《Het Verloren kind (Nederlands)》 ontdekkingen "Wat bedoel je ik heb ik een uittreksel van het geboorteregister nodig om mijn stage in te gaan?" Riep Sophie. Een jonge vrouw met een Gothic uiterlijk. Ze zat nu in het laatste jaar van de politieschool en zou haar stageperiode in gaan. "Ja, natuurlijk is dat een probleem sukkel. Denk je dat ik die altijd in mijn binnenzak heb of zo." ze drukte boos haar telefoongesprek uit. Gefrustreerd reed ze naar het gemeentehuis. "Ja goede middag" ze legde haar situatie uit. Na een kwartier kreeg ze een lullig A4''tje met een stempel er op gemeente Utrecht. Ze was nieuwsgierig wat er allemaal instond. "Uittreksel: uit een akte ingeschreven in het register van akten van geboorten in het jaar tweeduizend en acht. Op datum drie?ntwintig september Geboren ter Maastricht Sophie Boon wettelijk geadopteerd door mejuffrouw Miep Boon. Biologische kind van onbekend. Huwelijkse staat: ongehuwd. Kinderloos." You could be reading stolen content. Head to the original site for the genuine story. Ze keek het papier nog 3 keer door, maar het stond er echt. Geadopteerd. Ze besloot haar moeder er mee te confronteren. Ze had haar altijd verteld dat ze prematuur was en een couveusekind. Die vertelde dat ze een vondeling was. Ze woonde toen in Maastricht en vond bij een rijtje vuilcontainers een doos met een prematuur kindje erin, de rest was het bekende couveuse verhaal. En dat ze na dat Sophie groot genoeg was waren vertrokken naar Utrecht. Sophie besloot te vragen of ze stage mocht lopen in het korps van Maastricht. Na een week wachten kreeg ze het verlossende woord. Ze mocht stage lopen in het korps Limburg Zuid. Met als baas Tea Zitman. En als stagebegeleider ene M Dreesen. Een klein onder huur appartement was al gevonden. Dus kon ze gelijk beginnen. Ze wilde wel eens zien waar ze geboren was. En wie weet vond ze haar ouders ook wel. Maastricht Daar stond ze dan op de oprijlaan van het bureau, het was niet zo''n imposant gebouw als dat van Amsterdam. Maar het was waar ze geboren was. En waar haar biologische ouders dus woonden wie dat dan ook waren. Ze liep naar binnen. Achter de balie zat een vrouw van ongeveer 25 jaar. Ze kauwde op wat leek kauwgom. "Ja?" vroeg ze. "Sorry, ik ben nieuw hier." zei Sophie. "Dat is duidelijk ook niet van hier zo te zien en horen."zei de agente." ik moet naar het team van Tea Zitman?" vroeg ze. "Dat is boven. 3e verdieping." riep de vrouw. Nou, dat beloofde wat dacht Sophie. Als iedereen zo vriendelijk was. Ze liep maar naar boven. "Dat snap jij toch niet Romeo. Jij bent nog single." hoorde ze een vrouw roepen. "Of ben je gevallen voor de charmes van mijn zusje?" vroeg dezelfde vrouwen stem. "Dat gaat jou helemaal niets aan." reageerde een man. Dat klonk niet echt gezellig. Ze liep de hoek om waar het geluid vandaan kwam. "Eef je bent nu wel een vreselijke pestkop." zei een grijze man in een bijpassend grijs pak die met zijn rug naar de deur stond bij een bureau waar een vrouw bovenop zat. Ze had een donkerblauwe spijkerbroek aan. Ze had bruin haar, een slank postuur en ondeugend glanzende grijze ogen. "Als grote zus en Collega mag ik dat, Meneer Wolfs." zei ze in een plagerige zwoele toon. Een man met een donkere huidskleur maakte een balletje van een velletje papier en gooide dat in de richting van de vrouw. Ergens midden in de ruimte viel het op de grond. "Ik zou politieagent blijven Romeo. Basketballer zit er voor jou niet in." zei de vrouw plagerig. Misschien was het dan toch wel gezellig. Een roodharige agente keek de kant op waar Sophie stond. "O jij moet de nieuwe Stagiaire zijn." zei ze en liep haar kant op. "Ik ben Marion Dreesen je stagebegeleider." stelde ze zichzelf voor. "Niet op hun letten hoor ze zijn wat klierig vandaag." zei ze. "Ja Marion het is zeldzaam dat we even niet veel te doen hebben. Dan mag dat toch?" Zei de vrouw op het bureau. "Ik zal je even aan de rest voorstellen." de Roodharige agente Lijde haar naar een blok bureaus. "Dit is mijn partner Hoofdagent Romeo Sanders." zei Marion de donkere man stak zijn hand uit. "Aangenaam. Radicale look hoor." Zei hij nog een beetje ginnegappend. Marion zuchtte. En draaide met haar ogen. "Dan is dit Brigadier Sonja Zwakman." een gezette vrouw knikte. Ze zag er niet heel vriendelijk uit. "Liselotte Wagenaar, agent 2e klas." een meisje van niet heel gek veel ouder dan zij schudde haar hand. "Dan hebben we hier agent 4e klas Lucas Kroon. Recherche. Een man met karamel, krullend haar en bruine ogen knikte vriendelijk. "En dan hebben we hier ons Koningskoppel Rechercheurs Eva Van dongen. En Floris Wolfs." Zei Marion. "Ja, die moet je wel samen voor stellen, dat is een package deal." Grapte agent Romeo. "Nou Romeo wat moet dat Arme kind wel niet denken." Zei de grijzende man die blijkbaar Floris Wolfs heten. "Dat jij best wel knap bent Wolfs." riep Lieselotte grijnzend." of vind Eva dat alleen maar." hij zuchtte."en hoe heet jij meisje?" vroeg hij. "O Wolfs je hebt gelijk dat was slordig. Stel je zelf maar voor." zei Marion. "Uhm, ja. Ik ben Sophie Boon. Ik kom uit Utrecht. En ik kom stage lopen." zei ze. "Aangenaam welkom in ons midden. Het lijkt nu heel vervelend hier, maar we zijn praktisch een familie" zei Floris. "Dat neem jij wel heel letterlijk h¨¨." riep Eva grinnikend. "Zo kan die wel weer Eef." riep Wolfs tegen haar. "Wat bedoelt ze?" vroeg Sophie nieuwsgierig. Wolfs zuchtte. "Je komt er toch wel achter. Eva is niet alleen mijn partner, ze is ook mijn vrouw." zei hij. "Dat mag toch niet?" vroeg Sophie. "Nee officieel niet. Maar wij zijn een uitzondering." zei Eva die van het bureau sprong en naar hen toe kwam. "Maar wat brengt jou helemaal naar Maastricht? Je kan toch ook stage lopen in Utrecht?" Vroeg Eva. This content has been misappropriated from Royal Road; report any instances of this story if found elsewhere. "Nou mevrouw van dongen, ik ben hier geboren." vertelde ze. "Zeg maar Eva hoor. Mevrouw van dongen was mijn oma." ze glimlachte naar Sophie. "Wil je wat drinken meis?" Vroeg Eva. "Je lijkt wat overdonderd." Sophie knikte. Het was ook allemaal wel veel al die mensen die elkaar vast al jaren kenden en dan kwam zij er ineens bij. "Je hoeft niet bang te zijn hoor, het is wat Floris, ik bedoel Wolfs zegt we zijn een close team. Als er iets met een van ons gebeurt, dan helpen we allemaal." Eva glimlachte. "Zelfs nieuwbakken stagiaires?" Vroeg Sophie. "Ja, zelfs die." zei Eva. "Niet te veel roddelen he dames." riep Romeo. "Is hij altijd zo?" vroeg Sophie. "Nee, maar we hebben zo waar geen zaken lopen nu. Maar het is nog vroeg." Eva liep met haar pakje chocomel terug naar de bureaus. "Zal ik je wegwijs maken?" Vroeg Marion aan Sophie. Ze knikte. De rest van de dag stond voor Sophie in het teken van ontdekken. En vragen stellen. Ze had al wel snel door dat ondanks de pesterijtjes onderling dit team inderdaad best vriendelijk was tegen elkaar. ''S Avonds keerde ze terug naar haar sombere kamer. Bij iemand in huis. Het was een jonge vrouw van ongeveer 35 jaar oud. "Bevalt het je een beetje?" vroeg ze aan Sophie aan de eettafel. "Ze lijken me wel vriendelijk." zei ze. "Wie zitten er allemaal in je team?" vroeg haar huisbaas. "Weet ze niet allemaal hoor maar iemand genaamd Romeo, en Eva ik geloof ook iemand genaamd Wolfs of zo en Dreesen de rest weet ik niet meer." zei ze. "Romeo Sanders?" Vroeg ze. "Ja, ik geloof het wel. Hoezo?" vroeg ze. "Dat is een ex van me. Maar werkt die Wolfs serieus nog voor de politie?" Sophie knikte. "Hoezo?" vroeg ze. "Hij was de vader van mijn oud huis genoot van me Fleur. Tragisch verhaal." zei ze. "Hij leek me wel gelukkig, hij is getrouwd met zijn partner." zei Sophie. "Eva?" vroeg haar huis baas. "Ja." ze lachte. "Had fleur toch gelijk." zei ze. "Wat bedoel je?" vroeg Sophie. "Volgens Fleur was dat een kwestie van tijd, hoe vaak ze hun bijna betrapte." lachte ze. De dagen die volgde gebeurden er eigenlijk ook weinig. Ze moest wat proces-verbalen intikken, ze vond het maar saai werk maar ze wist dat het nodig was. Ze mocht vast snel de straat op. Ze vond het team best gezellig, iedereen hielp haar als ze vragen had. Ze vond het moeilijk om toe te geven, maar ze voelde zich thuis in Maastricht. "Dames en heren even jullie aandacht" zei Mevrouw Zitman. "We hebben een ontvoeringszaak. Een baby is ontvreemd uit het ziekenhuis. Voor deze zaak zijn alle korpsen van Limburg actief, dus ook wij. Sophie, ik had je dit nog willen besparen, maar dit is een nood situatie." ze keek om zich heen. Het viel haar op dat Eva die normaal altijd van het aan pakken was wat glazig uit haar ogen keek. En ze leek niet de enige te zijn. "Eef gaat het?" vroeg Floris. Ze reageerde eventjes niet. "Eva?" Hij legde zijn hand op haar schouder. "Eva. Ben je ok¨¦?" Eva sloot haar ogen een seconde en opende ze weer. "Ja, het gaat prima." Hij geloofde haar niet helemaal maar liet het maar even. "Wolfs, van Dongen jullie gaan zoeken. Beveiligingscamera''s telefoonpaal, gegevens, kentekens, het hele circus. Boon jij ondersteund ze daarbij. Daar kun je veel van leren. Dreesen. Wagenaar Sanders, getuigen verhoren buurt onderzoek. Zwakman en kroon. Jullie helpen het afstappende team co?rdineren. Amber alert is al verzonden. Dit moet snel opgelost worden. Floris omhelsde Eva even. "Wat is er meisje? Je bent uit je doen." Zei hij. Eva trok haar schouders op. "Ik red me wel." Zei ze. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Het had geen zin om door te vragen. "Sophie kom je er ook bij." Vroeg hij. "Wat gaan we eerst doen. Vroeg Floris. "Beveiligingscamera''s of paal gegevens?" Vroeg hij een schuin oog op Eva houdend. Ze was zichzelf niet. Hij wist alleen niet waarom. "De paal gegevens opvragen duurt een paruur met zo veel telefoons daar dat vragen we eerst. Daarna Beveiligingscamera''s uren gezellig beelden kijken." Zei ze. "Waarde goedkoper moet letten Sophietje is gekke dingen dat kan heel klein zijn. Iemand die nerveus is. Iemand die kek loopt of ander verdacht gedrag vertoont. Het is een baby. Dus die kan je onder een jas of in een tas verstoppen. Dus let goed op elk klein detail." Zei Floris tegen Sophie. de Ontvoering Ze had zich even laten meeslepen door de emoties. Maar nu was het dan wel gewoon gaan zo als altijd. Dat kind moest gevonden worden. Uit het amber alert leerde ze dat de baby een meisje was geweest met de naam Elise van welk. Er waren nu al 24 uur voorbij gegaan. Eva beet zich stuk op de camera beelden. "Ik kan verdomme niets vinden." riep ze uit. Floris glimlachte even. Hij kende haar. Ze vond het vreselijk dat ze niets kon vinden. "Dan gaan we kijken op wat er niet opvalt. Dan valt er vanzelf iets op."zei hij."dat was typisch Floris. Altijd wist hij het juiste te zeggen. Nou ja, altijd, hij zei regelmatig ook wel het verkeerde. Maar als het er op aan kwam, zei hij altijd precies wat ze moest horen. Hij keek over haar schouder mee. "Kijk daar." zei hij. "Die verpleegster." zei hij. "Wat is daar mee? " Ze draagt laarzen. Ik weet niet veel van de kleding voorschriften van verplegend personeel, maar zwarte laarzen lijken mij een no-go. Daar kun je geen verontreiniging op zien." zei hij. "Daar heb je gelijk in. " Zei ze naar hem kijken. "Je bent niet volkomen waardeloos." plaagde ze. "En bedankt." zei hij terug plagend. "Kunnen we haar volgen?" Eva knikte. "We hebben alleen nergens een duidelijk shot van haar gezicht" Floris knikte."dan volgen we haar tot ze een auto instapt." Zei hij. "Als ze dat niet doet?" Vroeg Eva. "Dan gaan we zelf zoeken." Antwoorden hij. "Een verpleegster door de straten van Maastricht dat valt wel op." Sophie liep naar Romeo. "Snap jij hier wat van?" Vroeg ze. "Nee, maar onderschat ze niet. Die kunnen aan een blik genoeg hebben." Zei hij. "Die tas." Riep Floris wijzend naar het beeld."ik zie het. Zou dat passen?" Vroeg Eva. "Dat denk ik wel. Je weet zelf hoe klein Carmen was. Laat staan Floor of Frieda." Eva knikte. "Elise is nu 72 uur oud en al 30 uur vermist. Die is nog zo piepklein die zou bijna in een hand tas passen. Niet dat een kind in een tas vervoeren veilig is." Zei ze. "Precies Darom let niemand er ook op, dus kun je ongezien zo een kind weg smokkelen." "Ze kan 3 kanten op dat ziekenhuis uit. 4 zelfs. Lopend 3 en met de auto. " Zei Eva. "Goed punt. Maar we hebben agenten tot onze beschikking." Antwoordde hij. "Dat is waar." Sophie zag het met verwondering aan. Ze zeiden elkaar halve antwoorden, maar zekeren elkaar 100 procent te begrijpen. "Romeo, kun jij de beelden van af het ziekenhuis naar het westen bekijken. Sophie die naar het oosten. Wolfs jij neemt de parkeergarage ik neem het zuiden. We moeten dat meisje vinden."zei Eva vast besloten. "Deze moet ik wel kunne redden." Fluisterde ze. Floris Hoorde haar maar deed of hij dat niet had. Dagen gingen voorbij. De kans dat ze het meisje zouden vinden werd steeds kleiner. "Wat wel gunstig is. We hebben geen lijk." Zei Floris toen hij Eva zich weer zag stukbijten op de beelden. "Hoe is dat gunstig?" Vroeg ze. "Dat er een grote kans is dat de ontvoerder Elise wil opvoeden als hun eigen kind." Zei hij. Ze was anders. Gestrest. Prikkelbaarder dan normaal. Thuis leek ze afgeleid. Deze zaak had iets los gemaakt. Hij wist niet wat. Maar hij maakte zich zorgen. Sophie kwam bedrukt kijkend de kantoorruimte in."wat is er?" Vroeg hij. Hij kon er zijn vinger niet opleggen. Maar hij had het gevoel haar een beetje te moeten beschermen. Hij had haar in de 3 maanden stage leren kennen. Ze had pit. Ze was best slim. Beetje een apart gevoel voor humor. Hij snapte niet Hoe haar ouders het konden aanzien dat ze zo wit de straat op ging. Maar dat was haar eigen keuze. Maar het bijzonderste aan haar waren haar staal grijze ogen. Hij kende weinig mensen met die kleur ogen. Ze deed hem een beetje denken aan zijn geliefde Eva toen hij haar voor het eerst zag. Pittig slim en knap. Dat had deze jonge vrouw ook wel. Al kwam niemand in de buurt van Eva''s schoonheid. If you discover this tale on Amazon, be aware that it has been stolen. Please report the violation. Eva was ook een unieke vrouw. Beeldschoon maar zag dat zelf niet. Sterk, stoer, lief en Zach aardig. Als ze je toe liet in haar hart dan liep ze door de hel voor je. Het mooiste aan Eva als je dat hem vroeg, waren haar zilveren ogen. Die waren, echt uniek. Alleen zijn dochter Carmen had diezelfde zilveren kleur. Daarom kwam ze ook met bijna alles weg. "Mijn huisbaas gaat verhuizen. Ik moet mijn kamer uit. Ik sta niet ingeschreven, ze geeft me 3 maanden. Ik heb nu echt een probleem." Antwoorden Sophie waardoor Floris uit zijn gedachte werden getrokken. "Dat is verschrikkelijk. "Eef. Kunnen wij niets betekenen? Eva knikte. "Als ze over 2 maanden niets vind kan ze een kamer bij ons huren." Zei Eva voor ze zich weer vast beet in de zaak. "Dat kan ik niet aannemen." Zei Sophie. "We hebben ruimte zat joh, mijn mooie lieftallige vrouwtje is eigenaar van een voormalig pension. We hebben 12 kamers, we gebruiken er zelf 4 mijn schoon zus 1 dus nog 7 over." Zei hij. "Precies, en Floris ik ben niet je vrouwtje." Hij glimlachte even. Dit was het vuur in haar waar hij zo van hield. "Sorry Eef. " Ze glimlachte even terug, maar zo als de laatste tijd bedijkte haar lag haar mooie zilveren ogen niet. Hij besloot er niet op te reageren, ook al was hij bezorgd. Eva keerde haar aandacht weer naar haar computerscherm. Ze moest iets vinden. "Ik denk dat we naar het ziekenhuis moeten Eef om mensen te vragen. Heli''s dagen geleden, maar personeel en familie van pati?nten die er al langer liggen en die pati?nten ondervragen. We moeten iets forceren." Zei Floris. Eva zuchten. Hij had gelijk. Ze hadden nog 3 dagen, dan zou het team verkleind worden. "Ga je mee Sophie?" Vroeg Floris. "Mag dat?" Vroeg ze."je wilt toch een volledige politie-ervaring? Dan hoort dit er ook bij. Een buurt onderzoek." Zei hij. "het is een ziekenhuis." Zei ze."dus meer mogelijke getuigen." De hele dag kamde ze het ziekenhuis. Iedereen waar dat bij kon, werd ondervraagd. Maar niemand herkende de verpleegster met de vreemde schoenen en tas. Ze namen met zijn 3e even pauze in het restaurant van het ziekenhuis. "Laten we even goed nadenken." zei Eva. "Die tas zit me niet lekker."zei ze. "Wat bedoel je?" vroeg Sophie. "Dat weet ik zelf ook niet." zei Eva. "Je hebt wel gelijk. Er is wat met die tas. Hij is ongewoon." zei Floris. Sophie wist beter dan nu vragen te stellen ze had het keer op keer gezien hoe ze samen op oplossingen kwamen "nu zijn wij beide geen experts in tassen. Zei hij. Maar hij leek uniek." zei hij. "Heb jij verstand van tassen?" vroeg hij aan Sophie. "Niet alle." zei ze. Zij was meer van de tassen met pentagrammen of het drie manen symbool. "Ik denk dat we moeten uitvinden wat voor een tas dat is." Zei Eva. Ze was gedreven als altijd. Maar er leek iets bij te zitten vond hij. "Eva ik wil met je praten. "zei hij die avond in de Ponti. "Ik luister." zei ze. Ze wist dat als hij het zo zei het vast niets goeds was. "Ik maak me zorgen om je." sprak hij eindelijk uit. "Dat hoeft niet hoor." zei ze. "Eva je lijkt bezeten door deze zaak. En niet alleen dat je lijkt bedroefd bijna ongelukkig." zei hij naar haar toe lopend. "Wat is er?" vroeg hij haar voor de zoveelste keer. "Gewoon gefrustreerd." loog ze. Er zat haar wel degelijk iets dwars. Een geheim wat ze dacht weggestopt te hebben. "Ik geloof je niet Eva. Je bent nukkig. Slaapt slecht. Je lacht niet meer. En als je dat wel doet, is het oppervlakkig. Jij had altijd een lach die je ogen bereiken en ze nog meer liet schitteren. Eef de glans zijn jouw ogen uit. En dat maakt me bang." zei hij haar hand pakkend. "Komt wel weer goed." zei ze zachtjes. "Is het mijn schuld Eva?" vroeg hij zijn laatste en diepste angst bijna uit sprekend. "Het heeft niets met jou te maken." loog ze weer. Indirect had dat het wel. Maar ze moest dit voor zich houden. Ze kon niet riskeren hem te verliezen. Als ze haar geheim prijs gaf, zou dat het zeker doen. Ze moest zich focussen op de ontvoering van baby Elise. En haar veilig terugbrengen naar haar ongetwijfeld gebroken moeder. Lotte Liselotte kwam uitgelaten de keuken in lopen. "Jullie raden het nooit!" riep ze. Toen ze de hoek om stuiterden. "je hebt nieuwe schoenen."zei Floris plagerig. "Je bent hilarisch!"zei ze zuchtend. "dat schijnt voor vrouwen nogal een bijzondere gebeurtenis te zijn."plaagde hij. Van Lotte naar Eva kijkend. "Pestkop." riep Liselotte. "Jullie raden het echt nooit. "Zei ze. "Als we het nooit raden moet je het wel vertellen Lotte." zei Eva "ik ga trouwen." riep ze enthousiast. Voor het eerst in dagen glimlachte Eva oprecht naar haar zusje. "Gefeliciteerd." ze omhelsde haar. "Moet ik nog vragen met wie?" zei ze. Het was Eva de laatste maanden al opgevallen dat ze vaak na het werk wat ging ''drinken'' met Romeo. En dat ze de laatste weken elke keer later en later terugkwam. En dan vaak nog na gloeide. Ze plaagde hen er ook al een tijdje mee, maar ze wilde er niets over kwijt. Ze wist ook wel dat het een moeilijk iets was om te vertellen. De kans dat zij en Romeo samen mocht blijven werken was klein. De enige uitzondering op die regel waren zij en Floris. "Jij moet mijn getuigen worden hoor." riep Lieselotte enthousiast. Floris keek naar de zusjes. Hij had Eva de laatste dagen niet zo zien glimmen. "En wie gaat Romeo vragen?" vroeg Eva. Liselotte werd vuurrood. "Zie je wel ik wist het." plaagde Eva haar zusje. "Mijn zusje en mijn beste vriend. Kan toch niet beter." Liselotte glom van geluk. "Eigenlijk moet ik mijn man nog sturen om je verloofde te keuren h¨¨." zei Eva plagerig. "Ja, je vader kan het niet meer doen." Floris schudde zijn hoofd. "Ik denk dat ik wel kan in staan voor mijn gewaardeerde collega hoor mevrouw van Dongen." zei hij gekscherend. If you stumble upon this narrative on Amazon, it''s taken without the author''s consent. Report it. "Is dat zo meneer Wolfs?" zei eva die naar hem toe kwam. "Dat denk ik wel." zei hij "wat is er gebeurd met politie mensen zijn vreselijke echt genoten en nog slechtere vaders." zei ze plagend waardoor de sterretjes in haar ogen ondeugend glansde. Hij kon haar nooit weigeren of weerstaan als ze zo keek. "Er zijn uitzonderingen." zei hij haar naar zich toe trekkend. "Zoals?" vroeg ze ondeugend iets om hoog kijkend. "Hoebe." zei hij terug plagend. "Dat was een goede echt genoot denk ik." Eva Lachte en kuste hem. Dit was de Eva waar hij nog altijd verliefd op was. Vrolijk. Ondeugend, en grappig. Hij besloot hun gesprek van eerder niet meer voort te zetten. Ze was eindelijk weer zijn gelukkige Eva. De rest van de avond genoot hij van de twee zusjes die plannen maakten. Over het aanstaande huwelijk. Al moest eva haar ook vertellen dat een van hen waarschijnlijk of werd over geplaatst. "Dat werden jullie ook niet."zei ze ge?rgerd. "Wij waren een uitzondering. Wij kunnen het goed scheiden." zei Eva. "Echt niet ik zie jullie heus wel eens zoenend in de kleedkamer." zei Liselotte. Eva bloosde even. "Dat is alleen voor of na de dienst Lotte." hij begreep zijn schoonzusje wel. Het was ook een vreemde regel dat collega''s geen relatie mochten hebben. "We zien het wel, ik zal Zitman vragen je bij je partners te laten." Zei Eva tegen haar zusje. "maar ik ben hee blij voor je." zei Eva. ''S Avonds zat Eva tegen Floris aan op de bank. ''Wat wit je toch dwars mijn aller liefste'' dacht hij terwijl hij haar over haar haren streelden. Hij durfde het niet te vragen. Als ze zo was. Bleek vaak de reden voor hem niet al te fijn. "Ik houd van je vergeet dat nooit." mompelde ze. Hij omhelsde haar. Wat haar ook dwars zat. Het zat diep in haar. Gevonden "Die verpleegster zit me nog steeds niet Lekker." Zei Eva. "Ze moet ergens zijn." voegde ze toe. "Ja moet ze ook maar waar en het is nu een maand geleden, ze kan allang in het buitenland zijn." antwoorden Floris haar."die beelden moeten scherper."reageerde ze gefrustreerd. "Ik zal Larry ernaar laten kijken." ze was gestrester dan normaal bij een zaak. Hij kon maar niet bedenken waarom ze zo van slag was. "Ik ben zo terug ok¨¦?" hij kuste haar op haar slaap en nam de USB-stick met beelden mee. Onderweg naar Larry hun ''data mannetje'' liet het hem niet los. Eva was anders, ze was afstandelijker naar hem. Ze was onrustig. Ze sliep vreselijk slecht. En z hield dingen achter. Dit was niets voor haar. Het baarde hem zorgen. "Wolfs wat kan ik voor je doen?" zei Lary Konings. "Deze beelden verscherpen en kijken of je een persoon kan plakken op de rare verpleegster." zei hij. "Laten we is kijken. Je hebt toch toestemming h¨¨?" vroeg hij. "Natuurlijk." Larry keek hem aan. "Dan is het goed." hij deed het stickje in zijn laptop en klikte op knopjes in een programmaatje. "Dan nog even een gamma filter en een RGB-correctie." mompelde Larry. "Dan een Digital enhancen, acceleratie en boem."zei de techneut. Het beeld op zijn scherm was bijna kraak helder. "Nu de facial recogniti?n er overheen die in mijn iets te geavanceerde software laten checken. Niet door vertellen h¨¨." zei hij naar Wolfs kijkend die er maar een fractie van snapte. "Mijn software is uit America en is gesynchroniseerd met FBI en Scotland yard gegevens. Dat weten ze alleen niet." Floris snapte er geen snars van. "Kijk dit is volgens mijn software Trudij van der Wielen. Belgische. Maar woont hier in Maastricht." hij drukte op wat knopjes en een hele reeks aan informatie kwam binnen. "Is getrouwd geweest met Fin Dalsma, maar al weer 3 jaar gescheiden. Geen strafblad. Maar wat zij in een verpleegsters uniformpje deed weet ik niet, ze is de secretaresse van Michiel de Nooyer. Advokaat bij van De nooyer en Westerlaken advocaten." zei hij. "Helpt dat een beetje?" vroeg Larry. "Enorm." en hij liep weg "GRAAG GEDAAN HOOR." riep Larry achter hem aan. This story has been stolen from Royal Road. If you read it on Amazon, please report it "Ok¨¦, het gaat om een Belgische die hier in Maastricht woont. Trudij van der wielen." zei hij op het bureau. Eva typte wat in. "Ja een adres. Kom dan gaan we gelijk kijken." zei terwijl ze bij het op staan haar leren jack pakten. "Eva we moeten eerst een, achterging voor huiszoeking hebben!"riep hij. "Onderweg."riep ze en ze rende het kantoor uit. Hij zuchtte. Zo was ze nou een maal impulsief. Eva drukte agressief op de bel. "Ja rustig zeg. "Hoorden ze vanaf de andere kant. "Wat moet jij?" vroeg Trudij toen ze de deur open deed. "Van dongen Recherche Maastricht. Mij collega Wolfs wij hebben een huiszoekingsbevel." ei ze terwijl ze langs de vrouw naar binnen liep. Floris gaf haar de brief en liep achter Eva aan. "Eef rustig nou. Wat heb je?" ze keek hem aan. Normaal kon hij haar emotie lezen maar op de een of andere rede nu niet. "Ik heb niets, ik wil gewoon Elise vinden!" beet ze toe. Hij draaide zich om n besloot, maar aan het werk te gaan hopend dat ze uit eindelijk alles aan hm zou vertellen. Eva liep naar boven. De 5e kamer die ze open deed was een baby kamer. En in het wiegje lag een baby. Ze boog zich over het wiegje. Het leek een meisje afgaand op de kleding. "Hey daar meisje kom is hier. Wolfs!" zei ze de baby optillend. "Laat mijn dochter liggen!" riep Trudij. "Ik moet je even controleren ok¨¦." Floris kwam nu de kamer in gesneld. "Het is haar kijk. " Zei Eva opgelucht. Ze liet een specifieke moedervlekken op het lichaam van het meisje. Dee had de vorm van een hoef ijzer net als baby Elise had. Op dat moment rende Trudij de kamer uit en de trap af. "Eef jij blijft hier!" riep hij en hij rende haar achter na. Op de hoe kan de straat had hij haar al te pakken. "Trudij van der Wiele. Je bent aangehouden op verdenking van ontvoering." Terug op het bureau werden ze met applaus onthaald. "Goed gedaan joh."riep Marion. Eva glimlachte flauwtjes. "Haar moeder zal wel ongelooflijk blij zijn geweest zeg." zei ze Eva omhelzend. "Zij welt ja."fluisterde ze. "Gaat het wel?" vroeg ze. Eva schudde haar hoofd. "Ja. Het gaat prima." zei ze een geveinsde glimlach opzettend. oud zeer "Ik heb nu wel een probleem." Sophie keek wat bedrukt om zich heen. "Wat is er dan? Vroeg Marion. "Ik moet morgen mijn huis uit, maar ik heb nog niets nieuws." zei ze. "Dat is toch geen probleem." Eva kwam bij ze zitten. "Wat j gelijk moet leren Sophie is dat een team een familie is. Dus als een van ons een probleem heeft helpen we elkaar." zei ze. "En jij wilt zeggen dat je een huis ter beschikking hebt. "Vroeg Sophie. "Geen heel huis maar wel een kamer. Met ¨C5 sterren chef." zei ze. "- 5 sterren?"vroeg ze. "Floris sorry, ik bedoel Wolfs is een geweldige kok. Ik plaag hem altijd met de ¨C5 sterren. Wij hebben nog wel genoeg kamers over." zei ze. "Meen je dat?" vroeg Sophie hoopvol. "Ja, ik ben de eigenaar van een pension, nou ja, vroeger dan. Het is nu voor al mijn huis. Ik heb 10 kamers waar nog niet eens de helft van wordt gebruikt. Verklaarde ze. "Wat bedoel je?" vroeg Sophie niet te hoopvol willen zijn. "Dat je welkom bent. Als je iemand je spullen laat brengen of dat aan Wolfs vraagt kun je er vandaag nog in." Sophie omhelsde haar. "Dank je wel. Ik zal gelijk gaan zoeken naar een eigen kamer." zei ze."heeft geen haast hoor, Floris probeerde dat al sinds ik hem ken." Zei ea met een grijns. "Hey welkom in De Ponti." zei Eva glimlachend.toen Sophie die avond binnen stapte. "Kies maar een kamer uit geen enkele deur is meer op slot. Behalve die van mijn gezin en mijn zusje dus kies maar." zei ze. "Dank je wel." Sophie liep met haar koffers naar boven. Ze koos een kamer die al jaren niet gebruikt leek. Ze deed de ramen open voor wat frisse lucht en zette wat spullen weg. Toen ze haar Kleding in de kast wilde leggen viel er een boekje uit dat open op de grond ploften. Het leek wel een dag boek. Haar nieuwsgierigheid won ze ging op haar bed zitten en pakte het boek op en begon te lezen. 14 maart 2008 Hij had me gered zoals altijd. Ik had het lei horen roepen tegen hem. Onvoorwaardelijke liefde. Maar wat bedoelde hij ermee? Na die bom en de angst hem verloren te zijn kon ik het niet meer tegen houden ik heb hem gezoend wat hij ook meteen beantwoorden. Wat kan die man zoenen. Als die twee idioten van de rijksrecherche nou eens een paar minuten hadden gewacht. Nou ja niets meer aan te doen. Ik weet ook niet meer wat ik voel. 15 maart 2008 We zijn naar bed geweest. Het was... nou zeg eva geef het even aan jezelf toe. Hij is een geweldige minnaar. We hebben hele nacht gevree?n. Het was vreselijk fijn. Maar wat moet ik nu? Hij is mijn partner. Als ik toe geef aan het gevoel wat ik heb dan wordt hij weggehaald. En dan is daar ook nog Frank. Eeuwige trouwe. Lieve Frank. Waar ik net zo veel van houd. Verdomme waarom moest ik nou toegeven? Hoe fijn het ook was en hoe goed het ook voelden het had niet mogen gebeuren. 16 maart 2008 Hij vroeg mij ten huwelijk. Waarom deed hij dat nou? Ik heb ja gezegd. Maar deed ik dat voor mezelf of voor hem? Ik weet het niet meer. Je maakt er een puinhoop van Eva Van Dongen! Een puinhoop. 25 maart 2008 Die klootzak wilde het hem vertellen. Was ik er eindelijk uit dat ik voor dit huwelijk zou gaan heeft hij het bijna verpest. Nee frank weet het niet. Ik wil het hem wel vertellen maar hoe doe ik dat. Wolfs heeft gelijk. Hij moet het weten. Het is nu een grotere puinzooi. Goed gedaan hoor Eva! Je duwt Wolfs van je af. Ja misschien is dat beter elke keer als hij dichter bij me komt of me even aan raakt dan vliegen die vlinders weer. Maar ik moet streng zijn. Het moet bij die ene heerlijke nacht blijven. 30 maart 2008. Frank is er weer. Ik heb hem zo gemist. Ik moet het maar toe geven. Ik ben verliefd op 2 mannen. Op mijn lieve iet wat saaie verloofde. En op de spannende lieve grappige Floris. Verdomme hoe kom ik hier nou toch uit? Ik voel me schuldig tegen over Frank maar ook tegen over Wolfs. Hij lijkt me te hebben vergeven. Maar kan ik mezelf vergeven? 10 april 2008 Verdomme wat is er met me aan de hand? Ik ben doodmoe de hele dag ook al slaap ik goed. Ik ben kotsmisselijk. Gelukkig hebben Frank en Wolfs er nog niets van gemerkt. Ze zouden me allebei in bed vastbinden. Ik denk dat Frank het weet. Hij heeft het me nooit verteld maar ik zie het. Misschien ook maar beter. Dan hangt er geen leugen tussen ons. Support the author by searching for the original publication of this novel. 15 april 2008 De jurk kwam vandaag binnen. Nog 2 maanden dan is het zo ver. Bah ik haat jurken. Hij kwam mijn kamer in. Wolfs. Hij wilde me gewoon even in mijn jurk zien. Hij hielp me met dat vreselijke ding. Ik lijk wel een marshmallow. Hij vond me prachtig zei hij. En toen hij zijn handen op mijn schouders legde klopte mijn hard 10 keer zo hard als normaal en tintelde mijn huid. Ja ik heb nog steeds hetzelfde probleem. Ik ben verliefd. Ik weet niet op wie van de 2 ik meer verliefd ben. Frank of Wolfs. Hij vertelde me dat hij vertrekt naar vriesland. Het doet me zo veel pijn hem te zien vertrekken. Het was de bedoeling dat ik ze beide zou hebben in mijn leven. Niet alleen Frank. Verdomme wolfs waarom doe je dit nou? 20 april 2008. Dit is een ramp. Een regelrechte ramp. Hoe ga ik dit vertellen. Ik werd vanmorgen weer zo misselijk wakker. Het duurt al een tijdje en dus besloot ik naar de huisarts te gaan. En die vertelde me. Nee zeg het niet Eva. Verdomme ok dan ik ben zwanger. En als ik terugkijk naar wanneer kan dat maar een moment zijn. Het is zijn kind. Het kind van Wolfs. Hoe vertel ik dit aan Frank? En hoe vertel ik aan wolfs. Moet ik het wel laten komen? Abortus is met mijn geloof geen optie. Verdomme waarom waren we onvoorzichtig? Moet wolfs het wel weten. Doe ik hem daar niet nog meer pijn mee. Ik zie het ook wel in zijn ogen. De pijn dat ik nu nooit van hem kan worden. Hij gaat weg om mij dat weet ik zeker. Hij vertrekt niet omdat hij weg wil. Hij gaat weg omdat ik hem pijn heb gedaan. Lekker bezig Eva. 22 juni 2008 Frank is... Frank. Kom op eva spreek het uit. Frank is dood. Ze hebben hem doodgeschoten op onze bruiloft dit doet zo''n enorme pijn. Ik hield van hem. Hoe moet het nu verder? Zonder Frank en zonder Wolfs. Verlies ik dan iedereen? Ik weet het ik verdien niet beter. Mijn vader had altijd gelijk. Eva zei hij als hij weer had gezopen. Jij bent een slet. Alleen maar goed voor ... nou ja Eva je weet het wel dit hoef je niet aan jezelf toe te geven. Hij had gelijk. Ik verdiende Frank niet. Hij was te puur te vergevend. En Wolfs? Ik wil hem niet verliezen. Ergens kan ik hem ook niet verliezen. Maar het is al gebeurd. Ik verlies hem. Hij zit al weken in een hotel. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn als hij niet in mijn buurt was a werk tijd maar dat is nu moeilijker. Ik voel me alleen. Ik loop de muren op. Ik ben in Wolfs zijn oude kamer gaan slapen. Waarom? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik ze allebei zo ongelofelijk mis. Ik weet nu ook dat ik zijn baby wil houden. Ik wilde het laten adopteren. Maar dat kan ik nu niet meer. ik wil iets van een van hen dicht bij me houden. Het spijt me zo Frank. 12 Juli 2008 Hij was even op bezoek. Hij kwam eten. Nou ja hij kwam meer koken. Ik eet al weken niet goed. Hij was zo lief voor me. Zo begrijpend. Maar Eva geef nou niet toe. Je kan niet van hem houden. Dat kan niet ik ben zo verliefd op hem. Maar dat zou frank verraden. Dus het kan niet. Het mag niet. Ik denk dat Marion hem heeft gestuurd. Het maakt ook eigenlijk niet uit. Ik heb hem verteld dat ik hem niet wil verliezen in een zwak moment. Verdomme Eva waarom deed je dat nou? Ik weet dat antwoord wel. Omdat ik van hem houd. 30 augustus. 2008 Ik begin het nu te zien. Gelukkig kan ik nog wat brede kleding aan. Ik heb het Wolfs nog niet vertelt. Da kan ik niet. Misschien moet ok het dan maar wel opgeven. Hij zal m als ik het hem ooit vertel haten. Misschien hou dik het daarom wel voor mezelf. Dat als hij nog dichterbij komt hem van me af kan duwen door hem dit te vertellen. Het is beter zo. Het spijt me Wolfs. 10 september 2008 Volgens de artsen ben je een meisje. Ik kan je niet houden ook al wil ik dat wel. Je vader weet van niets. En als ik het nu vertel ben ik ook hem kwijt. Dat kan ik niet aan het spijt me zo. Ik heb een puinhoop van mijn leven gemaakt meisje. En daar betaal jij nu voor. Dat spijt me. Maar als ik je weggeef trek ik je in ieder geval mijn ellende niet mee in. Het spijt me. 24 September 2008 Je kwam gisteravond ter wereld Sophie. Je was veel te klein. Ik heb je eventjes vastgehouden. En ik had besloten je bij me te houden. Je was zo mooi zo lief. En van mij. Ik wilde je vader alles vertellen. Of hij mij nou zou haten of niet. Maar toen ik van morgen wakker werd gemaakt door een Zuster vertelde ze dat ze je niet konden vinden. Je was weg. Ontvoerd. Ik had het kunnen weten mijn kleine Sophie. Ik was even gelukkig met jou. Ik mag blijkbaar niet gelukkig zijn. Volgens een arts is de kans klein dat jij nog leeft je was 2 maanden te vroeg. Je kon je eigen warmte nog niet houden. Het spijt me Sophie. Het was mijn schuld, niet die van jou. Ooit zal ik het je vader vertellen. Of misschien niet. Leren dat je een kind had. En dan gelijk horen dat het hoogstwaarschijnlijk dood is. Is nou niet iets wat ik hem wil aan doen het spijt me Floris! Je zal geen steen krijgen mijn lieve kindje. Maar ik zal je hier gedenken. Sophie Van Dongen (Wolfs) Geboren 23 September 2008 Gestorven 24 September 2008 Te kort bij me geweest maar nooit vergeten. Vaarwel mijn kind. Nieuw zeer De pagina was moeilijk te lezen, ze kon sommige woorden maar net ontcijferen, Eva moet hevig hebben gehuild toen ze het schreef. Maar wat haar nog meer opviel waren de datums. En de naam van haar overleden dochter. 23 september 2008. En ze hete Sophie. Dat was haar naam en haar geboortedatum, hoe kon dat nou? Wat betekende dit nou? Was zij Sophie van Dongen? Of was het allemaal toeval? Was de moeder waar ze naar zocht Eva? En de vader Floris? Die niet eens wist van het bestaan van het kind waar Eva over schreef. Of nu inmiddels wel en had hij haar dat vergeven, ze waren ten slotte getrouwd en hadden 3 kinderen. Haar hoofd tolde met gedachten, ze moest even weg om na te denken om haar gedachte te ordenen. Maar waar kon ze heen? Ze besloot het eerst uit te zoeken. En het beste kon ze dat met wat materiaal van een van de kinderen. Ze pakte wat ze nodig had en reed naar forensisch waar ze het onder een vals case nummer liet analyseren. De laborante genaamd Chantal leek het niet geheel te vertrouwen, maar liet het toe. "Een verwantschapstest is niet een gewoonte hier."zei ze. "Ja, maar het gaat om een oude cold case een ontvoering. En ze hebben mij gevraagd dit te onderzoeken"zei ze. "En wie? Wie heeft jou dat gevraagd?" Sophie keek even naar de grond. Ze wist niet helemaal wat z nu moest zeggen. "Wolfs."was het eerste wat er ij haar op kwam. Chantal keek haar aan. "Ja, dat is wel iets dat hij zou doen, ja. Nou voor uit ik schuif het er wel even tussen." Een paar uur later zaten ze met zijn allen in de ponti. Ze hadden een gezellig diner gehad. "Ik ga douchen." Zei Floris en hij liep naar Eva. "Ga je mee?" vroeg hij ze glimlachte naar hem. "Nee, ik moet dit PV nog even af maken."zei ze. Hij glimlachte naar haar en vertrok. Na 2 minuutjes ging zijn telefoon. Eva keek op het schermpje. "Chantal? Die is toch vast al vrij. Nou ja zal wel belangrijk zijn."ze nam de telefoon op. "Hoi Chantal wat is er?" vroeg ze. "Eva. Hey, ik heb wat geks ontdekt over jullie cold case." zei ze. "Welke cold case?" vroeg eva. "Die met nummer 1246H." Eva fronste. "Wat is dat gekke dan? En wat heb je geanalyseerd?" zei ze, ze ging ervan uit dat Floris weer wat wilde weten. "Jullie stagere bracht DNA-materiaal om het te vergelijken voor verwantschap." vertelde Chantal. "Ja, dat kan best." ze keek naar Sophie. "Wat heb je ontdekt? " vroeg Eva. "nou het verwant schap is 100% wat wil zeggen dat de twee donoren dezelfde ouders hebben. Nu ben ik net Timo en ga ik door met spitten. Ik wilde kijken of het ouder DNA bekend was bij ons en dat is het." Eva ging rechter op zitten "ja?" zei ze ze wist dat Chantal meer wilde vertellen. "Het komt over een met dat van jou en Meneer Wolfs. Het binnen gebrachte DNA is ook bekend als dat van Sophie boon en jouw dochter Carmen." Eva liet de telefoonvallen. Ze kon nauwelijks ademen. "Gaat het? "vroeg Sophie." Eva schudde haar hoofd. En keek Sophie aan. Haar dochter. "Ik vermoed dat jij het al weet." Zei ze. "De uitslag van Chantal. Het is een mach." zei ze, ze wist niet hoe ze zich moest voelen. "Dus dat wil zeggen?" Vroeg Sophie. "Dat jij mijn."voegde ze toe. Ze zag tranen in Eva''s ogen staan. "Ik kan het je nu allemaal niet uitleggen. Het enige dat ik wil dat je weet is dat ik altijd heb gedacht dat jij niet meer leefden." Zei ze. "Ik weet het." zei Sophie. "Hoe dan?" eva sloot, haar ogen. "Jij hebt ze gelezen. Ik dacht al hoe komen mijn dagboeken verplaatst." ze keek naar de grond. "Het is al goed mam, Eva. Jij kon er niets aan doen." ze keek Sophie aan. "Vast wel ik had het je vader moeten vertellen."ze zuchtte. "Dat moet ik nu als nog. Ik ben vijf jaar gelukkig geweest. Ik had het kunnen weten." zei ze terwijl er een traan over haar wang liep. "Gaat het." vroeg Sophie. "Sophie, ik heb altijd van je gehouden. Ok¨¦, ik wil dat je dat weet." Zei eva en ze liep naar boven. Gedachte maalde door haar hoofd. Ze moest het Floris nu vertellen dat was ze hem verplicht. Hoe zou hij reageren? Waarom nu? Ze zuchtte en deed de deur open. Je bent net te laat."zei hij plagend. "Is er iets?" zei hij. Tuurlijk zag hij dat ze emotioneel was. "Ik wil even beneden met je praten." zei ze. "Wat is er?" vroeg hij. "Kom maar gewoon even naar beneden." Toen ze weer beneden kwam was Sophie weg, ze had een briefje op de tafel gelegd. "Even rennen dan kunnen jullie rustig praten." stond er. Ze zuchtte. Rustig zou het niet worden. "Eva wat is er?" vroeg hij toen hij beneden kwam. Ze zuchtte nog een keer. Alles of niets dan maar dacht ze. This content has been unlawfully taken from Royal Road; report any instances of this story if found elsewhere. "Floris ik." Zei Eva tranen brandend achter haar ogen. "Wat er ook gebeurd nu en wat jij ook van mij gaat denken. Ik houd van je." Zei ze. "Dat weet ik. Ik toch ook van jou gek." Zei hij. "Ik hoop straks ook nog." Hij keek haar vragend aan. Niets kon zijn liefde uitwissen niets. "Ik." Begon Eva weer en slikte. Dit geheim blootgeven was moeilijker dan ze dacht. Ze was bang dat hij haar na al die jaren toch zou gaan haten. "18 jaar geleden toen wij voor het eerst. Na dat Lei mij gevangen had." Begon ze, ze keek hem aan. Ook al wist ze zeker dat de liefde die hij in zijn ogen had, zou verdwijnen." Daarna bleek ik zwanger." ze slikte. Ze durfde niet in zijn ogen te kijken. "Ze is 2 maanden te vroeg geboren. Toen ik je alles wilde vertellen was ze ontvoerd. En ik heb altijd gedacht dat ze was overleden, ze was nog te klein. Maar ze leeft nog. Het is Sophie" ze keek in zijn ogen. Hij leek woedend. "Dit heb je altijd voor me verzwegen?" vroeg hij. "Het spijt me." zei ze. Floris liep de keuken uit de trap op. Na een minuut of 10 kwam hij weer beneden met een weekend tas. ", ga nou niet." smeekte ze. Hij keek haar even aan. Hij had nog nooit zo naar haar gekeken. "Floris alsjeblieft." smeekte ze. "Ik kan dit niet Eva. Het spijt me." Hij liep de deur uit. Uren reed hij rond Maastricht. Hij wist niet wat hij wilden, hij wist ook niet waar hij heen ging. Hij wist alleen dat hij weg moest om niet iets te zeggen waar hij spijt van kreeg. Hij zag heus wel dat ze spijt had. En ook dat het haar verdriet had gedaan. Maar zo iets voor hem verzwijgen. Was wel veel om te verwerken. Hij vond zichzelf bij pathologie. Hij wist bij God niet wat hij daar deed. "Wolfs, ik wilde net gaan." Zei Timo. "Wat doe je hier?" Hij schudde zijn hoofd. "Ga zitten dan praten we er over." Zei hij. "Al die tijd en ze zei nooit iets. Ik dacht dat ze anders was." Zei hij. "Vrouwen zijn altijd hetzelfde, Over wie hebben we het?" Zei Timo. "Eva." Zei hij. "Ho, nee Eva is niet zomaar iemand Wolfs." Hij schudde zijn hoofd. "18 jaar, ze heeft het 18 jaar verzwegen." Zei hij. "Jij hebt een borrel nodig kom mee." Zei Timo. En hij nam hem mee naar een caf¨¦ in de buurt. Het was het caf¨¦ genaamd zondag. Waar Ilja een oude vriend van Frank de eigenaar van was. "Wat heeft ze je nou nooit verteld?" Zei Timo. "Wie heeft wat nooit verteld?" Vroeg Ilja. "Wat weet ik niet, wie? Zijn vrouw." Zei hij. "Eva?." Floris knikte. "Toen zij nog met Frank was hebben we. Ja, moet ik er een tekening bij maken?" Vroeg hij. "Dat mag." Zei Timo plagend. "Ze was zwanger. Van mij." Zei hij. "En heeft dat weg gehaald?" Vroeg Timo. "Nee dat zou Eva nooit doen." Zei Ilja en hij zette een dubbele whiskey neer. "Ze zei dat ze na 7 maanden al beviel." Zei hij. Zijn boosheid weer aanwakkerend. "Ze zei dat ze ontvoerd was. En waarschijnlijk dood. Maar het is Sophie. En als ze dit verzweeg hoe weet ik dat ze niet liegt?" Zei hij. "Omdat zodat tegen jou niet doet." Zei Ilja die naast hem ging zitten. "Jij weet nagenoeg alles. Ik denk dat ze dacht het juiste te doen. Ze moet kapot zijn geweest, eerst Frank, daarna jouw kind. " Zei Ilja. "Dan denkt niemand meer helder. "Ze had het me moeten vertellen." Zei hij. "Ja. Misschien wel, ja. Maar misschien kon ze dat niet. En werd het daarna te moeilijk. Luister Wolfs. Als ze iemand geen pijn wilde doen ben jij het." Zei Timo. "Maar nu doet ze dat wel." Floris nam een slok van zijn drinken. "Ze zei dat ze bang was dat ik niet meer van haar zou houden." Zei hij. "Heeft ze gelijk.?" Vroeg Ilja. "Ik zal altijd iets van haar houden." Zei hij.", maar niet genoeg?" Hij keek Ilja aan. Hij zag pijn en verdriet in de ogen van Floris. Geen haat. "Nog wel genoeg." Zei Ilja "Wat het meest pijn doet, h¨¨. Is dat zij al die tijd dat verdriet en schuld gevoelens alleen heeft moeten doorstaan." Ilja glimlachte. "Dat deed ze voor jou, niet om jou h¨¨." Zei hij. "Wat bedoel je?" Vroeg hij. "Simpel. Om jou te sparen, nam ze het verdriet in zich op en hield het geheim." Zei Ilja."ze vertelt het nu. Omdat ze niet anders meer kon." Hij schudde zijn hoofd. "Omdat mijn dochter leeft. Omdat Sophie mijn dochter is." Zei hij. "Dus niet anders kon. Ik zeg niet wat je moet doen, als je bij haar weg wilt moet je dat doen. Maar ik wil dat je beseft dat ze het voor je verborgen hield omdat ze zoveel van je houd. Ze moet werkelijk gedacht hebben dat ze er niet meer was. Eva beschermt waar ze van houdt. Soms iets te veel. En dan maakt ze fouten. Wat jij jezelf moet afvragen is. Was dit een te grote fout of kun je vergeven dat ze je pijn wilden besparen." Hij zuchtte. Hij hield van haar. Nu ook nog. En het was best logisch wat Ilja zei. Dat ze het voor zich hield om hem te beschermen. Hij wist het even niet meer Floris had zich ziek gemeld bij Zitman en was in een hotel getrokken. Hij had het meest van zijn kleding opgehaald terwijl Eva aan het werk was. Hij kon haar niet onder ogen komen. Hij wilde helder kunnen denken. En als Eva en Sophie in de buurt waren kon hij dat niet. Wilde hij het door zetten? De scheidingspapieren aanvragen en weer wegrennen? Hij hield nog steeds van Eva. Dat wist hij wel zeker. Maar was het nog genoeg? na de storm Eva bracht de kinderen naar bed. Hard proberend niet te huilen. Iets wat ze de afgelopen weken vaak deed "mama. Waar is papa nou?" Vroeg Carmen. Hij was nu al 3 weken zo genaamd ziek en ze had hem dus ook niet gezien. "Dat weet mama niet schat. Misschien komt hij wel niet meer thuis." Zei ze. "Ga maar slapen moppie." Zei ze en gaf haar een nacht kus. Ze ging de keuken in en pakte uit een kastje een sleutel. Ze had van Franks nalatenschap een klein huisje gekocht na de geboorte van Carmen, om die haar te geven als ze volwassen was. Ze pakte pen en papier uit een ander kastje en schreef een briefje. Ze wist dat als hij voor de laatste dingen zou komen zij aan het werk zou zijn Eva keek even naar haar hand. Huilend deed ze haar trouwring af en plakte die op het briefje schreef er nog wat bij en liep daarna naar haar oude slaapkamer. Ze was hier sinds Carmen was geboren niet meer geweest. Er lag overal een laagje stof op. Hevig huilend stortte ze op het bed. De stofwolken vlogen om haar heen. Ze was hem nu ook kwijt. Ze wist het zeker. Na een uur hevig huilen viel ze in slaap. Hij reed de vertrouwde parkeerplaats op. Het had hem 3 weken gekost om zijn besluit te maken, maar hij was eruit. Floris parkeerde zijn auto. Ilja had gelijk. Hij kon hier overheen komen. Ze had het alleen verzwegen om hem te beschermen, omdat ze echt dacht dat hun dochter het niet gehaald had. Hij had haar zelfs al vergeven. Omdat hij haar wel begreep. Hij liep de keuken in. Er was niemand. "Eva?" Riep hij. Op de keukentafel lag een brief. Hij opende de enveloppe. "Mijn lieve Floris Mocht je terug zijn voor je spullen. Het spijt me zo. Ik dacht dat dit het beste was. Maar ik had het moeten vertellen. Ik wist dat je dit zou kiezen. Ik weet dat je me nu haat. Daar heb je recht op en gelijk in. Maar weet dit Floris. Ik zal altijd van je houden, wees niet bang. Dit is geen zelfmoord brief. Hier is de sleutel van een appartement in de stad wat ik gekocht heb voor Carmen, het is nu van jou, neem de kinderen maar mee. Ik ben hen en jou niet waard. Dag, mijn liefste Floris. Geef deze maar aan iemand die hem verdiend. Ik zal morgen ook ontslag nemen op staande voet. Dan hoef je me nooit meer te zien. Nog 1 keer het spijt me Eva." Op de brief zat haar trouwring geplakt. Hij schudde zijn hoofd, dit was typisch zijn Eva. Hij haalde de plakband van haar ring en deed hem in zijn broekzak. Daarna gooide hij haar brief weg "gekke meid toch." Zei hij in zichzelf, hij controleerde even of de kleintjes sliepen. Die lagen allemaal in een rustige diepe slaap. Hij deed de deur van hun slaapkamer open Maar vond er geen Eva. In een lichte staat van angst liep hij de kamers langs. Tot hij de oude kamer van haar en Frank op een kier zag staan. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Ze lag op een oncomfortabele manier op het bed. Haar wangen nog nat. Ze moest vreselijk gehuild hebben dacht hij. Hij pakte een washandje onderuit de stapel, in de al jaren ongebruikte badkamer maakte die nat en voorzichtig maakte hij haar gezicht schoon. Waar ze vreemd genoeg niet wakker van werd. Ze ademde nog, dus ging hij er van uit dat ze zich in een diepe slaap had gehuild. You might be reading a stolen copy. Visit Royal Road for the authentic version. "Mijn meisje toch." Fluisterde hij. "Ik kan toch nooit boos op jou blijven." Behoedzaam tilde hij haar van het stoffige bed en bracht haar naar hun slaap kamer. Waar hij haar weer in bed neerlegde. "Ik houd toch teveel van jouw gekkie." Zei hij. Hij kleedt zich om. Voor hij naast haar ging liggen schoof hij haar trouwring weer om. "Jij bent de enige voor wie die is mijn Eva." Fluisterde hij en ging naast haar liggen. Hij nam haar in zijn armen en viel ook in slaap. De emoties van de laatste weken hadden hem ook uitgeput. Hij schrok wakker van een enorme gil. Eva lag woelend in bed. "Eva! Wakker worden." Riep hij, ze had duidelijk een slechte droom. "NEE IK SMEEK JE LAAT ZE GAAN." Brulde ze in haar slaap. "Eef wakker worden kom op." Zei hij tranen rolde over haar wangen. "Ik smeek je papa. Dood mij. Niet mijn gezin. Pap Alsjeblieft. Ze hebben niets gedaan. " Riep ze. "EVA." Riep hij luid. Hevig ademhalend werd ze wakker. "Waar ben ik? Wie ben jij. Hoe kom ik hier?" Vuurden ze af. "Eef rustig nou." Zei hij haar in zijn omhelzing nemend. "Het is al goed." Zei hij haar over de haren strelend. "Ik ben bij je, je bent veilig" zei hij sussend. "Jij bent zo toch weg als ik wakker word. " Snikte ze. "Je bent wakker mijn meisje." Zei hij. "Niet zo overstuur schat. Word is kalm." zei hij haar strelend. Haar ademhaling werd eindelijk rustiger. "Ben je er weer?"vroeg hij. De laatste tijd vroeg hij dat wel vaker aan haar. Hij had al langer gezien dat het niet zo goed ging met zijn Eva. Ze knikte naar hem. De stilte was bijna ondragelijk voor haar. Ze wist ergens zeker dat hij haar elk moment zou vertellen dat er niets meer was tussen hen. In haar hoofd was er een spel tikkertje. De ene kant wilde ze niet op staan en de hele nacht in zijn aren blijven. Dat werd af gewisseld met het gevoel hem niet tot last te willen zijn. Ze stond toch maar op omdat haar verstand het toch altijd won van haar gevoel. "Ik zal je niet ophouden." zei ze. "Eef." begon hij. Eva schudde haar hoofd. "Niet zeggen. Ik weet het wel." ze liep de kamer uit. Hij liep achter haar aan de keuken in, hij glimlachte even. Het was altijd die keuken. "Eva. Luister is naar me." ze schudde haar hoofd. "Als je wilt vertellen dat je weggaat, hoeft dat niet."zei ze. "Dan is het maar goed dat ik dat niet doe."zei hij. "Waarom zou je dat niet doen?" vroeg ze. "Misschien omdat ik van je houd. Luister Eef ik snap je." zei hij en hij omhelsde haar."ik vergeef het je." voegde hij toe. "We komen hier samen uit." zei hij haar dicht tegen zich aan houdend. "Gaat het weer?" vroeg hij haar aan kijkend. Eva knikte zwakjes. "Kom maak ik en warme choco voor je beneden." hij pakte haar hand en Lijde haar naar de keuken. "Weet je wat ik nou het ergste vind?" Vroeg hij. "Dat ik het verzweeg?" vroeg Eva. "Nee, dat begrijp ik. Je wilde me sparen. Het ergste vind ik dat je dit verdriet alleen droeg en ooit kon denken dat ik je zou haten." zei hij een mok warme chocolade melk voor haar zettend. "Ik kan jou toch nooit haten mijn meisje." zei hij haar hand pakkend. "Waar is Sophie?" vroeg hij. "Boven in haar kamer." zei Eva nog na snikkend. "Ik praat morgen wel even met haar." hij kuste Eva. "Was dit nou wat je dwars zat?" Eva knikte. "Die ontvoering van Elise bracht zo veel pijnlijke herinneringen met zich mee. En ik kon ze niet delen omdat ik bang was dat je me voor altijd zou gaan haten." zei ze. "Zo lang je niet nog 6 kinderen oor me achterhoudt." zei hij glimlachend. "Nee het zijn er maar 5." Zei Eva plagerig. Hij schudde lachend zijn hoofd. Dit was eva weer zoals hij haar kende. de bruiloft Lieselotte ijsbeerde in haar trouwjurk door de ruimte heen. "Eef ik kan dit niet." zei ze. "Natuurlijk wel. Je houdt toch van hem?" Lotte knikte. "Maar is het niet te snel?" zei ze. "Lotje hij is stapelgek op je en jij op hem dan hoef je niet te wachten. "Wat als mama komt opdagen" vroeg ze. "Dan vragen we die vriendelijk om te vertrekken. Zelfs Sophie mocht haar niet." Er was het afgelopen jaar veel gebeurd. Na bewezen te hebben dat Sophie werkelijk de dochter van Eva en Floris was werd haar ontvoerder die zij altijd had gezien als haar moeder op gepakt. Eva wilde niet dat deze vrouw werd vervolgd. Ze had Sophie liefdevol opgenomen als haar eigen kind omdat ze een miskraam had gehad, iets wat Eva wel kon begrijpen. Sophie zal haar adoptie moeder nog regelmatig en zelfs Floris en Eva hadden goed contact met haar. Carmen en de tweeling waren enorm blij met hun wel heel grote zus. Liselotte had haar zelfs toegevoegd aan haar lijst met bruidsmeisjes. Na dat alles weer eindelijk rustig was prikte romeo en Liselotte een Datum voor hun bruiloft. Wat ook wel nodig was. Lotte liet per ongeluk ontvallen dat ze al 2 maanden zwanger was. Marion kwam binnen lopen. "Ben je er klaar voor lotje?"vroeg ze. Romeo had Marion gevraagd als ceremonie meester. "Misselijk, maar of dat nou de zenuwen zijn of die kleine weet ik niet." zei Liselotte. "Komt allemaal goed, joh. Kom je man wacht." Stolen story; please report. Floris kwam binnen lopen en floot speels. "nou houd op."riep Liselotte. "Je bent prachtig hoor lotje. Bijna net zo mooi als je zus was." Zei hij en hij kuste Eva. "Jij bent bevooroordeeld meneer Wolfs." zei Eva terwijl ze hem een por gaf. "Absoluut. Ik denk ook dat Romeo haar mooier vind dan dat hij jou vond." Zei hij. "Kom meisje tijd dat je van die romeo een eerlijk man maakt." hij bood Liselotte zijn arm en samen liepen ze naar het altaar waar hij Liselotte aan Romeo gaf. Na een korte ceremonie gave Romeo en Liselotte elkaar het ja, woord. En verklaarde de priester hen tot manen vrouw. Eva keek tevreden om zich heen. Dit voelde als puur geluk. Ze had haar prachtige gezin. Floris had haar vergevenen hun huwelijk was sterker dan ooit. Ze zou dankzij Liselotte tante worden. Floris omhelsde haar "Laat die donder wolken maar komen" zei ze. "Met jou kan ik alles aan."