winnen over Olaf Kaminski. De echtgenoot van de vrouw. Door wat slimme trucjes wist ze het bevolkingsregister in te komen. Hij was een werkeloze man, geboren in 1985 en was getrouwd met Ewa. Dat was de vrouw met wie ze had gesproken. Ze glimlachte even. Ze vond het heerlijk om weer bezig te zijn. Ook al miste er een groot deel van dat plezier. Omdat hij niet bij haar was.


    Ze wist dat ze dit wilden doen. Maar overspel zaken waren saai, meestal was het posten en foto''s maken. Ze was ten minste weg bij Tobias. Ze maakte een plan van aanpak. Ze zou de eerste dagen posten om zijn gewoontes te leren. Zijn ritme. Daarna zou ze kijken met wie hij omging. Misschien zelfs wel met hem wat drinken. Kijken of ze hem uit de tent kon lokken. Hier kon ze haar echte naam als dekmantel gebruiken. Dat vond ze een fijne gedachte. Weer even Eva kunnen zijn.

 het gemis

    Pling! kwam eruit zijn pc. Hij zuchtte. Hij had geen zin in nog meer onzinklusjes. Mechels kon maar beter met echt werk komen deze keer. Hij klikte zijn mailbox open. E.V.A Detective. Was de mail van. Hij wilde het mailtje eigenlijk al deleten, maar hij verveelde zich zo dat hij weleens wilde zien welke onzin ze hem nu weer stuurden.


    "Hey, ik ben het weer." Je weet wel wie. Hoe is het met je? Ik sla me er wel door heen hoor. Ik had gehoopt iets van je te horen. Ik kan je niet vertellen waar ik ben, dan ben je in gevaar, dat snap je hopelijk zelf wel. Hoop snel iets van je te horen. Al is het maar dat ik weet dat je nog leeft. Mam nadziej?, ?e do zobaczenia wkr¨®tce (dat is hopelijk tot snel in mijn nieuwe thuisland). X... E."


    Wie was deze grapjas nou weer? Er stond geen rare link onder, dus dat wilde zeggen dat dit mailtje persoonlijk naar hem was gestuurd. En wie was E? Hij wist wel wie hij hoopte dat het was. Maar voor de bijna onmogelijke kans dat ze het wel was, mailde hij terug.


    "Wie ben jij? E?" "Was het enige wat hij schreef. Hij had al te vaak dit jaar gejaagd naar aanwijzingen die hem alleen maar teleurstelden. "Wolfs mijn kantoor." Riep Mechels vriendelijk. Zuchtend stond hij op. "Goedemorgen." Zei ze. Hij had een jaar al geen goede morgens meer. Maar zo goed als hij kon, glimlachte hij. "Ik wil je voorstellen aan Abel Berkzicht. Jouw nieuwe partner. Zei ze. Hij zuchtte. Hij wilde Eva terug. Geen nieuwe partner. Maar hij wist ook dat hij er weinig aan kon doen.


    "Is er al nieuws?" Vroeg hij. "Over Bols?" Vroeg Mechels. "Nee, meneer Wolfs, sinds gisteren is er geen nieuws. Hij staat internationaal geseind, maar na Rusland is hij niet meer gezien. Wolfs zuchtte. Geen nieuws over die rotzak. Dus ook geen nieuws over Eva. Hij miste haar. Zelfs zo erg dat hij het aanbod van Marion had aangenomen om in Esmees oude appartement te gaan wonen. In de ponti blijven kon hij niet. ''Pling'' weer een bericht. Hij opende het.


    "Ik begrijp het al." Het spijt me, ik zal je niet meer lastigvallen. Het ga je goed, Wolfs. "X. E"


    Hij wist niet waar hij hiervan moest denken. Maar ik wilde ergens wel weten wie die mysterieuze E was. Hij besloot er morgen verder over na te denken. Hij wilde naar huis. Dankzij Marion was het niet heel eenzaam.


    Hij deed zijn deur open. En zuchtte. Weer een dag geen spoor, hij wilde iets vinden. Om de hoop te hebben haar weer te zien. Hij glimlachte naar de foto van haar op zijn dressoir. "Dag Eef." Zei hij zo als elke dag. Het was een ritueel geworden. Even haar foto groeten. Alsof ze er werkelijk stond.


    Er werd op zijn deur geklopt. Zuchtend draaide hij zich om en keen door het kijkgaatje. Marion en zijn nieuwe partner Abel stonden er. Hij deed zuchtend zijn deur open. "Geen zin in gasten, Marion." Zei hij. "Peg gehad Wolfs." Zei ze en ze begeleidde Abel naar binnen. Bij het langslopen pakte Wolfs de foto van zijn dressoir en verstopte die. Hij kende deze jongen niet. Dus wilde hij niet dat hij Eva zag. "Leuk huis hoor." Zei Abel. Wolfs haalde zijn schouders op. "Tis een dak boven mijn hoofd." Zei hij blas¨¦ "zal wel wat kosten." Zei hij. "Niet echt. Ik huur het van een oude dame die een zwak heeft voor agenten. Zei hij. "Niet echt een zonnestraaltje, zie ik." Grapte Abel.


    Love what you''re reading? Discover and support the author on the platform they originally published on.


    "Sorry, het is 11 april, beetje een rotdag voor me." Zei hij en hij pakte zijn fles whisky. "Ook wat?" Vroeg hij. "O nee, mij te sterk, biertje?" Vroeg Abel. "Kijk maar in de koelkast." Zei Wolfs terwijl hij een glas inschonk. "Zo, zo. Chocomel. Had ik niet achter je gezocht hoor. Wolfs glimlachte. "Dat drink ik eens per jaar." Marion liep op ze af. "Ik had de datum niet in de gaten. "Moeten we gaan?" Vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. "Misschien wel prettig. De eerste verjaardag zonder haar". Marion knikte begrijpend.


    "Ik wilde vandaag Bami koken. Haar drankje erbij. Abel keek hem aan. "Wiens verjaardag was het?" Vroeg hij. "Is het." Verbeterde Wolfs. "Die van mijn Partner Eva." Zei hij. "Ben ik je partner niet dan?" Vroeg Abel. "Vat dit niet verkeerd op, maar als het aan mij lag niet." Zei hij. "Hoe kan ik dat goed opvatten?" Vroeg Abel.


    "Eva is ja, ingewikkeld. Ze is een vermist soort van. Ze is om erger te voorkomen meegegaan met iemand." Zei Marion. "Eva. Heeft haar vrijheid voor mij en mijn dochter opgegeven. Het liefste had ik haar nog bij me." Abel knikte begrijpend. "Dat is kut joh, en het is haar verjaardag.?" Wolfs knikte. Abel, hees het pak chocomel de lucht in. "Fijne verjaardag Eva." Riep hij. Marion glimlachte. Dit leek haar wel een lieve jongen. Misschien werd dit wel een goede collega.


    Ze kletste een tijdje. Ze leerde al snel dat Abel uit Woerden kwam. Maar dat hij daar niet helemaal op zijn plek was, hij wilde een gezelliger team dan daar en hoorde dat ze in Maastricht wel een close team hadden. Hij hield van voetbal, wandelen, gamen. En had op een toneelvereniging gezeten vanaf dat hij heel jong was. Dat miste hij wel. Hij had geen levenspartner, zijn ex-vriendin woonde nog in Woerden. Het ging stuk op het feit dat hij naar Limburg wilde.


    Wolfs vond hem wel ok¨¦, hij was vriendelijk en ambitieus. Ook wel grappig. Zo goed als met Eva zou het waarschijnlijk nooit klikken. Maar deze jonge knul was misschien wel een prima partner."


    Hij keek op de klok, het was al 10 uur. Hij had er geen erg in gehad dat de tijd zo snel ging. "Ik ga jullie naar huis sturen." Zei hij. "Het wordt al laat." Abel glimlachte. Ik zal mij dan maar terugtrekken naar mijn fort van de eenzaamheid." Zei hij dramatisch. Wolfs lachte. Misschien kon deze jongen iets plezier in zijn werk brengen. Abel vertrok, maar Marion bleef nog zitten. "Gaat het echt wel weer met je?" Hij knikte. "Ik moet door, h¨¨. Ik moet haar maar eens gaan vergeten." Zei hij. "Wil je dat?" Haar vergeten? Ik ben niet blind Wolfs. Je zoekt nog elke dag."


    "Ze is weg, Marion. Als ze wilde dat ik haar vond, was er iets."zei hij. "Dat geloof je zelf toch niet?" Die glibber zal alle sporen wel wissen." Zei ze. Hij knikte. Ze zou wel gelijk hebben. Maar wat veranderde dat? Niets. Er was nog steeds geen spoor van haar. Misschien wel nooit meer. Hij moest haar vergeten. Marion nam afscheid. Hij pakte zijn telefoon en belde Eva''s nummer. Hij wist dat hij haar voicemail zou krijgen. Maar dan kon hij even haar stem horen. "Hey met Eva, ik kan niet opnemen." Een pieptoon klonk. "Hey Eef, ik weet dat je dit niet hoort, maar fijne verjaardag, ik mis je." Hij hing op. Marion had gelijk. Hij wilde haar niet vergeten. Maar als hij dat niet deed, verscheurde het gemis hem. Hij moest kunnen werken. Ook zonder haar.

 de halve finale

    Weken verstreken Abel werd al snel een vriend. Hij en Romeo probeerde zijn gedachte van Eva te krijgen die hij nog steeds krampachtig zocht. Na een maand sloeg Romeo een arm om hem heen. "Ik weet dat jij van voetballen houd." zei hij. "Nu even niet Romeo. Ik ben denk ik wat op het spoor. Bols zijn pin pas is het laatst gebruikt op schiphol om een vliegtuig te Boeken naar Brazili?. "Laat het even los Wolfs. Luister Abel en ik hebben 3 weken vakantie. We gaan naar de halve Finale, Polen Nederland in Warschau en we hebben voor jou ook een kaart gekocht dus ga je mee." Zei Romeo.


    "Ik moet Eva vinden. Romeo dat snap je toch wel?" zei hij. "Alles wat je nodig hebt, is je politiecomputer toch? als je Mechels verteld dat je met ons mee gaat en je laptop ook. kun je daar zoeken. Kom op man iets leuks doen zal je goed doen. Kun je daarna met nieuwe energie verder gaan zoeken. Dan komen Abel en ik je zelfs helpen. Hij zuchtte hij wilde niet mee. Hij  moest er achter komen waar Bols Eva naartoe had gebracht. Abel en Romeo probeerde het nog een paar uur. Een half uur voor zijn dienst erop zat zei hij maar dat hij mee ging zo dat ze zouden stoppen met zeuren.


    Hij had zich laten overhalen door Romeo en Abel om met ze mee te gaan voor 3 weken naar het EK in Polen. Hij had er geen zin in. Hij wilde verder zoeken naar Eva, maar volgens Abel deed hij dat toch te koortsachtig. "Laat het nou wat los man. Wet van Murphy. Als je er niet naar zoekt, vind je het. Of in dit geval haar." had Abel hem gezegd. Maar hij kon makkelijk praten. Hij had Eva nooit ontmoet.


    Ze reden eindelijk Warschau in. Hier zou de wedstrijd Nederland Polen plaats vinden, het was een halve finale. Dus de 3 mannen waren wild aan het speculeren wie er opgesteld zou worden. En ook wild aan het discussi?ren wie er zou winnen en met welke stand.


    Wolfs moest toegeven dat hij het naar zijn zin had met zijn 2 collega''s en heel even niet aan Eva dacht. Of aan, jens Bols. Ze reden de parkeergarage van hun hotel in wat tegen over het stadion was. Romeo had dit duidelijk al even geplant. Ze kregen de sleutels van hun kamers. Wolfs had uitzicht op het bos. Nu hij alleen was kwam Eva alweer snel in zijn hoofd. Waar was ze? Was ze veilig. Miste ze hem net zo veel als dat hij haar miste?  of had ze Vreden met haar nieuwe leven en was ze hem vergeten. Zij was onvergetelijk maar hij zeker niet.


    De volgende ochtend werd hij vrolijk wakker gemaakt door Abel en Romeo. Ze hadden van die vreselijke oranje kleding en hoeden meegenomen. "Kom op dat is leuk." riep Abel.  "kom op kleed je aan."


    Een uur later stonden ze met zijn 3e volledig oranje uitgedost in het publiek. Abel zong vrolijk mee met de liedjes. Romeo probeerde de zoveelste wave teweeg te brengen. Wolfs moest toe geven dat hij het met zijn 2 collega''s best naar zijn zin had. Eva was nog wel in zijn gedachte en vooral zijn hart, maar hij kon nu eindelijk ook weer wat plezier hebben en even niet naar haar zoeken.


    Hier deden ze blijkbaar aan de Amerikaanse aanpak. Tijdens de wacht tijden ging er een Camera door het publiek en op grote schermen zag je de mensen voorbij komen. Blijkbaar was de camera bediende iemand die wel van het vrouwelijke schoon hield. Regelmatig hield de camera stil bij mooie wulpse dames. Een groep je van 10 meisjes waar de camera op stil viel tilde zelfs hun shirts op waarna het hele mannelijke publiek uit zijn dak ging.


    Ze hadden nog een minuut of 20 te gaan. Wolfs lette niet eens meer op de schermen. "Zo, die is knap." Zei Abel. "Ja, dat zal best." Zei Wolfs die met Romeo in gesprek was. "Kijk dan man." Zei Abel. Wolfs zuchtte. Al die dames waren knap Abel." Zei Wolfs. Hij had geen zin meer om te kijken. "Romeo kijk jij dan." Zei hij. Romeo keek even op om Abel een plezier te doen. Zijn mond viel open. "Romeo wat is er?"hij wees naar het scherm waar de camera blijkbaar nog steeds op dezelfde groep dames hing. "Dit wil jij zien Wolfs snel." riep Romeo. Ge?rgerd keek hij op. Zijn hart vertraagde en versnelde tegelijkertijd. Op het scherm stond Eva!


    Wolfs twijfelde geen minuut en klom de trappen op die naast zijn stoel lagen. Hij liep zo snel, hij kon naar de controlekamer van de Camera''s een man zei iets in het pools. Hij verstond het niet. De pool leek dat te snappen. "What you doing here sir?" zei de man in een dik accent. Wolfs pakte zijn pasje. "You not have authority here." zei de pool, hij probeerde zo calm mogelijk uit te leggen dat hij om een gunst wilde vragen.


    De medewerkers wilde echter geen gehoor hieraan geven, gefrustreerd liep hij weg. Hij moest haar vinden. Ze was zo dicht bij nu. De wedstrijd begon. Het had geen zin om nu naar haar te zoeken


    This novel''s true home is a different platform. Support the author by finding it there.


    De volgende ochtend ging hij op pad. Met zijn telefoon als wapen ondervroeg hij de meeste mensen op straat. Na uren gevraagd te hebben of ze Eva hadden gezien wilde hij bijna op geven. Hij sprak een man aan van ongeveer 30 jaar oud. Donker haar donkere ogen. "Sorry? Maar heb jij haar gezien?" vroeg hij in het Engels aan de man en liet een foto zien. "Ja!" riep de man bijna boos. "Heeft ze jouw huwelijk ook verpest. Dat irritante detectiveje. Ze heet Izolda of zo." hij vertelde in het Engels een heel verhaal over hoe Eva zijn luizen leventje had verpest. Door zijn vrouw te vertellen van zijn minnaressen. En daarna noemde hij hem een adres van blijkbaar haar detectivebureau. Met de verwensing dat hij die bitch maar eens een goede pak rammel moest geven.


    Hij stond voor de deur van een winkel achtig pand met daar op E.V.A. Detective services geschreven. Hij kon zichzelf wel voor de kop slaan, die mailtjes waren van haar. Natuurlijk waren ze van haar haar bureau heten Eva als je de puntjes weg haalde. ''Lekker slim weer ouwe.'' mopperde hij tegen zichzelf. En liep naar de deur.


    Hij stapte jet detective bureau in. Er klonk zo''n fout winkel belletje dat liet weten dat er iemand binnen kwam. "b?d? tam" zijn hart bonsde. Dat was duidelijk Eva. Ze klonk zo verslagen. Ze liep het kantoor uit de grotere ruimte in."czy mog? ci pom¨®c?" zei ze met haar ogen neergeslagen. Ze was schrikbarend afgevallen, haar huid was dof. Hij kon haar ogen niet zien. Maar vreesde dat die ook te leiden hadden gehad. Ze keek op. Een fractie van een seconde zag hij inderdaad dat het licht in haar ogen niet aan was. Maar dat kwam terug toen haar blik de zijne kruiste.


    "Wolfs!" Zei ze haar ogen duidelijk niet gelovend. Hij glimlachte naar haar. "Eva." Hij nam even diep adem ''rustig'' zei hij zichzelf. "Jij bent moeilijk te vinden." Zei hij. "Jij wilde geen contact!" Beet ze. "Ik heb die 2 mailtjes gehad wist ik veel wie je was. Je kon ook hem zijn die me in de val wilde lokken. Eef het spijt me." Ze keek hem met een vreemde blik aan. "Maar 2?  ik heb er zeker 4 maanden elke dag 1 gestuurd." Ze begon zijn reactie te begrijpen. "Is al goed." Zei ze. En ze vloog hem in de armen. "Ik heb je gemist." Zei ze buiten adem. Hij kuste haar slaap. "Ik jou ook." Zei hij haar op haar wang kussend "zo vreselijk veel" in een opwelling kuste hij haar op haar lippen. Toen ze niet terugtrok, kuste hij haar weer. Voor dat hij er erg in had, werd het een lange zoen. Ze pakte zijn hand en trok hem mee haar kantoor in. Waar ze al zoenend op de bank vielen.


    "Hoelang ben je in polen?" Vroeg eva. "Romeo en Abel mijn nieuwe partner hebben me over gehaald voor 3 weken. Eva glimlachte, stond op van de bank en liep naar haar bureau. Ze pakte iets uit haar la. "Dit is de sleutel van mijn kantoor hier. Kom zo vaak je wild." Zei ze.


    De 3 weken die volgden zagen ze elkaar elke dag. Haar bedrijf liep blijkbaar niet echt goed, ze had geen zaken om op lossen. "Eef ik moet morgen weer naar huis. Kom met me mee." Zei hij. "Dat kan niet." Zei ze en zoende hem. "Dat kan wel Eva" zei hij. "Hij vermoordt je." hij omhelsde haar. "Laat hem maar komen. Ik wil je niet weer uit het oog verliezen Eva." ze keek hem aan. Hij zag de angst in haar ogen. "Ik ben alleen maar met hem meegegaan zo dat hij jou en fleur niets zou doen. Hij vermoordt je als hij van ons weet. Ik kan niet naar huis, hoe graag ik het ook wil." tranen sprongen in haar ogen. "Ik houd van je. Maar dat kan niet, dat wordt jouw dood. Dus vergeet me Floris Wolfs." ze haalde haar hand door zijn haar. "Zoek iemand die wel van je kan houden zoals je verdient." zei ze vechtend tegen de tranen.


    "Je kan niet zeggen dat je van me houdt en dan weer verdwijnen Eva." zei hij. "Snap het dan. Ik moet wel. Voor jou. Ik wilde dat je wist wat ik voelde. Het is niet eerlijk, dat weet ik zelf ook wel. Maar ik moet." zei ze tranen stromend over haar wangen die ze ruw afveegden. Hij haten het haar zo te zien. Hij wist hoe sterk ze normaal was. Eva huilde bijna nooit. "Het spijt me Eef." meer kon hij niet uitbrengen. "Goed, ik ga naar huis, zonder jou." hij wilde meer zeggen, maar de voordeur van haar pand werd ruw open getrokken.


    "Izolda!" hoorde ze de stem van Jens bols. "Ga." zei Eva. "De achter deur." Wolfs schudde zijn hoofd. "Ga nu!" zei ze smekend. "Ik weet dat je er bent!" riep, jens.  "Ga nou." smeekte ze nog een keer. Hij kuste haar en vertrok snel. "IZOLDA!" riep Jens. Ze liep het kantoor uit. "Waar is hij?" vroeg, jens. "Waar heb je het over? En ik heet Eva." jens, keek haar woedend aan. "Ik weet dat hij je gevonden heeft Eva en ik weet dat jullie het bed delen met elkaar, je bent niet zo discreet. Waar is hij?" vroeg Bols woedend. "Weg. Naar huis. Waar jij hem niets kan doen." zei ze. Hij sloeg haar.


    "Ik dacht je te kunnen vertrouwen. Maar blijkbaar niet. Je moest zo nodig met hem naar bed. Ik zou je moeten wurgen, niemand bedriegt mij." zij hij haar bij haar keel grijpend. "Niemand." hij begon te knijpen. Na een paar seconde liet hij haar los. Eva kwam hoestend weer op adem.  "ik geef je nog 1 kans Eva. Bedrieg mij niet nog eens!" Eva probeerde nog steeds op adem te komen.


    "Ik zal je vriendje sparen. Maar zo''n gunst vraagt natuurlijk een wederdienst. En je zult ook begrijpen dat we nu weg moeten hier." zei hij. "Nee. Ik doe alles wat je wilt, maar laten we hier blijven." smeekte ze. "Zodat je weer met hem. Nee, Eva. Wij vertrekken het liefst vandaag nog."

 De genezers van het bestaan

    Ze lande in Ghana. Hij had dit blijkbaar al tijden als back-up plan. Hij had al een paspoort aangemaakt voor haar en voor hem. "Deladem Mensah. Is het niet prachtig, het betekent verlost door een redder. En ik ben Micheal Mensah wat in het Ghanees als God betekent. En ik zal als een God zijn Eva, jij zal mij gehoorzamen." zei Bols.  Zei hij. Hij sleepte haar mee een auto in. De hobbelige rit maakte haar misselijk. Na 5 uur rijden kwamen ze bij een stuk oerwoud.hij stapte uit en sleepte Eva mee.


    Ze wist niet hoever ze gelopen had, maar ze kwamen bij een open plek waar hutten waren gebouwd. Een wij land met een stel schapen, koeien geiten en kippen. Een kerk achting gebouwtje. Iets met een kruis erboven wat vast een medische hut was. Een grote moestuin. Wat allemaal door een groot ijzeren hek werd beschermd. Eva had ooit gelezen over een kolonie in Chili, de Colonia Dignidad. En er foto''s van gezien, het leek er verdacht veel op.


    "Welkom Deladem. Bij de genezers van het bestaan. Ik ben hun spreekbuis naar God." Zei Bols. "En jij. Jij bent mijn vrouw. De enige die met een man mag samen leven. Met mij dus Deladem. Mannen en vrouwen leven hier gescheiden. Zij moeten door mij God toestemming vragen om voort te planten. Jij bent de heilige stem van de vrouwen. De spreekbuis van Maria. Ik de spreekbuis van de heer." Zei hij terwijl hij haar naar binnen leiden. "Hier hebben we geen technologie. Alleen in ons huis hebben we dat.maar verborgen." Zei hij.


    "Je bent gek." Zei Eva. "Nu hoor ik je denken als belichaming van de heilige Maria kun je de dames dingen voor je laten doen. Maar als jij mij niet gehoorzaamd zal dat jou of een van de vrouwen of meisjes hier duur komen te staan. De kinderen wonen hier ook gescheiden en ook geslacht gescheiden.  En maak je geen illusies Eva, ik hoor en zie alles." Ik laat het toe dat jij als enige met de mannen en jongens communiceerd Maar je luistert en gehoorzaamd mij."


    Hij leek woedend en gestoord. Ze wist wel beter dan hem nu tegen te spreken. Hij had haar al proberen te wurgen. "Kom dan stel ik je voor aan onze gemeenschap." Hij pakte haar hand, ze wilde hem eigenlijk weg trekken, maar wist beter. Hij nam haar mee naar het plein voor het kerkje waar zo''n 100 mensen stonden.


    Ze hadden zich uitgedost in ouderwetse kleding. De vrouwen droegen jurken tot aan de enkel en lange mouwen die haar deden denken aan die oude jaren 10 jurken. Je weet wel van de film Titanic. De heren droegen over het algemeen zwarte tuinbroeken en een wit overhemd. Wat Eva opviel was dat iedereen blank was. Dat vond ze vreemd. "Welkom bij deze gemixte bijeenkomst. Ik wil jullie voorstellen aan de koningin van onze samenleving, dit is Deladem." zei Bols trots en keek verliefd naar Eva.


    Het nieuws over wie Eva was voor wat zij het beste kon beschrijven als een sekte werd met luid gejuich en applaus opgenomen. Het was haar al wel duidelijk dat hij deze gemeenschap al langer had. Een jong meisje van ongeveer 18 stak haar hand op. "Maar heer der verlossing. U stuurde voor heen ons geboden. Waarom bent u nu naar ons gekomen?" Eva zag Jens woedend worden. Hij dulden nooit tegen spraak. Eva schoot naar voren. "Omdat als u mij toestaat heer der verlossing. Hij jullie en mij waardig achten voor zijn aanwezigheid en zijn licht." zoog Eva uit haar duim hopend de situatie te sussen.


    Zijn blik verzachte acuut. "Dat mocht je Deladem dank je wel." Eva zuchtte opgelucht. Ze wist hoe hij door het lint kon gaan als hij zijn zin niet kreeg. En zo''n jong meisje moest zijn woede niet voelen.


    The story has been taken without consent; if you see it on Amazon, report the incident.


    Weken verstreken. En Eva leerde wel dat Bols het heerlijk vond om God te spelen. Elke woensdag hield hij bijeenkomsten in het kerk gebrouw. Eva moest de vrouwen bijeenkomst leiden en hij Lijde de mannen bijeenkomst. Hij had haar van tevoren gezegd wat de vrouwen moesten horen. Hij vond het belangrijk dat de vrouw zich ondergeschikt maakte aan de man. En dat zij er eigenlijk alleen waren voor kinderen schoonmaken en als verpleegster in het ziekenhuisgebouw. Eva probeerde de jonge meisjes wel te laten zien dat vrouwen ook sterk konden zijn en eigenlijk op gelijke voet zouden moeten staan als de mannen.


    De laatste paar weken was ze misselijk. En snel duizelig ze vermoede dat dit kwam door het eentonige eten. De lucht vochtigheid En de hitte in Ghana. In de 3e week van haar verblijf kwam er een Ghanese krant die een artikel wilde wijten aan De Genezers van het bestaan. Ze interviewde Bols over de leefwijze en de geloofsovertuiging. En hoe volgens hem de rest van de wereld verkeerd leefden. waarom hij wel een vrouw mocht die bij hem woonde, maar de andere volgelingen niet.


    Een week later besloot Bols dat Eva gehoorzaam genoeg was om als enige vrouw van hun Sekte naar het dorp te mogen om inkopen te doen. Ze wist wel dat ze door een of meerdere van de vertrouwelingen van Bols zou worden gevolgd. Ze wilden dat Marion wist waar ze was. Om Wolfs en de andere gerust te kunnen stellen dat ze wel redelijk werd behandeld door Bols. En de volgelingen van hem behandelde haar als een elite. Niet dat ze dat altijd fijn vond.


    Ze liep langs een stalletje met kranten, ze had haar week rantsoen in geld al 2 weken opgespaard om bij een apotheek een zwangerschapstest te kopen. Om uit te sluiten dat dat het was waardoor ze zich zo raar voelden. Haar symptomen konden op 2 dingen wijzen. Zwangerschap of inderdaad het eentonige eten en de verandering van leefomgeving. Ze kocht bij het krantenstalletje een krant papier, een pen, een enveloppe en postzegels. Ze liep daarna de apotheek in en kocht zo on opvallend mogelijk de test.


    Ze liep door naar het restaurantje naast de apotheek en vroeg daar in het Engels wat door de meeste Ghanezen werd gesproken of ze naar het toilet mocht. De meeste mensen hadden al geleerd dat je maar beter kon toegeven aan Bols. Dus waren ze ook bang voor Eva. Ze deed snel haar test. onder het wachten voor de uitslag maakte ze de enveloppe klaar voor Marion. Ze zocht het artikel over de sekte op, scheurde het behoedzaam uit de krant en deed het in de enveloppe. Ze wilde de adresgegevens erop zetten toen haar oog op haar test viel. 2 roze streepjes. Haar hart klopte in haar keel. Ze was Zwanger. Paniek stak de kop op. Ze telde terug naar haar laatste ongesteldheid en kwam ze op  2 maanden geleden. Dat was 6 weken voor ze uit polen vertrokken dus kon het maar van 1 persoon zijn. Ze was zwanger van Floris. Ze keek snel om zich heen in het kleine stalletje. Hij moest dit weten, daar was ze zeker van. Ze scheurde haar papiertje in twee?n en schreef op de een. ''Van jou het spijt me zo.'' rolde de test er in, schreef zijn naam erop en deed deze bij de enveloppe voor Marion.  Ze deed er een extra postzegel op en kwam het stalletje uit. De deur die naar de toiletten Lijde ging wild open en dicht. Ze had het vermoede dat er iemand snel door heen was gegaan.


    Haar instincten gingen aan. Ze moest deze brief niet zelf posten. Ze moest er iemand voor vinden. Ze liep het restaurantje in en sprak een serveerster aan. Die vroeg ze fluisterend of zij de enveloppe op de post wilden doen. De vrouw knikte. Eva gaf het over en gaf haar ook wat Cedi''s het Ghanese geld.


    Op de wandeling terug naar de sekte werd ze met de minuut banger. Ze kon de baby niet verborgen houden. En dit was Wolfs zijn kind. Dat wilde ze houden.  Omdat ze van hem hield. Maar ook omdat het een link vormde tussen het gelukkige leventje wat ze gekend had met hem en hun vrienden. Hoe kon ze Bols zo verkrijgen dat hij dit kind zou accepteren?

 Kranten knipsels

    Het was nu 2 maanden geleden dat hij Eva had gezien. Hij was een weekend teruggekeerd naar Polen, maar in Eva''s pand zat nu een schoonheid salon. De eigenaressen wist te vertellen dat het pand aan haar was verkocht door Jens Bols. Maar dat ze geen flauw idee had waar Izolda zo als Eva daar hete heen was gegaan. Hij had Mechels al gevraagd of hij een rechts bijstand verzoek mocht indienen bij de Poolse Collega''s om de beelden van het vliegveld te krijgen. Maar dat vond Mechels geen goed idee.


    Het was de taak van de Rijksrecherche om Bols en dus ook Eva te vinden. Hij vond het vreselijk om het aan de rijksrecherche over te laten. Eva was hun collega niet. Dus niemand daar gaf om haar zo als hij deed. Hij had toch al het gevoel als of de rijksrecherche niet hun best deden om Bols te vinden. Hij had ze verteld dat hij in Polen zat. Maar volgens een Poolse collega waar Wolfs bevriend mee was geraakt was er nooit een verzoek geweest tot rechts bijstand.


    "Je kan het niet loslaten h¨¨?" Vroeg Romeo. Wolfs schudde zijn hoofd en gaf Romeo een koud drankje, samen gingen ze op de bank zitten. Het was de half jaarlijkse film avond van Wolfs Romeo en nu ook Abel. Vandaag stond The mask of Zorro op het plan. "Is jouw oude partner echt zo bijzonder?" Vroeg Abel. "Eva. Ik weet niet of bijzonder de dekking strekt hoor. Ze is koppig gebekt stoer." Begon Romeo.


    "Mooi, lief, in mijn ogen perfect eigenlijk." Vulde Wolfs aan." Nou nou. Dat is wel heel bijzonder ja." Zei Abel glimlachend. Hij zag ook wel aan zijn Partner dat ze meer was dan een collega. Hij wist niet zeker of er ook meer was dan vriendschap, maar dat was meer omdat hij haar niet officieel had gezien. Alleen maar 1 keer via een scherm. Ja, ze was knap, maar meer kon hij niet van haar maken. Hij kende haar totaal niet. Maar iedereen in zijn team leek een zwakke plek voor haar te hebben tot mevrouw Mechels aan toe.


    "Ik heb post gekregen voor mevrouw Dreesen?" Vroeg een jonge man de volgende ochtend. " Ja, dat ben ik" zei Marion en nam de envelop over." Ghana?" Vroeg ze zich hard op af. "Misschien eindelijk is een reactie op je contact advertentie Marion" grapte Romeo."zo helemaal zelf bedacht Romeo?" Vroeg Abel plagend. "Niks gebroken?" Voegde hij lachend toe. Marion opende de brief. Er viel een kranten, artikeltitels en iets hards gewikkeld in een papiertje uit.'' Wolfs'' stond erop. "Dit is blijkbaar voor jou." Zei ze en gaf het pakketje aan Wolfs. Ze opende het krantenartikel, het was een Engels artikel van een Ghanese krant. Ze las het voor.


    "De genezers van het bestaan: de weg naar de hemel of naar de hel.


    Ik heb als een van de weinige mensen als ongelovige een kijkje mogen nemen in de leef en geloof Wijze van de religieuze sekte ''De genezers van het bestaan'' een streng christelijke beweging die gelooft in God. Nu is de term Sekte niet bepaald in een goed daglicht gesteld door de kleine groeperingen die het woord hebben misbruikt. Er zijn ook genoeg sekten die wel een goed en duidelijk pad volgen.


    This narrative has been unlawfully taken from Royal Road. If you see it on Amazon, please report it.


    Vandaag spreek ik met Micheal, de leider van de sekte. Hij wilde mij niet zijn afkomst vertellen, de man zelf is nors en duld geen tegenspraak heb ik al snel door. Hij vertelt mij dat zijn levens wijzen is, dat de man superieur is aan de vrouw en dat vrouwen en mannen net als jongens en meisjes strikt gescheiden leven.


    Het voortplanten in de gemeenschap zo als hij het zelf noemt, gaat ook strikt onder zijn toestemming, de enige man die met een vrouw mag samen leven is hijzelf. Hij is dan ook getrouwd met de koningin van de gemeenschap, een jonge vrouw genaamd Deladem. Wat iets betekent als gered door een verlosser. Deladem is een echte schoonheid. Ik snap wel dat Micheal zijn hart heeft verloren aan deze vrouw. Zij is de inspiratie bron van alle vrouwen in de sekte. En probeerde de jongere meiden in de nederzetting ook te inspireren om voor beter te strijden.


    Deladem is ook de enige vrouw die zich over al in de nederzetting mag begeven. En ook dagelijks met de mannen in de sekte contact mag hebben. Ik kreeg de indruk dat zij niet geheel gelukkig was in de nederzetting. Maar wie ben ik om dat te beoordelen.


    Micheal vertelde me ook over de manier van leven. Zo is technologie ten strengste verboden, al vond ik wel een beveiligd netwerk. En vond ik dat dus merkwaardig. Verder is het elke woensdag een bijeenkomst, ook deze is gescheiden, Micheal (red: wat trouwens als God betekent) zit de mannen dienst voor en Deladem de vrouwen bijeenkomst.


    Ik heb het privilege gehad om bij beide bijeenkomsten te mogen kijken. Die van Micheal is heel erg gericht op wij, mannen zijn sterker schoner en rechtschapen dus wij behoren te heersen. De vrouwen zijn smerige wezens die onder de duim gehouden moeten worden en de man moeten gehoorzamen. Kinderen die geboren worden in de gemeenschap weten niet wie hun ouders zijn. Omdat zij gelijk na geboorte worden ondergebracht in een groep woning en zij hebben 5 woning oudsten. Die ook van hetzelfde geslacht is als de jonge bewoners van het huis.


    Deladem''s bijeenkomsten zijn vriendelijker van aard. Zij vertelt de leer van de Schepper die veel overeenkomsten heeft met hoe ondergetekende ook geloofd. In haar bijeenkomsten verteld zij de vrouwen dat ze wel degelijk gelijk zijn aan mannen. En probeerde de jonge meiden ook te leren te vechten voor dat recht. Ik mocht onder geen enkele voorwaarde zelf met Deladem spreken. Dus kon ik haar niet vragen waarom haar kijk zo anders is dan die van haar man. Mijn conclusie is. Dat mocht Micheal hier alleen geheeld hebben was het regelrecht een pad naar de hel. Maar met zijn charmante vrouw die een omslag probeert te forceren is het mogelijk dat het nog goed komt."


    " Waarom is dit ons gestuurd?" Vroeg Marion. "Eva heeft dit gestuurd." Zei Wolfs. "Waarom denk jij dat?" Vroeg Romeo. "Omdat dit erbij zat." Hij liet een positieve zwangerschapstest zien en een briefje waar op stond ''van jou het spijt me zo., "Waarom zou ze dat jou sturen?" Vroeg Romeo. "Moet ik je nog de geheimen van het leven vertellen Romeo of snap je dit zelf?" Vroeg Wolfs met tranen in zijn ogen. "Ze is zwanger van jou?" Vroeg Romeo. Wolfs knikte. "Eva zit in Ghana." Zei hij" en we moeten haar vinden voor het te laat is."

 gevolgen

    Eva had de laatste 4 maanden haar kind verborgen kunnen houden. Maar nu was het onmogelijk geworden. Ze vermoede dat ze rond de 6 maanden zwanger was, het was nu ook al flink te zien. Bols had er nog niets over gezegd, maar ze wist zeker dat hij het ook zag. Ze hoopte dat hij zou denken dat het zijn kind was. Ze had de laatste maanden de perfecte echtgenote uitgehangen.


    Doen wat hij zegt. Toe laten wat hij wilde. Alles om er maar voor te zorgen dat haar kind veilig zou zijn. Wolfs zijn kind. Op een morgen tijdens het ontbijt, kwam Bols naast haar zitten en bekeek haar van top tot teen voordat hij haar in haar ogen keek. Het was een vreemde blik die hij in zijn ogen had.


    "Dat heb jij heel sluw gedaan Deladem." Zei hij. "Eva in priv¨¦ momenten Alsjeblieft." Zei ze. "Dat blieft mij niet Deladem. Ik weet dat je zwanger bent. En ik weet ook van wie. Ik zou je eigenlijk publiekelijk moeten straffen. het uit je schoppen." Eva keek hem strak aan hopend dat ze niet zo bang leek dan ze zich voelden. "Maar het is de volgelingen op gevallen en nu denkt iedereen dat jij de nieuwe licht brenger bij je draagt." Zei hij. "Je mag het souvenirtje van meneer Wolfs houden. Maar jij voed het op. Ik ga er niets mee doen behalve publiekelijk." Zei hij. "En ik waarschuw je Deladem. Als jij hierna geen kind van mij krijgt. Verzuip ik die bastaard als nog." Hij sloeg haar hart in het gezicht. "Laat dit een les voor je zijn kleine sloerie. Alleen ik mag dingen met jou. Jij bent mijn bezit."


    Eva keek hem. Woedend aan. "Ik ben niemands bezit." Riep ze. "Jawel. Dat van mij. En als jij niet wilt dat je mormel daar binnen jong sterft, zou ik me daarnaar eens naar gaan gedragen Deladem." Er werd op de deur geklopt "binnen." Zei hij. Een jonge vrouw kwam binnen lopen. "Heer der verlossing ik kom met heugelijk nieuws." Zei het meisje dat Eva herkenden als Juna. Conforme de regels keek zij Bols niet aan en sprak verder geen woord. "En die is Kweker?" Vroeg Bols. Kweker was de term voor elke vrouw in de sekte. Hij zag de vrouwen naast Eva alleen maar als doel om kinderen te krijgen. "Er is een Gade in het kantoor, die zich mogelijk bij ons wil aan sluiten." Zei Juna. "Ja fijn dank je wel Kweker. Ik zou maar weer vertrekken." Zei hij. Juna knikte en vertrok snel. "Een nieuwe man in ons midden, net wat we nodig hebben. Meer heren om alle smerige Kwekers in toom te houden. Kleed je aan Deladem. Jij moet mee."


    Ze deed wat haar werd gevraagd. Ze wist dat als hij woedend was hij haar zou mishandelen. Ze wilde dat risico niet lopen voor haar baby. Na een kwartier liepen ze het kantoor in. Daar zat een jonge man van midden 20. Hij had bruin haar dat golvend net boven zijn schouders hing. Een rond gezicht met volle lippen die vriendelijk lachte bruine ogen die vriendelijk keken en hij droeg een Dik plastic bril.


    "Goedemorgen ik ben Micheal. Ook wel de Heer der verlossing. En dit is mijn vrouw Deladem. De koningin van de genezers van het bestaan. En u bent?" Vroeg Bols. "Dani?l hond." Stelde hij zichzelf voor. "Meneer hond. Waarom wilt u zich bij ons voegen?" Dani?l lachte vriendelijk. "De wijzen waarop ik mijn leven heb ingedeeld in het verleden was on juist. Ik wilde mij meer richten op de heer, en na het artikel wat mij door mijn zuster. Maria Johanna Th¨¦r¨¨se Rood is toe gezonden wist ik het zeker. Uw pad is het enige juiste." De jonge man keek Eva steeds aan. "Fijn om dat te horen meneer hond. Maar beseft u wat onze levenswijze vraagt?" Dani?l knikte. "Natuurlijk. Ik mag naast de koningin geen contact mag hebben met een persoon van het zwakkere geslacht tenzij ik uw uitdrukkelijke toestemming heb. Zijne verlosser." Zei hij.


    " Dat is het begin. U dient de Woensdag dienst bij te wonen. U dient hard te werken op de plek die ik u aanwijs. U woont in de barakken, en u dient mijn woord als wet te nemen voor ik ben de enige spreekbuis van de heer." Zei Bols zo geloofwaardig dat Eva bang was dat hij het zelf begon te geloven. "En waarom is uw zuster niet mee gekomen?" Vroeg Bols. "Haar man William deelt uw overtuiging niet. Zij willen spijtig zich niet aan sluiten, zij houden zich vast dat hun zoon Wolfsgang bij hen hoort en niet samen met zijn gelijk gestelde in een betere omgeving." Hij keek Eva weer aan met de naam van zijn neefje. Eva begon te begrijpen dat het codes waren waarin hij sprak.


    "En mijn oude moeder Friedela Mengsels was te ziek om deel uit te maken van deze gemeenschap." Zei hij. Ze begreep het. Dat dacht ze dan ten minste dat hoopte ze. Deze jongen moest Abel zijn. De nieuwe partner van Wolfs. En hij Romeo, Marion en Mechels wisten er van. "Heeft u andere familie?" Vroeg hij. "Ja een broeder. Hij wilde aansluiten, maar zijn Partner bleek in verwachting van hem en daar was hij zo blij mee dat hij besloot niet meer met mij te zoeken naar het juiste. Haar veiligheid ging hem voor alles." Zei hij. Weer naar Eva kijkend. De gecodeerde berichten die de jonge man uitsprak leken Bols te ontgaan.


    "Nou, van harte welkom in onze gemeenschap meneer Hond. Deladem zal u wegwijs maken." Zei Jens. "Deladem." Blafte hij. Eva stond gelijk naast hem. "U bent in verwachting koningin? Dat is een Aangename verrassing." Zei Hij. "Volgt u mij maar." Zei Eva en ze Lijde hem het kantoor uit. Hij schudde haar hand. Ze voelden een papiertje tussen zijn vingers en nam die tijdens de hand schudde over. Samen liepen ze het gebouw uit. "Jij bent Abel h¨¨?" Zei ze. "Je bent echt zo slim." Zei hij. En hij knikte. "Romeo dacht dat je de verborgen berichten misschien niet zou herkennen." Eva glimlachte even. "Dus Wolfs was niet woedend op me van wegen" zei Eva en legde haar hand op haar bollende buikje. Abel schudde zijn hoofd. "We hebben met man en macht naar deze locatie gezocht het kostte maanden, maar we gaan jou hier wegkrijgen. Ik weet alleen nog niet hoe." Zei hij. "Marion zegt wees verstandig niks over haasten. Zij wachten op je aan de andere kant. Lees het briefje en verbrand het daarna."


    Zei hij. Eva bracht hem naar de barakken waar kleding en een bed klaar waren gemaakt. "Dank u wel koningin voor deze rondleiding. Ik hoop uw inspiratie snel weer te mogen aanschouwen." Zei Abel overdreven. Achter de barakken opende ze het briefje.


    "Eef, als je dit leest heeft Abel je gevonden. Hou vol meisje we halen je daar weg. Vertel alles aan Abel, ik vertrouw hem en ik hoop dat jij mij nog vertrouwd. Ik houd ook van jou Eva. En nu al van ons kind. Je hoeft geen spijt daarvoor te hebben. Houd vol. Tot snel. Wolfs."


    Ze glimlachte. Het moest nu allemaal goed komen. Ze pakte een aansteker uit de broekzak die ze onder haar jurk droeg en verbrande snel Wolfs zijn briefje. Ze moest vol houden. Maar nu stond er iemand aan haar kant en als Wolfs hem vertrouwden was het een goede jongen.


    Voor ze er erg in had waren er 2 maanden verstreken. Ze had Bols over weten te halen om Abel meet te sturen als ze naar het dorp moest. Daar liet hij de prullenbak zien waar Romeo, die de Runner was, van Abel berichten achterliet en ook wekelijks checkte voor nieuws van hun kant. Dagelijks zou opvallen.


    This tale has been unlawfully lifted from Royal Road. If you spot it on Amazon, please report it.


    Abel gooiden een papiertje weg en checkte de bovenste rand van de prullen bak. Hij haalde een briefje tevoorschijn. Hij rolde het open en las het even door. "Ze kunnen nog niets omdat Bols niets gedaan heeft, hier kunnen ze hem niet oppakken. Er wordt gevraagd of jij over een half uur in het toilet van het restaurantje wilt zijn." Zei hij. "Waarom?" Abel schudde zijn hoofd. " Misschien wil een van ons je horen." Ze deden samen nog wat inkopen in het kleine megamarktje zo als het dorp het noemde. Wat dat inhield was dat je alles kon kopen daar. Kleding voedsel maar ook elektronica speelgoed. En zelfs dingen voor de tuin of op het land.


    Na een half uur liep ze het toilet van het enige restaurantje van het dorp in zo als haar was gevraagd. Ze had voor de zekerheid een mes van een tafel gegrist. Je wist, maar nooit of Bols het had ontdekt. Ze keek om zich heen, maar er stond niets of niemand. Ze hoorde de deur achter zich open en dicht gaan en hij werd, op slot gedraaid. Angstig draaide ze zich om, er stond iemand. Ze kon die niet beter beschrijven als een gedaante. Het persoon droeg vormeloze kleding en een hoed met een dik muggen rooster ervoor zo dat je het gezicht niet kon zien.


    "Wie ben jij?" Vroeg ze haar wapen klaar houdend. "Wat wil je van me?" De gedaante deed een hand omhoog en greep naar de hoed. "Ik waarschuw je. Ik ben nog snel genoeg. Het persoon nam een stap dichter bij Eva en stak de andere hand naar haar uit. "Laatste waarschuwing." Zei Eva. De gedaante trok de hoed af. Verbijsterd liet Eva haar wapen vallen. Voor haar stond Wolfs. Haar hard klopte luid. "Dit is de dames-wc wist dat?" Plaagde ze om haarzelf tijd te gunnen het bonzen van haar hart te bedaren.


    Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Hij heeft je niet gebroken." Hij trok haar in een omhelzing. "Mijn god Wat heb ik jou gemist." Zei hij haar stevig tegen zich aan drukkend. "Ik moest je zien." hij liet haar los om haar goed te kunnen zien. "Red je het nog een beetje?" Vroeg hij. Eva knikte. "Als ik de perfecte echtgenote speel, doet hij niets. Sinds ik van de Baby weet doe ik dat dus maar. Het spijt me dat je het per post moest horen."


    Hij kuste haar slaap. "Ik ben blij dat je het deed, zo kwamen we je op het spoor." Hij legde zijn hand op haar flinke buik. Ze was nu na genoeg 9 maanden zwanger. "Eva luister goed. We kunnen niets doen nog, hij doet voor zover bekend. Niets tegen de wet hier. Ghana bestraft alleen overtredingen en misdaden hier begaan. Jij moet bewijzen vinden. Vind je die over een maand of 2 nog niet. Dan laten we je ontvoeren. Jij moet hier weg. Jullie moeten hier weg." Zei hij haar over haar buik strelend. "Ik moet gaan anders valt het op." Hij kuste haar hand en hield die nog even tegen zijn borst aan. "Houd je taai h¨¨ meisje. Ik kom je daar zo snel mogelijk weg halen. Wat er straks ook gebeurd weet Alsjeblieft dat ik van je houd." Zei hij voor hij haar hand nog en keer kuste zijn hoed opzetten en vertrok.


    Op de drie uur durende terug weg naar de nederzetting begonnen bij Eva de wee?n. De eerste 2 subtiel zat ongeveer een uur tussen. Maar het laatste uur door de dikke jungle kwamen ze dichter op elkaar en waren ze heviger, zelfs zo hevig dat ze af en toe moest stoppen. "5 minuten na elkaar. Eva dit duurt niet lang meer." Zei hij. "Haal hulp ik moet naar het medische gebouw." Zei Eva een wee opvangend. "Snel." Zei ze. "Ik kan je niet achterlaten hier midden in de rimboe dat vind ik nooit meer terug." Eva haalde een grote bol rode wol uit haar zak. .knoop dit aan je pols en ga lopen. Zo vind je de weg terug. Ga hulp halen." Zei ze. Abel keek haar aan. "Niets daarvan we gaan stukje bij beetje kom op." Hij hielp haar overeind, ze waren nog een kwartier lopen van de nederzetting.


    Niet dat het zonder gevaren was. Ze moesten een enorme touw brug over. En Eva''s wee?n werden steeds heviger en dichter op elkaar. Vlak voor ze de touwbrug op wilden stappen braken haar vliezen. "Dit gaat niet meer Abel." Zei ze een hevige wee opvangend. "Dit moet. Houd je aan mij vast. Nu de wee?n 3 minuten van elkaar kwamen werd het gevaarlijk om de brug ook werkelijk over te steken. Abel pakte haar handen en plank voor plank liepen ze de brug over. In het midden. Waar de brug op zijn laagst was werd Eva overvallen door een heftige wee waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. "Rustig nou. Kijk me aan Eva." Ze knikte en ze begonnen hun weg naar boven.


    Na nog geen 2 minuten werd ze overvallen door nog zo''n heftige wee en voelde ze haar evenwicht het op geven. Haar linkervoet gleed van de plank af. Ze greep de touwen vast in een poging zicht zelf te stabiliseren. Maar dit lukte niet. Ze voelde zichzelf steeds verder naar beneden glijden. Ze had met een hand zich vastgeklampt aan Abel die ook niet heel stevig stond. Dit was het einde. Ze wist het zeker.


    In eens voelde ze zich stevig terug getrokken worden. Wie haar ook vast had, bracht Haar en Abel het laatste stukje brug over. "Abeltje jij haalt hulp." Ze herkende de stem van Wolfs. Bij een nieuwe wee hield ze haar adem weer in, ze wist niet beter. " Puffend ademhalen Eef anders raak je bewusteloos." Zei hij. Hij streelde haar haren die nat om haar gezicht plakten. "Dit kan ik niet." Zei ze toen de wee weer weg was. " Dit kun je wel. Ik help je zo lang ik kan." Hij kuste haar kruin. "Dit kun je." Herhaalde hij. Weer kwam er een wee, deze voelde nog erger dan de vorige. "Dit was de ergste." Zei ze buiten adem. " Dan was dat je eerste pers wee. Verdomme hij moet opschieten. " Riep Wolfs. "Deladem!" Kwam Abels stem uit de jungle. "Ik moet gaan Eef. Bols mag me niet zien." Hij kuste haar. Met tranen in zijn ogen keek hij haar nog een keer aan en verdween toen de jungle in. Abel en een paar heren kwamen de jungle uit gesneld en samen hielpen ze haar naar het ziekenhuis gebouwtje.


    "Volledige ontsluiting. Koningin u mag gaan persen bij de volgende wee." Zei de verpleegster die haar had opgevangen. Ze deed wat haar werd gezegd en met de volgende wee perste ze met al haar kracht. Die tien minuten bij de brug oever waar Wolfs haar ondersteunde waren makkelijker geweest. "Nog een keer flink persen koningin. Zei de verpleegster. Eva voelde zich uitgeput. Bij de volgende wee perste ze uit alle macht. Eindelijk voelden ze het kind bewegen. "Doorgaan koningin." Hoorde ze een minuut later voelden ze de baby uit haar gaan. Ze verwachte het huilen van een baby te horen, maar ze hoorde niets.


    ''Kom op kleintje huilen'' smeekte ze. Na wat uren leek te duren hoorden ze een klein huiltje. Ze liet haar ingehouden adem opgelucht uit. "Een prinses koningin. Hier zal de heer der verlossing niet blij mee zijn. De troon opvolger moet een gade zijn. Ik zal hem op de hoogte stellen. " Zei de verpleegster en zonder terug te kijken liep ze met Eva''s baby de deur uit. "Breng haar terug." Riep Eva. Ze wist niet waar ze de kracht vandaan haalden. Maar ze wilden haar dochter bij zich houden."u kent de regels, ze moet naamloos naar de baby barakken." Zei de verpleegster in de deuropening. "Geef haar hier."


    Riep Eva weer verbaasd van haar eigen kracht. "Het spijt me." Zei het verpleegstertje en ze liep weer weg. Na een half uur werd ze ruw wakker geschud. "Wat is er?" Vroeg ze. "Wakker worden jij." Riep Bols. Ze deed haar ogen moeizaam open. "Waar is mijn baby?" Vroeg ze slaperig. "Waar ze hoort. Ergens maar goed dat het een meisje is dan hoef ik niets met haar," zei hij grijnzend. "Ik wil haar bij me." Zei Eva. "Daar komt niets van in Deladem." Zei hij. "Jij hebt een voorbeeld functie." Zei hij. "Ik doe alles wat je maar wilt als jij mijn dochter bij me laat."zei ze smekend.Bols grijnzende. "Jij doet Persies wat ik zeg. Gedraag je als mijn vrouw. Doet wat ik wil. En je geeft mij minstens 3 eigen kinderen. Zweer dat en ik zal haar laten halen." Zei hij. "Ik zweer het." Zei Eva verslagen. Ze zou alles doen als ze haar kind maar bij zich had.

 het plan

    Abel kwam haar kamer binnenlopen. Bols had toegestemd dat Eva''s kind bij haar bleef, ze lag in een wieg naast haar. Hij kneep even in haar arm. Eva werd moeizaam wakker. "Dani?l." Ze hadden afgesproken buiten priv¨¦ momenten elkaar aan te spreken met de cover namen. "Hij staat buiten de hekken, krankzinnig van bezorgdheid." Zei Abel. "Moeder en dochter zijn in orde." Zei Eva kort. Ze wist waar Abel het over had. "Ik zal het doorgeven. Rust goed uit, we moeten je snel hier weghalen." Zei hij en vertrok weer.


    Hij liep naar het hek waar een zwakke plek in de beveiliging hen genoeg privacy verschafte.


    "Heb je nieuws? Is Eva in orde?" Vroeg Wolfs hem. "Ze is zwak maar in orde. Je dochter is 1 week te vroeg, maar doet het prima." Wolfs zuchtte opgelucht. "Luister. Ik wil haar hier morgen weg hebben. Dat is de beste dekmantel. Eva is nu nog zwak dus zal niet terugvechten als ze ontvoerd wordt. Romeo een oud-lid en ik zullen haar bij de hekken ''ontvoeren.'' Zorg jij dat ze daar komt. Maar jij mag er niet zelf bij zijn. Abel jij moet nog een klein tijdje blijven, anders weet hij dat jij erbij betrokken was." Hij gaf Abel een briefje. "Is de baby bij haar? Anders moet jij daarvoor zorgen. Ik laat mijn dochter niet hier achter. Niet die." Hij eindigde zijn zin. "Niet die van haar. Ik weet wie ze voor je is Wolfs. Ze is echt alles waar jij van houdt h¨¨?" Zei hij grijnzend. "Je moet gaan, de beveiliging komt zo.


    Wolfs knikte en vertrok terug de dikke jungle in. Abel had het idee dat hij niet ver weg zou zijn. Hij had al vrij snel geleerd na dat ze Eva op het spoor waren gekomen, hij bereid zou zijn voor haar te sterven. Abel liep terug naar het ziekenhuis gebouw. Hij wekte Eva weer. "Morgen." Zei hij en gaf haar het briefje.


    "Eef we willen niet meer wachten. Ik weet dat je verzwakt zal zijn. Maar je moet hier weg. Hier hebben we het plan. Sta tijdens de bij een komsten bij het hek .ik zie je morgen."


    De volgende avond liep ze zo als geplant met haar dochter in een draagdoek langs de hekken van de nederzetting. Bij Hij het hek bleef ze even staan. Na 5 minuten hoorde ze voetstappen. Iemand trok de hekken open en rende richting Eva. Hij legde zijn hand op haar mond en trok haar achterwaarts mee. Ze probeerde zich los te vechten, maar ze was nog te verzwakt. Op de hoek stonden nog twee mannen met bivakmutsen op in het zwart bij de ingang van de Jungle. Degene die haar vast had, droeg haar over aan de twee mannen bij de jungle. Eva probeerde weg te rennen, maar ze werd stevig bij haar arm gepakt. Ze werd de jungle in gesleurd.


    Bij een hutje stonden ze stil. "Laat me los." schreeuwde Eva. "Wie zijn jullie." ze probeerde zich weer los te rukken. "Eva rustig nou." hoorde ze de stem van Romeo zeggen. "Romeo?" vroeg ze. De linker man trok zijn bivakmuts af. "Romeo!" ze vloog hem om de hals. "Ik ben zo blij je te zien." zei ze. De tweede man trok ook zijn masker af. Ze herkende hem als Donald. Een van de leden die was vertrokken.


    "Uw naam is dus Eva?" zei hij. Ze knikte. "Zeg maar je." Zei ze. "Je ziet er vreselijk moe uit kom binnen en rust." zei Romeo en hij bracht haar het hutje binnen. Er Brande al een vuur en het bed in de hoek was op gemaakt. In de hoek stond een oud wiegje waar ze de baby in legde. Voor dat ze ging liggen keek ze rond. Ze voelde zich bang. Zo ver van de nederzetting was ze niet. "Je bent Veilig Eva, we hebben een wacht buiten. Jullie zijn echt veilig." zei Romeo. Ze viel snel in slaap.


    Ze wist niet hoelang ze had geslapen, maar ze schrok wakker toen het pik donker was in de hut. Het vuur was nog maar een paar smeulende resten. Ze keek in de hoek waar het wiegje stond. De baby was weg. In paniek stond ze op en liep ze het kleine hutje rond. Ze zag bijna niks omdat het zo donker was. Ze liep naar de deur. "Waar denk jij heen te gaan?" hoorde ze uit de verste hoek. Ze herkende niet gelijk de stem. "Ik moet mijn kind vinden." zei ze en ze trok de deur open. "Eef!" hoorde ze en ze voelde een hand op haar schouder. ", doe die deur dicht Eva het is goed." ze draaide zich om en keek Wolfs aan.


    "Wat is haar naam?" vroeg hij het kleine meisje terug leggend in het wiegje. "Sharon. Als jij dat goed vindt." hij glimlachte en omhelsde haar. "Natuurlijk vind ik dat goed. Ik let wel op haar meisje. Ga jij maar weer rusten. Je ziet er heel zwak uit." zei hij. "Dat valt wel mee, hoor." hij glimlachte weer. "Zo ken ik je weer. Luister Eef, we blijven een paar dagen hier. We hebben hier alles wat we nodig hebben voor een dag of 3. daarna lijd Don ons een verborgen pad over naar beneden. Vanuit daar vliegen we naar huis." zei hij.


    "Bols zal me zoeken." zei ze. "Dat weet ik. Maar ik ga je beschermen nu meisje. Jullie allebei." ze keek hem aan. Ze wist niet zeker of hij dat kon. "Hij zal nooit op geven." zei ze. "Ik ook niet." zei hij "ik zorg voor jullie Eef. Je bent veilig. Hij blijft verder met zijn poten van je af." Ze pakte zijn hand."jij moet ook voor jezelf zorgen." Zei ze. "Eerst jij. Eef." Zei hij haar wang strelend. "Het is laat Eef. Alsjeblieft, ga terug naar bed." Ze rolde met haar ogen. Ze wilde niet toegeven dat hij gelijk had. Ze voelden zich dood moe. Ze wilde zich niet laten kennen dus nam plaats op de bank. "Koppig ding dat je bent." Zei hij en hij nam plaats naast haar, daarna nam hij haar in zijn armen.  Na een minuut viel ze weer in slaap. Hij haalden zijn hand door haar haren. "Je bent wel mijn koppige ding."


    This tale has been unlawfully obtained from Royal Road. If you discover it on Amazon, kindly report it.


    Ze werd wakker van het zonlicht. Wolfs had haar blijkbaar in bed gelegd. Ze liep het hutje uit. Op een kleine open plek voor het hutje zat Wolfs met Sharon op zijn arm haar de fles te geven. "Hoor ik dat niet te doen?" Zei ze. "Absoluut hoor jij dat ook te doen." Zei hij glimlachend. "Ik hoor een maar. " Zei ze. "Maar ik moet ook voor haar zorgen. Dus totdat jij voldoende hersteld bent doe ik het." Ze ging naast hem zitten. "Ik ben in orde."


    Wolfs glimlachte naar haar. Eva zou Eva niet zijn als ze niet weer gelijk alles wilden gaan doen. "Laat mij de nacht en ochtend voeding nou maar doen hier Eef. Des te eerder kunnen we weg." Eva zuchtte. "Nou goed dan."  Er kwam geritsel uit de jungle. "Eef neem haar over en ga naar binnen." Zei hij. Eva deed snel wat haar gevraagd werd. Als het een volgeling van Bols was en ze zouden haar zien zou Bols het in een paar minuten weten en waren ze in gevaar.


    Hij haalde een pistool te voorschieten en richten het richting het geritsel wat maar voort duurden. Na 5 minuten kwam er een meisje de jungle uit dat afgaand op haar kleding een van Bols zijn volgelingen was. "Niet schieten." Riep ze. "Wie ben jij?" Ze hield haar ogen neergeslagen. "Dani?l heeft me gestuurd, ik zoek een weg uit de nederzetting als de heer der verlossing mijn geheim kent, zal hij mij pijn doen. "Zei ze. "Eva. Kom eens buiten in vermomming." Riep Wolfs.


    "Wat gaat u doen, bent u ook deel van de nederzetting?" Vroeg de jonge vrouw duidelijk doodsbang. Eva kwam naar buiten, ze had los zittende kleding en een bivakmuts op gedaan. "Check haar even voor microfoontjes of trackers wil je." Zei hij en gaf haar een apparaatje. Eva haalde het langs haar lichaam. "Ze is clean." Ze trok haar bivakmuts af. "Wat doe je hier Juna?" Vroeg ze." Deladem." Haar ogen werden groot van angst. "Ik heet Eva. Je hoeft niet bang te zijn Juna. "Maar Deladem ik bedoel Eva. U bent de heer zijn vrouw. U zult mij moeten terugbrengen."


    Eva keek haar onbegrijpend aan. "De heer zei dat u naar buiten was met de prinses om oud-leden te vinden en terug te brengen." Zei ze. "Niet bepaald. Ik ben door mijn partner daar gered. Hij en 2 vrienden hebben me daar weg gehaald." Zei ze. "U wilden vluchten waarom? U had het beste leven." Zei ze. "Omdat ze on vrijwillig daar was. Bols heeft haar gedwongen mee genomen. En de prinses zo als jij haar noemt, is niet eens van hem." Zei Wolfs. Juna keek hem niet aan en sprak niet. "Je mag gewoon met hem praten, hoor en aankijken je bent vrij nu."


    "Wie is Bols?" Vroeg ze. Die heer van verloskundige of zo." Zei hij. Eva glimlachte. "Hij is inderdaad de heer Juna." Zei ze. "En mijn dochter is niet bepaald zijn prinses." Zei Eva "maar u was zwanger." Zei Juna. "Ja maar niet van hem." Legde Eva uit. "Kom jij verteld waarom je weg wilt, ik vertel jou alles wat je wilt weten." Zei ze. "Eefs dat wel verstandig?" Vroeg Wolfs. "Als hij een infiltrant stuurt is dat een man, hij geloofd zijn eigen religie iets te veel." Zei ze. "Hij is niet Dom Eva, ik kan je niet weer verliezen dat overleef ik niet."


    Eva glimlachte. "Je bent er nu toch bij. "Hij zuchtte. "Goed dan." Hij ging bij de dames zittend en trok voor de veiligheid Eva tegen zich aan. "Zijn jullie?" Vroeg Juna. "Hoezo?" Vroeg Wolfs. "U bent overduidelijk verliefd." Zei ze. Eva moest hier om best lachen. "Maar u ook Deladem. Ik heb u nooit zo zien stralen." Eva''s wangen werden diep rood. "Ik heet Eva." Zei ze hopend het onderwerp te veranderen. "Goed dan Juna. Wat is dat geheim?" Vroeg Wolfs. Die deze jonge vrouw met de minuut aardiger vond.


    "Ik ben ongeoorloofd met een gade naar bed geweest." Zei ze. "Een Gade?" Vroeg Wolfs. "Bols zijn woord voor man." Legde Eva uit. "Ga door." Zei ze. "En nu ben ik zwanger denk ik." Zei Juna. "Wie is de man en waarom denk je zwanger te zijn?"  Vroeg Eva. "De gade was broeder Erwin. Ik krijg altijd zulke kriebels als ik hem van het veld zie teruglopen. Ik weet dat ik niet mag kijken maar toch." Zei Juna blozend. "Zo zo verliefd?" Vroeg Wolfs plagend. Eva porde hem speels. "Ik denk het wel." Zei Juna. "Maar om uw vraag te beantwoorden. Ik heb al drie maanden mijn strafbloeding niet gehad." Zei ze. "Je wat?" Vroeg Wolfs. "Ongesteld oliebol." Zei Eva lachend. "Ja, dan weet ik het wel zeker. Je bent bij ons veilig Juna."


    Juna knikte. "U lijkt ook samen te zijn." Zei juna weer. " In ieder geval verliefd." Zei ze. ''Is het zo duidelijk.'' Dacht hij. "Ik weet niet wat we zijn Juna." Zei Eva. "U heeft mij altijd geleerd dat je hart gevolgd moet worden koningin." Ze sloot haar ogen even. "Eva Alstjeblieft. En ja, dat klopt." Zei ze. "Hij is duidelijk stapel gek op u en u ook op hem. Ik zie het met hoe hij kijkt en hoe u straalt als hij dicht bij u is. Ik heb uw ogen nog nooit zo helder gezien." Eva bloosden van haar tenen tot de punten van haar Haren.


    "U zei dat de prinses niet van de heer was, is zij dan van hem?" Juna zag aan Eva''s blik dat ze gelijk had. "Wat gebeurt er als iemand ongeoorloofd zwanger is?" Vroeg Wolfs. "Dan wordt de vrouw in de mannen bijeenkomst gehaald." Zei Eva "en dan?" Vroeg hij. "Dat weet ik niet, het is nooit gebeurd, maar volgens Bols zijn regels mogen hij en de andere mannen beslissen over het lot van de vrouw." Ze ze. "Wat houdt dat dan in?" Vroeg hij. "Hem kennende. Hij zou dat arme kind half dood laten slaan." Zei Eva." Wilde hij dat met jou?" Vroeg Wolfs.


    " Hij heeft erover getwijfeld en ik denk dat als hij eerder achter mijn zwangerschap was gekomen had hij dat zeker gedaan, maar omdat de volgelingen duidelijk zagen dat ik zwanger was en dachten dat ze van hem was, heeft hij niets gedaan. Ik moet jouw souveniertje houden, zijn woorden." Wolfs trok haar dichter tegen zich aan. "Ik had jou veel eerder daar weg moeten halen." Zei hij.eva legde haar hand op de zijne en keek hem aan. "Jij wilde dat hij achter de tralies kwam. Nu kan hij gaan zoeken." Hij glimlachte naar haar als ze hem zo aan keek, kon hij haar niet weigeren of ongelijk geven.


    "Wanneer gaan we echt weg?" Vroeg Juna. "Als Eva de reis aan kan. En hare koppigheid kennende nog een paar dagen. En voor dat je protesteert Eef en die ogen van je op me gebruikt daar sta ik op." Zei hij. Juna keek naar ze. Het was duidelijk dat ze heel erg op elkaar gesteld waren. Hoe hij naar eva keek. Zo had nog nooit iemand naar haar gekeken. Ze was er best een beetje jaloers op.


    Nog een paar uur zaten ze met zijn 3e voor het kleine hutje. Tot ze op eens een raar vogel geluid hoorden. "Juna. Eva naar binnen. Dat is een waarschuwing van Romeo." Zei Wolfs. ''hij heeft iets of iemand gezien."

 weg vol gevaren

    Eva en Juna hadden zich na aandringen van Wolfs verschanst in het hutje. "Moeten we daar binnen ook nog kijken Karl?" Hoorde ze iemand zeggen. Eva bond de draagdoek van Sharon om bij Juna. "Neem haar mee en ga de jungle in." Zei ze. "Klim het raam uit." Eva trok een raam zachtjes open. Ze hielp Juna eruit te klimmen en gaf haar de baby. "Ga." Riep ze. "En jij dan?" Zei ze. "Ik kan Wolfs niet achterlaten." "Ga." Zei ze nog een keer. "Waar kan ik jullie vinden?" Vroeg Juna. "Ik laat hier wel een briefje achter." Juna knikte en verdween snel de jungle in.


    Vlak nadat Juna verdween ging de deur open. 2 volgelingen liepen binnen. "Kijk nou. De koningin. We hebben orders om u terug te brengen. De heer der verlossing was erg bezorgd over u. "Raak me niet aan." Riep ze. Ze pakte een van de stukken hout uit de open haard als wapen. Een van de mannen die ze herkende als Jesse, de rechterhand van Bols, pakte haar beet. Ze sloeg met haar wapen, maar trof geen doel.


    Karl, de andere man, pakte haar ook Beet en samen sleurden ze haar de hut uit. "Laat haar los." Hoorde ze Wolfs zeggen die voor ze stond met een getrokken wapen. " Laat ons erdoor. Wij moeten haar terugbrengen." Zei Karl. "En ik moet haar beschermen. "Zei hij." "Laatste waarschuwing. Laat haar los of ik schiet." Zei hij weer. "Ik ook", kwam er van de andere kant. Eva keek om en zag Romeo met getrokken wapen. "Laat haar gaan." Riep Wolfs weer. "Wij missen niet van deze afstand." Riep Romeo, laat haar los." Karl liet Eva los. Jesse greep haar nog steviger vast. "Loslaten nu." Riep Romeo weer. "Ik heb mijn orders." Riep hij. "Bereid om te sterven?" Vroeg Wolfs. "Ik wil niet doden, maar als jij nog 1 stap met haar verzet schiet ik je neer." Riep Wolfs.


    Jesse bleef staan. "Laat haar los." Zei hij. Hij greep eva bij beide armen. Dit gaf haar de mogelijkheid om op naar achteren te schoppen. Ze trof nu wel doel. Ze wist niet wat ze raakten, maar hij liet haar los. Wolfs greep haar hand en met zijn drie?n rende ze de jungle in. Daar werden ze opgewacht, Donald en tot Eva''s verbazing Juna. "Het is eigenlijk te vroeg, maar we moeten hier weg." Riep Wolfs. "Halve wegen verborgen door een waterval staat een oud huis." Zei Donald, "maar dat pad is gevaarlijk." Zei hij. "Wat is gevaarlijker daar heen of rechtstreeks naar beneden?" Vroeg Eva. "Rechtstreeks naar beneden is geen optie. Dan is het donker. Door de jungle in het donker word je dood. Als we nu gaan redden we dat huis net." Zei hij. "leid ons de weg." Zei Wolfs.


    Het was een gevaarlijk pad. Waar ze over gevallen bomen moesten klimmen en langs dunne randen moesten schuiven. Op een punt moesten ze zelfs over een gevallen boomstam lopen die vervaarlijk kraakte bij het oversteken. Maar na een uur of 3 lopen kwamen ze bij een prachtige open plek uit. Waar een waterval uitmonden in een beekje. Het kraakheldere water glinsterde in het late zonlicht. Donald leidde ze naar een piepkleine opening achter de waterval. Daar kwamen ze in een half door schaduw verscholen grot. Waar een huisje ineens opdoemde in een verlaten soort valleitje.


    "We zijn er. Ik zal voedsel halen voor ons allemaal. We kunnen hier wel even blijven. Ik denk zelfs dat sinds mijn ouders overleden zijn niemand meer weet van deze plek." Zei Donald. "Dit is het oude vakantieverblijf van mijn ouders." Verklaarde hij. "Ze hielden van klimmen en hier kun je wel goed klimmen. En om hier van beneden te komen is makkelijker dan van boven. Mijn ouders kwamen hier al 10 jaar voor, ze stierven niet meer. Ik heb het bijgehouden tot ik bij de genezers van het bestaan kwam. Dus het is nog in goede conditie. "Zei Donald, en hij toverde een ouderwetse sleutel tevoorschijn.


    Hij opende de deur. Het huis rook licht muf. Door de stoflakens over de meubels leek het zelfs spookachtig. De schilderijen aan de muur leken statig. Donalds ouders waren vast vermogend. Hij pakte zijn telefoon, na een paar seconden liep hij wild pratend weg.


    The narrative has been stolen; if detected on Amazon, report the infringement.


    "Dan gaan wij het hier leefbaar maken." Zei Romeo,"Wolfs jij de slaapkamers?"" Ik de benedenverdieping. Eva, jij ontfermt je over je kind en Juna. "Ik kan ook helpen!" Riep Eva. "Ik maak wel een vuur in de haard." Beet ze. Wolfs draaide met zijn ogen. In de open haard ging een ouderwetse rager heen en weer. Dit was een soort slinger die de schoorsteen openhield. Eva zette het ding vast aan een haak die ervoor gemaakt was. En begon een vuur in het rooster. Binnen een paar minuten was het behaaglijk warm in de huiskamer. Juna had de stoflakens van de banken gehaald en wiegde Sharon heen en weer in haar armen.


    Eva nam haar van Juna over. "Wist je gelijk dat je haar wilde houden?" Vroeg Juna. "Niet gelijk. Maar toen ik aan het idee gewend was, wel. Ik wist dat ze van Hem was. En ik was bang dat zij het enige was wat ik bij me kon houden." Zei Eva. Na een uurtje kwamen Romeo en Wolfs bij ze zitten. "Lekker warm hoor." Zei Romeo. "We moeten een plan hebben." Zei Eva. "Niemand kent deze plek. Laten we hier een paar dagen, misschien zelfs wat weken ons gedeisd houden. "We kunnen hier rustig onze weg naar huis plannen. Er is hier stroom. We kunnen tv kijken. Schoon water uit de beek buiten. Donald haalt wat we nodig hebben." Eva zuchtte, ze had niet heel veel zin om hier lang te blijven. Maar veel keus had ze ook niet. De abrupte vlucht naar deze plek had haar uitgeput. En Juna had ook haar rust nodig. Voor haar baby.


    "Ok¨¦, maar hoelang blijven we dan?" Vroeg ze. "Eerst een week, daarna zien we verder. "Afgesproken?" Eva en Juna knikte. Dit was veel beter dan dat hutje. Het huis had 3 slaapkamers. Een mooie grote keuken. Een ruime huiskamer. Een eetkamer met een enorme tafel. Een studeer kamer die vol stond met boeken. Er stond zelfs een oude computer. In de bijkeuken stond een wasmachine en wasdroger. En in de kledingkast was nog kleding te vinden. Het enige nadeel. Er was geen plek om Sharon neer te leggen. De ouders van Donald hadden geen wiegje.


    Na 2 uur kwam Donald terug. Hoe hij het voor elkaar kreeg was een raadsel, maar hij had proviand voor een week gehaald. Nu er een koelkast tot hun beschikking was, kon dat wel. Maar ook had hij een campingwiegje, flesvoeding, flessen, luiers en babykleding meegenomen. Hij moest er wel drie keer voor heen en weer. Maar hij had werkelijk aan alles gedacht. "Hoe gaan we de kamers verdelen?" Vroeg Romeo. "Juna, slaapt in de middelste jij en Donald in die links, Eva en Sharon in de grote ik hier op de bank?" Stelde Wolfs voor. "Ben jij gek, bed is groot genoeg hoor, je kan wel bij mij." Zei Eva.


    Die avond kookte Wolfs een simpele pasta. Eva had zijn kookkunsten echt gemist. Ze keken samen wat tv. Romeo vond een oud computerspel waar hij de hele avond mee zoet was. Het was enorm gezellig. Rond tien uur voelde Eva haar ogen dichtzakken. "Ik denk dat we allemaal eens ons bed op moeten opzoeken." "Zei Romeo, intense dag." Beaamde Wolfs. Iedereen wenste elkaar een goede nacht en vertrok toen naar hun slaapkamer. "Eef, weet je zeker dat je mij erbij wilt, ik kan op de bank. Zei hij. "Dat weet ik zeker." Zei Eva die hem kuste. "We zijn nu toch al veel meer dan vrienden." Zei ze. "Wat zijn we dan?" Vroeg hij. Hij voelde dat zijn hart wild tekeergaan.


    "Als jij dat ook wilt. Zou ik wel willen proberen jouw vriendin te zijn." Hij glimlachte naar haar voordat hij haar in zijn armen nam. "Natuurlijk wil ik dat ook Eef. Ik houd van je, dat weet je toch." Zei hij. Eva knikte en kuste hem. "Ik ook van jou." Antwoordde ze.


    Voor het eerst in misschien wel jaren sliep Wolfs tevreden. Zijn prachtige lieve Eva in zijn armen. Die hij nu zijn vriendin mocht noemen. Zijn tweede dochter in een wiegje op de hoek van de kamer. Een kind dat hem geschonken was door zijn grote liefde. Voor het eerst sinds Johns dood was hij gelukkig. Hij streelde Eva over haar haren. Ze lag in een diepe slaap. Het enige wat hem zorgen baarde was dat Bols net zo verliefd op zijn Eva was als hij. En waar hij zich liet stoppen door fatsoen en gezond verstand. Was Bols in staat om alles tot het angstaanjagende af te doen om haar maar de zijnde te kunnen noemen. Ongeacht of zij ook van hem hield of niet. Hij was bang dat Bols haar niet zou opgeven. In ieder geval niet zonder gevecht.

 de weg naar huis

    Weken verstreken. De rust in het huisje was zo fijn dat ze besloten nog 2 maanden te blijven. Donald nam elke dag de krant voor ze mee en een tijdelijk internetcontract bood ze contact met de buitenwereld. Eva gaf het niet graag toe, maar ze voelden zich met de dag sterker worden. Met elke dag dat ze in het huis verbleven groeide ook haar verlangen om weer naar huis te gaan. Naar haar geliefde Maastricht.


    Ze wist ook dat Wolfs gelijk had. Dat was wat Bols van haar verwachtte. Dus zouden ze na thuiskomst eerst een maand of zo ergens anders verblijven. Ze waren nog aan het kijken waar. Ze zouden verblijven. Romeo vond een schattig huisje midden in het bos in Driebergen, een klein dorp in de Utrechtse Heuvelrug. Donald wilden niet mee naar Nederland. Juna wilde dat wel. Romeo besloot terug naar Maastricht te gaan en weer te gaan werken.


    De reis zou over twee weken plaatsvinden, dat was de eerste mogelijkheid. Ze hadden op Donalds naam de tickets geboekt. Bols zijn invloed op de Ghanese president leek groot te zijn. Op de laatste dag van hun verblijf had Donald een krant bij zich. "Dit gaan jullie niet geloven." Zei hij en hij gaf de krant aan Wolfs.


    "Micheal van de genezers van het bestaan uitgeroepen tot ereburger."


    De leider van de religieuze beweging, de genezers van het bestaan, is vanmorgen vroeg uitgeroepen tot ereburger van Ghana. Door zijn positieve invloed op de kijk van de mens hied. Ziet de president in dat hij meer rechten zou moeten hebben dan de gemiddelde Ghanees. Na het tragische overlijden van zijn vrouw Deladem. Is hij zich volledig in gaan zetten om de goede kanten van zijn Gods dienst te verbeteren? Waardoor hij volgens velen in de omgelegen dorpen een geweldige invloed heeft op hen. Veelal de vrouwen van zijn gemeenschap doen veel aan liefdadigheidswerk. Wij spraken een van de vrouwen.


    ''Wij worden aangemoedigd om werk te doen voor de gemeenschap.'' De mannen moeten het zware werk verrichten in onze nederzetting. Voorheen was dit ook het geval voor ons, maar de laatste maand mogen wij werkzaamheden verrichten in de dorpen. Ja, dat hebben we allemaal aan onze Heer der verlossing te danken.''


    Ondergetekende trekt zijn vraagtekens bij deze omzwaai. Na wat onderzoek naar de vermeende dood van Deladem. kon ik geen overlijdens bericht vinden. Noch een onderzoek naar haar vermissing. Het enige concrete dat ik kon vinden waren berichten van 2 maanden terug dat zij ontvoerd zou zijn door 3 mannen. Er was gezien door een bewaker van de nederzetting hoe zij en haar pasgeborene werden meegestuurd de jungle in. Vanaf dat moment lijkt er geen enkel spoor van haar vernomen te zijn.


    Om heel eerlijk te zijn denk ik dat Deladem is gevlucht voor haar echtgenoot. Ze leek mij doodongelukkig toen ik haar ongeveer 7 maanden geleden zag.


    Na het spreken met meerdere ex-leden die een luguber beeld schetsten van het leven bij de genezers van het bestaan. Zo werden vrouwen afgeranseld als zij ook maar iets deden dat in de ogen van Micheal niet door de beugel ging. ''Soms zelfs zoiets simpels als aan de verkeerde kant van de weg wandelen.'' Aldus een oud-lid. Toen ik Donald sprak, een van de eerste afzwaaiers van de gemeenschap, zei hij mij dat Deladem de enige goede invloed was in de stam. Was Deladem een gevangene van Micheal? En was zij daar alleen maar om iemand waar zij werkelijk van hield veilig te houden. Ik vraag mij af waar de mooie en sterke Deladem nu is. Want van haar dood geloof ik steeds minder".


    This tale has been unlawfully lifted from Royal Road. If you spot it on Amazon, please report it.


    "Was dat niet gevaarlijk Donald om zoveel te vertellen?" Vroeg Juna.  "Morgen zijn jullie weg." Ik vermoed dat hij de vrouwen in de dorpen laat werken om jullie op het spoor te komen. Dus moeten we voorzichtig zijn." Zei Donald "kunnen we tot vlak bij het dorp komen om daar mijn auto te pakken als het donker is?" Vroeg Wolfs. "Dan moeten we nu wel vertrekken." Zei Donald. "En Abel dan?" Vroeg Eva. "ik kan er heen om hem te zeggen dat hij kan vertrekken daarna kom ik naar beneden." zei Romeo. "Tenzij hij natuurlijk bewijzen wil vinden." Vulde Wolfs aan. "Maar die keus is aan hem." Zei Romeo. "We moeten gaan." Zei Donald.


    De weg naar beneden was gevaarlijk, ze moesten 3 ravijnen over waar een van een heel zwakke brug had. Eva had het gevoel alsof bij elke stap de brug het zou begeven. Maar wonderwel kwamen ze allemaal veilig over. Na de brug was er nog een deel waar ze meren over moesten waar krokodillen waren gezien. Maar eindelijk vlak voor zonsondergang bereikte ze het einde van de jungle. "Over een uur is het donker." Zei Donald. "Ik breng jullie naar het vliegveld." Vanuit daar moeten jullie zelf vluchten. " Voegde hij toe." Romeo voegde zich bij hen. "Abel blijft." Hij wil zeker weten dat Bols jullie niet op het spoor is. Hij komt terug zo gouw dat kan." Zei hij.


    "Het is tijd." Riep Donald na 2 uur. Het was pikkedonker. Maar Donald wist blijkbaar de weg. Ze waren in het verkeerde dorp voor Wolfs zijn huurauto. Maar wisten er een te lenen van een vriendelijk oude vrouw. Na een stressvolle autorit van een paar uur kwamen ze op het vliegveld van Ghana. "Luister goed, jullie vliegtuig gaat over 5 uur." Je moet 2 uur van tevoren inchecken. Hier hebben jullie de tickets, en fake paspoorten. Maar verberg je nog. Ik weet niet meer wie allemaal loyaal is aan hem. Succes." Zei Donald. Eva omhelsde hem. "Dank je wel h¨¨, voor alles." Zei ze. "Leef een vol en gelukkig leven, Eva." Dat is dank genoeg." Zei Donald. "Hey, wel mijn vriendin h¨¨." Grapte Wolfs.


    "Het gaat jullie goed." Houd contact." Zei Donald voordat hij de auto instapte en de nacht in verdween. Na 3 uur checkte ze eindelijk in en werden ze naar een wachtkamer gebracht. Eva voelde zich constant bekeken. "Dit voelt niet goed." Fluisterde ze naar Wolfs. Hij nam haar in zijn armen. "Rustig, maar ik ben bij je, wat er ook gebeurt of hij komt of niet, hij komt niet meer aan je." Zei hij haar haren strelend. De uren kropen voor Eva voorbij. Op een bepaald moment dacht ze iemand te herkennen. "Flight 207 Ghana to Rotterdam is now boarding." Zei de stem over de intercom. "Kom op meisje, we kunnen gaan." Zei hij haar hand pakkend. Na een korte wachtrij stapte ze in het vliegtuig. Eva zat met Sharon op schoot naar buiten kijkend. "Kijk." zei ze naar de lucht wijzend, "sterren." Vijf minuten voor vertrektijd viel haar oog op een groep mensen.


    Ze stonden op de grond te praten. Het waren 5 agenten. Een officieel uitziende man. Wat grondpersoneel en Jens Bols." Eva sloot haar raampje. "Wat is er?" Vroeg Romeo." Bols staat buiten." Zei ze in lichte paniek. "Het komt goed, Eef." Zei Wolfs die in haar hand kneep. Een paar stressvolle minuten volgden, maar op het moment dat Eva dacht het niet meer uit te houden begon het vliegtuig te rijden. Ze werden naar de startbaan getaxied. Na nog een paar minuten steeg het vliegtuig eindelijk op.


    "Je bent vrij nu, Eva." Zei Romeo. "Dat weet je met Bols nooit." Zei Eva. "Hij geeft nooit op."

 in het bos

    Ze kende veilig op Rotterdam Airport. "Wat nu?" Vroeg Eva. "Ik ga. Naar Maastricht. " Zei Romeo. Eva gaf hem een klopje op de schouder. "Wij komen snel." Zei ze, "ik heb zitten denken. Wolfs misschien moet jij ook een paar dagen mee." Zei hij. " Ben jij gek geworden? Nee, Romeo, ik laat mijn vriendin niet achter." zei Wolfs. "Valt dat niet op? Ik bedoel als Bols hier heen komt om te zoeken?" Zei Romeo. " Dan zoekt hij eerst in Limburg Daarom deze oplossing. " Zei Wolfs. "Ik meen het Romeo, ik laat Eva niet alleen." Voegde hij toe. "Succes dan." Zei Romeo huurde een auto en vertrok.


    "Ik denk dat we het beste de trein nemen." Hij pakte Eva''s hand. "Hoe minder we namen achter laten hoe beter." Eva knikte. Ze had in het vliegtuig niet geslapen. Ze was constant bang dat Bols in het vliegtuig zat. Dit maarte Wolfs bezorgd. Eva was nooit een bang vogeltje gewest. Maar nu. Ze was zichzelf niet. Hij hoopte dat hij in het bos van de heuvelrug haar weer zichzelf kon laten worden.


    "Ze konden al snel een trein in. Die ze via Utrecht naar het kleine station Driebergen Zeist bracht. "En nu?" Vroeg Juna. " Ik heb een beschrijving." Zei Wolfs. Ze liepen van af het station. Met Utrecht in de rug rechts het bos in. Na 2 minuten lopen stond rechts op een heuvel van hen een koepeltje waar op dat moment een groepje mensen zat die kaarsen aan het branden waren. Ze liepen het linker pad af. Zoals op de kaart stond aangegeven. Aan het einde van dat pad kwamen ze bij een spoor overgang met een oud wachthuis. "Vroeger h¨¨, dan woonde hier de spoorwachter. Die dan met de hand de slagbomen open en dicht deed. Dat was toen er 1 keer per uur een trein ging." Zei Wolfs hopend de meisjes te kalmeren. " Dan hier het spoor over en recht door."


    Ze liepen een minuut of 5 langs een rij duur uitziende huizen. Aan hun rechterhand links een groot hek en een deel van een het bos. Volgens een meisje waar Eva de weg aan vroeg was dat niet het bos war ze naar zochten. Dat was een geplant bos, ze moesten Bornia hebben. Het natuurlijke bos dat om het hele dorp liep en zo''n beetje 4 dorpen de beide kanten op uit strekten. Ze liep een stuk met ze mee. Naast een bord met ''Bossenbroek bv. Stopte ze. "Zie je die stroom kast daar? Daarnaast zit een licht verborgen ingang naar het bos. Het kleine heuveltje over de steilere kant af dan het pad volgen tot het gelegde schelpen pad. Recht door tot tegenwoordig een van de tunnels. Ik raad de eerste tunnel aan, dat is de kleine tunnel. Dan naar links en je kunt het theehuisje niet missen." Zei ze. Het meisje kwam hier duidelijk vandaan.


    Voor ze haar bedankte vroeg Wolfs niemand te zeggen dat ze hen geleid had en waar ze waren. Het meisje glimlachte knikte "pas wel op hoor, blijf in de cirkel als je wilt wandelen en mocht je in het theehuis slapen. Neem dan hetzelfde pad als ik je gezegd heb voor boodschappen als je hier verdwaald kun je goed verdwalen." Zei het meisje en vertrok. Ze volgde de aanwijzingen en kwamen al snel bij een prachtig stuk bos. Het pad zelf was al mooi en de tunneltjes waar er 3 van bleken te zijn waren indruk wekkend. Maar niets was zo mooi als wat er achter de tunnels bevond. Ze werden begroet door een kraakhelder meertje. Midden in het meertje een mini-eilandje. Het meertje liep in een cirkel, Eva vermoede dat het meisje dat bedoelde met, blijf op de cirkel. Aan hun linkerhand zat een hek gemaakt van oude dunne takken en ijzerdraad. Wat Eva zonde vond je kon nu niet helemaal rondlopen. Ze liepen rechts om wat stalen trappen op en kwamen bij een ronde picknick tafel. Vanuit daar was het uitzicht nog mooier. Eva voelde zich op de een of andere manier kalmeren. Ze volgden links het pad over de heuvel. En kwamen al gouw bij een schattig klein huisje uit. De bovenkant was van hout met rond om grote ramen, aan de achterkant een balkon wat over het meer keek.


    De onderkant was van steen. Waarvan een deel binnen het hek op onder het heuveltje uitkwam het liep naar een stenen rand wat vroeger misschien een stijger was geweest. Ze werden er opgewacht door een man. "Meneer de vries?" Vroeg hij. Het leek Wolfs verstandig om onder een schuilnaam te boeken. Hij knikte.


    "Dan heb ik hier uw sleutels. Onbepaalde tijd zie ik?" Zei de man. "Ja minstens een maand om even tot rust te komen." Zei Wolfs. "Dan bent u hier uitstekend. Ik moet u waarschuwen niet te ver te wandelen, u kunt hier flink verdwalen." Zei de man. "Ja, dat was ons al verteld." Zei Wolfs. "In dat houten schuurtje aan de andere kant van de heuvel staan 4 fietsen heeft u ook de sleutels van. Fijn verblijf." Zei de man. Eva bedankte hem en vroeg ook als er om hen. Werd gevraagd niets te zeggen. Hij knikte en vertrok.


    Het was er prachtig. Ze liepen naast het huis een trap op naar de ingang. Binnen lag een boekje klaar met regels. Een omschrijving, geschiedenis van het huis. Een kaart van het dorp en een legende. "Zullen we die vanavond eens door nemen?" Vroeg Wolfs. Het houten gedeelte van het huis bleek de woonkamer en keuken. Het was niet heel groot maar groot genoeg. Een 3 Zits bank en 2 stoelen. Een eettafel met 4 stoelen. Een kleine keuken. Naast de keuken een deur naar het balkon. Naast de deur waar ze binnen kwamen een stenen trap de oude ijskelder in wat was op gedeeld in 3 kamertjes. De badkamer waar ook de was, machine en droger stonden. 2 slaap kamers. En een klein leeg kamertje voor eigen invulling. Ze besloten Sharon haar camping bedje hier neer te zetten. In een van de slaapkamers stonden 2 1-persoons bedden. De iets grotere kamer onder aan een klein stenen trapje had een 2-persoons bed. In die kamer zat ook de deur naar buiten. Het was bijzonder koel in de slaapkamers. Het was nu hoog zomer en buiten was het 30 graden.


    If you discover this tale on Amazon, be aware that it has been stolen. Please report the violation.


    "Ik ga dit dorpje is in Eef." Zei hij. " Kleding halen wat spullen voor Sharon. Eten drinken, andere benodigd heden. Ik ben zo snel mogelijk terug." Hij kuste haar. Hij wilde haar eigenlijk niet alleen laten. Hij was bang dat als hij haar alleen liet ze weer weg zou zijn als hij terugkwam. Maar er moesten boodschappen gehaald worden. Hij pakte een van de fietsen en vertrok. Eva en Juna hielden zich bezig met de bedden opmaken. Spelen met de baby. En genieten van het uitzicht. Na 3 uur werd Eva bezorgd. Hoelang kon boodschappen doen duren?


    Een half uur later kwam hij gelukkig weer binnen lopen. "Sorry duurde iets langer, ik moest na de boodschappen en kleding naar Zeist. Voor de laatste spullen. Hij lade veel tassen uit. Meeste waren boodschappen voor wat leek een hele week. Een tweede en derde tas was kleding. Voor Eva had hij wat zwarte en grijze shirts mee genomen, wat spijkerbroeken en een 2 paar laarzen. "Je schijnt me te kennen." Zei ze grinnikend. Hij had voor haar ook een wat uitdagend negligeetje mee genomen. Ze Glimlachte. "Jij dacht Eva is mijn vriendin dus mag ik haar zo kleden?" Hij bloosde. "Vond hem wel mooi." Ze kuste hem. "Stapel gek jij." Zei ze. Voor Juna had hij van alles me genomen. Hij kende haar niet, dus kocht hij maar wat. Hij was blijkbaar ook in een elektronica zaak geweest. Hij had een babyfoon gekocht. 3 iPhones, 3 iPads en 3 laptops. Gekocht. De laatste tas was kleding voor zichzelf en een hele hoop baby kleren voor Sharon. Maar ook een speelkleed. Flesjes speentjes. En een wipstoeltje. "Hoe in Gods naam heb je dit betaald dit kost fortuinen." Vroeg Eva. "Hoef jij je niet druk om te maken. In die telefoons zit een gedeeld abonnement." Zei hij.


    Die avond zaten ze met zijn 3e op het balkonnetje. Het was nog een graad of 25 en nog licht buiten. "Wat is het hier mooi en rustig zeg." Zei Juna. "Ja even tot rust komen na die hele vlucht van uit Ghana. Dat was gekkenhuis." Zei Wolfs. Eva zat tegen hem aan. "Ik voel me nog niet helemaal veilig." Zei ze. "Dat snap ik wel." Hij kuste haar in haar haren. "Je weet waar die gek toe in staat is." zei hij. "Maar hij komt met geen vinger meer aan jou als ik het kan helpen Eef." zei hij haar haren strelend.


    "Ik heb nooit gevraagd, maar hoe hebben jullie elkaar ontmoet?" vroeg Juna. "Dat is lang geleden." zei hij. "Ik kwam uit Amsterdam en was overgeplaatst naar Maastricht waar een of andere briljante geest haar en mij samen zetten als partners." vertelde hij en kuste Eva. Juna glimlachte. "Was het liefde op het eerste gezicht" vroeg ze. "Voor mij wel. Hij keek naar Eva. Voor haar niet. Ze had al een vriend. Is zelfs met hem getrouwd." zei hij. Hij wilde verder niets vertellen als dat niet hoefden. "Dat is wel kort door de bocht hoor Floris." Zei Eva


    "ik had het vervelende dat ik verliefd was op 2 mannen. Mijn man en hem" vertelde eva, "was dat niet moeilijk dan?" vroeg Juna. "Heel moeilijk. Maar mijn man verliezen was moeilijker." zei Eva. "Hij is overleden?" vroeg ze. Eva knikte. "Ja, Doodgeschoten op onze bruiloft." vertelde ze Juna. "Wow. Door de heer?" vroeg ze. "Nee, die kwam pas veel later op ons pad." zei Eva. "Het doet er niet meer toe, het is lang geleden." zei ze.


    De zon ging onder, het gaf het meertje iets bijzonders, het leek even in de brand te staan door de kleur van de zon. "Goed dan is het nu tijd voor de legende van dit huis." zei Wolfs om de sfeer luchtiger te krijgen. Hij voelde wel aan eva dat ze wat emotioneel was. Hij liep even naar binnen en pakte het boekje. Daarna ging hij weer naast eva zitten en sloeg het open. "Ik heb hem." hij schraapte zijn keel.


    "Lang geleden niemand weet hoe lang. Monde dit dorpje uit in de zee. Een schipper en zijn vrouw vonden dit dorp zo mooi dat hij voor haar dit huis liet bouwen. Hij wilde met pensioen. En een paar jaar waren ze hier gelukkig. Maar hij werd opgeroepen voor de koopvaardij. En vertrok weer naar zee. Om nooit meer terug te keren. Nooit levend althans. Na de dood van zijn vrouw maar een half jaar later. Leek het of het huis nog steeds werd gebruikt, er waren stemmen te horen, schaduwen te zien en soms s ''avonds zelfs licht. De mensen zeggen dat het de schipper en zijn vrouw zijn die na hun dood zijn herenigd." las Wolfs voor.


    "Niet slecht voor zo''n klein dorpje een eigen Legende. Zei hij glimlachend. "Ik vind het wel romantisch." zei Eva. "Niet dat ik in spoken geloof maar het idee is wel lief. Zo van elkaar houden dat je na je dood dat ook nog doet." Zei ze. "Er schuilt wel een romanticus in jou." zei Wolfs plagend. Ze zaten nog een paar uur buiten. "ik denk dat het tijd is om te gaan slapen." zei Eva en stond op. "Kom je mee?" zei ze Wolfs zijn hand pakkend en hem met zachte dwang mee trekken.

 De beer achter elke boom

    De weken vlogen voorbij. Voor ze het wist waren ze al 3 maanden in het boshuisje. Het was er zo prachtig en rustig, de nu bijna 7 maanden oude Sharon begon op haar te lijken. Dezelfde bruine haren, dezelfde grijze ogen. En volgens Wolfs dezelfde vreselijke koppigheid. Als zij. Het kleintje vond het heerlijk om op haar speelkleedje in de vroege herfstzon naar de vogels te kijken.


    Eva genoot met volle teugen van haar dochter. Hoe het kleine meisje de wereld om haar heen ontdekte, nog geen angst in de wereld, ook al was Eva constant bang dat hij er zou staan. Ze dacht zelfs hem een keer gezien te hebben toen ze boodschapjes deed in het dorpje. Het waren vriendelijke mensen in het dorp. Niet te beroerd je te helpen. En regelmatig op een klein pleintje stond er een klein wit wagentje waar een Aziatisch uitziende man met de lekkerste Vietnamees loempia''s die ze ooit had geproefd. In een klein winkelcentrumpje, een kilometer daar vandaan, zat een snoezig Chinees restaurantje. Waar ze onder protest samen met Wolfs had gegeten.


    In het dorpje zat zelfs nog een platenzaakje. Wat gerund leek te worden door een echtpaar en hun zoon. Ze hadden alles wat je kon bedenken. Dvd''s, cd''s maar ook lp''s, zelfs platenspelers kon je bij hen kopen. De eigenaren van het winkeltje waren erg vriendelijk en leken licht bevriend te zijn met hun vaste klanten. Het meisje dat hen naar het bos had geleid kwam ze er binnen tegen. Ze stond te kwebbelen bij de kassa en gaf een van de eigenaren 2 pakjes noga. En zei de man ervan te genieten en wel echt te delen. Giebelend en knipogend liep het meisje met een tasje vol cd''s de winkel uit.


    Eva vond het heerlijk om door het dorpje te lopen. Ze hadden zelfs een heuse speelgoedwinkel waar ze voor haar kleine meisje altijd wel iets mee nam. Er waren twee kanten van de winkelstraat. De kant waar zij meestal fietsten die rechtstreeks naar het bos leidde en de kant waar het station aan zat, maar die vond ze te druk. Dat leek de hoofdader te zijn tussen de dorpen.


    Op deze mooie herfstdag had ze Sharon in het stuur zitje van de fiets. Het was een graad of 22 en de zon scheen ongebroken. Ze snapte ergens wel dat mensen in dit kleine dorpje gelukkig werden. Ze stapte na de boodschappen op haar fiets en reed de winkelstraat door naar de weg die zij meestal nam. Die rechtstreeks naar het bos leidde. Ze fietste langs het spoor en keek de reguliere bos ingang in. Achter een boom stond hij. Bols. In paniek stopte ze haar fiets even en keek nog een keer. Nu stond er niemand achter die boom. Ze nam een paar keer diep adem. Ze beeldde het zich vast in. Ze stapte weer op en reed zo snel mogelijk de wat beschuttere bos ingang in. Ze besloot het Juna en Wolfs niet te vertellen. Ze had het zich allemaal vast in gebeeld. Het moest een truc van de schaduwen en haar angst zijn geweest.


    De volgende dag was het bijna 28 graden en besloten ze te gaan zwemen in het zwembad in het bos. In het meertje bij het huisje was verboden. Waarschijnlijk was het water daardoor ook zo kraakhelder. Het zwembad van het dorp heten Laco. Toen ze aan een oudere vrouw vroeg hoe ze er kwam, riep de vrouw koppig: ¡°Laco?¡± O, je bedoelt de zwoer. Dat is niet moeilijk hoor, kindje. Je fietst hier de straat in en de eerste links, vandaar recht doorrijden, en je rijdt er zo tegenaan. ¡°En je moet echt met dit weer de Blauwe Draak proberen hoor¡±, zei de vrouw. Eva had geen idee wat de blauwe draak was, maar ze zou het wel zien. Het was nog vroeg, en omdat het een woensdag was. Was het zwembad tot tien uur ''s avonds open. Ze lagen al snel op de ligweide van het zwembad. Eva lag met haar hoofd op Wolfs zijn schoot. ¡°Ik weet dat jij uiteindelijk terug wilt naar Limburg Eef, maar het is hier ook zo prachtig,¡± zei hij. Hij voelde zich ook gewoon gelukkig. Hij was samen met zijn geliefde Eva. Hun prachtige dochtertje had geen zorg in de wereld. En ze hadden de tijd om leuke dingen te doen. Zoals een uitje naar het zwembad.


    If you stumble upon this narrative on Amazon, it''s taken without the author''s consent. Report it.


    ¡°Zou dat die blauwe draak zijn?¡± vroeg hij wijzend naar een door de zon gebleekte lichtblauwe waterglijbaan met een ondoorzichtige witte kap erbovenop, die bij de uitmonding twee ogen opgeschilderd waren. Eva glimlachte. ¡°Ik denk het wel¡±, zei ze. ¡°Ok¨¦, als jij gaat, ga ik ook,¡± zei hij grijnzend. ¡°Ok¨¦, ik eerst¡±, riep ze. Ze stond op en holde naar de trap van de glijbaan. De watertemperatuur was volgens een papier 23 graden. Eva klom de trap op, gevolgd door Wolfs. Boven aan gaf hij haar een speels duwtje naar voren zodat ze sneller zou gaan. Beneden kwam ze in een opvangbak terecht. Het water voelde best koud aan. Ze keek richting de ligweide waar Juna met sharon aan het spelen was en zag achter een boom dacht ze weer Bols staan. Ze schrok van een koude plons water over haar heen en keek in het grijnzende gezicht van Wolfs. ¡°Pestkop,¡± zei ze hem kussend. Toen ze terugkeek naar de boom was Bols weer verdwenen. Ze besloot dat het weer haar fantasie was en zei niets.


    De rest van de dag vulden ze met het spelen met sharon in het pierenbadje of elkaar nat gooien in zowel de binnen- als buitenbaden. ''s Avonds aten ze na wat smeken van Eva en Juna friet in het zwembadcaf¨¦ om vervolgens naar het huisje in het bos terug te keren. Daar legde Eva Sharon, die doodmoe was van het dagje, in bed en ging vervolgens op het balkonnetje zitten samen met Juna en Wolfs. ¡°Is er iets?¡± vroeg hij. Natuurlijk had hij de zorgen in haar ogen gezien. Hij kende haar te goed. Ze schudde haar hoofd. ¡°Ik dacht dat ik wat zag, maar het was vast niets,¡± zei ze. Hopend dat hij het daarbij zou laten. Voor nu leek hij dat ook te doen.


    De volgende dag gingen Juna en Wolfs wat dingen halen voor Juna''s kindje, ze was inmiddels bijna 8 maanden zwanger. Ze namen Sharon met zich mee, dus eva had even het rijk alleen. Ze besloot om haar gedachten te ordenen even te gaan rennen rond het meertje. Na een uurtje douchte ze even en ging op het balkon zitten. Ze kon het gevoel van bekeken worden niet van zich afschudden. Ze hing even op de rand van het balkon. Daar zag ze hem Bols. Ze kon het nu niet meer ontkennen. Hij liep er echt. Ze pakte haar iPhone. En belde 112. Ze vertelde ze snel dat hij naar haar toe kwam en ze bang was dat hij haar wat vreselijks aan zou doen. De politie zou er alles aan doen om zo snel mogelijk bij haar te zijn.


    Ze hoorde de deur beneden opengaan. Vluchten kon ze niet meer. Hij liep de trap op. ¡°Eva!¡± zei hij. ¡°Ik heb jou zo gemist¡±, voegde hij toe. ¡°Gek ik jou helemaal niet.¡± Zei eva naar de keuken lopend, hopend dat ze een mes kon grijpen om zichzelf te kunnen verdedigen. Maar hij sneed haar de pas af. ¡°Ik was zo bezorgd, Eva.¡± Je was ineens weg. Ze zeiden dat je ontvoerd was. Ik dacht. Hij heeft je vast vermoord. Hij is niet goed voor je, Eva. ¡°Zei Bols. ¡°Hij maakt alles kapot.¡± Eva keek hem aan. ¡°Hij heeft me gered¡±, zei ze. ¡°Hij beloofde je dat ik niet meer bij je in de buurt zou komen en kijk waar ik ben mijn liefste.¡± Eva deinsde zo ver, ze kon achteruit. ¡°Blijf uit mijn buurt¡±, zei ze. Hij pakte een doosje uit zijn jaszak. ¡°Het is heel simpel, Eva. ¡°Zie je dit?¡± vroeg hij en hij haalde iets dat op een dartpijltje leek uit het doosje.


    Hij liep naar haar toe. ¡°Dit eva is een speciaal vergif. ¡°Als ik dit in je huid prik, Eva, dan heb je nog maar een uur,¡± zei hij. En hij richtte het punt naar haar toe. ¡°Ik houd van je Eva. Maar jij houdt van hem. En hij mag jou niet bezitten,¡± in de verte hoorde ze sirenes. ¡°Daar is de politie al Bols.¡± zei ze. "Hier word je gezocht voor moord." Voegde ze toe ¡°Dan moet ik opschieten. Zei hij.¡± Hij stopte het dartpijltje in een pistool. ¡°Als ik jou niet kan krijgen mijn liefste. ¡°Dan krijgt niemand jou.¡±


    Hij schoot. Het dartpijltje raakte haar in haar arm. Ze wist het er nog uit te trekken. ¡°Dit is monnikskap, Eva. Ik denk dat je nog een half uur hebt.¡± Hij rende het huisje uit. Eva''s haar knie?n begaven het en ze stortte op de grond. Ze hoorde de deur ingetrapt worden en haar heuvelrugse collega¡¯s snelden naar binnen. Ze hoorde een mannelijke agent in zijn porto met spoed om een ambulance vragen. Eva wenkte naar hem. De agent knielde neer naast haar. Ze voelde haar keel langzaam dik worden. ¡°Monniks...¡±, wist ze nog te fluisteren, toen werd het zwart.

 het Jachtseizoen

    Kletsend en lachend liepen Wolfs en Juna richting het huisje. Wolfs zag nog net een ambulance de hoek omgaan. "Eva!" Hij gaf Sharon aan Juna over en rende naar het huisje. Hij stormde naar binnen, "EVA!" Boven kwam hij een agent tegen. "Ho kalm." "Wie bent u?" Vroeg de man. "Floris Wolfs.waar is mijn vriendin?" Vroeg hij bezorgd. "Kunt u zich legitimeren?" Vroeg de agent. Wolfs pakte zijn politiepasje uit zijn zak en gaf hem aan de agent. "Neem me niet kwalijk collega." Zei hij. "Geeft niet. Waar is mijn vriendin?" Vroeg hij weer. "Ze heeft iets binnengekregen wat in dit pijltje zat." Zei de agent en liet het dartpijltje zien. "We hebben haar zo snel mogelijk naar het ziekenhuis laten brengen. Maar omdat we niet weten wat dit is." Zei hij.


    Het bloed liep acuut zijn gezicht uit. "Ze is toch niet dood h¨¨?" Zei hij. Stilletjes smekend dat de agent hem zou vertellen dat het goed kwam. "Nee. Ze was wel buiten bewustzijn." Hij ademde zwaar. "Waar is ze?" Vroeg hij weer. "Het Zusterziekenhuis. Ik breng u even." Zei de agent. En hij leidde hem het huisje uit. Juna werd buiten tegengehouden door een andere agent. "Wie is zij?" Vroeg de agent. "Dat is Juna. Onze huisgenoot en mijn dochter." Vertelde Wolfs. "Ik zal een agent bij hen laten." Zei hij.


    Een kwartier later liepen ze samen het ziekenhuis in. Bij de balie meldde de agent zich. "Ach ja, die dame uit het bos." Zei de vrouw. "Hoe is het met haar?" Vroeg Wolfs. Bang voor het antwoord. "Het was even kantje boord, maar ze lijkt het te gaan halen. De arts vermoedt dat ze een monnikskap vergiftiging heeft opgelopen. Ja, dat kan dodelijk zijn als je de ademhaling en het hart niet op gang houdt, maar we waren op tijd." Wolfs zuchtte van opluchting. Eva leefde nog. "Mag ik naar haar toe?" Vroeg hij. "Dat moet ik even navragen." Zei de vriendelijke baliemedewerker.


    Ze belde even een paar minuutjes. "Ja, u kunt, haar bezoeken. Ze ligt op zaal 3 bij de medium care, verdieping 2." Zei de vrouw glimlachend. "Ik loop met u mee, ik heb wat vragen voor haar. En u. Bijvoorbeeld, wat is haar naam?" Vroeg de agent. "Eva." Zei hij. "Eva Van Dongen." Hij gaf hem ook haar pasje. "Zij is ook een collega?" Vroeg hij. Floris glimlachte even. "Ja, en een verdomd goede." Antwoorden hij. Samen liepen ze de zaal in. Eva lag in het verste bed bij het raam. "Eef." Wolfs pakte een stoel, ging naast haar zitten en pakte haar hand. "Durf je wel mij zo laten schrikken?" Zei hij en kuste haar hand. "Mevrouw Van Dongen heb ik begrepen." Zei de agent. Eva knikte. "Ronald Minjon." Eva knikte weer. "Kunt u praten?" Vroeg hij. "Ja, beetje schor en snel buiten adem, maar het gaat wel." Zei ze. "Ik ben op de hoogte dat u en uw vriend collega''s zijn."


    Eva knikte weer. "Wat is er gebeurd?" Vroeg hij. "Eva vertelde zo goed als ze kon wat er was gebeurd, maar ook waarom ze zich in het bos schuilhielden. Met hier en daar aanvullingen van Wolfs. "Dus als ik het goed begrijp. "Is de man die u dood wilden hebben, iemand die verliefd op u is?" Vroeg Minjon. "Ja. Hij is, echt gek. Werkte vroeger voor het OM. Maar hij is ontslagen omdat hij mij eerder ontvoerd heeft in Maastricht." Verklaarde ze. "En hij heeft u de halve wereld over gesleept omdat hij u wilde bezitten?" Wolfs knikte. "Ik heb haar 7 maanden geleden bij hem weg weten te halen met hulp van 2 collega''s en een lokale man in Ghana." Zei hij. "Ongelooflijk. En u zegt dat hij Jens Bols heet en in Nederland voor moord wordt gezocht?" Zei hij. "Ja, en in Belgi?. En corruptie, fraude. Ontvoering en bedreiging met een vuurwapen." Zei Eva. "Dat is nogal wat en daar kunnen we dus poging tot moord en stalking aan toevoegen." Zei de agent. Eva knikte. "Wat een monster." Zei hij. "Moeten we u onderbrengen in een safe house?" Vroeg Minjon. "Ik denk dat we nergens veilig zijn." Zei Eva. "Ik kan u onderbrengen in hotel Figi. Daar houden ze wel een oogje in het zeil." Zei de agent. Wolfs knikte. "Ik wil mee helpen zoeken, ik ken hem, ik ken zijn zwaktes naast mijn vriendin." Zei hij. "Ik zal Maastricht bellen of dat kan. Als zij akkoord zijn. Hoe meer ogen, hoe beter." Zei de agent.


    "Pas je wel op?" Zei Eva bezorgd. Wolfs glimlachte naar haar en streelde haar wang. "Ik zal jou niet achterlaten, meisje. "Nooit." Minjon keek naar ze. Het was hem duidelijk dat deze twee Maastrichtse agenten gek op elkaar waren. "Goed, ik zal uw spullen laten halen en u onder een alias inchecken in hotel Figi." Zei hij. Wolfs bedankte hem. De agent nam afscheid en liep de kamer uit. "Hoe heeft hij ons gevonden, Eef?" Vroeg Wolfs. "Ik dacht hem al gezien te hebben bij de spoorwegovergang en in het zwembad. Maar ik was zo bang voor hem dat ik dacht dat het mijn fantasie was." Zei ze "goed, dus volgde hij je al langer". Maar dat verklaart niet hoe hij ons vond." Zei Wolfs,


    De volgende ochtend mocht Eva het ziekenhuis alweer verlaten. Het hotel was veel meer dan een hotel: het was een caf¨¦, een theater en een bioscoop. Ze hadden bewaking gekregen en de agent had laten weten dat Mechels akkoord was dat Wolfs zou helpen. Ze hadden een grote ruimte gekregen met 3 slaapkamers en een huiskamer. "Ok¨¦ meisje, ik ga naar het bureau in Doorn, wees voorzichtig. Als je denkt hem te zien, bel je me onmiddellijk. Ok¨¦. Ik heb liever dat ik op 10 spoken jaag dan dat ik jou weer bijna verlies." Zei hij haar omhelzend. "Ik houd van je, vergeet dat nooit." Zei hij en hij kuste haar. Daarna liep hij de suite uit. "Pas op haar." Zei hij vriendelijk tegen de agent op de gang. "Ze betekent de wereld voor me." Zei hij en vertrok.


    Na een dag geen spoor te hebben gevonden kwam hij weer het hotel in. Hij begroette de nieuwe agent op de gang en liep naar binnen. Eva was in slaap gevallen op de bank. Hij glimlachte en streelde haar zachtjes. Ze schrok wakker. "Hey rustig, maar ik ben het." Zei hij. "Gaat het?" Ze knikte. "Beetje nerveus geloof ik." Zei hij. "Waar zijn Juna en Sharon?" Vroeg hij. "In junta''s slaap geloof ik.Hoe laat is het?" Vroeg ze. " Laat, ik merkte om 10 uur pas dat het alweer donker was. "Sorry." Eva zoende hem." Dat geeft niet zo lang je maar weer thuiskomt naar mij. "Hij zoende haar met alle passie die hij kon vinden. "Ik kom altijd bij jou terug. Jij bent de enige voor mij." Hij zoende haar weer, tilde haar van de bank en bracht haar naar de slaapkamer. "Meneer Wolfs toch." Zei ze verlangend en zoende hem.


    Midden in de nacht werd ze wakker. Ze sliep al maanden slecht. Ze stond voorzichtig op om Wolfs niet te wekken. En ze liep het huiskamertje in. Ze ging bij het raam staan en keek de donkere straat in. "Hey." Hoorde ze achter zich, ze schrok en draaide om. "Schatje toch rustig maar." Wolfs omhelsde haar. "Dit is zijn schuld h¨¨?" Ze knikte. "Je bent jezelf niet meisje. Ik ga hem pakken ik zweer het je." Zei hij. "Ik haat het effect dat hij op je heeft. Hij kuste haar. "Jij moet ook op jezelf passen." Zei ze. "Doe ik ook. Kom meisje, gaan we weer slapen, of moet ik je moeier maken?" Vroeg hij en zoende haar. "Je bent heerlijk, maar jij moet slapen." Zei ze. "Typisch Eva, h¨¨. Voor de wereld zorgen, maar niet voor jezelf." Zei hij. "Kom op meisje." Hij pakte haar hand en trok haar mee weer de slaapkamer in.


    This narrative has been purloined without the author''s approval. Report any appearances on Amazon.


    Slapen deed ze niet meer. Dus stond ze maar met Wolfs op. "Ik maak me zorgen om je meisje." Zei hij. "Hoeveel heb je geslapen? 2 uur?" Vroeg hij. "Zoiets denk ik. Ik red me wel Floris." Zei ze. "Totdat je dat niet doet en instort." Zei hij. "Zal wel meevallen. Zei eva. "Ga nou maar ik red me wel", zijn bezorgdheid begon haar wat te ergeren. Ze wist dat het lief bedoeld was, maar hij kende haar inmiddels toch wel.


    Nog een paar weken gingen voorbij. Bols moest gedacht hebben dat hij Eva echt had vermoord. Maar in de tweede week leek er een doorbraak. Een jonge man had hem vlak bij het station gezien. Hij zag hem rondhangen tussen het pannenkoekenrestaurant aan de overkant van het station en het gebouw erachter. Hij dacht dat dat het oude slagthuis was. Toen hij dat aan Minjon vertelde, schudde hij zijn hoofd. "Die komt daar niet vandaan. "Heel Driebergen weet dat vanuit dat gebouw de oude bunker loopt", zei de agent. "Ik denk dat we daar een kijkje moeten nemen. Het zou verklaren hoe hij ongezien bornia en heidestein uitkomt. Die bunker heeft een andere uit- of ingang, net hoe je het ziet in dat bos. Ik stuur wat agenten naar die kant als we het goed timen en hij zit daar. Ja, dan hebben we hem zo te pakken." Zei hij. Wolfs knikte en ging mee. Samen met Minjon reed hij naar de kant van het stationnetje.


    Ze hadden de eigenaar al gebeld, dat ze er een huiszoeking hadden. De eigenaar was er al maanden niet geweest. De toeristen die de bunker wilden zien kwamen vaak in de meimaand vanwege de oorlogsherdenking en Bevrijdingsdag. En het onderhoud werd altijd in januari gepleegd. Dus als ze niets te veel zouden ontwrichten, zou dat fijn zijn. Het restaurant ernaast had een stel reservesleutels voor het geval dat.


    Ze haalde een sleutel op en ondervroeg het personeel. Die weinig te vertellen hadden. De meeste wisten niets van die sleutels. De manager wist te vertellen dat er 3 moesten zijn, maar dat er nu maar twee waren. Dit was volgens Minjon een hoopvol teken. Iemand had die 3e sleutel in gebruik. Hij stuurde eva een berichtje. "Eef zijn wat op het spoor, ik deel mijn locatie met je, zodat je me kan vinden." Hij knikte naar zijn collega die met de sleutel de schuifdeur opende. Ze werden begroet door een bijna leeg en donker gebouw. De ramen waren blijkbaar nep en de vitrage die er hing was geschilderd. Een zware deur bood toegang tot de trap die deze enorme bunker inliep. "Kom je hier vaak?" Vroeg Wolfs. Minjon knikte "als kind enorm vaak. Ik ken dit op mijn duimpje. Onder het landgoed Goed de Breul lag vroeger een uitgang, maar die is dichtgemetseld toen de scholieren daar inbraken in de hunker om herrie te schoppen. Nu alleen deze en die in het bos nog. Dit is iets van 4 kilometer." "Zei Minjon, "dat is groot. Ja, het enige probleem is dat ik geen bewaking heb voor de oude Breul gang." Fluisterde hij. "Nu wel." Hoorde se Eva achter hen. "Wat doe jij hier?" Vroeg Wolfs. "Voor mezelf opkomen." Minjon lachte. "Sterk wijfie hoor." Zei hij "goed". Hij pakte zijn wapen uit zijn holster. "Als je hem ziet, schiet je in het plafond. Dat is een sterke stenen plaat die bommen tegenhoudt. Duitsers h¨¨, dit is een enorme echoput. We horen overal als je schiet. Wij werken naar het midden, de andere doen dat ook dus ongeveer anderhalve kilometer tussen jou en ons in. Loop maar een stukje mee." Na 5 minuten stopte ze weer. "Goed, hier kruisen de twee gangen. Ik laat u dus hier. Houd altijd die gang in de gaten." Zei hij. En wees achter eva. "Succes." Fluisterde de agent. "Wees voorzichtig." Fluisterde Wolfs haar haren strelend. "Ik wil mijn vriendin nog hebben na dit avontuur. Dus als hij je bedreigt, schiet je hem neer." Fluisterde Wolfs voor hij haar kuste.


    Samen met Minjon liep hij rechtdoor de gang in. Na 3 minuten kwam er zacht getik uit Minjons porto. Hij stond duidelijk op morsecode stand. Hij pakte hem uit zijn riem. "Fluistergang stand." Zei hij "begrepen". Ronald, die creep is aan de boskant geweest. Allemaal foto''s van een vrouw. Ze lijken recent. Ze zijn gemaakt in het bos. Over." Zei de agent aan de andere kant van de porto. "Begrepen, maak een paar foto''s, kom dan onze kant op." Fluisterde hij in de porto. "Roger over en uit." De porto klikte uit. "Oppassen dus. Hij is hier geweest." Wolfs liep met zijn hand aan zijn wapen verder. Na een minuut of 15 lopen door de donkere gangen kwamen ze de collega''s tegen. "Niets dus. Of hij verbergt zich in de doodlopende gang of hij is gevlogen." Zei Minjon fluisterend.


    "Eva kon maar weinig zien. De gang was pikkedonker, ze dacht geschuifel te horen dus liep een paar meter naar voren. Maar hoorde verder niets. Na 5 minuten hoorde ze gefluister. Ze kon niet goed horen waar het vandaan kwam. "Eva?" hoorde ze fluisteren. De echo''s in de gang maakten het moeilijk om te horen wie het was. "Eef?" ze haalde opgelucht adem. Alleen Wolfs noemde haar Eef. "Hier", fluisterde ze terug. Ze voelde haar handen op haar schouders. Ze schrok en draaide om. "Floris verdomme. Ik schrok me dood." Fluisterde ze neigend. "Sorry." Ze hoorde een klik en de lampen gingen aan.


    "Als hij hier nog is, zit hij in die oude gang, hij kan dan nergens heen.," zei de agent. Hij nam zijn pistool weer van haar over. "Nico, Steef, jullie gaan met mij mee." Ze Minjon en met zijn drie?n liepen ze de gang in. Na een paar minuten waren ze weer terug. "Hij is hier niet", zei ze een van de agenten. "Ik wil jullie iets laten zien, kom mee." Zei hij. "Eerst de boel vergrendelen. "Zei Minjon, en liep de trap op. Na 5 minuten kwam hij weer naar beneden. "Er staan 5 agenten in burger opgeteld in het restaurant. Als ze hem zien wordt hij aangehouden." Zei hij. "Ik dacht dat uniformen hem zouden doen vluchten. En dan is het extreem moeilijk hem te vinden. Als hij nog binnenkomt moet hij langs ons." Zei Minjon. "Volg maar." Zei hij. Met zijn vijven liepen ze de lange gang door. "Ik herkende haar al." Zei Nico. "Wat bedoel je?" Vroeg Wolfs. "Die partner naast je." Zei hij. "Wat bedoel je?" Vroeg Eva. "Dat zie je over een paar minuten. " Zei hij. Bijna aan het einde van de gang hielden ze stil.


    "Darom." Zei de agent. Op de muur hing een collage aan foto''s, de meeste van Eva alleen. Van alle dagelijkse dingen. Van de boodschappen doen tot momenten dat ze gewoon op het balkon van het huisje stond. Ook recentere foto''s in de lobby van het hotel. Andere waren van hen samen, maar daar was hij uit gekrast of eruit geknipt. Eentje was zelfs aangepast. Bols had zijn eigen hoofd over dat van Wolfs geshopt was. "Die gast is gek." Zei Minjon. "Krankzinnig. En hij heeft het op haar voorzien. Al jaren." Zei hij. "Eef, dit bevalt me voor geen meter. Hij kent elke stap die je doet." Zei hij. "Darom hebben we toch bewaking." Zei ze. "Je kan me niet elke minuut bewaken." Zei ze. "Dat weet ik ook wel." Zei hij. Bols moest gevonden worden, anders was ze nooit meer veilig.

 Het wild

    ¡°Met kennis van dit bewijs kunnen wij hem aanhouden voor stalking en poging tot moord.¡± Boven op de rest. Die ziet geen vrijheid meer.¡± Zei Minjon. ¡°Nee. Maar dan moeten we hem vinden.¡± Zei Wolfs. ¡°Al was het maar dat hij haar niet meer kan lastigvallen.¡± Zei Wolfs zijn arm om Eva heen slaand. ¡°Ik heb een idee. Maar dat is niet zonder risico.¡± Zei Minjon. ¡°We luisteren.¡± Zei ze. ¡°We moeten hem uit de tent lokken.¡± Zei hij. ¡°Als wij de bewaker uit de gang nou verwijderen. ¡°Stelde de agent voor. Wolfs keek hem aan. ¡°Nee. Absoluut niet. Dan doet hij haar wat. Nee.¡± Zei hij. Eva legde haar hand op die van hem. ¡°Ik kan wel op mezelf passen hoor.¡± Zei ze. ¡°Als jij jezelf bent ja. Maar je bent schichtig, je slaapt nauwelijks.¡± Ze keek hem aan met haar bekende, het zal allemaal wel blik. ¡°Ik red me wel.¡± Zei Eva hem indringend aankijkend. ¡°Dat is niet eerlijk, Eva. Je weet dat ik je zo niets kan weigeren.¡±


    Eva glimlachte. ¡°Dat weet ik. ¡°Zei ze.¡± Vooruit dan. Maar dan wordt zij gepeild. Als hij haar ontvoerd dan ben ik haar kwijt¡±, zei hij. ¡°Ja natuurlijk. Kom even mee naar het bureau. Dan regel ik een zender. ¡°Als u dan naar het hotel gaat, de beveiliging gaat pas als alles werkt.¡± Wolfs knikte. ¡°Ik breng haar eerst weg. Ik laat haar niet alleen over straat.¡± Zei Wolfs. ¡°Kom op, zeg Floris, het is letterlijk bij de andere uitgang de hoek om het einde van de straat, dat kan ik heus wel zelf.¡± Zei Eva licht ge?rriteerd. ¡°Mensen verdwijnen 5 meter voor de voordeur, nog dat weet jij ook. "Eva keek hem aan. Ze wist wel dat hij haar wilde beschermen. Hij zag haar gemoedstoestand. Maar was blind voor zijn eigen. Hij was overbeschermend. Nerveus. Hij sliep niet beter dan dat zij deed. Zij wilde net zo hard als hij dat Bols gepakt zou worden. Maar meer voor hem dan voor haarzelf.


    De dagen erna gebeurde er weinig. Om Bols te lokken was inderdaad de beveiliger bij de deur weggehaald. En Eva liep regelmatig even over straat. Maar er gebeurde niets. Ze voelde zich wel regelmatig bekeken. Voor de veiligheid zat er een kleine pijlzender in haar armbanden. Voor het geval dat. Ze liep naar de winkelstraat verder op. Daar haalde ze een broodje bij de HEMA en liep daarna naar het plein erachter. Bij een cafeetje ging ze even zitten. Haar telefoon ging af. Het was een onbekend nummer. Ze had afgesproken die niet op te nemen. Na een paar minuten. Kwamen er verschillende meldingen van haar voicemail.


    ¡°Er zijn 5 nieuwe berichten. Eerste nieuw bericht vandaag om 12:25.¡± Zei de computer. ¡°Dag Eva. Wat ben je weer mooi. Het spijt me mijn liefste dat ik je pijn moest doen, maar kijk waar je nu bent.¡± Het bericht stopte. Het volgende bericht was 2 minuten later ingesproken. ¡°We zouden zo gelukkig geweest kunnen zijn, Eva.¡± Het was alles wat Bols nu zei, het derde en vierde bericht waren alleen maar wat zware ademhalingen. De laatste bevroor haar bloed. ¡°Ik kan je zien, Eva, ik zal je altijd kunnen zien. Bestel nog maar een chocolademelk.¡± Zei hij. Dit bericht was nog maar 3 minuten geleden ingesproken.


    Ze keek om zich heen. Maar zag niets. Waar kon hij zijn? Ze belde snel Wolfs op en gaf hem de toegangscode tot haar telefoon. Stond daarna op en liep verder. Na vijf minuten ging haar telefoon weer. Hetzelfde nummer, ze nam weer niet op. Nu kwam er geen melding van voicemail. Nog een minuut later ging weer haar telefoon. Ze pakte hem weer uit haar broekzak. Een seconde later voelde ze een hand op haar mond. Ze probeerde zich los te vechten. Maar daardoor wist haar aanvaller haar steviger vast te pakken. ¡°Rustig blijven.¡± Zei Bols. ¡°Je bent nu weer van mij.¡± Hij gleed zijn hand haar shirt in. ¡°Hey, laat haar los.¡± Riep een voorbijganger. Hij pakte zijn telefoon en tikte overduidelijk 112 in. Bols liet haar met ¨¦¨¦n hand los en pakte een geweer. ¡°Doe die telefoon uit.¡± Riep hij.


    Stolen from its rightful author, this tale is not meant to be on Amazon; report any sightings.


    De man deed wat hem gevraagd werd. Hij greep Eva weer vast. ¡°Wij gaan niet rustig weg, Eva. Dan gaan wij weer veilig naar een ander land waar we gelukkig zullen worden.¡± Zei hij haar strelend. ¡°Laat me los.¡± Riep ze. Een grote groep had zich verzameld om hen heen. ¡°Laat haar los.¡± Hoorde ze Wolfs zeggen. ¡°Ik zweer het Bols, ik maak je af als je haar niet loslaat.¡± Zei hij. ¡°Wees verstandig.¡± Hoorde ze Minjon roepen. ¡°Je bent omsingeld. Laat haar los.¡± Riep hij. ¡°Als ik haar niet kan krijgen, dan krijgt niemand haar.¡± Riep hij. Een heldhaftige omstander sloeg hem met een flesje op zijn hoofd. Door de schok liet hij Eva los. Wolfs pakte haar hand en trok haar weg. ¡°Je bent aangehouden.¡± Riep Minjon. Wolfs lade zijn pistool door. ¡°Wolfs niet doen.¡± Riep Eva. ¡°Hij houdt nooit op Eef. Dat effect heb jij op mannen.¡± Ze ging voor hem staan en legde haar hand op zijn borst. ¡°Hij is het niet waard. Doe je wapen weg.¡± Zei ze. ¡°Hij houdt nooit op Eva.¡± Zei hij. ¡°Als jij dit doet, zien we elkaar nooit meer. Ik wil jou niet kwijt. Hij is het niet waard.¡± Zei ze hem diep in zijn ogen kijkend. Hij liet zijn wapen vallen en legde zijn hand op die van haar. ¡°Ik haat het als jij gelijk hebt.¡± Zei hij. Minjon en zijn collega¡¯s rekende Bols in.  ¡°Goed gedaan allemaal.¡± Zei hij. ¡°Breng haar maar naar het hotel. Wij handelen het wel af.¡± Zei Minjon.


    ¡°Wat gebeurt er nu?¡± Vroeg Eva de volgende dag op het bureau in Doorn. ¡°We hebben genoeg om hem aan te houden, we zullen hem naar Limburg laten brengen waar hij in de cel vliegt voor meervoudige moord, fraude, ontvoering van u,Poging tot moord. En bedreiging met een vuurwapen. Er is overweldigend bewijs. Tegen hem, dus voor jullie is het voorbij nu.¡± Zei Minjon. ¡°Meneer Wolfs, het was zeer leerzaam om met u te werken.¡± Zei hij glimlachend. ¡°Bedankt denk ik dan.¡± Zei hij. Eva lachte. ¡°Dat hoor ik vaker.¡± Zei ze. ¡°We kunnen dus naar huis?¡± Vroeg ze. ¡°Ja, jullie kunnen naar huis.¡± Zei de agent glimlachend.


    Voor het eerst in bijna 2 jaar zaten ze ''s avonds zo als ze altijd deden om de keukentafel van de ponti. ¡°Ik heb het hier zo gemist.¡± Zei ze. ¡°Dat vermoede ik al wel.¡± Zei Wolfs glimlachend. ¡°Je ziet er ook beter uit.¡± Ze glimlachte terug. ¡°Juna komt morgen hierheen, ze belde me, ze is bevallen van een zoon.¡± Zei Eva. ¡°Dat wordt een drukke boel. ¡°Ik wil morgen weer aan het werk.¡± Zei Eva, ze had wel genoeg stilgezeten in al die maanden. Wolfs zoende haar. ¡°Kan ik je niet in tegenhouden. Wil ik ook helemaal niet.¡± Hij stond op en omhelsde haar. ¡°Ga lekker slapen, het is laat.¡± Zei hij en kuste haar op haar slaap. ¡°Alleen als jij meegaat.¡± Zei ze.


    De volgende ochtend stond ze voor het eerst in 2 jaar weer op het bureau, het was alsof ze nooit was weg geweest. ¡°Kijk nou zeg, daar heb je de koningin van een sekte.¡± Grapte Romeo. ¡°Pas maar op hoor Romeo. Straks gebruik ik mijn macht nog.¡± Plaagden ze terug. ¡°Eva!¡± Riep Marion en omhelsde haar. ¡°Zo ongelofelijk blij je weer te zien.¡± Zei ze. ¡°Majesteit. ¡°Hoe is het met je prinsesje?¡± Hoorde ze Abel vragen. ¡°Je bent weer terug.¡± Zei Wolfs. ¡°Ik ben je veel verschuldigd.¡± Zei hij. ¡°Helemaal niet, ze moest daar weg.¡± Zei Abel. ¡°Ik heb een verrassing voor jullie.¡± Zei hij. ¡°DigiD mijn nieuwe partner.¡± Zei hij, de man draaide zich om.¡± Donald? ¡°Jij bent een collega?¡± Hij sprak wat gebrekkig Nederlands, maar vertelde dat hij infiltrant was bij de sekte, maar kon hij niets vinden dus was vertrokken. Hij voelde zich niet thuis meer in Ghana, dus hij was naar Nederland gekomen. ¡°Eva. Ik dacht jou echt nooit meer te zien.¡± Mechels omhelsde haar. ¡°Welkom terug. Ik heb vernomen dat jullie iets hebben samen?¡± Zei ze. Eva bloosde. ¡°We hebben het daar later wel over.¡± Eva glimlachte. Mechels kennende begon ze er nooit meer over. Ze voelde zich eindelijk weer thuis.