《Venetië in Maastricht (Nederlands)》


 Proloog

    Valencia staarde naar haar scherm. Ze zaten muurvast met hun onderzoek naar Mauro Rikatoni. Er was al maanden geen spoor meer van hem aangetroffen. Nino had zelfs gekscherend geopperd dat hij met Lupo was vertrokken. Dat had Valencia niet grappig gevonden. Het was nu 5 maanden geleden dat ze de voormalig minnares van Mauro Chaira Ricci moesten vinden.


    Uit eindelijk bleek Chiara een infiltrante te zijn met de naam Eva Van Dongen. En zij was de ex-partner van hun chef geweest een man met de naam Floris Wolfs die zij Lupo noemde. Hij was na het terugvinden van Eva teruggekeerd naar Nederland naar haar. Valencia had Eva dat niet met dank afgenomen. Zij wilde de steun en toeverlaat zijn van Lupo niet die Nederlandse tuthola die hij 9 jaar al niet meer had gezien.


    Hun nieuwe chef Viktor Mertens kwam uit Belgi?. En Valencia vond hem niet zo fijn als ze Lupo had gevonden. Deze man was zakelijk. Hij was wel vriendelijk. Maar hij stuurde liever zijn team ergens op af dan dat hij zelf ging. Hij was meer een man van achter een bureau zitten.


    "we hebben activiteit op de bankrekening van Rikatone." zei Viktor "er is gepind in Club Love in Maastricht. Wat heeft hij daar dan te zoeken?" vroeg hij. "Het Drugs Walhalla? Hij weet dat hij hier gezocht wordt en daar kan hij fortuinen verdienen. Ik bedoel praktisch dat hele land zit aan de drugs" zei Valencia.


    Stolen novel; please report.


    "Als er aanwijzingen zijn richting Maastricht moeten we daar dan maar heen. Ik zal de reis details boeken als een van jullie de lokale politie op de hoogte stelt dat we er aan komen en rechts hulp verwachten. O en een plaats om te verblijven.


    Aida zuchtte."zal ik dat dan maar doen?" vroeg ze. En ze pakte haar telefoon. Na een kort telefoongesprek met de Nederlandse liaison was in ieder geval het rechtshulpverzoek geregeld. "Nu nog een logeer plek, ik zal wel even hotels zoeken. "Zei ze. Maar ze herinnerde zich ineens dat Lupo ook in Maastricht woonde. Misschien kende hij een goed hotel in de stad.


    Ze belde zijn nummer. "Wolfs?" zei hij. "Lupo. Hoe is het met je?" vroeg ze. "Aida? Wat leuk je te horen. Ja, gaat eigenlijk prima. Waarom bel je?" vroeg hij. "Ik heb een slaap plaats nodig voor 4 mensen."zei ze. "Zo, zo heb je een gezin Aida?" vroeg hij. "Nee. Het team moet ergens in Maastricht verblijven, we hebben redenen om aan te nemen dat Rikatoni daar verblijft. Weet jij een goede plek?" zei ze. "Ja, ik weet wel wat, moet het alleen nog even kortsluiten met de eigenaresse, maar die zal er geen last van hebben, denk ik, ik bel je morgen terug." zei hij en hij hing op.


    De volgende dag belde hij inderdaad terug dat de eigenaresse van een oud pension het geen probleem vond om zijn voormalig team te huisvesten. Het oude pension Hete De Ponti en hij gaf het adres. Hij zei ook dat de keuken er uit stekend was. Dus daar zaten ze dan in het vliegtuig richting Maastricht.

 herenigd

    Ze liepen langs een oud gebouw. Het was prachtig om te zien. Op de muur hing een bord. ''Pension De Ponti.'' "Hier is het." Zei Aida. "Wow best mooie gebouwen hier. Ik dacht dat Nederland alle oude dingen sloopten." Zei Valencia. "Weer een vooroordeel aan duigen." Grapte Nino. Aida glimlachte en belde aan. Een minuut later werd de deur open gedaan. "Ik verwachte jullie al." Aida keek verbaasd op. Voor haar stond Eva. "Ben jij de eigenaresse?" Vroeg ze. "Schuldig." Zei Eva. "Wolfs zei al dat jullie kwamen kom binnen. " Zei ze. Ze ving even Valencia''s blik die haar vernietigend aan keek."


    "Onze. hij denkt 5 sterrenkok is al aan het koken." Zei Eva terwijl ze de groep naar beneden leiden. " 5 sterren toch?" Grapte Eva. Ze liepen de keuken in waar Wolfs met zijn rug voor stond. "Welkom in de Ponti." Zei Eva. "Ik geloof dat jullie mijn bijna sterrenkok en verloren pension gast kennen." Voegden ze plagend toe. Wolfs draaide zich om. "Dat is lang geleden." Zei hij glimlachend.


    De mond van Valencia viel open."Lupo?" Zei ze. Hij zag er anders uit. Zijn blauwe ogen straalde. Zijn huid was gebronsd door de zon. De donkere kringen rond zijn ogen waren helemaal verdwenen. Zijn haar was iets grijzer dan voorheen. Ze wilde het niet toegeven maar hij leek gelukkiger dan de laatste keer dat ze hem zag. "Woon jij ook hier?" Vroeg ze. Hij knikte. "Jullie." Begon ze. Ze zuchtte en schraapte haar keel. "Jullie wonen samen?" Vroeg ze.


    "Soort van." Zei Eva. "Ik kom er nu niet mee weg om te zeggen dat ik je ben vergeten er uit te zetten." Zei Eva die haar tong plagerig iets uitstak. "Nee, je hebt me nu zelf uitgenodigd." Zei hij. "Zijn jullie?" Vroeg Aida. "Wat? Nee. Wolfs heeft zijn eigen kamer." Zei Eva. Dit vrolijkte Valencia iets op. "Wat eten we chef?" Vroeg Eva. Risotto met tonijn een pesto vinaigrette en parmezaan." Zei hij. "Traditioneel Italiaans recept." Eva trok een vies gezicht. "Wat is er mis met spaghetti? " Wolfs glimlachte hij wist ook wel dat ze geen vis at. "Voor jou heb ik een beetje spaghetti bolognaise gemaakt hoor." Zei hij.


    Hij zette 2 pannen op tafel. "Gaat iemand zich nog houden aan mijn schort?" Vroeg hij. Hij droeg een schort met daar op ''Kiss the Chef'' gedrukt. "Als je er op staat." Zei Eva plagend en kuste hem op zijn wang. "Nee dan moet je het goed doen." Hij trok haar terug aan haar arm en kuste haar snel op de mond. Zijn hart maakte 3 salto''s in de seconde dat haar lippen de zijnde raakten. "Kom we gaan eten." Zei hij hopend dat niemand zijn bonzende hart hoorden.


    Na het gezellige diner leiden Eva ze rond De ponti. "Waar komt de naam vandaan?" Vroeg Nino. "Dit was van mijn man. Hij is jaren geleden gestorven." Zei ze. Ze wilde er verder eigenlijk niks over zeggen. "Waar slaapt Lupo?" Vroeg Valencia. "Daar op de hoek. Ik slaap aan de andere kant van de gang." Vertelde Eva. "Jullie kunnen je eigen kamers kiezen." Het verraste Eva niet dat Valencia de kamer naast die van Wolfs nam. Aida nam de kamer naast Eva Nino besloot die naast Aida te nemen. Dus bleef de laatste kamer over voor Viktor. Het was de oude logeerkamer waar Maurice een tijdje had gewoond. "Voor vragen. Ik ben of in de keuken of in mijn kamer." Zei Eva en liep de trap weer af. "Iedereen een kamer?" Vroeg Wolfs. Eva knikte. " Gelukkig wel." Zei ze." Jammer dat we er genoeg hebben." Zei hij plagerig. "Wat bedoel je?" Vroeg ze. "Ik zou best met je willen delen." Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dit zou haar verder van hem af duwen.


    "Mafkees." Zei ze maar. Ze moest haar passie en verlangen uitzetten. Dat was geweest. Die drie weken in Veneti? waren geweldig. En ongelofelijk fijn geweest. Maar ze had zichzelf beloofd er niet meer aan toe te geven. Hoe veel ze ook naar hem verlangde. Het kon niet weer gebeuren. Ze ging naast hem zitten. Ze moest iets bedenken om de spanning te door breken. "Mis je het wel is?" Vroeg ze.


    The narrative has been taken without authorization; if you see it on Amazon, report the incident.


    "Veneti?? Nee," hij streelde haar wang. Waarom moest hij dat nou precies nu doen. Dacht ze. "Ik miste jou meer dan ik ooit Itali? zou missen." Ze glimlachte. ''Zeg dat nou niet'' ze deed een seconde haar ogen dicht. "Ze zeggen dat Italiaanse vrouwen net zo mooi zijn als het eten." Zei ze hopend de spanning zo om zeep te brengen. "Dat weet ik niet Eef. De mooiste zit voor me." Hij boog iets naar haar toe. Ze probeerde zich af te leiden van hoe mooi zijn ogen waren of hoe lekker hij rook. Maar dat leek niet te lukken. Voor ze het wist, voelden ze zijn lippen op de hare. En beantwoorden ze zijn kus. "Nee. Dat is geweest." Zei ze en duwde hem zachtjes weg.


    "Dat was daar, het was fijn. En het voelde goed maar dat was daar. Zei ze. Ze moest tegen het gebons in haar hart en het verlangen van haar lijf vechten er niet aan toe geven. Het gaf alleen maar een verkeerd signaal. Hij zou kunnen denken dat er meer kon zijn. En ook al wilde ze dat wel, kon dat absoluut niet. Voor ze er erg in had zoende ze hem. "Nee. Nee niet doen, sorry Wolfs. Ik weet het ik geef gemixte signalen af. Maar de passie tussen ons Hoorde daar in Veneti?." Zei ze harder vechten tegen haar verlangen. "Dan brengen we Veneti? toch heel even naar Maastricht? Zei hij. Hij kuste haar terwijl hij langzaam zijn handen naar onder op haar rug liet glijden.


    Valencia hoorde gestommel op de gang bij haar kamer. Ze keek op haar wekker. Het was al laat rond middernacht. Ze liep naar de deur met haar wapen bij de hand. Vlak voor ze de deur van haar kamer wilde openen hoorde ze zijn deur openen en sluiten. Ze zuchten het was Lupo geweest die ze had gehoord. Een paar seconde later hoorde ze stemmen. Ze kon niet verstaan wat er gezegd werd of van wie die tweede stem was.


    Ze liep weer naar het bankje wat in haar kamer stond en pakte haar tablet om te gaan lezen. Ze keek weer op de klok. Half 1. ze moest nu toch egt gaan slapen de wekker zou om 8 uur weer gaan. Maar slapen kon ze niet door de overduidelijke geluiden die er uit de kamer naast haar kwamen.


    Eva werd wakker in zijn bed. Sinds hij terug was in Maastricht was het niet meer gebeurd dat ze de nacht ook bleef. De laatste keer dat dat was gebeurd was in Veneti?. Maar daar was naast hem wakker worden vrijblijvender. Ze verwachte alleen terug te keren naar Maastricht. Dus kon ze zich overgeven aan haar gevoelens. Maar toen hij terug keerde naar Maastricht zwoor ze dat Het niet meer zou gebeuren. Ze stond op en besloot maar gewoon te gaan douchen en daarna wel te dealen met wat er nu ging gebeuren.


    Na het douchen liep ze de kamer weer in. "Ik verwacht niets." zei Wolfs tegen haar. "Wat bedoel je?" vroeg ze, "dat dit niets aan ons veranderd als jij dat niet wilt." zei hij. Eva glimlachte naar hem. En knikte. "Voorlopig weet ik zelf niet wat ik hiermee wil." gaf ze eerlijk toe. Hij knikte. "Ik ook niet. Dus voorlopig veranderd het niets." zei hij en hij zoende haar gepassioneerd. "Dat hoort nog bij gister nacht." zei hij blozend. Ze keek op haar horloge. "Ik zie je zo beneden." zei ze en liep zijn kamer uit en botste bijna tegen Valencia aan.


    Hij zuchtte en keek zichzelf aan in de spiegel. Ja hij loog weer tegen haar. Elke keer hoopte hij dat het iets veranderde tussen hen. Dat de gevoelens die ze duidelijk beide voor elkaar koesterde werden uitgesproken. Maar als de voorbije 9 jaar hem iets had geleerd was het wel dat een leven zonder Eva niet mogelijk was voor hem. En als hij uitsprak wat hij voor haar voelde en wat hij wilde, dat momenten als dat betekende. Was het altijd mogelijk dat ze dat niet wilden en dat het hun in de weg zou gaan staan. Zo danig dat ze hem uit haar leven zou weren. Hij had liever wat ze nu voor elkaar betekende. Partners en Beste vrienden die af en toe hun gevoel niet konden bedwingen. Dan haar verliezen.


    Hij zuchtte nog een keer en liep ook naar de keuken. "Goede morgen heeft iedereen goed geslapen?" Vroeg hij en ging aan tafel zitten. Valencia keek beteuterd naar de tafel en af en toe gaf ze een woedende blik naar Eva.

 Sporen zoeken

    "Wolfs, Van Dongen mijn kantoor. Riep Tea Zitman. "Gezellig. Als ze de guillotine in haar kantoor klaar heeft staan ga jij eest." grapte Wolfs." Eva gaf hem een zachte plagerige stomp op zijn arm. Hij porde haar plagerig terug. "Goedemorgen." Zei Zitman. "Ga zitten." Eva keek Wolfs even aan. "Ik heb het verzoek gekregen om Floris ''Lupo'' Wolfs in te zetten in het internationale opsporingsteam wat Mauro Rikatoni onderzoekt. Nu vind ik dat prima. Maar ik heb het vermoeden dat jullie een team willen blijven?" Zei Zitman, die al snel na dat Wolfs weer in Maastricht was doorhad dat Eva beter en gelukkiger werkte met hem. En dat zaken sneller werden opgelost. Ze was ook niet blind voor het feit dat Eva en Wolfs meer voor elkaar betekende dan simpel collega''s.


    "Ja" begon Wolfs "Rikatoni heeft haar al willen vermoorden. Ik laat haar niet achter zonder bescherming." Zei hij. "Ik kan wel voor mezelf zorgen hoor Wolfs. Maar ik werk wel het beste met hem." Zei Eva. "Dat dacht ik al. Dat heb ik dus ook voorgesteld. En de nieuwe leider van het team is akkoord. Ik geloof dat die bij jullie logeren dus zal een basis oprichten niet heel moeilijk zijn." zei Zitman. Eva knikte. Werken van uit de ponti was niet ideaal voor haar, maar als ze op de ongebruikte zolder de werkruimte in richten kon werk en priv¨¦ nog steeds gescheiden blijven. "Ik wil graag op de hoogte blijven. En Eva wees voorzichtig. Die Rikatoni lijkt mij niet het type dat mensen vergeeft." zei ze. "Ik let wel op haar." zei Wolfs. "Daar twijfel ik niet aan." zei zit man. "Goed ga dan maar."


    "Had jij dat verwacht?" vroeg eva op de weg terug naar de ponti. "Met Valencia wel ja." zei hij. "Ja, die gaat niet blij zijn dat ik erbij ben. Volgens mij heeft ze een hekel aan me." antwoorden eva. "Hoe zou dat toch komen." zei Wolfs grinnikend. "Ik heb geen idee." zei eva lachend. "Zou het komen omdat ze je voor zichzelf wil hebben?" vroeg ze glimlachend. "Zal best, maar ik haar niet." zei Wolfs "ik zou dat naar Valencia wat subtieler brengen." zei eva. Ze wist heus wel dat hij duidelijk wilde maken aan haar dat hij geen gevoelens voor Valencia had. "Hoe wil je de Ponti gaan gebruiken als basis?" Vroeg hij na een minuut of 5 akelige stilte. "Frank heeft nooit wat met de zolder gedaan die krijgen we in een middagje wel aan kant. Als iedereen helpt." Zei ze. Hij knikte. "Goed plan."


    De hele middag waren ze bezig met het uitruimen van jaren aan opgeslagen troep. Van oude telefoons tot spullen van Maurice. Eva had ook alle kleding van Frank op zolder gelegd. Ze kon er nu wel afscheid van nemen. Al snel stonden er computers, een whiteboard en een tafel.


    "Ik denk dat we afspraken moeten maken over tijden. Ik bedoel, ik ken mezelf, dan begin ik om 6 uur ''s morgens om vervolgens niet meer te stoppen." Zei Eva "dat is niet nodig als er geen noodzaak voor is." Voegde ze toe. "Mee eens." Zei Wolfs. "Ja zou is niet." Hoorde hij Valencia fluisteren. Hij negeerde het. "Ik denk ontbijten wanneer je wilt. Dan vervolgens 10 uur hierboven en dan maximaal 6 uur ''s avonds stoppen." Stelde hij voor. "Ik ben de chef hier meneer Wolfs niet u meer." Zei Viktor. "Als jij zo op je strepen wilt staan ga je gang."  Zei hij.


    "Ik wil 2 teams, van Dongen, Chio en Bianchi van 7 tot 5 Valentino Wolfs 5 tot middernacht." Riep Viktor. "Nee." Zei Wolfs. "Wat nee? Ik beslis." Zei Viktor. "Kan wel zijn, maar ik werk niet zonder Eva, ze is mijn partner." Viktor keek hem dreigend aan. "Nu voorlopig niet Lupo." Zei hij. "Dan kap ik er mee. Ik werk met Eva aan mijn zijde of ik werk niet. Jullie hebben ons beiden nodig." Beet Wolfs toe. "Goed dan. Van Dongen. Wolfs en Chio dag dienst. Valentino en Bianchi nacht." Zei hij. "En jij dan?" Vroeg Eva. "Ik werk van 9 tot 4. Ik ben leidinggevend." Zei Viktor. Eva rolde met haar ogen. "Ik ga akkoord met 9 tot 5, maar eva en Valencia verdienen betere nachtrust." Zei Wolfs.


    "Kan ik mee akkoord gaan. "Zei Viktor "we beginnen morgen." Zei hij en vertrok de ruimte uit. "Hardwerkende man." Zei Eva sarcastisch. "Ach, die moeten er ook zijn Eef." Zei Wolfs. En hij liep de zolder af. "Moest je nou weer meekomen?" Vroeg Valencia. "Jij bent niet goed voor hem." Riep ze. "Pardon?" Vroeg Eva. "Jij speelt met zijn hart. Jij hebt zijn hart volledig. Hij doet alles voor je, wilt alles met je. Maar jij houdt hem aan het lijntje." Eva moest toegeven dat ze hem op afstand hield. Maar dat was niet omdat ze dat wilde, meer omdat het moest. Een relatie met een partner mocht niet, dan wordt er een over geplaatst.


    Unauthorized use: this story is on Amazon without permission from the author. Report any sightings.


    Ze besloot, maar weg te lopen. Ze had geen zin in ruzie. Die nacht kon ze niet slapen. De woorden van Valencia deden haar pijn. Zou ze echt niet goed zijn voor hem? Ze hield van hem en dacht dat hij dat ook wel wist. Maar misschien moest ze duidelijk zijn. Misschien niet. Na uren woelen besloot ze met hem te praten. Ze sloop de gang over zijn kamer in die nooit was afgesloten.  "Hey Wat doe jij nou hier?" Vroeg Wolfs. "Kon niet slapen." Zei ze. "Valencia sprak me aan." Hij ging zitten en klopte op zijn bed. "Ga zitten meisje. Wat zei ze?" Vroeg hij.


    "Dat ik niet goed voor je zou zijn en je alleen maar aan het lijntje hield, jij weet toch wat je voor mij betekent?" Vroeg Eva. Hij kwam dichter bij haar. "Natuurlijk weet ik dat. Net als jij weet wat jij voor mij bent." Zei hij. "Maar houd ik je echt niet tegen om iemand te vinden die je echt gelukkig maakt?" Zei ze. "Eef kijk me is aan." zei hij. "Wat Valencia ook zegt. Ik ben gelukkig met jou in mijn leven Eva. Wat dat dan ook mag zijn." zei hij. "En wat als je iemand anders ontmoet?" vroeg Eva. "Dat zien we dan wel. Maar ik ga er niet van uit. Ik was dood ongelukkig daar. Zelfs al had ik een vriendin. Eef ik houd van jou, dat heb ik altijd al gedaan. Dus in het kader of jij wel of niet goed voor mij bent, dat bepaal ik zelf wel." Eva glimlachte. "Dan moet je niet zo naar me kijken Eef." plaagde Wolfs. Voor dat ze het wist lagen ze zoenend in zijn bed.


    Valencia stond de volgende ochtend chagrijnig op. Ze had vreselijk geslapen. Ze liep ge?rriteerd naar de keuken. Daar zat Eva al aan het ontbijt. "Jij hebt ook wel lef h¨¨!" riep Valencia. "Waar heb jij het over?" vroeg Eva. "Ik heb jullie heus wel gehoord vannacht." riep Valencia ge?rgerd. "Dat gaat jou niets aan." zei Eva. "Wel als je hem ongelukkig maakt." zei Valencia. "Nu moet je even goed luisteren Valencia, ik weet wat je voor hem voelt. Maar geloof het of niet. Ik voel ongeveer zo niet precies hetzelfde." zei Eva. "Als het je uitkomt ja!" riep Valencia. "Als jij iets wilt, ga je naar hem toe en dan. Nou ja, je weet wel." riep Valencia beschuldigend naar haar. "Ik heb geen zin in ruzie Valencia. Ik heb mijn redenen voor hoe het tussen Floris en mij gaat." zei ze.


    "Hij haat het om zo genoemd te worden." riep Valencia. "Ligt eraan door wie. Ik zei al ik heb geen zin in ruzie, we moeten samen werken. Ik weet dat je verliefd op hem bent. Kan je geen ongelijk geven ook." zei Eva. Valencia Knikte. "En hij kijkt alleen maar naar jou." Eva bloosden. "Dat is toch niet eerlijk. "Ze glimlachte naar Valencia. "Ik denk dat het met eerlijkheid niks te maken heeft. Maar we moeten naar boven." Valencia mompelde nog wat gemopper op weg naar de zolder. Waar Wolfs al op ze stond te wachten.


    "Dames toch bijna te laat." riep hij plagerig. "Leuk bedacht Wolfs wat hebben we?" vroeg Eva. "Mauro Rikatoni en zijn hand langer Giovanni Parichi. Zijn gesignaleerd in Valkenburg. Vlak bij de Lourdes grot. En de gemeente grot." zei Wolfs. "Wat komt hij hier doen?" vroeg Eva. "Dat is toch duidelijk. Lupo zei dat je goed was." Zei Valencia. "Ik vind het een goede vraag van haar. Kan meerdere redenen hebben. Hij wil onder duiken omdat we hem in Itali? op het spoor zijn. Hij wilt wraak en dan denk ik voor al op jouw Eva. Of drugs. Wat het meest voor de hand ligt, maar daar moeten we niet ons op stuk kijken. Wraak op jou kan ook nog gewoon." Zei Wolfs naar Eva kijkend.


    "Drugs is hier niet voor de hand liggend." Zei Valencia. Dit is het drugswalhalla, alles is hier toch legaal?" Wolfs lachte. "Alleen wiet is hier legaal Lens de rest niet." zei hij. "Waar kunnen we zoeken?" vroeg Valencia. "De duurste hotels in de buurt." zei Eva. Mauro was ijdel en wilde dus altijd laten zien hoe rijk hij wel niet was. "Goed idee.  Lupo zullen wij het veld dan in?" vroeg Valencia. Wolfs keek Eva even aan die een klein knikje gaf.


    "Ja prima. Zien we je later Eef." zei hij "succes." riep eva hen na. Waarna Viktor het kantoor in kwam lopen. "Lekker op tijd." fluisterde Eva. "Waar gaan hun heen?" vroeg hij. "Achter een spoor aan wat zouden ze anders moeten doen?" zei Eva die achter een computer ging zitten om wat dingen te checken. Viktor ging naast haar zitten. "Weet je dat ik het niet erg vind dat ik heb in gestemd om je erbij te halen." zei hij. "Dat is mooi." zei Eva niet echt oplettend totdat hij ineens zijn hand door haar haren haalde. "Wil je dat laten alsjeblieft" zei Eva. "Waarom mag die Lupo dat wel?" zei hij. "Wolfs bedoel je? Omdat hij en ik elkaar al veel langer kennen en onze band daar sterk genoeg voor is." zei ze. "Dat komt nog wel. Je bent veel te mooi om single te zijn." zei hij eva zuchtte. Hij was vast al te lang in Itali? geweest, met zijn vreselijke gladde praatjes.

 zoeken naar de naald

    Die avond kwamen Valencia en Wolfs terug met weinig tot geen aanknopingspunten. Er was geen Rikatoni in geschreven in ¨¦¨¦n van de hotels wat eva vreemd vond hij was zo ijdel dat hij geen schuilnaam zou gebruiken als het even kon. Eva was diep in gedachten terwijl ze op haar scherm keek. Ze had haar potlood in haar mond gedaan om zich beter te concentreren. Ze was zeker dat ze Giovanni had gezien op een van de camera beelden, maar kon dat nu niet terugvinden. Zo goed kende ze de corrupte agent nou ook weer niet.


    "Wat kijk je bedrukt Eef." zei Wolfs. "Ik kan er niet bij dat we nog niets hebben gevonden, we zijn nu wat 3 weken aan het zoeken wij kennen Limburg hij zou zich voor ons toch niet kunnen verstoppen?" zei ze. "Limburg is best groot. We zien niet alles." zei hij haar. "Wat als hij niet in Valkenburg logeert, maar verder weg." zei Eva ineens. "Zie je wel. Ik wist dat je wat zou bedenken." zei hij haar aan kijkend. Hij kon het niet onderdrukken om even naar haar te staren. Zijn gevoelens voor haar verstikte hem bijna.


    "Waar kan hij zich verschuilen." vroeg Eva hardop. "Eef  jij zoekt naar het duurste. Wat als hij nou om zich toch een beetje te verhullen niet naar het duurste gaat, maar het meest imposant." zei hij. "Zoals?" vroeg ze. Hij ging dichter bij haar staan. Om mee te kunnen kijken op haar scherm. "Kastelen, landhuizen.  Oude paleizen. Hij weet dat jij hem goed kent." zei hij. "Dus?" vroeg eva. "Dus zal hij weten dat je op prijs zoekt en niet op status. Maar hij weet niet dat ik hem ook een beetje ken. En misschien ook niet eens dat ik uit Itali? terug ben." zei hij een stapje dichter bij Eva zettend. "We moeten ook echt uitvissen waarom hij hier is." zei Eva bijna fluisterend. "Meest logische? Jou." zei hij "waarom om mij?" zei ze. "Kan twee redenen hebben. Hij wil je iets aan doen zo als vorig jaar. Of hij heeft hetzelfde als ik. Jij bent namelijk nogal onvergetelijk." antwoorden hij.


    Eva bloosde even. "Dat valt wel mee." zei ze. "Ik ben niet teruggekomen naar Maastricht voor de Vlaaien Eva." zei hij haar in haar zilvergrijze ogen kijkend. Proberend er niet zo als altijd in te verdrinken. "Wel voor het lekkere eten." zei ze proberend de spanning te door breken."ook niet Eva dat weet je best" zei hij zich naar haar toe buigend. "goede middag." riep Viktor. Wolfs zuchtte. Hij had vakkundig het opbouwende moment gebroken. Hij zuchtte. "Wat hebben we. "Jij zou toch van 9 tot 4 werken, niet van 1 tot 4." zei Wolfs ge?rgerd. "Dat is mijn recht Lupo." beet Viktor hem toe. "Waar waren we Eva? De reden dat hij hier is." zei Wolfs die zich gestoord en licht betrapt voelden. "Ik denk nog steeds om jouw Eva. Ik denk dat hij zoekt. Hij kent Nederland niet en de meeste buitenlanders denken dat alles hier dicht bij elkaar licht. Dus hij weet Limburg dus zoekt in Limburg." zei hij. "Ik denk ook dat we een idee moeten krijgen over hotels gevestigd in kastelen en andere indrukwekkende plekken over heel Limburg. Hij is hier ergens." zei hij, het beviel hem niets dat ze niets konden vinden. Hij was niet een vergevend type was. Alle infiltranten hadden het met de dood moeten bekopen behalve Eva. En hoe hij ook hoopte dat Mauro haar gewoon niet uit zijn kop kon krijgen vreesde hij dat hij zijn geliefde Eva wat wilden aan doen.


    If you encounter this tale on Amazon, note that it''s taken without the author''s consent. Report it.


    In gedachten liep hij ''s nachts door de gangen van de Ponti. Mauro moest gevonden worden. Al was het maar zo dat Eva veilig was. Itali? zou om zijn uitlevering vragen. Dan zou hij ver weg van haar zijn. Hij ijsbeerde nog wat heen en weer. "Je hebt de kleur niet." Hoorde hij Eva zeggen. Het brak hem uit zijn gedachte. "H¨¦ wat zei je?" vroeg hij afgeleid. "Dat je de kleur niet hebt ijsbeer." zei ze plagend. Haar Zilveren ogen fonkelde ondeugend. "Ik kon niet slapen." zei hij. "Dus ga je, maar geulen in mijn mooie vloertje lopen?" zei ze plagend. "Ik dacht dat vind je wel mooi." zei hij naar haar toe lopend. Ze stond in de deuropening van haar slaapkamer. Hij bekeek haar van top tot teen. Het was een koude nacht, dus droeg ze een warme pyjama. Maar zelfs dan was ze bijna onweerstaanbaar.


    Een halve meter van haar af stopte hij. Elke cel in zijn lichaam prikkelde. Verlangend naar haar aanraking. Het spel tikkertje laaide weer in hem op. Er aan toe geven en hopen dat zij ook een hartstochtelijke bui had, of terughoudend zijn om niet hun band kapot te maken. "Als jij een nieuwe vloer koopt" zei ze plagend. ''Kijk me nou niet zo aan Eef'' dacht hij toen ze weer met die speelse zilvergrijze ogen in die van hem keek, zijn passie won het weer en hij boog naar haar toe. Hij voelde zijn lippen zachtjes die van haar ontmoeten. Voorzichtig kuste hij haar. Zij beantwoorden zijn voorzichtige poging met een gepassioneerde zoen en trok hem zachtjes mee haar slaapkamer in.


    De deur verder op de gang ging open. Sluipend liep hij naar haar deur. Zachtjes stukje bij beetje opende hij de deur een stuk zo dat hij naar binnen kon kijken. Hij werd zo wel misselijk als opgewonden van het schouwspel dat hij zag. '' Wat had die vreselijke Hollander dat hij niet had.'' nog een paar minuten gluurde hij naar binnen om vervolgens weer naar zijn eigen kamer te sluipen. Hij zou haar ook zo mogen aan raken, al was het, het laatste dat hij deed.

 ongewenst

    Ze werd voor de 3e keer in een maand naast hem wakker. Ze begon het steeds fijner te vinden. Ze wilde dat niet toegeven. Het mocht en kon niet. Ze werd elke keer als ze vrijden verliefder op hem. Dit moest stoppen. Hoe fijn ze het ook vond. "we moeten hier mee stoppen Wolfs." zei ze. Hij zuchtte hij wist het ook wel. Maar hij wilde dat niet weten. Hij wilde haar het liefst in zijn armen sluiten en nooit meer loslaten. Maar hij moest ook haar gevoelens respecteren.


    "als jij dat wilt Eva. Dan stoppen we." zei hij hopend dat ze niet duidelijk zag dat zijn hart brak. Hij stond op. Zoende haar een laatste keer en vertrok toen uit haar kamer. Aida deed haar deur open. "goede morgen Lupo." zei ze lachend. "slecht geslapen hoorde ik." hij haalde zijn schouder op. "zal niet meer gebeuren." zei hij en liep verder. "je houd van haar h¨¨?" zei Aida. Hij knikte kort. "het maakt niet uit." zei hij. Ze klopte hem op zijn arm. "hartstocht kan vreselijk zijn als die niet word beantwoord." zei ze. "of word gesmoort." voegde ze toe. "ze is in mijn leven, dat is genoeg." Aida knikte. "dat geloof ik ook wel. Jij bent in staat je hart uit te schakelen voor haar geluk. Ik vind het knap" zei Aida. "haar geluk is het belangrijkst.  ik ga naar mijn dochter." zei hij en hij liep weg


    Aida liep naar de kamer naast haar en klopte aan. Eva deed haar deur open. "iets vergeten?" vroeg ze voor ze zag wie het was. "o sorry. Ik dacht even." zei ze. "dat ik Lupo was? Ik zag het in je ogen." zei ze. "wat bedoel je?" vroeg Eva. "je houd me niet voor de gek Chiara. Sorry Eva." ze keek Eva aan. "nog een keer wat bedoel je?" vroeg Eva weer. "ik zal net doen if ik niets heb gehoord. En alleen maar af gaan op wat ik zie. En wat ik zie zijn 2 mensen die stapel gek zijn op elkaar maar dat verstoppen." zei Aida.


    "je klinkt als Marion." Zei Eva. "wie is Marion?" vroeg Aida. "mijn collega en beste vriendin." zei ze. "als zij het ook ziet wat houd je dan tegen?" vroeg Aida. "ik zou hem ongelukkig maken." zei ze. "hij zal het nooit tegen je zeggen daarvoor ben je te dierbaar voor hem. Maar ik denk dat je dat al doet." Eva keek Aida aan.


    "Spezzare un cuore per ragioni nobili pu¨° essere fatto con le migliori intenzioni, ma non diminuisce il dolore." Zei Aida. "ik versta niet zo veel italiaans." zei Eva. "het komt  hier op neer. Een hart breken voor nobele redenen on geacht hoe goed ook bedoeld doet nog steeds pijn." zei ze. Eva glimlachte zwak. "jij houd net zo veel van hem of niet?" Eva knikte met tranen in haar ogen. Het was allemaal te ingewikkeld.


    "ascolta il tuo cuore. spesso sa di cosa hai pi¨´ bisogno" Eva zuchte. "luister?" zei ze. Aida vertaalde dit als "Luister naar je hart. Het weet meestal wat je het meest nodig hebt." "Dat weet ik ook wel. Maar." begon Eva. "Maar wat." Zei Aida en ging op Eva haar bed zitten. "Maar het kan niet." zei ze. "Ik zal je niet vermoeien met Italiaanse Wijs heden. Ik zie het verlangen in jullie ogen." ze hoorde weer kloppen op Eva''s deur. Eva zuchtte. Wie was het dit keer. Ze deed de deur weer open. Ze werd begroet door het besproete gezicht van Marion.


    "Wat doe jij hier?"zei ze. "Ik zag Wolfs nogal bedrukt naar buiten komen. Hebben jullie ruzie gehad?" vroeg ze. Eva schudde haar hoofd. "Niet bepaald nee." zei ze. "Sorry Marion Aida. Aida Marion. Aida is een van Wolfs zijn Veneti? team leden. " Zei eva. "Dat grietje wat hem wel leuk vond?" vroeg Marion. "O, nee."zei Aida. "Dat is Valencia." Marion glimlachte. "Aangenaam dan maar." zei Marion. Nog een uur of 2 kletsen de meiden op het bed van Eva


    The story has been stolen; if detected on Amazon, report the violation.


    "Pap. Ben je daar al weer." zei fleur die haar vader omhelsde. "Wat is er met je? Je ziet er wat Emo uit." zei Fleur. "Wat?" vroeg hij. "Ligt depri. Pap kom op. Zo oud ben je toch nog niet." zei ze lachend. "Is het uit met Eva?" zei ze. Ze zag direct dat ze het goed had geraden. "Ach, fleur, het is nooit echt aan geweest." zei hij. "Maak dat de kat wijs. Sinds je terug bent was je veel gelukkiger. Ik durf te wedden dat jullie. Nou ja, ik wil het niet bepaald uit spreken, aangezien je mijn vader bent. Maar ew." zei Fleur lachend.


    "Hoe gaat het met jou fleur?" vroeg hij. "Het is nog maar 2 jaar papa, daar kom ik wel over heen. Ik sta nu al weer 10 jaar in geschreven voor een huis. Dus dat zal wel gaan, denk ik."zei ze." je mag ook bij ons komen wonen." zei hij. "Dan ben ik maar een last. Ik heb het Eva niet bepaald makkelijk gemaakt toen." zei Fleur. "Dat heeft ze je vergeven."zei hij.


    "Ja, ze komt hier ook regelmatig langs. En ik moet zeggen papa sinds jij weer hier bent is zij ook gelukkiger. Darom. ik zal een kat zoeken die je het wijs kan maken dat het niet ''aan'' was tussen jullie. Zeg pap je doet het toch wel veilig h¨¨?"zei Fleur grinnikend."nou Fleur!" zei hij. Fleur keek hem grijnzend aan. "Gewoon vertellen wat je voelt pap." zei ze. "Wat ik voel, mag niet Fleur. Ik moet ook respecteren wat zij wil." zei hij. "Ja duh, maar als ze weet hoe leuk je haar vind kan ze daar iets mee. Wat dat dan ook is." zei ze. "ik hoor jouw advies te geven." zei hij glimlachend. De bewaker kwam vertellen dat het bezoek uur weer over was. Hij omhelsde fleur nog een keer en vertrok weer.


    Eva was boven maar aan het werk gegaan. Aida en Marion zeiden steeds het zelfde. Luister nu naar je hart. Haar hart schreeuwde om veel meer nachten als die ze gister had. Maar haar verstand zei dat het niet kon. "Dag Eva." zei Viktor die 5 minuten na haar binnen kwam. "Wat ben je aan het doen?"vroeg hij. "Werken dat zie je toch?"beet Eva naar hem. "We hebben toch niets concreets?" vroeg hij terwijl hij boven op haar bureau ging zitten. "Zou je daar af willen gaan?" vroeg ze. "Sorry." zei hij en stond op "en nee niets concreets, maar Wolfs had een idee om alle imposante hotels na te trekken, dus ben ik een lijst aan het maken om maandag eens langs te rijden word een hele klus Limburg is best groot."zei ze.


    "Laat dat toch tot maandagochtend liggen." zei hij op een vreemde vriendelijke toon. Hij zag in zijn ooghoek Wolfs de trap op komen. Hij draaide Eva''s stoel om en zoende haar. Wolfs zag hen. Hij zuchtte en draaide zich om. Ze was vrij om te doen en laten wat ze wilden, maar het deed hem pijn. "Wat doe je nou?" hoorde hij Eva vragen. "Wat dit wilde je toch?" vroeg hij. "Nee." zei ze. "Jij bent zo heet meisje."zei hij en hij probeerde haar weer te zoenen. Hij voelde ineens een hand op zijn schouder. "Ik zeg je dit een keer. Blijf van haar af." hij keek Wolfs in de ogen. "Houd je er buiten Lupo." riep hij.


    "Het is duidelijk dat ze dit niet wil Viktor. Je moet haar wens respecteren. Dit was je enige waarschuwing. Als ik merk dat je weer aan haar komt zonder dat ze dat wilt. Werk ik je trouw gereedschap even bij." zei hij. "Ben je ok¨¦ Eef?" vroeg Wolfs haar hand pakkend. Zoals altijd tintelde zijn hele lijf als hij haar aan raakte. "Ja, ik ben in orde. Dank je wel" zei ze. "Ga maar naar de keuken." zei hij Viktor niet uit het oog verliezend. "Ik kan je weg sturen." zei Viktor. "Kun je doen ja, maar ik woon hier. En ik zal haar altijd beschermen." waarschuwde Wolfs hem.

 De zelfde steen

    Nog steeds woedend liep hij naar de keuken. "Oei Wolfs je hebt een regenwolk boven je hoofd." Zei Marion. "Hoi Marion hoe is het?" Vroeg hij. "Hoe is het met jou kan ik beter vragen." Zei ze. "Als die zak zijn poten van haar af houd prima." Gromde hij. "Waar is Eva?" Vroeg hij. "Mijn kamer in orde aan het maken. Ik heb een lekkage thuis en ze bood aan dat ik hier logeer." Zei ze."hadden we nog een kamer dan?" Vroeg hij. "Ja de hare. Ze slaapt wel hier beneden zei ze." Antwoorde Marion. "No way. niet met die creep die achter haar aan zit." Riep Wolfs en hij liep de trap weer op. Hij klopte op haar deur. "Eef,doe is open." Zei hij. Na een paar seconde stond ze in de opening. "Wat is er?" Vroeg ze nieuwsgierig. "Jij slaapt daar niet beneden." Zei hij. "Niet gaan dwingen." Zei ze. Hij zuchtte even. "Goed. Ik denk niet dat jij.beneden moet slapen meisje. Die smeerlap wil Jou. En hij deinst niet terug voor ongewenste acties. Ik zou het fijner vinden als Marion in mijn. Kamer slaapt." Zei hij.


    "Ik sta mijn mannetje wel hoor." Zei Eva. "Ik wil niet dat je dat moet Eva. Ik zou veel beter slapen als jij veilig hier bent ''s nachts." Hij klonk smekend. Ze glimlachte. Hij werd dan zo aandoenlijk. "Goed dan." Zei ze. "Marion blijft een weekje." Vulde ze aan. "Prima." Hij nam haar in zijn armen. Hij deed zijn ogen even dicht zodat hij van elke seconde kon genieten. Dit liet ze gelukkig nog wel toe. "Ik zal je kamer dan maar klaar maken voor Marion, zal ik je playboys dan verstoppen?" Zei ze plagend terwijl ze hem speels aan keek met het puntje van haar tong tussen haar tanden en een glimlach op haar gezicht die haar zilveren ogen ondeugend lieten glimmen. Als ze zo naar hem keek, bontste zijn hart tegen zijn ribben. Ze was zo mooi. Zo ongelofelijk mooi.


    Na een uur kwam ze de keuken weer in. "Marion deze is van jou." Zei ze Wolfs zijn sleutel gevend. "Zijn kamer. En hij dan?" Vroeg ze. "Ik slaap hier, wees niet bang liever ik dan dat zij het doet." Zei hij. Marion zag de passie voor haar beste vriendin in zijn ogen als hij naar haar keek. Ook zag ze licht verdriet. Ze had medelijden met haar mannelijke collega. De liefde in hem leek on beantwoord. En leek hem daarom te verdrinken in een mix van verlangen en verdriet.


    Hij werd wakker van de bank die van vorm veranderden als of er iemand ging zitten. Op de hoek van de bank zag hij het bekende silhouet van Eva zitten mysterieus verlicht door de maan. "Kun je niet slapen?" Vroeg hij. Ze schrok. "Sorry." Zei hij. "Geeft niet. Nee ik kan niet slapen." Zei ze. "Wat is er?" Hij ging rechtop zitten. "Niks." Loog ze. Hij wist dat ze loog. "Jokkebrok. Wat is er?" "Weet ik niet." Loog ze weer. Ze wilden niet toegeven dat ze hem miste. Hoe had het zover kunnen komen? Dat ze niet kon slapen zonder hem naast haar."je kunt me alles vertellen. Dat weet je toch?" Zei hij. "Ik loop wel even met je mee." Zei hij en stond op. Met zijn arm om haar schouders liepen ze de trap weer op naar haar slaap kamer. "Nou mevrouw van Dongen. Van bank tot deur service." Zei hij met een lichte buiging. Ze lachte zachtjes. "Slaap lekker Eef." Zei hij en gaf haar een kus op haar wang. Ze voelden haar hartstocht weer de kop opsteken. En in een opwelling zoende ze hem. Ze wilde vannacht niet alleen zijn.


    Toen ze de volgende ochtend wakker werd, lag ze dit keer keer niet alleen naast hem maar diep in zijn armen. Ze had bezworen dat het niet meer zou gebeuren. Ze keek even naar hem. Hij was zo knap en ze hield zo vreselijk veel van hem. En elke keer als ze bij hem wakker werd, wist ze minder en minder waarom ze hem wilden weerstaan. Hij werd wakker. "shit Eef het spijt me." zei hij. En hij stond snel op. Het speet haar helemaal niet. "Ik." begon hij maar hij zei niets verder. "misschien." Begon hij weer maar de rest van de zin leek weer verloren te gaan in zijn hoofd. Hij haalde diep adem. "Ik denk dat het tijd is dat ik verhuis. Ik." zei hij weer hakkelend. Hij legde zijn hand op haar wang. "Ik kan je niet weerstaan Eva. En dat moet ik wel. Ik moet jouw wensen hier in gehoor geven. Als ik hier blijf, word het erger." ze had hem zwijgend aan gehoord.


    If you spot this tale on Amazon, know that it has been stolen. Report the violation.


    "Het is ook mijn schuld h¨¨. Ik nodig je uit. Ik laat je toe. Valencia heeft gelijk. Ik houd je aan het lijntje." zei ze schuld bewust. Ze wist wat hij voelde. Ze wist dat als haar passie en hartstocht te veel was dat hij er voor haar zou zijn. "misschien Eva is het beter als ik met ze mee terug ga als we Mauro hebben gevonden. Dan gebeurd dit niet meer." zei hij ''hoe veel ik ook van je houd'' dacht hij er achter aan. Maar wilde het niet uit spreken. Hij ontweek die o zo mooie zilveren ogen. Haar lieve gezicht. Hij moest dit voor haar doen. Dan werd hij maar weer dood ongelukkig. Dat van haar ging voor. Ze was te bijzonder om te kwetsen. Ze pakte zijn hand. ''Doe nou niet Eefje dan kan ik niet meer helder na denken'' dacht hij. "Ik wil helemaal niet dat je weg gaat." zei Eva.


    "misschien." nu was het haar beurt om te hakkelen. Ze wist wat ze zeggen wilden ''misschien was het tijd om het gewoon toe te laten en te laten gebeuren.'' Waren de gedachte die ze had. Hij kwam weer bij haar zitten. "misschien moeten we het wel gewoon zo laten." wist ze uit te brengen. "Wat bedoel je?"vroeg hij. Ze kuste zijn schouder. "Dat ook al vertel ik mezelf dat we dit laten stoppen dat toch niet lukt." zei ze. Ze sloeg haar armen om hem heen. "Had je maar een slechtere minnaar moeten zijn." zei ze plagend. "Weet je dat zeker Eva. Ik kan ook terug gaan naar Itali?. " Zei hij zijn hard bonzend. Ze zoende hem. "Ja dat weet ik zeker." al zoenend ging hij weer naast haar liggen en nam haar weer in zijn armen. Moest hij haar vertellen hoe dol hij op haar was of zou dat het alleen maar ingewikkelder maken.


    Hij streelde haar zachtjes. Hij wilde dit moment stil zetten en voor altijd zo blijven liggen. Zijn mooie lieve partner dicht tegen hem aan. Er werd luid op de deur geklopt. "Eva je bent te laat." riep Viktor ge?rriteerd. "Waar heeft die last van?" vroeg Wolfs. "Van jou denk ik." zei ze. "Dat zal best. Hij vindt je leuk." zei hij. Hij beet op zijn lip om er niet meer uit te gooien zonder na te denken. "jij niet dan?" vroeg ze speels. "Ik vind je veel meer dan gewoon leuk Eef."zei hij zonder er bij na te denken. Ze vroeg het toch. Dus kon hij het uitspreken. Of maakte hij zich zelf dat wijs


    Ze kuste hem. "Ik jou ook." zei ze en stond snel op. Samen liepen ze naar de keuken. "En wat voor een tijd is dit?" Vroeg Marion. "Vast te goed geslapen" vulde Aida aan. "Wel nee heb je ze niet gehoord vannacht" zei Marion zich zelf speels koelte toe wuivend met haar hand. "Leuk Marion." Zei Eva "het werd tijd dat jullie het is toegaven. Zei Marion nu serieus klinkend. "We weten allemaal al tijden wat er tussen jullie moet zijn." Viel Aida bij. Eva draaide met haar ogen. "We zijn al laat." Zei ze en ze smeerde snel wat broodjes.


    "Hoe zou dat nou komen?" Hoorde ze Marion aan Aida vragen. Om vervolgens beide dames hard te horen lachen. Eva kwam hoofdschuddend de kantoor zolder op. "Jullie zijn laat." Beet Viktor toe. "Ook goede morgen." Zei Wolfs. "We krijgen vanmiddag een nieuwe collega. Ze heet Aziza Voldemort. Ze is een Marokkaanse Nederlander uit Rotterdam." zei de chef. "Gezellig." zei Wolfs. "Mogen we dan haar naam niet noemen?"vroeg hij. Eva porde hem speels in zijn zij met haar elleboog. "Omdat zij ons komt versterken heb ik besloten dat Wolfs bij de nacht dienst gaat." zei Viktor. "Ik heb al gezegd dat ik samen met Eva werk." zei hij. "Ik wil de dames op de dag dienst hebben, de nacht dienst is voor Eva toch veel te gevaarlijk." zei hij. Eva legde haar hand op zijn arm. "Als we dag en nacht kunnen zoeken met een van de beste van Maastricht vinden we hem zo. Dan kunnen we terug naar het bureau." zei Eva hem in zijn ogen kijkend. Hij zuchtte. Als ze hem zo aan keek, kon hij haar niets weigeren.

 een wolf in schaapskleding

    Om klokslag 4 uur stopte Viktor met zijn werk en liep de zolder af. "Eikel." Riep Valencia. "Wie denkt hij wel niet dat hij is? " Zei ze. "Don Corleone." Zei Eva. "Nu nog een witte kat." Zei ze."is''nt that right fluffy?" Zei ze in haar beste Al Pachino imitatie. De meiden lachte even. "Wat is er grappig?" Vroeg Wolfs die de trap op kwam. "We vergeleken Viktor met The goth father." Zei Eva. "It''s not about me but about The family." Riep Wolfs in dezelfde rasperige toon die Eva probeerde.  Ze waren zo aan het klieren dat ze niet door hadden dat er een jonge vrouw de trap op was gekomen.


    Ze had een licht getinte Huids kleur. Ze droeg een hoofddoek. Ze had bruine ogen en een haak neus, het enige wat de kleur van haar haren verklapte waren pik zwarte wenkbrauwen. Ze had een hoekige kaak en in haar kin zat een deukje. Ze schraapte haar keel. "Goede middag." Zei ze autoritair klinkend als of ze beter was dan de rest.


    "Goede middag jij bent Aziza?" Vroeg Wolfs. "Is het hier altijd zo onprofessioneel? Vroeg ze. "We hadden een lolletje." Zei hij en hij ging bij een bureau zitten. "Nou, dat moet maar afgelopen zijn." Zei ze. "Ik begreep dat ik de leiding had over de dag dienst." Zei ze. "Dat dacht ik niet. We hebben geen leider buiten Viktor onze team baas." Zei Eva. "Dan denk je verkeerd meisje." Riep ze.


    "Zeg die term is voor behouden voor hem." Zei Eva naar Wolfs wijzend. "Bespaar me je liefdes leven zeg." Zei Aziza. "Hey! Luister is zij die niet genoemd mag worden. Beetje respect, h¨¨. Eva is wel even de beste rechercheur van Limburg." Riep hij. "Ach, wat weet jij daar van. jij werkt in de provincie, ik doe het hardere werk hoor." "Rotterdam Rijnmond zeker?" Vroeg Eva. "Wat gaat jou dat aan." Riep Aziza. "Het vorige team wat daar vandaan kwam, probeerde mijn partner te vermoorden." Antwoorden Eva.


    "Komt vast omdat hij niet is uit te staan." Zei Aziza. "Ik heb geen last van hem hoor." Zei Eva met een knipoog naar Wolfs. "Ok meisjes het is 5 uur jullie dag zit er op." Zei hij. "Eva blijf jij nog even voor de overdracht?" Zei hij. Ze keek hem fronsend aan. Ze deden nooit een overdracht. "Ja, is goed." Zei ze maar. Valencia en Aziza vertrokken. "Een overdracht?" Vroeg ze. "Ja Eef heel belangrijk." Hij liep naar haar toe en zoende haar. "Sorry meisje. Als ik klaar ben slaap je al. Dus wilde ik je nu even dicht bij me." Ze schudde glimlachend haar hoofd. Wat ze hadden had dan wel geen naam maar het begon te lijken op een relatie. "Nog wat gevonden?" Vroeg hij. "Nee ik heb een lijst uitgedraaid met hotels waar je om vroeg." Zei ze "ik wilde morgen beginnen met ze na te checken." Vertelde Eva. "Ik begin vanavond met Nino wel." Ze zuchtte. Hij had haar al eerder verteld dat hij Mauro liever oppakte. Hij was bang dat hij wraak wilde nemen op haar. "Ik ga eens Chinees bestellen." Zei Eva. Hij trok haar nog een keer naar zich toe en kuste haar. "Goede middag." Riep Nino. "Ik stoor geloof ik?" Zei hij. "Nee hoor, ik ging net naar beneden." Zei eva "gedraag je." Fluisterde ze naar Wolfs.


    The author''s content has been appropriated; report any instances of this story on Amazon.


    Na een zware avond van hotel naar hotel rijden liep Wolfs de keuken in waar hij zou slapen omdat Marion nog steeds in zijn kamer sliep. Hij liep naar de bank. Daar vond hij Eva in een diepe slaap. Glimlachend knielde hij naast haar. Hij wilde haar eigenlijk niet wakker maken. Maar hij moest wel. "Eva." Fluisterde hij terwijl hij zijn hand door haar haren haalden. Ze was zo mooi als ze sliep. "Eva." Ze deed haar ogen open. "Wolfs. Sorry. Ik ben in slaap gevallen." Zei ze terwijl ze Regt op ging zitten. "Het is jouw huis." Zei hij. "Ga lekker Naar bed meisje." Zei hij. "Aziza slaapt in mijn bed." Zei ze. "Dan slaap jij hier. Ik blijf wel wakker. Maar meisje toch waarom doe je dat dan. Ze had ook naar een hotel gekund." Zei hij terwijl hij naast haar ging zitten. "Slaap de laatste tijd toch slecht." Zei ze.


    "Is er iets?" Vroeg hij en hij sloeg een arm om haar heen. "Weet ik niet." Loog ze. Ze wilde niet dat hij wist dat ze eigenlijk alleen maar goed sliep bij hem. Of zo als nu in zijn ge?mproviseerde bed. "Die zolderkamer die Frank had bedacht voor jullie die is nog leeg toch?" Vroeg hij. "Als we die nou eens gaan in richten morgen. Dan kan jij daar slapen." Zei hij haar strelend. "We kunnen er ook tijdelijk samen slapen." Zei Eva. "Als je dat durft." Zei hij. Proberend zijn stem kalm te houden, terwijl er vlinders in zijn buik wild fladderde. Eva knikte slaperig. "Tuurlijk. Laatste tijd liggen we vaker samen dan apart." Glimlachte ze. "Ga maar lekker slapen meisje. Jij moet morgenochtend weer op." Zei hij.


    "Als jij me instopt." Zei ze plagend. "Tuurlijk ook een verhaaltje voor het slapen?" Plaagde hij terug. "Nee nacht zoen." Zei ze glimlachend. Hij gaf haar een lange zoen." Lekker gaan slapen" het duurde maar een minuut of vijf voor tot Eva in een diepe slaap viel. Hij lachte even. "Slaap lekker mijn liefste meisje." Zei hij en hij liep de keuken weer in. Hij pakte zijn laptop en deed die aan om wat te gaan lezen. Hij wilde haar niet alleen laten.


    "Wat zeg je? Ik moet wat doen?"hoorde hij ''s morgens vroeg Aziza zeggen. Hij bleef even luisteren. Niet dat hij luister vink wilde spelen maar iets klopte niet. "Nee. Nee, natuurlijk twijfel ik niet aan u, meneer. Maar ik weet niet hoe ik dat voor elkaar moet krijgen."zei ze. "Ja, ik zit in een oud pension wat van haar is." hij luisterde nog voorzichtiger. Het ging over Eva. Daar was hij wel over uit. "Het kan even duren, ik moet vertrouwen winnen.dat gaat niet zo snel. Voor al niet met die maf kees die als een verliefde puppy achter haar aan loopt." zei ze. "Ik zal mijn best doen." hij hoorde het wel bekende geluid van een telefoon die uit gedrukt werd.


    Wat betekende dit? Wie had ze aan de lijn? En wat moest ze doen? Een ding was zeker. Aan slapen zou hij vandaag niet toe komen. Hij moest eva in de gaten houden. Wat het ook was dat ze moest doen. Het was niet fris. En het leek om Eva te gaan.

 vreemde dingen

    Dagen verstreken zonder aan wijzigingen. Over dag reden eva en Valencia Limburg rond. In de hoop iets te vinden. ''S Avonds Reden Wolfs en Nino de omgeving rond. Maar ze vonden niets. Marions lekkage duurde langer dan ze had verwacht. Dus werd haar verblijf  in de ponti met 3 weken verlengt. Niet dat hij dat erg vond. Het betekende dat hij elke nacht bij Eva sliep. Ze sliep altijd al wel als hij klaar was. Maar haar in zijn armen voelen als hij in slaap viel was bijna net zo fijn. Stiekem hoopte hij dat ze deze slaap kamer de rest van hun leven zouden delen.


    Na een paar weken veranderde er iets in de zaak. Giovanni, de corrupte 2e man van het team uit Veneti?, was gezien. Hij werd vaak gesignaleerd in een cafeetje in de stad. Van Viktor moesten Eva En Aziza posten. En werden ze ''s avonds door Nino en Wolfs afgelost.


    Eva en Aziza. Zaten in het caf¨¦ waar Giovanni zo genaamd was gezien. "Ja, we kunnen hier niet blijven zonder wat te drinken. Wijntje Eva?" vroeg Aziza. "Nee ik drink niet."zei Eva. ", doe mij maar een chocomel" antwoorden ze. "Goed ga ik het even halen." bood Aziza aan, ze liep naar de bar. Eva keek om zich heen. Als Giovanni hier was zag ze nergens waar hij zich kon verbergen. "Hier." zei Aziza en zette een mok voor eva neer. "Zeg wat is er nou helemaal tussen die Wolfs en jou?" vroeg ze. "Eva nam een slok. "Iets ingewikkelds." zei ze. Aziza keek om zich heen. Eva nam nog een slok van haar drankje en begon zich. Duizelig te voelen. Ze probeerde op te staan, maar moest de tafel vasthouden "gaat het?" vroeg Aziza. "B... B...bel Wolfs." zei ze. "Eva? Neem nog een slokje. Dan voel je je vast beter." zei ze. Eva dronk haar glas leeg.


    Ze schudde haar hoofd heen en weer om de mist uit haar hoofd te proberen te krijgen. Waar?" vroeg Eva. "Wie?" ze keek om zich heen. Ze had geen idee waar ze was of hoe ze daar kwam. "Mevrouw bent u in orde?" Vroeg de bar keeper. "Dat weet ik niet."antwoorden ze. "Kom ik breng je naar huis." zei Aziza. "Waar ben ik dan?" vroeg ze. "Geeft niet kom we gaan naar huis."


    Hij ijsbeerden door de keuken. Het was inmiddels 7 uur ''s avonds. Ze zou nooit zo laat thuis komen. "Waar blijft ze?" vroeg hij hard op. "Misschien is ze met ziz nog wat gaan drinken. "Eef en zij die niet genoemd mag worden zijn niet bepaald op vriendelijke voet. Eva zou bellen als ze uit dat caf¨¦ kwam waar ze observeren." zei hij. Valencia ging voor hem staan. "Rustig Lupo, ze komt vast zo." zei ze haar staal grijze ogen in de zijne kijkend.


    Stolen novel; please report.


    Hij belde nog een keer. "Met Eva. Ik ben er niet dus laat je bericht achter." de piep toon liet horen dat je kon in spreken. "Eef als je dit hoort bel me onmiddellijk terug, ik maak me zorgen." hij bleef haar nog een half uur bellen. Het volgende wat hij dacht was uit pijlen. Eva zou hem niet zo lang negeren.


    Na een paar minuten zag hi het puntje van haar telefoon bij caf¨¦ sjiek staan. Dat was inderdaad het Caf¨¦ waar ze observeerden. Maar het was inmiddels bijna 10 uur. Eva was niet  het type wat in een bar bleef hangen. Hij reed samen met Valencia naar het Caf¨¦. Eigenlijk wilde Viktor dat niet hebben maar dat kon hem even weinig schelen, dit ging om zijn geliefde Eva.


    Hij parkeerde zijn auto en rende zo snel hij kon naar de plek waar haar telefoon moest zijn. Valencia zat vlak achter hem. Ze zagen iemand op de grond liggen." Eva!" hij rende er naar toe "Eva?" toen hij dichter bij kwam, zag hij dat het niet Eva was maar Aziza. Naast haar lag een telefoon die hij herkende als de telefoon van Eva.


    "ziz wakker worden." Riep Valencia. Wolfs vroeg iedereen die hij zag of ze Eva hadden gezien. Om de hoek zag hij een sleep spoor wat naast een parkeerplek in een flinke hoeveelheid bloed eindigden. Hij had het beangstigende gevoel dat dit het bloed van Eva was. En als dat zo was zag het er niet goed voor haar uit.


    Hij belde het nummer van Marion. "Dreesen?"hoorde hij aan de andere kant. "Marion. Dit valt onder jullie werk." zei hij. "Wat is er?" ik heb een sleep en bloed spoor gevonden, ik zal mijn locatie delen aan." zei hij. Na 10 minuten stonden Romeo en Marion bij hem. "Wat heb je gevonden. "Ik vond deze daar bij Valencia en Aziza."zei hij en hij gaf hen de telefoon die hij in een zakdoek had gewikkeld. Toen ik de hoek om kwam, vond ik dit. Zei hij wijzend naar het bloed spoor.


    "Ik ben zo bang dat het van Eva is. Dat is haar telefoon." Marion zag de angst in zijn ogen. "Je hebt haar niet gevonden?" vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. "Het is veel bloed Marion." zei hij ze liep naar de plek die hij had gevonden. Het was inderdaad een flinke hoeveelheid bloed. "Niet wanhopen Wolfs misschien is het toeval." zei ze. "Ik geloof niet in toeval" zei hij.


    Hij bleef nog een paar uur om vrijwillig Marion en Romeo te helpen. Aziza was naar het ziekenhuis gebracht. De artsen wilde dat ze een week wachten om haar te ondervragen. "Ze is vast thuis joh." zei Marion. Maar hij geloofden dat niet.  Eva liet nooit haar telefoon achter. Tegen beter weten in reed hij terug naar de ponti. Maar zo als hij al verwachte trof hij Eva daar niet aan. Zijn geliefde Eva was verdwenen.

 vermist

    De dagen die volgden waren zwaarder dan hij dacht. Hij sliep slecht omdat Eva niet bij hem lag. En er waren geen aanknopingspunten. Om op te zoeken. Ze hadden er acuut een opsporingsbericht uit gegooid. Op L1 bij Opsporing verzocht. Zelfs bij spoorloos en hart van Nederland wat al heel snel werd opgepikt door Alle landelijke journalen op tv en radio. Op de sociale media was het ook verspreid maar het hielp niets. Ze werd niet gezien. Het bloed op de PD was inderdaad van haar. Dit maakte Wolfs bang. Het was zo veel bloed.


    Hij stopte met zoeken naar Rikatoni. En Giovanni. hij moest Eva vinden. "Marion besloot in de ponti te blijven om op hem te letten. Hij zag er met de dag slechter uit. Hij kookte niet meer. Hij sliep slecht en had woede aanvallen. Vooral Valencia moest het dan ontgelden. Marion vermoede dat het kwam omdat Valencia iets van Eva weg had. Ze was een constante herinnering aan haar. En aan het feit dat ze nog steeds niet veilig was.


    Na 3 weken stond Viktor toe dat ze het opsporingsbericht internationaal zouden verspreiden. Eigenlijk zag hij het nut niet zo in. Wat zagen die buitenlanders nou anders. Wolfs had hem woedend keer op keer gezegd dat het nut had. Hij wist zeker dat Mauro haar had. En die had vriendjes over de hele wereld.


    Na 3 maanden werd Eva officieel dood gewaand. Dit was voor Wolfs bijna te veel. Hij wilde niet op geven. "Ze is pas dood als ik haar lichaam vind." Zei hij na de bekendmaking. "We gaan morgen allemaal afscheid nemen met het korps en andere naasten Wolfs. Ik denk dat je daar bij moet zijn." Zei Marion. Ze begreep hem wel. Hij wilde niet onder ogen zien dat hij haar waarschijnlijk nooit meer bij hem zou hebben. Maar als hij eindeloos zou blijven jagen op een spook zou hij uiteindelijk gek worden. Nu had hij de steun van het korps.


    "We zouden je er allemaal bij willen hebben Wolfs." Zei Marion. "Wat zou Eva willen dat je deed?" Vroeg ze. "Dat ik niet opgeef." Riep hij. "En als ik naar een afscheid ceremonie ga, geef ik toe dat ze er misschien niet meer is." Riep hij boos. Marion wist ook wel dat hij niet egt kwaad was. Maar met zichzelf in de weg zat. Dat angst en hoop tikkertje in zijn hoofd en hart speelden. "Kom dan voor mij en Romeo." Zei ze. "We willen je er graag bij. Ook om je gewoon weer even te zien." Zei ze. "Je ziet me nu toch." Beet hij toe en vestigde zijn aandacht weer op zijn computer. Op de uitzichtloze zoektocht vreesde Marion.


    De volgende ochtend zaten ze allemaal in de kerk. In het midden stond een grote foto van Eva. Met daar om heen bloemstukken. Maurice Eva''s oudere broer zat voor aan met zijn gezicht in zijn handen. Marion wist dat Maurice jaren geleden had geroepen haar nooit meer te willen zien. Maar wist ook dat hij het niet helemaal meenden. Ze besloot naast hem te gaan zitten. Ze kende hem al van af dat hij een jaar of 5 was. "Hey die Maus." Zei ze. Hij keek naar haar op. Hij had duidelijk gehuild. "Hoi Marion." Zei hij. Maurice was zwak begaafd. Dus begreep ze zijn reactie. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze. "Nee, eigenlijk gaat het helemaal niet. Ze was mijn kleine zusje Marion. Ik hoor eerder te gaan dan zij." Zei hij. "Hey kop op h¨¨ ze denken dat ze dood is. Maar dat weet niemand zeker." Zei ze geruststellend.


    "Is het daarom dat Wolfs er niet is?" Vroeg hij. "Ik hoop dat die nog komt." Zei Marion. "Hij komt toch niet." Zei Maurice. "Eva was maar zijn collega." Zei hij. "Dat is niet waar Maurice. Wolfs houd heel veel van je zusje. Zelfs zo veel dat hij zal blijven zoeken." Zei ze. "Als hij van haar houd waarom komt hij dan geen afscheid nemen?" Vroeg hij. "Omdat hij dat niet kan Maus. Omdat hij bang is om afscheid te nemen."zei Marion. "Dat is stom. Dat ga ik hem ook gewoon zeggen." Riep Maurice." Ze hoorde de kerk deur open gaan en zag Wolfs achterin plaats nemen.


    "Zullen we beginnen?" Vroeg de priester. Iedereen ging zitten. "Wij zijn hier allen bij een gekomen om het leven van Eva Magdalena Van Dongen te vieren." Begon hij. "Ze was een geliefd lid van de maatschappij, dat zie ik aan het verdriet in jullie en aan de hoge opkomst van deze plechtigheid. Deze is wat anders dan anders. Omdat mevrouw van Dongen officieel nog niet is gevonden. Maar er was behoefte aan een symbolisch afscheid. Om zo het genezing proces samen te kunnen in gaan"


    This narrative has been unlawfully taken from Royal Road. If you see it on Amazon, please report it.


    Wolfs luisterde bewegingsloos. Hij wilde geen afscheid nemen. Afscheid betekende opgeven. Toe geven Dat ze er waarschijnlijk niet meer was. Hij kon deze wereld alleen maar aan als zij er ook deel van uitmaakte of ze nou in zijn buurt was of niet.


    Hij moest geloven dat ze nog leefden. "Tea Zitman wilt een paar woorden spreken." Zei de priester."Ja dank u wel." Ze schraapte haar keel "we zijn hier om afscheid te nemen van Eva, ze was een levenslustige vrouw, die haar dierbaren onvoorwaardelijk liefhad. En waar ze onvoorwaardelijk ook voor vocht. Ze was hard, sterk en hield van aanpakken. Maar wij die ons tot haar naaste mochten rekenen wisten beter. Onder haar harde schelp zat een meelevend mens. Die wilden helpen en beschermen. Frank haar man wist misschien wel het meest van haar zachte kant. Laten we hopen dat ze nu weer samen zijn." Zei Zitman. "Zo jong van ons afgenomen. Dit is iets wat niet zou mogen zijn." Sloot ze af.


    "Omdat het ook niet zo is." Zei Wolfs die opstond. "Ik weiger afscheid van haar te nemen. Ik weiger jullie te vertellen hoe mooi, lief, en geweldig ze was. Omdat ze niet was. Eva IS." Tranen sprongen in zijn ogen. "Het spijt me ik dacht dat ik dit kon. Ik ga wel." Hij stond op en liep snel de kerk uit. Na een minuut of tien ging zijn telefoon.


    "ze Hebben haar misschien gezien Lupo. In Itali?. We gaan er vanavond nog heen. Ga je mee?" vroeg Aida. "Boek mij er maar bij. En Aida. Dank je wel." zei hij. Hij glimlachte eventjes. Het was gunstig dat ze mogelijk was gezien. "Ik geef je niet op Eva." zei hij stapte in zin auto en reed naar huis. Hij smeet snel wat kleding in een koffer en reed naar Schiphol waar de rest al stond te wachten. Tot zijn verassing ook Aziza. Aida drukte hem een sleutel in zijn handen. "Je huis wacht op je."zei ze. Ze had Marion en Romeo gebeld die ook aan kwamen lopen. Ze hadden onbepaalde tijd onbetaald verlof aan gevraagd om hem te helpen. Marion deed het om een beetje op hem te letten. Ze was bang dat hij anders door zou slaan.


    Na 2 uur waren ze in zijn oude huis. Aida had het opgeruimd. De laatste keer dat hij hier was geweest had hij alles kort en klein geslagen dat kapot kon. Ook dat was door Eva geweest. Marion haalde een zwarte foto lijst uit haar tas en zette dat op een kastje in de hal. Het was een foto van Eva. "Luister dit is niet om afscheid van haar te nemen."Zei Marion. Ook al deed ze het daar wel een beetje om. Maar ze wilden de foto ook gebruiken als middel om hem op het rechte pad te houden.


    Hij liep naar het raam wat over de stad keek. "Mooi huis hoor." zei Romeo. "Dank je Romeo." zei hij niet heel erg luisterend. "Ik ga de bedden opmaken. Kom Romeo help me even." riep Marion. Hij staarde uit het raam. Hij wilde zijn hoofd leeg maken om goed te kunnen na denken. Als ze in Itali? was zou hij haar vinden. Het enige probleem was. Itali? was groot. En het was niet zeker dat Mauro haar naar Veneti? zou brengen. Hij was niet langer actief deel van het team. Al waren hij Marion en Romeo als passief lid toe gevoegd zo dat ze Mauro mochten arresteren als die mogelijkheid er kwam.


    Aida beloofde hem op de hoogte te houden van alles wat ze vonden. Maar dagen werden al gouw weken. En weken werden maanden. Ook hier in Itali? leek het uitzicht loos te worden. Na nog eens 3 maanden had Marion Kaarsen bij Eva''s foto gezet. Ook al wilde hij het niet. Hij begon ook te geloven dat hij zijn grote liefde. Zijn Eva misschien nooit meer zou zien. Er waren genoeg informanten die ge?nfiltreerd waren geweest bij Mauro die dood gewaand waren maar nooit terug gevonden


    En Eva was nu al een half jaar vermist. Hoe veel hij ook van haar hield en nooit zou opgeven. Moest hij toe geven dat de kans klein was dat ze nog leefden. Die wetenschap maakte hem Depressief. Hij ging niet met Marion en Romeo uit. Hij at snelle maaltijden. En hij sliep slecht.


    Na nog eens 2 maanden werd hij gebeld door een nummer uit Nederland. "Fleur wat leuk dat je belt. Ik weet het schat ik ben al bijna een jaar niet geweest. Maar ik heb een zaak in Itali? die mijn aandacht nodig heeft." zei hij. " Ik kom vrij!. Ik weet het. Een jaar te vroeg maar iets met toekomst prognose en goed gedrag. Ik kom gewoon over 2 weken Vrij!" Hij glimlachte. "Dat is fijn lieverd. Als je me de datum geeft kom ik je dan ophalen." zei hij. "Is er iets papa? "vroeg ze. "Wel nee. Ik zie je over twee weken meisje." Zei hij en hing de telefoon weer op.

 eva

    "Waar gaan we heen? En wie ben jij?" vroeg Eva aan Aziza. Als ze er over na dacht, had ze geen flauw idee wie ze eigenlijk zelf was. Wat was haar naam? Hoe oud was ze? Waar was ze? Welke taal sprak ze?" ze zag een man in de verte staan wie was hij? De vrouw naast haar liep naar de man toe. "Hier is ze. Zeg hoe lang werkt dat Experimentele spul eigenlijk?" vroeg ze. "Ik heb geen idee. Volgens Mauro zo lang ze geen geheugen steuntjes krijgt, zal ze niets herinneren behalve de dingen die hij wil." zei de man.


    Eva snapte er niets van. Waar had hij het over. Hij trok haar mee. "Het is goed, ik breng je naar een veilige plek." zei hij "arme Chiara toch. Zo''n ernstig ongeluk dat ze geen geheugen meer heeft." zei de man. Ongeluk? Ze voelde helemaal geen pijn. Bij een auto hield hij stil. Hij pakte een mes uit zijn zak en maakte een snee in de arm van Eva. Ze schreeuwde het uit. "Stil maar, ze moeten denken dat je dood bent meisje, anders ben je in gevaar." zei hij, hij druppelde een beste hoeveelheid bloed op de straat voor hij haar arm verbond. "Het spijt me."zei hij,hij begon Eva te slaan. Daarna trok hij haar de auto in en reed weg.


    Ze werd weer wakker in een grote kamer. Ze keek om zich heen. Wie was ze? Waar was ze? Hoelang was ze al hier?"ze had geen idee. "O god dank Chi, je bent wakker." zei een man van ongeveer 40 jaar. Hij had bruine ogen, geolied bruin haar en een gebronsde huid. "Waar ben ik?" vroeg ze. "O Chiara. jeetje we waren even bang dat je dood was." zei hij. "Chiara?" vroeg ze. "Dat is je naam toch."zei hij. "Lief, ik ben het. Mauro." hij leek heel bezorgd te zijn. "Mauro?" vroeg ze. Niks klonk of leek bekend.


    "Ik laat een dokter komen." zei hij bezorgd en hij liep de kamer uit. Na tien minuten hoorde ze gemompel op de gang. Duidelijk 2 mensen die praten. Een minuut later ging de deur weer open en kwam er een man in een witte jas naar binnen. "Dag Chiara. Ik ben Dokter Colombo. Hoe gaat het met je?"vroeg hij. "Waar ben ik? "Je bent thuis. In Sicili?. Herken je het hier niet?" vroeg hij. Eva schudde haar hoofd. "Ik weet eigenlijk niets meer." zei ze. "O jee. Hoe heet je?" vroeg hij. "U noemde me Chiara, dus dat zal mijn naam wel zijn." zei ze. "Hoe oud ben je?"vroeg hij. "Dat weet ik niet."snapte dan niemand hoe frustrerend dit was. Kon die man niet gewoon vertellen waar ze last van had en het verhelpen?


    Na 20 minuutjes keek hij haar mede levend aan. "Ik ben bang Chiara,dat je lijd aan amnesie. Ook wel bekend als Geheugenverlies. En het lijkt al geheel te zijn. Volgens je vriend. Mauro heb je een ernstig auto-ongeluk gehad. " Zei de arts. "Is het blijvend dokter?" vroeg de man die zichzelf Mauro noemde. "Dat is moeilijk te zeggen. Het zou hysterische amnesie kunnen zijn en ja, dan komt het vanzelf terug. Het zou ook definitief kunnen zijn. Dat is moeilijk te zeggen, het menselijk brein is complex." zei de arts. "Sterkte meisje." zei hij. Dat woord kwam haar bekend voor. Alsof ze dat vaker was genoemd. Maar dan warmer. Ze schudde haar hoofd. Ze had geen idee wat ze nu moest gaan doen.


    "Chiara. Ik ga je helpen. Ik zal je alles vertellen wat je moet weten over jezelf." de man streelde haar over haar armen. Dat voelde vreemd. Alsof ze dat niet wilden. "Ik ben het Schat. je Vriend Mauro." zei hij. En hij kuste haar. Na een minuut of 3 verbrak de zoen. Ze vond het helemaal niet fijn. Als dit haar vriend was, moest hij eerst, maar even leren zoenen. Ze had geen idee waarom, maar haar gevoel vertelde haar dat ze iemand kende die daar veel beter in was. Wie dat dan ook was.


    "Mijn lieve Bella toch. Ik denk dat we onze kinderwens, maar even opzij moeten zetten." zei hij. "We wilden kinderen?"vroeg ze. "Ja, mijn Bella. En zo veel tijd hebben we niet meer." zei hij en hij zoende haar weer. Dit keer streelde hij haar ook." ze dacht even na. Wilde ze echt kinderen? Als dat zo was, kon ze zich niet voor stellen dat ze dat met hem wilden.


    "Ik zal je wat eten laten brengen Chiara."zei hij na een halfuur bracht een jonge vrouw van ongeveer 25 tot 30 jaar, een bord naar haar toe op een bed tree. Ze keek ernaar. Het was een ingewikkeld uitziend bord. Met van alles en nog wat er op. Ze nam een hap. ''Bah, Vis.'' dacht ze. "Zeg heb je niet iets zonder Vis? Dit is echt niet te eten." zei ze. "Hoeft niet moeilijk te zijn hoor. iets simpels. Broodje gezond. Broodje kaas. Kopje thee." zei ze.


    Ze zuchte. En ging recht op zitten. Haar hoofd zat nog vol mist. Savonds kwam Mauro bij haar liggen. Een onsmakelijke gedachte dat ze dit dus blijkbaar al jaren deden. Maar omdat ze niet veel beter wist liet ze het maar gebeuren.


    Dagen en weken gingen voorbij. Mauro sliep elke nacht bij haar en soms dan gebeurden er wat. Ze begon er eigenlijk wel aan te wennen. Niet dat hij een goede minnaar was. Hij vond zich zelf voornamelijk erg goed. Ze voelde niets. Ze had gedacht dat verliefd zijn anders voelden. Warmer. Zo als in de boeken die ze las. Het gevoel hebben dat je zonder die ene persoon in je leven incompleet was. Dat had ze bij Mauro beslist niet.


    Soms in haar dromen zag ze een gezichts loze man. Waarscheinlijk ook deel van haar amnesie. Maar de man was belangrijk voor haar,dat voelde ze wel. Ze kreeg meer gevoel van die onbekende gezichtsloze gedaante in haar dromen dan dat ze die kreeg van Mauro. Maar hij was best lief voor haar en overlade haar met kado,s. dus liet ze het maar. Ze wist ook niet of de man in haar dromen wel echt bestond.


    Ze liep langs de grote flatscreen. Ze had al wel geleerd dat ze de Italiaanse taal niet onder de knie had, ze kende wel wat woorden, maar niet genoeg. Er kwam een Opsporing bericht op de tv. "Lekker slim geen foto erbij hoe moeten mensen het dan weten?" Het ging over een vrouw genaamd Eva van Dongen, ze was 40 jaar oud met een slank postuur. Lang bruin haar wat ze in een staart droeg en grijze ogen. Ja, dat kon zij zelfs zijn. Behalve de lange haren dan. Die vond Mauro haar niet staan, dus had hij al vrij snel na haar diagnose laten af knippen. Ze deed de televisie weer uit.


    Ze had Mauro,s vader ontmoet die blijkbaar zijn zegen had gegeven. wat dat ook betekende. Ze hoopt niet voor het huwelijk. Daar had ze absoluut geen zin in. Nu ze volgens Mauro weer toonbaar was sleepte hij haar mee naar feestjes en premieres. Zijn vrienden leken haar allemaal te kennen. Maar niemand verder sprak haar aan.


    Maanden gingen voor bij van eindelozen feesten premieres. En andere onzin. Het ergste vond ze nog wel dat ze telkens een jurk aan moest. Dat vond Mauro Mooi. Zij vond die dingen vreselijk, elke maand stuurde hij haar naar de kapper. Dan werden haar haren weer te lang.


    Na een half jaar verraste hij haar met een vakantie van een week naar Amsterdam. Ze wist niet veel van Nederland. Niet dat dat veel zei, ze wist eigenlijk niets meer dan het kleine dorp in Sicili? waar ze woonden. Na een paar dagen in culinaire restaurants te hebben gegeten wilde ze is wat anders. Ze had van een Nederlandse medewerker van Mauro gehoord dat er in Amsterdam een leuk chinees restaurantje zat. Na wat rond vragen in de vreselijke stad vol onvriendelijke mensen toeristen en drukte. wist ze het te vinden. Wat ze vreemd vond, is dat ze iedereen verstond.


    "Goede middag kan ik u helpen?" zei de duidelijk uit China afkomstige vrouw. Ze besloot Bami pangang is te proberen. Ze kon niet verklaren waarom maar het klonk wel lekker. Na een paar minuutjes stond er al een dampend bord voor haar neus, met slierten die iets weg hadden van dikke spaghetti. Daar in zat rode sous en wat vlees wat ze niet kon thuis brengen. Mauro keek haar aan met een smerig gezicht. "Wat is dit?''"vroeg hij. Ze moest lachen om zijn reactie. Ze nam voorzichtig een hapje van haar gerecht.


    De sensatie in haar mond was geweldig. Dit smaakte haar zo ontsettend goed. De een naar de andere hap schoof ze naar binnen. Dit zou ze wel elke dag willen eten. Mauro leek het niet met haar eens te zijn. Maar zij vond wat dit dan ook was heerlijk. Na dat ze haar bord leeg had gegeten bestelde ze er snel nog een. En daarna een loempia met kroepoek wat ze op de een of andere reden samen voegde en op at. Mauro had met afgrijzen naar haar gekeken. de week vakantie kon haar niet snel genoeg gaan. Ze haate deze stad. Ze wilde naar huis.


    If you stumble upon this tale on Amazon, it''s taken without the author''s consent. Report it.


    2 maanden na dat ze thuis waren gekomen. Liep ze met Mauro door de stad. Hij vond het vreselijk. Hij wilde eigenlijk alleen maar in het publiek zijn als hij de situatie kon controleren. Ze zag op de hoek van de straat een schattig klein cafeetje. "Kom, we gaan daar wat drinken." Zei Eva. "Chiara moet dat nou echt." Zei hij. " Ja, dat moet. Toe nou Mauro." Smeekte ze. En maakte haar grijze ogen groot. "Nou voor uit dan heel even." Ze liepen het cafeetje in. De barkeeper leek hem te herkennen en ze knoopte even een praatje aan in het wel heel snelle Italiaans. Ze keek het cafeetje door aan een tafeltje in de hoek zat een jonge vrouw van ongeveer haar leeftijd. Ze had blond krullend haar en opvallend blauwe ogen. Ze kwam duidelijk niet uit Itali?. Het meisje keek even vreemd naar haar. Maar voor dat ze er aandacht aan kon besteden vroeg Mauro wat ze wilde drinken. Ze bestelde een grote fles water en een kopje thee.


    Ze gingen in de andere hoek aan een tafeltje zitten. Het meisje liep na een paar minuten hun kant op. " Hey dat is lang geleden zei ze. Eva herkende de vrouw niet, maar dat zei natuurlijk niets, ze herkende bijna niemand uit haar verleden. "Jeetje zelfs zo lang dat ik je naam even kwijt ben." Zei het meisje. "Chiara Ricci." Zei Eva. "Natuurlijk Chiara. Ken je me niet meer. Ik ben het Fleur. Van school." Het meisje leek haar echt te kennen. "Nou, wat leuk zeg wat doe jij in Itali??" Eva schudde haar hoofd.wie was dit meisje? Misschien kon ze haar meer vertellen over haar jeugd. "Sorry. Ik herinner me niet heel veel." Zei Eva. Dit meisje was fascinerend voor haar. "Nou, wat erg zeg." Zei Fleur die bij haar ging zitten."


    Dit vond Mauro maar niets. dat vreemde kind naast zijn '' Bella'' We hebben geen tijd Chiara." Zei hij. "H¨¨ wat rot. Chichi warom kom je morgen niet weer hier heen? Gaan we samen wat drinken. Herinneringen ophalen." Zei Fleur het leek haar heel leuk en nuttig om deze jonge vrouw nog een keer te zien. "Ja is goed." Zei ze. "Zullen we zeggen rond 12 uur. Lunchtijd? Lunchen we samen." Zei Fleur. "Ja graag. Mauro eet altijd zo ingewikkeld."het meisje glimlachte naar haar. Dan zie ik je morgen." Zei Eva.Mauro trok haar aan haar elleboog omhoog. En trok haar het cafeetje weer uit. "Wil jij echt met haar gaan lunchen morgen?" Vroeg mauro. "Ja ze leek me te kennen er is nog zoveel dat ik niet meer weet." Zei ze.


    "Kom op Mauro ik wil niemand mee. Ik kan mijn eigen boontjes doppen." Riep ze de volgende dag. Mauro stond erop dat een van zijn lijfwachten mee ging. "Ik sta erop Chi." Zei hij. "Prima. Maar hij blijft buiten." Riep ze. En voor hij kon proteseren liep ze weg. Een klein uur later kwam ze bij het cafeetje aan. De zon was fel dus had ze haar zonnebril op. toen ze binnen stapte. Aan het tafeltje waar Fleur gisteren had gezeten,zat ze weer nu samen met een man. Ze zag alleen zijn profiel. Fleur wenkte Haar enthousiast. En zei wat tegen de man naast haar. Ze deed haar zonnebril af en ving de blik van de man. Hij was knap. Hij had grijs haar. Dezelfde blauwe ogen als Fleur alleen waren die van hem bedroefd. Zelfs depressief. Hij bleef maar naar haar kijken.


    "Je hebt iemand mee genomen." Zei Eva. "Chiara dit is mijn vader." zei Fleur. Dit vond ze goed nieuws. Ze vond de knappe vreemdeling best interessant "Aangenaam." zei ze. Hij pakte haar hand. Een titeling die ze niet kon verklaren schoot door haar arm heen "H.hoi." stotterde hij. Ze glimlachte even. Hij was best aan doenlijk als hij stotterde. "dat je hem niet herkent zeg." zei Fleur "je was vaker bij ons dan dat je in je eigen huis was." zei ze glimlachend. "Dat zal best Fleur. maar Ik weet het niet meer." zei Eva. "Hoe komt dat?" vroeg hij. "Ik heb een ongeluk gehad. Gelukkig vond mijn vriend me op tijd." zei ze glimlachend. "Je vriend?" vroeg hij. Er zat iets in zijn stem, ze kon niet thuis brengen wat het was.


    "Wil je wat eten E... ik bedoel Chiara." vroeg hij en bood haar zijn ciabatta aan. "O nee veel te ingewikkeld. Doe mij maar een broodje kaas." zei ze. Ze keek de man aan. Zijn ogen veranderde. Ze begonnen iets te glimmen. Wat hem nog knapper maakten. "Ik trakteer."zei hij. En hij liep naar de bar. "Hij is Galant." zei Eva. "O niet altijd hoor. Maar hij kan het wel zijn. "Hoe lang hebben we elkaar nou niet gezien Fleur?" vroeg ze. "O, een jaar of 11. ik ben een tijdje weg geweest." zei ze. "Ja, dat verklaard waarom ik je niet herken. Ik ben 9 maanden geleden mijn geheugen kwijt geraakt. "Ja, je zei al zo iets. wat erg joh." zei Fleur. "Wat wilde hij me nou noemen?" vroeg ze. "Hoe bedoel je?" "nou hij begon met de E. en daarna zei ze mijn naam wel goed."zei ze. "O dat. Hij is een beetje in de war, komt wel weer goed.


    "Alsjeblieft. Eet smakelijk." zei hij en hij ging weer op zijn stoel zitten. "Hoe wist je dit?" vroeg Eva. "Wat meisje?" vroeg hij. "Ze fronste. Hij zei het zo warm. Het leek bijna bekend. "Dat ik zo van chocolade melk houd?" zei ze. "Ja h¨¨h¨¨ suffie, hij heeft geen geheugenverlies." zei Fleur. Na een uurtje keek Eva op haar horloge. "Ik moet gaan."zei ze. Fleurs vader keek wat bedrukt. Alsof hij helemaal niet wilden dat ze weg ging.


    "Waarom kom je morgen niet weer? Of kom je langs bij ons in het hotel?"zei hij. Ze glimlachte. Ze wilde hem wel nog een keer zien. "We zitten aan het strand. Prachtig uitzicht." zei hij. Ze glimlachte nog een keer. "Ja, is goed."zei ze. "Zelfde tijd Fleur?" vroeg ze. "Ja joh. Gezellig." zei fleur en gaf haar het adres van haar hotel. "dan zie ik jullie morgen. Zei ze. En ze vertrok. Buiten werd ze opgewacht door de lijfwacht van Mauro die haar geen seconde meer alleen liet. Toen ze thuis aan kwamen liep hij naar hem toe en zei hem een paar dingen.


    Die nacht droomde ze weer van diezelfde man. Maar in plaats van dat hij geen gezicht had. Was die nu ingevuld door het knappe gezicht van de vader van fleur. De volgende ochtend werd ze vroeg wakker. En kleedde zich aan. Ze deed nu is een simpele spijker, broek aan en een T-shirt. Met daar onder simpele laarzen. Om half twaalf vertrok ze naar het hotel. Het was inderdaad prachtig gelegen aan het beroemde strand. Ze liep naar binnen. "Chiou. Ik zoek Fleur." de man knikte en wees haar naar een tafeltje in de hoek met uitzicht op het strand. Fleur en haar knappe vader zaten er al. hij stond op toen hij haar zag "Chiara ga lekker zitten." Zei hij een stoel naar achter trekkend. "Zo, zo je vader is een gentleman hoor Fleur." Zei Eva.


    "Wil je wat eten? Of drinken?"vroeg hij nerveus. Eva Glimlachte naar hem wat hem nog nerveuzer leek te maken "pistoletje gezond en een glaasje water." zei ze glimlachend. "Dan ben ik zo terug." zei hij en hij liep weg. "Hij is nerveus." merkte Eva op. Fleur knikte. "Ja, hij uhm hoopt iemand te zien." zei Fleur. Eva keek even naar de bar.


    "Hij is knap." zei Eva. "Vast een domme vraag hoor Fleur,maar zijn je ouders nog samen?" vroeg ze. Fleur lachte even."Nee joh. Ik was een vakantie foutje.papa is met zijn boeren fatsoen met mijn moeder getrouwd. Maar een maand na dat ik werd geboren zijn ze gescheiden. Ik heb hem tot ik in Maastricht op school ging niet meer gezien." "Heeft hij iemand?" vroeg Eva. "Er was wel iemand waar hij stapel gek op was. maar die is dood." zei Fleur. Ze kon het niet helpen dat haar hart een klein sprongetje maakten. ook al was het vreselijk dat diegene overleden was. Het betekende wel dat hij vrij was.


    "Dat is vreselijk voor hem." zei ze. Fleur knikte. "Ja, hij is al maanden depressief." zei ze. Eva knikte meelevend. Het moest nog niet zo lang geleden gebeurd zijn. Ze zag ook wel in zijn ogen dat hij bedroefd was. Al leken ze vrolijker dan gister. "nou een broodje gezond en een flesje water, ze haalde een glaasje uit de kraan. Jij verdient mineraal water." Eva Bloosde. "nou papa!"zei Fleur lachend. "Fleur vertelde me het een en ander over je. Ik denk dat ik dat vroeger vast heb geweten hoor maar ja. Dat geheugenverlies." zei ze. "Wat zei Fleur allemaal. "O niets bijzonders dat jij en haar moeder gescheiden zijn. En dat je vriendin laatst is overleden." zei ze hij keek naar de vloer. "Had je allang iets met die overleden vrouw?"vroeg ze. Hij keek haar diep in haar ogen aan. Ze voelde de vlinders in haar hart wild rond fladderen.


    "Officieel was het niets. Maar ik hield van haar. Nee. Niet hield. Ik houd van haar."zei hij. Hij sprak met zo veel liefde over haar. Ze voelde medelijden met hem. Die vrouw had duidelijk een gat in zijn hart achter gelaten. "Ik denk dat ik even. Wat te drinken, ga halen."zei fleur en ze liep weg. Eva legde haar hand op de zijne. Ze voelde diezelfde titeling weer door haar arm schieten. Ze keek hem aan. Er leek een interne strijd in zijn ogen gaande te zijn. Hij leek wat te willen zeggen, maar de woorden kwamen niet. Hij deed zijn ogen dicht. Ze kon zichzelf niet meer tegen houden en kuste hem voorzichtig op zijn lippen. Hij kuste haar terug. Dit was hoe een kus zou moeten zijn. Vol passie en hartstocht. De vlinders in haar hard verspreiden zich over haar hele lichaam alsof er vuurwerk afging in haar.


    "Oeps ik had iets moeilijkers moeten bestellen geloof ik." zei Fleur. Hij brak de zoen af en keek haar schuld bewust aan. "nee ben je gek. Het spijt me Chiara. Dat had ik niet moeten doen." zei hij. Eva keek naar het drankje in Fleurs hand. Ze dacht niet dat er een veel ingewikkelder drankje was dat ze kon bestellen. "Als je net zo''n goede minnaar bent als dat je kan zoenen wow." Zei Eva. Zichzelf koelte toe wuivend. Ze schaamde zichzelf voor wat ze er uit flapte. "juiiist." riep fleur. En keek om zich heen. "Jij Gore Slet." hoorde ze Mauro roepen. Hij had duidelijk hun zoen gezien. Hij leek woedend terwijl hij naar hun toe kwam lopen. Als dit maar goed ging, dacht ze.

 Fleur

    Fleur liep na bijna 11 jaar de penitentiaire inrichting uit. "PAP!" riep ze met haar tasje met eigendommen. In haar hand liep ze naar haar vader en omhelsde hem. "Wat ben ik blij je te zien", zei ze. Hij lachte naar haar. Maar ze vond het een beetje een gemaakte glimlach. Zijn ogen stonden bedroefd. "Papa, wat is er?" vroeg ze. Hij probeerde breder te glimlachen. "Niets hoor." Waar wil je heen? "Wat wil je doen?" vroeg hij. "Jij zat toch weer in Itali??" vroeg ze. "Ja, tijdelijk." "Om", hij slikte de rest van zijn zin in. "Om wat?" vroeg ze aan haar vader. "Om wat losse eindjes aan elkaar te knopen", zei hij. Hij wilde haar niet ongerust maken. Of overstuur. Fleur keek om zich heen. "Waar is Eva?" "Ik had wel gedacht dat ze mee zou komen." Tranen sprongen in zijn ogen. Hij had nu al maanden geen enkele aanwijzing waar ze kon zijn. Aan haar denken deed zeer. "Pap?" vroeg Fleur. "Papa, is er iets met Eva?" vroeg ze.


    "Pap?" vroeg ze weer toen haar vader niet antwoordde. "Daar hoef jij je niet druk om te maken", zei hij. "Dat doe ik wel." je was de laatste keer zo gelukkig. "Dat was denk ik een half jaar voordat je ineens weer naar Itali? moest", zei ze. Hij glimlachte afwezig. "Wat is er toch papa?" vroeg Fleur. Ze zag dat hij ergens mee zat en het enige wat hem zo''n pijn kon doen. Was als er iets met haar zou gebeuren of Eva. Waar hij als je het haar vroeg hopeloos en smoorverliefd op was. "Ze is vermist", zei hij eindelijk naar de grond kijkend. "Vermist?" zei ze. "Volgens de eigenaar van het cafeetje waar ze als laatst is gezien reageerde ze verward." En zou een collega waar ze mee was haar thuis brengen. Ze hebben die collega bewusteloos op straat gevonden. "En Eva", zei hij, een paar tranen ontsnapte. "Eva was verdwenen", vulde hij aan. "Maar waarom dan Itali??" vroeg Fleur. Iemand die het internationaal opsporingsbericht heeft gezien, dacht haar daar gezien te hebben, het is best logisch. Omdat Mauro, degene die wij achterna zitten, daar woont. En misschien heeft hij wraak op haar genomen. "Dan is ze", zei hij. "Dan is ze", herhaalde hij, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen.


    If you spot this narrative on Amazon, know that it has been stolen. Report the violation.


    "Dan is ze dood?" vroeg Fleur. ze zag aan haar vaders ogen dat ze dat niet had moeten zeggen. De pijn in zijn ogen was bijna voelbaar. "Wat wil je doen Fleur?" vroeg hij zachtjes. Ik wil wel met je mee naar Itali? en daar rond reizen.


    "Dat is goed, Lieverd, dan gaan we daarheen," zei hij en ze reden naar Schiphol waar een vliegtuig klaarstond. Na 2 uur liepen ze het Venetiaanse huis van Wolfs in. "Hoelang is Eva al weg?" vroeg Fleur. "Bijna 9 maanden." "Ze hebben haar 2 maanden geleden als waarschijnlijk dood verklaard", zei hij. Het viel haar op dat zijn ogen bijna depressief leken. Ze keek het huis rond. Op een kastje stond een zwart fotolijstje met daarnaast twee kaarsen. Toen ze er dichterbij kwam, zag ze dat er in het lijstje een foto van Eva zat. Het was duidelijk dat hij om haar rouwde. "Heb je het al opgegeven?" vroeg Fleur. "Dat nooit." "Maar ik houd er wel rekening mee", zei hij.

 Tekens

    De eerste week verkende ze Veneti?. Het was een mooie, maar wel heel drukke stad. Overal waar ze kwam waren er drommen aan toeristen. Ze besloot een week later naar de andere kant van het land te gaan. Naar Sicili?. Haar vader vond dat een slecht idee, daar zat zo veel maffia. En Fleur was alles wat hem nog dierbaar was. Maar na wat smeken vloog ze de volgende ochtend toch naar Sicili?.


    Ze liep over de beroemde stranden. Haar vader had haar nog een keer proberen over te halen bij hem te blijven. "Maar Fleur al die maffia daar, ik ben Eva al kwijt." Had hij gezegd. Eva was nu al 9 maanden vermist. Hij had zich erbij neergelegd dat ze waarschijnlijk niet meer leefden. Ook al zag ze in haar vaders ogen dat die wetenschap hem verscheurde. Hij hield zo veel van haar. Ze wist zeker dat Eva haar stiefmoeder had geworden als ze niet was verdwenen. In gedachten liep ze verder over het strand. Het was hier prachtig. Veel Italiaanse mannen spraken haar aan. Ze waren allemaal te glad voor haar.


    Ze liep de wereldberoemde boulevard op. Winkeltjes en cafeetjes wisselden elkaar af. In een souvenirwinkeltje kocht ze een paar leuke dingetjes. Waaronder een knuffeltje dat ze haar vader wilde geven. Het beertje had een chefs uniformpje aan. Ze hoopte dat dat hem weer eventjes opvrolijkte. Hij leek zo depressief. Alsof hij de dood van Eva niet kon verwerken. Hij had zich inmiddels neer gelegd bij die gedachte. maar verwerken kon hij het niet.


    In een cafeetje besloot ze iets te drinken. In haar beste Italiaans, wat niet al te goed was. Bestelde ze een cola en ging zitten aan een tafeltje. Wat het snoezige caf¨¦ in keek. Ze nam een slokje van haar cola en staarde even voor zich uit. Na 20 minuutjes ging de deur van het caf¨¦ luid open. "Mauro, Che Bello." "Cosa hai Trovato qui?" Hoorden ze zeggen. Ze verstond er geen klap van. In de deuropening stond een glad uitziende Italiaan. Met zwart geolied haar in een veel te duur pak met glimmende schoenen aan. Zijn bruine ogen scanden arrogant het caf¨¦ door.


    "il mio amico selvaggio ¨¨ stato bevuto" zei de man. Wat Fleur hiervan verstond was vriendin en drinken. De man liep door om een jongere vrouw binnen te laten. Ze had kortgeknipt bruin haar en droeg een zwarte jurk die haar slanke lichaam accentueerde. Fleur zag alleen de achterkant van de vrouw. Ze bestelde in het Engels wat te drinken. Ze draaide zich om zodat Fleur nu ook haar gezicht zag. Haar mond viel open. Het was Eva. Het korte haar liet haar er iets ouder uitzien, maar het was zonder twijfel Eva.


    Ze gingen een paar tafels verder op zitten. Haar vriend leek verveeld, maar Eva keek rond het cafeetje. Fleur moest iets doen. Eva leefde nog. Ze moest iets ondernemen. Elke keer als haar ogen even die van Eva ontmoeten, leken ze haar niet te herkennen. Ze moest voorzichtig zijn. Ze stond op en liep naar het tafeltje. "Hey. Dat is lang geleden." Zei ze tegen Eva. "Jeetje, zelfs zo lang dat ik je naam even kwijt ben." Zei Fleur. Ze had toneelervaring. Dus acteren kon ze wel. "Chiara Ricci." Zei Eva. "Natuurlijk Chiara." Ken je me niet meer? Ik ben het Fleur. Van school." Verzon Fleur. "Nou, wat leuk zeg, wat doe jij in Itali??" Eva schudde haar hoofd. Ze leek Fleur echt niet te herkennen.


    The author''s narrative has been misappropriated; report any instances of this story on Amazon.


    "Sorry." Ik herinner me niet heel veel." Zei Eva. Dat was wel duidelijk voor Fleur. Ze moest Eva hier houden en haar vader bellen. "Nou, wat erg zeg." Zei Fleur die bij haar ging zitten. De ''vriend'' van Eva leek dat niet leuk te vinden. "We hebben geen tijd Chiara." Zei hij. "H¨¨, wat rot."" Chichi waarom kom je morgen niet weer hierheen? Gaan we samen wat drinken? Herinneringen ophalen." Zei Fleur, haar improvisatielessen kwamen hier nu van pas. Eva keek bedenkelijk. Ze hoopte dat de bijnaam verzinnen genoeg was. "Ja, dat is goed." Zei ze. "Zullen we zeggen rond 12 uur." Lunchtijd? Lunchen we samen." Zei Fleur. "Ja graag." Mauro eet altijd zo ingewikkeld." Fleur glimlachte. Dat klonk heel erg als Eva. Ze wist zeker dat Eva daar nog ergens was. Wat betekende dat de aantrekking tot haar vader er misschien ook nog was. "Zie ik je morgen." Zei ze. Mauro trok Eva met zich mee die dat niet leuk leek te vinden. Ze mocht dan misschien niets meer weten, maar Eva''s karaktertrekken zaten er nog wel.


    Ze pakte snel haar telefoon. Drukte op face-time en wachtte tot haar vader opnam. "Pap." Zei ze. Hij leek moe, hij had donkere kringen rond zijn ogen. En ze waren rood alsof hij gehuild had. "Gaat het wel papa?" vroeg ze. Hij knikte. "Natuurlijk wel." zei hij. zijn stem klonk zo bedroefd. ze wilde het hem gelijk vertellen maar hield zich in. "Hoezo meisje?" vroeg hij. "Rode ogen pap", zei ze. "Gewoon allergie?n", ze draaide even met haar ogen. "Maak dat de kat wijs." zei ze "Pap, ik denk dat jij een paar dagen vrij moet nemen en lekker naar mij toe moet komen", zei ze. "Nee Fleur." Ik moet werken. "Ik moet", zei hij zonder zijn zin af te maken. Ze wist wat hij wilde zeggen, hij moest Eva vinden. Dood of levend. Het liefst het tweede . "Kom op pap, de rest kan ook naar die idioot zoeken, hoe heet ie ook alweer?" vroeg ze. "Mauro. Mauro Rikatoni." "Hij heeft haar vermoord, fleur, ik weet het zeker", zei hij, ze zag zijn ogen vochtig worden.


    "Toe nou pap." "Dit cafeetje is superschattig, ze hebben hier vast hele lekkere broodjes", ze trok het gezicht wat ze altijd opzetten als ze hem wilde overhalen.dat had ze van Eva geleerd. Al lukte het Eva altijd makkelijker.  Het kostte haar een paar minuten om hem zo ver te krijgen. "Goed dan Fleur, ik kom vanavond." "Is het goed als ik Marion en Romeo ook meeneem?" ze glimlachte, ze had hem zo ver. "Prima pap. Zie ik je vanavond?" zei ze. "Ik wil wel maandag weer terug hoor", zei hij. Ze knikte. Het enige wat ze voor elkaar wilde krijgen was dat haar vader Eva zou zien.

 weerzien

    ''s Avonds zaten ze met zijn vieren bij een kampvuur in de tuin van het hotel. "Hoe gaat het met je Fleur?" Vroeg Marion. "Goed. Zo heerlijk om vrij te zijn na al die jaren, en de psycholoog in de gevangenis heeft ook geweldig geholpen, dus ja, het gaat goed," zei ze. Ze kletste nog een uur of 2 door, daarna excuseerde Wolfs zich en ging naar zijn kamer. "Gaat niet zo goed met hem, h¨¨?" vroeg Fleur. "Nee." Zuchtte Marion. "Ik heb altijd geweten dat hij van haar hield. En ook wel hoe veel hij van haar hield." Zei ze bezorgd klinkend "Maar ik wist niet hoe diep het zou gaan als ze er niet meer zou zijn. hij is zo gebroken", zei Marion. Fleur knikte. "Ik wil morgen even alleen met hem lunchen", zei ze. "Ja, misschien doet dat hem wel goed." Zei Marion. "ja dat zou zo maar kunnen." Zei Fleur glimlachend. Na nog een uurtje gingen ze allemaal slapen.


    De volgende ochtend, rond een uur of 11, trok Fleur haar vader mee. Hij had er niet zo veel zin in, dus moest ze hem weer overhalen. Dit lukte wel, maar ze wist dat hij het voor haar deed. Ze gingen zitten aan hetzelfde tafeltje als Fleur de dag ervoor had gezeten.


    Hij keek om zich heen. Ja, het caf¨¦ was best leuk. En hij zag ook wel hoe Fleur dit als Schattig kon zien. Maar hij had de laatste maanden sinds Eva''s dood geen zin meer om leuke dingen te doen. Ook al hoopte hij dat ze nog leefde. Was er  geen enkele aanweizing. Dus moest hij zich maar verzoennen met het idee dat Eva was overleden. De kleur was daar door zijn leven wel zo''n beetje uit. Maar voor Fleur zette hij zijn verdriet even opzij. Zijn dochter was de enige die hij nog had. Het enige wat een spatje kleur in zijn leven bracht naast het grauwe zwarte gat dat Eva''s dood had achter gelaten. "Wat wil je eten pap?" vroeg ze. Hij glimlachte zo goed en kwaad als hij dat kon. "Kies jij maar", hij keek op zijn horloge, het was bijna 12 uur. Hij had liever gehad dat Romeo en Marion ook mee waren gekomen. Dan zou het niet zo opvallen als hij stilviel. Maar die wilden per se gaan winkelen.


    Na een minuut of tien bracht de barista een koffie en een ciabatta naar ze toe. "Nou, eens kijken of je net zo''n smaak hebt als je vader," probeerde hij luchtig te zeggen. De deur van het caf¨¦ ging open en een vrouw stapte binnen. Ze droeg een grote zonnebril, waardoor deel van haar gezicht wegviel. Ze had kort bruin haar. En een slank postuur. Hij lette er eigenlijk niet zo heel erg op, totdat Fleur naar haar wenkte om naar ze toe te komen. "Papa, je moet nu rustig blijven." begon Fleur "Ik denk niet dat ze nog weet wie ze werkelijk is" zei ze. "Waar heb je het over?" vroeg hij. "Beloof me dat je het meespeelt papa en me vertrouwd", Hij keek op. De vrouw had de zonnebril af gedaan. Zijn hart maakte een salto. De vrouw die naar hen toe liep was Eva. "Onthoud papa, ik denk niet dat ze weet wie ze is," hoorde hij Fleur zeggen. Hij knikte. Maar kon zijn ogen niet van haar afhouden. Het kortere haar maakte haar wat ouder, maar ze was nog steeds beeldschoon.


    "Je hebt iemand meegenomen." Zei Eva. Hij was met stomheid geslagen. Hoe ze hem aankeek was raar. Haar ogen misten het licht van herkenning. Nog kon hij in haar zilver grijze ogen verdrinken. "Chiara, dit is mijn vader," zei Fleur, waardoor hij uit zijn gedachten werd getrokken. Ze glimlachte naar hem en stak haar hand uit. hij smolt als altijd van haar glimlach, die haar mooie ogen lieten stralen. "Aangenaam", zei ze. Hij pakte haar hand. Hij was even vergeten hoe haar aanraking zijn hele lijf liet tintelen. "H. Hoi", stotterde hij. Fleur keek van de een naar de ander. Ze herinnerde zich zo te zien werkelijk niets als ze zo koel op hem reageerde.


    "Dat je hem niet herkent, zeg," zei Fleur. "Je was vaker bij ons dan dat je in je eigen huis was," zei ze glimlachend. "Dat zal best Fleur maar." Zei Eva "Ik weet het niet meer"Legde ze uit . "Hoe komt dat?" vroeg hij. "Ik heb een ongeluk gehad. Gelukkig vond mijn vriend me op tijd" zei ze glimlachend. "Je vriend?" vroeg hij. Fleur hoorde een lichte jaloezie in zijn stem.


    "Wil je wat eten, E. ik bedoel Chiara," vroeg hij en bood haar zijn ciabatta aan. "O nee joh, veel te ingewikkeld. Doe mij maar een broodje kaas", zei ze. Fleur zag het licht in zijn ogen weer aangaan. Eva zat er nog ergens binnenin. "Ik trakteer", zei hij. En hij liep naar de bar en bestelde een broodje kaas en haar signaturen drankje Chocomel. Hij draaide zich zo dat hij naar hun tafeltje kon kijken. Fleur en Eva waren vrolijk in gesprek. zijn hart klopte luid. Ze leefde nog. Ze was niet zichzelf. Maar in leven. "Meneer. Uw bestelling", hoorde hij achter zich. Hij glimlachte naar de barista en betaalde. Daarna liep hij terug naar de tafel. "Alsjeblieft. "Eet smakelijk", zei hij, en hij ging weer op zijn stoel zitten. "Hoe wist je dit?" vroeg Eva. "Wat meisje?" vroeg hij voor hij er erg in had. Ze fronste eventjes. "Dat ik zo van chocolademelk houd?" zei ze. "Ja, h¨¨h¨¨ suffie, hij heeft geen geheugenverlies," zei Fleur.


    Unauthorized use of content: if you find this story on Amazon, report the violation.


    Na een uurtje keek Eva op haar horloge. "Ik moet gaan", zei ze. Hij keek haar aan. Hij wilde niet dat ze ging. Hij wilde haar in zijn buurt houden. Haar in zijn armen nemen en nooit meer loslaten. Maar hij wist ook dat zij dat niet zou begrijpen. Wat die rotzak ook met haar had gedaan, ze had geen idee wie hij voor haar was. Of eerlijker gezegd, wat zij voor hem was. "Waarom kom je morgen niet weer?Of kom je langs bij ons in het hotel?" zei hij voor hij er erg in had. "We zitten aan het strand. Prachtig uitzicht", zei hij. Hij wilde haar in zijn buurt. ze was bij Mauro niet veilig. Hij wist dat de ''Vriend'' waar ze het over had Mauro moest zijn. Als hij haar had pijn gedaan zou hij hem persoonlijk wat aan doen.


    Ze glimlachte naar hem. "Ja, is goed" zei ze. "Zelfde tijd Fleur?" vroeg ze. "Ja joh.Gezellig" zei Fleur en gaf haar het adres van hun hotel. "Dan zie ik jullie morgen." Zei ze. En ze vertrok. "Hoe?" was alles wat hij kon zeggen. "Heel toevallig eigenlijk." Ik kwam hier gisteren gewoon wat drinken en ineens stond ze daar. Ze herkende me niet, dus heb ik me voorgesteld als vriendin van school. Hij trok Fleur in een knuffel. "Dank je wel, Fleur," zei hij. "En dan noem jij je politieman?Je zoekt haar al maanden en niks. Ik ga wat drinken en poef, daar is Eva," plaagde Fleur. Hij glimlachte naar haar. "Pestkop." plaagde hij terug" Ik ben blij te zien dat je meer jezelf bent pap. "Zei Fleur. "Komt door haar H¨¦? Omdat ze nog leeft." Zei ze "Ik zag iemand anders in haar ogen, Fleur." zei hij toen. "Eva is nog ergens daar binnen papa. Ze leeft nog. Er is een kans dat ze terugkomt.dat jij haar terug krijgt." Zei ze. "En nu niet liegen papa. jij houd ontzettend veel van haar of niet soms?" hij knikte. "Ik durf haar wel mijn grote liefde te noemen." Fleur trok haar wenk brouwen op. "Zo zo. dat heb jij nooit iemand genoemd. is ze zo bijzonder?" hij zuchtte. ze hoefde het antwoord niet te horen ze zag het wel in zijn ogen.


    "Zo, jij bent opgeknapt na die lunch," merkte Marion op." Ze waren rond een uur of 3 weer in het hotel aangekomen. Marion en Romeo kwamen een kwartier later. Het was Marion opgevallen dat zijn ogen helderder waren dan de afgelopen tijd. En zijn glimlach was minder geforceerd. "Wat is er gebeurd in dat caf¨¦?" Vroeg ze. "Zal ik het hele verhaal vertellen?" Vroeg Fleur. Marion knikte. Fleur vertelde hoe ze Eva tegen het lijf was gelopen tot het kleinste detail.


    "Dus ze weet niets meer?" Vroeg Romeo. "Nee." Ze vroeg me zelfs hoe ik wist dat ze dol was op chocolademelk."Vertelde Wolfs. Marion keek bezorgd. "Dat wordt niet makkelijk." Zei ze. "Nee, misschien niet, maar Marion ze leeft. Dat betekent dat we haar terug kunnen krijgen." Zei Wolfs. Ze zag de verlichting in hem ook wel. Het feit dat Eva nog leefde was een opluchting, ook voor haar. Maar ze zag het minder rooskleurig. Iemand van geheugenverlies afhelpen kon lang duren. Maar hij had ook gelijk. Dat ze nog leefde, betekende dat er een kans was haar terug te krijgen.


    "Hoe wil je dat aanpakken?" Vroeg ze. "Ze noemde zichzelf Chiara, dat was haar undercover-identiteit." Dat betekent dat ze bij Rikatoni is." Zei hij. "Dus?" Vroeg Romeo. "Als we hem pakken kunnen we haar redden." Ze komt morgen hierheen. Als ze weggaat, wil ik haar volgen. Als ik weet waar hij zit, bel ik de rest en haal ik haar daar weg." Zei Wolfs. "Is dat niet gevaarlijk?" Hij keek Romeo aan. "Het is Eva Romeo. Ik raak haar niet nog eens kwijt. Dat kan ik niet aan." Zei hij. "ik ga liever dood haar proberen te redden, dan dat we haar bij die rotzak laten." vulde hij aan


    "Wat als Mauro meekomt?" Vroeg Marion. "Ja, sorry, advocaat van de duivel." Zei ze. "Dan schiet ik een kogel door zijn kop." Zei hij. "Dat doe je niet!" Zei Marion streng. " Zou dat Eva helpen, denk je?" Zei ze" Als haar partner, beste vriend en parttime lover. Levenslang krijgt?" Vroeg Marion. Hij zuchtte. "Nee.Maar ik kan hem ook niet zomaar laten gaan. Zei hij. "Zei je nou parttimer Lover?" Zei Fleur "Papa toch." Plaagde ze om de spanning een beetje te breken. Wolfs bloosde tot aan zijn kruin. "We moeten ervoor zorgen dat ¨¦¨¦n of meerdere van ons stand-by staat als jullie nou binnen iets gaan drinken, met zijn drie?n, Romeo en ik buiten.Mocht hij dan komen, laat je mijn telefoon overgaan." Zei Marion.


    Voor het eerst in maanden sliep hij weer goed. Hij zou de volgende middag Eva weer zien. En hij zou haar redden van die eikel. Al zou hij dat zelf met de dood moeten bekopen. Om 7 uur werd hij weer wakker. Hij wilde alles tot in de puntjes voorbereid hebben. Eva moest niet weer uit zijn vingers glippen. Hij had Viktor en de andere op de hoogte gesteld en die waren onderweg. Zijn en Fleurs telefoons waren volledig opgeladen. Hij had een memorecorder in zijn tas gestopt. Voor het geval dat. Niks mocht aan het toeval over gelaten worden. Zijn Eva moest veiliggesteld worden. Of ze nou ooit weer zijn Eva werd of niet.


    Om 11 uur liep hij naar het restaurant en gaf de barman haar foto. "Ze heeft nu kort haar, maar je herkent haar wel." Zei hij glimlachend." Zeg haar dat we bij tafel twee zitten aan het raam." Zei hij en liep naar het tafeltje. Hij plakte de memorecorder eronder en zette hem aan. "Papa." "Wat wil je eten?" Vroeg Fleur die bij hem kwam zitten. "Ik heb geen trek, lieverd dank je." Zei hij, hij was te nerveus.


    Om 12 uur liep ze binnen. Weer maakte zijn hart salto''s. "Chiara, ga lekker zitten." Zei hij een stoel naar achteren trekkend. "Zo, zo je vader is een gentleman, hoor Fleur." Zei Eva. Hij wilde. Zijn hand door haar haren halen of haar strelen, maar hij moest zich inhouden. hoe moeilijk dat ook was.

 een ander in haar ogen

    "Wil je wat eten? Of drinken?"vroeg hij nerveus.hij wist zichzelf geen houding te geven. Ze was zo dicht bij hem. Maar voelde zo ver weg. Hij wilde haar vasthouden. Haar kussen. En nog zo veel meer. Maar door haar geheugenverlies wist ze niet eens wie hij was. Of wie ze zelf was. "Pistoletje gezond en een glaasje water." zei ze glimlachend. "Dan ben ik zo terug." zei hij en hij liep weg. "Hij is nerveus." merkte Eva op. Fleur knikte. "Ja, hij hoopt iemand terug te zien." zei Fleur maar. Ze wist dat hij zich zo gedroeg om dat hij geen houding kon geven. Ja, dit was Eva. de vrouw waar hij Onvoorwaardelijk en heel diep van hield. Na al die jaren was dat niet veranderd, dat zag ze wel in zijn ogen


    "hij is knap." zei Eva. "Vast een domme vraag hoor Fleur. zijn je ouders nog samen?" vroeg ze. Fleur lachte even. De aantrekkingskracht tussen hen was er dus wel degelijk nog steeds. "Nee joh. Ik was een vakantie foutje. papa is met zijn boeren fatsoen met mijn moeder getrouwd. Maar een maand na dat ik werd geboren zijn ze gescheiden. Ik heb hem tot ik in Maastricht op school ging niet meer gezien." fleur moest zich in houden om de rest niet te vertellen. Dan zou ze zichzelf tegen spreken, dat zou Eva opvallen ze was nog steeds intiligend en oplettend. "Heeft hij iemand?" vroeg Eva. "Er was wel iemand waar hij stapel gek op was ja. maar die is overleden." zei Fleur.


    "Dat is vreselijk voor hem." zei ze. Fleur knikte. "Ja, hij is al maanden depressief." zei ze. Eva kreeg een meelevende blik in haar ogen. "Nou, een broodje gezond en een flesje water, ze haalde anders een glaasje water uit de kraan. Jij verdient mineraal water." flapte hij er uit. "Nou papa! ze heeft een vriend zeg." probeerde fleur de situatie te redden. Hij bloosde. Eva glimlachte weer naar hem. Er stond iets speels in haar mooie ogen. Normaal vond hij het fijn als ze zo naar hem keek. Hij kon haar dan niets meer weigeren. Maar nu moest hij zijn hoofd koel houden. hij moest zich concentreren


    "Fleur vertelde me het een en ander over je. Ik denk dat ik dat vroeger vast heb geweten hoor maar ja. Dat geheugenverlies." zei ze. "Wat zei Fleur allemaal. "O niets bijzonders dat jij en haar moeder gescheiden zijn. En dat je vriendin laatst is overleden." zei ze. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Moest hij zeggen dat ze zijn vriendin niet was? Of dat ze dat juist wel was? Hij wist zelf niet eens wat ze waren. Hij wist dat hij ongelofelijk veel van haar hield. En als ze hem zo speels aankeek hij eigenlijk alles met haar wilde doen. Maar dit was ook niets voor haar. Iemand speels en uitdagend aan kijken als het om iemands overleden naasten ging. Eva had medelevend geweest bij na bestaande.En voor zo ver zij wist was zijn geliefde overleden.


    Hij wist niet wat hij nu voor haar voelden. Zijn lieve mooie Eva was daar ergens. En dat wist hij ook wel. Maar Mauro had haar persoonlijkheid vergiftigt met iemand die hij wilden dat ze was. Dat kon hij haar moeilijk kwalijk nemen. De vrouw voor hem. Chiara was een product van Mauro. Die haar voor loog over wie en wat ze was. Over hoe ze eigenlijk was. Hij wilde zijn Eva terug. Niet deze afgezwakte versie. Als hij daar genoegen mee kon nemen Dan had hij wel ingegaan op  Valencia. Het verschil daarin was dat Valencia echt iemand anders was. Dit was moeilijker. Chiara was ook Eva. Het karakter wat hij Chiara had gegeven maakte gebruik van het mooie lieve gezicht en lichaam van Eva. Dezelfde prachtige zilveren ogen die nauwelijks anders keken dan ze zouden doen als ze zijn Eva wel was. Dezelfde ondeugende glimlach die ze kon opzetten als ze alleen waren. Waardoor hij alles deed wat zij maar wilden.


    "Had je allang iets met die overleden vrouw?" vroeg ze. Toen hij weer in haar ogen keek, zag hij weer die compassie. "Officieel was het niets. Maar ik hield van haar." zei hij met tranen brandend achter zijn ogen. "Nee. Niet hield." zei hij haar aan kijkend. "Ik houd van haar." zei hij.''Ik houd van jou.''dacht hij even. Haar blik veranderde een paar seconde lang even in een van teleurstelling. ''Kijk nou niet zo naar me Eef.'' zei hij in zichzelf "ik denk dat ik even. Wat te drinken, ga halen. "zei fleur en ze liep weg. Ze wist wel dat haar vader het moeilijk had, maar ze wist ook uit ervaring dat herinneringen ook ineens weer terug konden schieten. En wat Eva en haar vader voor elkaar voelden kon net dat zetje zijn wat Eva nodig had. Eva had aan Fleur toe gegeven verliefd te zijn op haar vader. Dus was het een poging waard.


    Eva legde haar hand op de zijne. Daar waren ze weer die tintelingen over zijn lijf. Ze keek hem indringend en uitdagend aan. Zijn hart klopte honderd keer sneller. Allerlei gedachte wisselde elkaar in rap tempo af. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar kon niet bedenken wat. Hij wist dat hij helder moest blijven, maar de manier waar op ze keek en haar hand op de zijne verdoofde hem. Ze boog naar hem toe. ''Niet doen meisje.'' riep hij in zijn hoofd. Ze kwam nog dichter bij hem ''Doe nou niet'' smeekte hij zwijgend.


    Hij deed zijn ogen dicht om even niet in haar ogen te kijken. Hij kon haar ogen anders niet weerstaan.wie ze dan ook was. Een seconde later voelde hij haar lippen op die van hem. ''Weersta haar.'' Gilde hij in zijn hoofd. Maar zijn verlangen naar haar nam over. Hij beantwoorde haar kus. Zichzelf heel even voor de gek houdend dat ze gewoon weer zijn Eva was. Al zijn passie en liefde in zijn zoen vrijlatend omdat hij dat niet kon beteugelen niet wilde beteugelen. Ze was Eva. hoe ze zich dan ook noemde. Hij streelde over haar haren."Oeps ik had iets moeilijker moeten bestellen geloof ik." zei Fleur. Wolfs brak met tegenzin de zoen af. "nee ben je gek." Hij keek Eva aan. "Het spijt me Chiara. Dat had ik niet moeten doen." zei hij terwijl het bonzen in zijn hart over uren draaiden. Ze is Eva niet meer  moest hij zichzelf vertellen, ''ze lijkt op haar maar ze is Eva niet meer. Eva is dood.dit is Chiara die Eva,s lichaam heeft gestolen.'' probeerde hij zichzelf te vertellen.  Fleur ging weer zitten en zette haar best ingewikkelde drankje op de tafel.


    A case of literary theft: this tale is not rightfully on Amazon; if you see it, report the violation.


    "als je net zo''n goede minnaar bent als dat je kan zoenen wow." Zei Eva. Zichzelf koelte toe wuivend. Zijn hart brak in duizend stukjes. Dit was Eva echt niet meer. Dit was een ander in haar lieve lijf. Die door Mauro in zijn grote liefde was gekropen. Hij had haar van hem af genomen, zonder haar fysiek te vermoorden. hij wist niet wat erger was. Werkelijk haar ontzielde lichaam vinden en moeten begraven. Of dat ze hier zo voor hem zat, met karakter trekjes van Eva, Maar met een ander in haar prachtige zilveren ogen. De ogen waar hij verliefd op was geworden. Maar ze was meer dan die mooie ogen. Hij hield van Eva van alles wat haar Eva maakten. Haar koppigheid,vindingrijkheid, haar kracht. Maar voor al de dingen die ze alleen an naasten toonden. haar warmte,haar liefdevolle hart. en haar zachtaardigheid. Wie ze nu ook was. hij moest haar bij Mauro weg halen. Mocht ze ooit weer terug komen was ze in gevaar. En hij hield te veel van wie ze ooit was om haar aan haar lot over te laten."juiiist." riep Fleur. Ze wist dat haar vader zijn hoofd koel moest houden. en hij leek het nu heel moeilijk te hebben.


    "Jij Gore Slet." hoorde ze iemand roepen. Wolfs op keek en zag hij Mauro in de deur opening staan. Hij pakte snel zijn telefoon en tikte het nummer van Marion aan. Mauro liep naar binnen en baande zich een weg naar hun tafel. "Lupo." Zei hij. "Rikatoni." Beet Wolfs. "Probeer jij mijn Bella te versieren?" Hij stond op. "Ze is niet van jou." Riep hij. "Jij hebt haar vergiftigd. Dit is niet wie zij hoort te zijn." zei hij woedend naar Mauro. "Wie hoort ze dan te zijn Lupo? Saai en verliefd op jou? Ik heb haar wat spannender gemaakt. Meer mijn smaak." Wolfs keek hem woedend aan. "JE HAD MET JE POTEN VAN HAAR OF MOETEN BLIJVEN!" riep hij. "Ze was verdomme perfect zo als ze was." zei hij.


    Hij keek naar Eva die geschrokken op keek. "Eva kijk nou niet zo naar me "zei hij "Fleur, neem haar mee.en zorg dat jullie veilig zijn" Zei hij. Fleur stond op en pakte Eva''s hand. "Kom mee." Zei ze. "Wie is Eva?" Vroeg ze. "Dat leg ik zo wel uit. Kom mee." Ze stond ook op. "Dat dacht ik niet." Zei Mauro en hij pakte zijn geweer en richten dat op Eva''s s hoofd. "Zij gaat nergens heen." Zei Mauro." Wolfs pakte in een oogwenk ook zijn pistool en richten het op Mauro." Laat je wapen vallen." Riep hij.


    "Kijk Lupo. We kunnen dit op 2 manieren doen." Zei hij. "Ik schiet haar door haar mooie poppen kopje. Of jij laat je wapen vallen en vergeet dat ze leeft. Wat je ook doet je bent haar kwijt." Zei hij grijnzend. "Doe haar wat en ik schiet je door je lelijke gladde kop." Riep hij. "Fleur wegwezen." Fleur liet Eva''s hand los en rende het restaurant uit. "Haar kun je in ieder geval niet afpakken." Zei hij. Hij keek even naar Eva. Haar mooie zilveren ogen keken bang. Hij moest haar redden. "Laat dat wapen vallen Mauro." Jij houdt toch ook van haar." Zei hij. "Ik houd van Chiara. Jij van Eva. En dat gaat niet samen" Zei Mauro. "Chiara is Eva. Wat je ook met haar hebt gedaan Mauro. Je hebt Eva niet uit haar gekregen." Zei hij. "Ze herinnert zich niks meer Lupo." Riep hij.


    "Jawel. Ze weet het alleen zelf niet. Omdat het bij haar karakter hoort. Simpel eten, chocomel. Dat is Eva." Zei Wolfs. "Wat is haar Levelings eten? Bami zeker, h¨¨? En ik durf te wedden dat ze nog altijd even sterk is. En van zich af durft te bijten. Dat allemaal is Eva." Zei hij. "Mijn partner. Mijn lieve, mooie. Stoere Eva." Hij keek haar in haar ogen. "Alles in haar waar ik zo van houd zit er nog. Dat kun je niet doden." Zei Wolfs. "Wel als ik haar doodschiet." Riep Mauro."kun je dat?" Vroeg hij. Hopend tijd te rekken. "Schiet mij dood Mauro. Niet haar." Wolfs legde zijn wapen op de tafel. "Schiet mij neer. Niet Eva. Ik smeek je. Haal dat geweer van haar hoofd." hij stapte voor haar en keek naar Eva. "Ik weet dat je niet weet wie je bent. je was en bent perfect. Je bent mooi, grappig. een beetje en moeilijke eter. Sterk een enorme stijfkop soms zo erg dat ik je achter het behang wilde plakken. Maar je bent ook lief en zo slim. laat hem dat nooit van je af nemen "Zei hij "het spijt me meisje. Mocht je ooit terugkomen. Weet dan dat ik van je houd."hij streeld haar wang. "jij wint Mauro."hij draaide zich van haar weg. "Ze is te speciaal, en ik houd te veel van haar om haar dood te laten schieten." hij stapte voor haar weg. "Neem haar maar me."


    "het is wat jij zegt. ze is sterk. misschien wel sterk genoeg om zich terug te vechten." Zei Mauro  en zette het geweer op haar slaap." heel ontroerend hoor. je had zelfs mij bijna." Hij keek Wolfs aan.  "Het is jouw schuld Wolfs." Zei Mauro. Eva schudde haar hoofd kort heen en weer. Alsof ze een gedachte wilde verdrijven. "Ik heb mezelf gezegd dat als jij haar vond ik haar voor jouw ogen zou doden." Hij laadde zijn pistool door. Wolfs greep het zijne weer. "Ik zweer je Rikatone. Ik jaag een kogel door je kop. Als je dat wapen niet nu laat vallen" Zei Wolfs. Mauro trok aan zijn trekker. Een seconde later klonk er een schot.

 afscheid?

    Wolfs had zijn ogen dicht. hij hoorde iemand vallen. hij was zo doods bang dat hij Eva nu egt kwijt was. hij kon het niet aan zien. hij wilde er niet over na denken. Mauro schreeuwden terwijl zijn pistool op de grond viel. Wolfs draaide zich om en deed zijn ogen open. Romeo stond met zijn wapen nog in zijn hand. Mauro greep zijn rechterarm beet die hevig bloedden. Wolfs liep naar hem toe en richten zijn pistool op hem. "dit is voor Eva." Zei hij en hij wilde schieten. "Wolfs niet doen." Riep ze. "Dit moet ik Doen Eva." Zei hij uit instinct. "Wolfs!" Riep ze weer. Ze legde haar hand op zijn arm. "Je hebt hem. Niet doen." Zei ze. "Eva?" Vroeg Marion. "Niet nu Marion. Romeo boei hem." Zei ze.


    "Kijk me aan Wolfs, hij is dit niet waard." Hij liet zijn pistool op de grond vallen. Hij keek naar de grond. "Hey het is goed. Het is voorbij." Ze legde haar hand weer op zijn onder arm "kijk is naar me." Zei ze. hij keek naar Eva die hem indringend in zijn ogen keek zo als ze altijd deed." Eef. Ben jij dat?" Vroeg hij met tranen in zijn ogen. "Ja! Wie had je anders verwacht? Mechels?" Zei Eva plagend. "Eva ben jij dat egt?" Hij stak zijn hand naar haar uit en streelde haar wang. "Eef!" Hij omhelsde haar. "Mijn god Eva!" Ze sloeg haar armen om hem heen. Hij wist dat ze terug was. Dit was zijn Eva. "Ik heb je zo gemist." Zei hij. "Zo vreselijk gemist."


    Op dat moment kwamen Valencia, Aida en Nino binnen lopen. "Mauro Rikatoni. Je bent aangehouden voor afpersing, verstrekken en dealen van hard drugs. Ontvoering. Poging tot moord. En Meervoudige moord. Je hebt recht op een advocaat. Deze zal je zien in het ziekenhuis waar we je wonden gaan laten behandelen." Zei Aida. "Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen." Zei Wolfs die Eva nog steeds dicht tegen zich aan hield. "Wie is dat Lupo? Is dat je dochter?" Vroeg Aida. Hij liet haar even los. "Eva!" Zei ze. "Ik was bang dat je verloren was." Zei ze. "En hij ook. Ik heb hem nog nooit zo depressief gezien." verklaarde Aida." Je ziet er nu weer een stuk beter uit Lupo." zei Aida.


    "Dit is Eva weer Aida. Ik heb je eerder al een keer gezegd, zo lang ik haar in mijn leven heb, is het genoeg." zei hij en hij omhelsde haar weer. hij was zo bang geweest haar echt nooit meer te zien dat hij nu zeker wilden weten dat ze echt bij hem was. Hij was nog altijd verliefd op haar. Smoorverliefd. Maar als hem de afgelopen 9 maanden iets duidelijk werd, dat een leven en een wereld waar zij geen deel van uit maakten koud grijs en leeg was.


    Mauro werd een ambulance in begeleid "Lens jij gaat met hem mee." Riep Aida. Fleur kwam weer voorzichtig binnen lopen. "pap is het voorbij?" Vroeg ze "Is dat je dochter?" Vroeg Aida. "Ja. Dat is Fleur. Die ik nu alles verschuldigd ben." Zei hij glimlachend." zij heeft haar gevonden." Zei hij "Wie zijn dit?" Vroeg ze. "Dit zijn Aida en Nino. En dit." Zei hij Eva knuffelend. "Dit is gewoon weer Eva." Fleur zag de liefde in zijn blik als hij naar zijn partner keek. Ze schudde eerst snel de handen van Nino en Aida. En daarna keek ze naar Eva. "Je bent dus weer vrij?" Zei Eva. Die zichzelf losmaakte van Wolfs. "Ja!. Maar hoe? Hoe weet je alles in eens weer? En weet je alles ook weer?" Vroeg Fleur. "Ik denk het wel. En ik weet het niet. In eens was alles terug. Na dat Mauro je vaders naam zei en een geweer op mijn slaap zetten. Heel Vreemd eigenlijk." Zei Eva. "Zie je wel." Begon Fleur. "Echte liefde." Zei ze en ze stak haat tong plagend uit haar mond. "Wanneer gaan jullie nou eens eindelijk trouwen?"


    This story has been unlawfully obtained without the author''s consent. Report any appearances on Amazon.


    Eva lachte en omhelsde Fleur kort. Daarna liep ze naar Marion en Romeo. "Eva!" riep Marion en viel haar in de armen. "Pittig kapseltje hoor." riep ze. Eva haalden haar hand over haar achterhoofd waar nu haar bekende paardenstaart niet meer zat. "Coup amnesie zal ik het maar noemen. "zei ze lachend. "kom Eef ik check je even in." zei Wolfs haar hand pakkend. Hij leiden haar naar de lobby waar ze stil bleef staan. "Is er iets?" vroeg hij. "Zeg, in plaats van een hotelkamer bezet houden h¨¨. Kan ik niet beter bij jou op de kamer?" vroeg Eva die hem even uitdagend aan keek. "Ik denk dat Chiara gelijk had." zei ze. Hij keek haar vragend aan. "Al weet ik het antwoord al." zei ze. Hij schudde zijn hoofd. "Waar heb je het over Eva?" Ze giechelde even." jij bent net zo''n goede minnaar als dat je kan zoenen." zei ze en zoende hem. Hij slikte even "goed. bij mij dan. maar Eef ik heb maar een bed." zei hij. ze kuste hem op zijn wang en fluisterde. "Uitstekend" in zijn oor.


    ''S Avonds zaten ze met zijn 5e bij hetzelfde kampvuur in de hoteltuin. "Hoelang moeten we hier nog blijven?" vroeg Romeo. "Als ik moet getuigen nog wel even. Ik bedoel ik herinner me alles. Wie ik ben. Maar ook wie hij wilde dat ik was. En dus ook wat hij allemaal gedaan heeft toen ik bij hem woonden." zei Eva. "Hij heeft je toch geen pijn gedaan h¨¨?" vroeg hij. "Nee, hij niet Giovanni wel. Dat was nog in Maastricht. Dat gedeelte is wel een beetje vaag. Ik herinner me flarden." zei ze. "Wat heeft hij gedaan?" vroeg Wolfs die zijn woede voelde opborrelen. "Dat weet ik niet precies. Ik weet alleen dat Aziza mij aan hem meegaf, hij sloeg haar neer en dat is alles wat ik nog weet. Ik werd wakker in een huis hier in Sicili?."


    Ze nestelde zich tegen Wolfs aan. Die zijn arm om haar heen liet vallen. "Aziza staat aan hun kant?" Vroeg Marion. "Dat neem ik aan van wel. Ik zal het morgenochtend melden hoor. Vanavond wil ik gewoon genieten." zei ze. "Wat zijn jullie nou?" vroeg Fleur. "Wat bedoel je?" vroeg Wolfs. "Wat hebben jullie?" vroeg ze. "Dat is aan eva om te benoemen. Of niet." zei hij. "nou Eva wat is mijn vader voor je?" vroeg ze. "Ik denk dat als hij het goed vind. Mijn vriend." zei ze hem aan kijkend. Hij kuste haar. "Niets liever meisje." Zei hij. En hij kuste haar weer. "Dan is hij mijn vriend Fleur." zei Eva. Fleur grinnikte. "Zie je wel pap, ik zei het toch, echte liefde." plaagde ze. "Ik wil de rest niet weten hoor pap." zei fleur grijnzend. Hij keek naar de vrienden om zich heen. En zijn geliefde Eva tegen hem aan. Die hij van af nu zijn vriendin mocht noemen. Dit was zijn thuis. Waar hij ook was. Deze 4 mensen waren zijn leven. Eva zou terug willen naar Maastricht. En hij zou haar overal volgen. Zijn dochter en zijn lieve Eva waren werkelijk zijn thuis. "Zeg Fleur jij komt toch wel weer bij ons wonen h¨¨." zei hij. "Ja, maar dan wel aan de andere kant van de gang als je het niet heel erg vindt." Zei Fleur grijnzend. Hij streelde Eva over haar haren. en kuste haar op haar slaap. Het Clich¨¦ was waar. home is where the heart is.'' en zijn hart was bij Fleur en Eva.