《Ongeluk of opzet (Nederlands)》


 Hoofdstuk 1

    Een klein meisje van ongeveer 3 jaar oud zat op de grond en speelde met een pop. Haar oudere broer, niet ouder dan 5 zat naast haar. Hij maakte een tekening. In de keuken van het huis was ruzie hoorbaar, er werd flink geschreeuwd, maar het meisje kon niet horen waar de ruzie over ging. "Rustig maar, hoor. Ze houden zo wel op." zei de jongen die een beschermende arm om zijn kleine zusje sloeg toen hij zag dat zijn zusje huilde.


    Ze keek haar broer aan. Haar grijze ogen betraand. "Papa mama ruzie." zei het meisje. "Dat houdt zo wel op." zei hij. en hij streelde zijn zusje door haar bruine haar. Het geschreeuw van hun ouders werd harder. Er leek nu ook of er dingen werden gegooid. Het meisje ging nu recht op zitten en maakte zich klein door haar knie?n naar haar neus te brengen en haar handen op haar oren te drukken. "Moeten stoppen." riep ze. Het jongetje ging beschermend voor zijn kleine zusje staan.


    "STIK ER MAAR IN. IK BEN WEG!" hoorde ze hun moeder roepen. Ze snelde langs de 2 kinderen met een koffer in haar hand. Ze keek nog een keer terug naar haar kinderen en schudde haar hoofd. Daarna trok ze de deur open en stapte er uit om vervolgens de deur met een dreun dicht te trekken.


    Unauthorized content usage: if you discover this narrative on Amazon, report the violation.


    "MAMA!" riep het jongetje en rende achter haar aan de straat op. Hun vader kwam uit de keuken lopen. "Houd op met janken jij." zei hij tegen het meisje dat nog steeds met haar benen omhoog zat en haar oren dicht. "Heb je me niet gehoord houdt op met dat gejank." zei haar vader. Hij plofte op de bank en pakte een fles waar hij zijn mond aan zette en er diep uit dronk. "Waar is mama?" vroeg het meisje. "Weg." zei haar vader.


    Het jongetje kwam huilend het huis weer in. "Begin jij nou ook al?" riep de man. En hij stond woedend op. "Ik heb haar ook al gezegd te stoppen met janken!" hij stond op en liep naar zijn zoon. "STOPPEN NU." hij gaf hem een klap. Daarna draaide hij zich naar het meisje. "En jij ook." hij maakte een vuist van zijn hand en maakte zich duidelijk klaar om het meisje te slaan.


    Het jongetje sprong voor haar. "RAAK HAAR NIET AAN." riep hij. "Opzij Maurice, ze moet haar lesje leren." zei de man. "Ik zei raak mijn zusje niet aan." riep Maurice. De man sloeg hem tot zijn woede bekoeld was. Hij ging weer op zijn stoel zitten en nam nog een flinke teug uit zijn fles.


    "Maus pijn?" vroeg het meisje. Maurice trok zijn schouders op. "Maus waar mama?" vroeg het meisje."die is weg Eva."

 hoofdstuk 2

    Eva schrok wakker. Ze keek op haar wekker, het was pas 4 uur. Ze voelde weer een vlaag van misselijkheid opkomen. Ze ging snel naar de badkamer. En gaf over. Dit gebeurde al een week of 2. gelukkig had Floris er nog niets van gemerkt, anders zou hij haar ziek melden en naar de dokter sturen. En daar had ze geen zin in. Het zal wel weer overgaan.


    Ze liep even naar de kamer van Carmen. Ze lag in een diepe slaap. Ze streelde het meisje over haar haren. Haar nachtmerrie nog na werkend in haar hoofd. Het was een herinnering dat wist ze zeker. Hoe kon een moeder haar 3-jarige dochter achterlaten? Ze kon daar niet bij met haar hoofd. Ze moest er niet aan denken om haar eigen kleine meisje achter te laten.


    Ze liep terug naar haar slaapkamer. Haar nacht merrie had haar van haar stuk gebracht. Voorzichtig deed ze haar slaapkamerdeur open om Floris niet te wekken. "Alles goed?" hoorde ze hem vragen. Ze glimlachte. Tuurlijk was hij wakker geworden. "Ja, ik dacht wat te horen. Maar het was niets." Loog ze. Hij Zuchtte. Hij kende haar. Hij wist dat ze iets achterhield, maar liet het gaan. Ze kroop dicht tegen hem aan en viel bijna gelijk weer in slaap. Hij streelde haar haren. Hij hield er niet zo van als ze dingen verborgen hield. Maar hij wist ook dat ze dat deed als ze dat nodig vond. Eva was niet een open persoon. Wat hij ook wel begreep met haar verleden. Hij hoopte alleen dat wat ze voor zich hield niet ernstig was.


    De volgende ochtend aan het ontbijt hield hij haar een beetje in de gaten. Ze at niet veel. Ze had een paar happen op van haar dagelijkse cruesli, maar prikte er nu voor al in rond met haar lepel. Hij besloot er niet op te reageren. "Ik heb vandaag vrij genomen." zei Eva. "Zo, zo jij en vrij." plaagde hij. "Pestkop."zei ze en ze lachte naar hem. Hij vond het een iets geforceerd lachje. Het maakte hem wat ongerust, maar wilde er niet naar vragen. Ze was wat prikkelbaar de laatste paar dagen.


    "Dan ga ik maar denk ik." zei hij "Moet Carmen naar de dag opvang? Of kan ze met je mee wat je ook gaat doen?" vroeg hij. "Ik neem haar wel mee." zei ze. "Dan zie ik je vanavond, ok." zei hij. Eva knikte. Met een dubbel gevoel vertrok hij. Ze was niet helemaal zichzelf en dat baarde hem zorgen. Hij zou er vanavond wel voorzichtig over beginnen.


    Eva pakte haar dochter op. "Niet stiekem tegen papa zeggen h¨¨, maar wij gaan even naar de dokter. Als papa dat weet wil hij weer veel te veel voor mama zorgen." zei ze. Carmen deed haar vinger voor haar mond en maakte een shh geluidje. Eva lachte. "Goed zo." Zei ze terwijl ze naar haar auto liep. Ze zette Carmen vast in haar kinderzitje. "Goed vast mama." zei ze. "ja je zit goed vast." zei ze en ze deed het portier dicht.


    Een kwartiertje later zat ze in het ziekenhuis. Ze had een afspraak bij een gynaecoloog. Ze had zich wat verdiept in haar symptomen en had een en twee bij elkaar opgeteld. "Mevrouw van dongen. Ik kan u meedelen dat uw vermoede volledig juist was." Zei de arts. "U bent in verwachting." ze glimlachte. Ja, ze wist het eigenlijk wel maar het bevestigd horen maakte het echt. "Zal ik gelijk en echo maken om de lengte van uw zwangerschap te bepalen?" vroeg hij. Ze knikte. "Mag ik daar dan een uitdraai van. Mijn man weet nog van niets" ze wilden de foto hem vanavond laten zien als ze hem vertelde dat ze hun tweede kind verwachte.


    This book was originally published on Royal Road. Check it out there for the real experience.


    Ze liep de kleine behandelkamer uit. Ze had dankzij de echo ontdekt dat ze 12 weken zwanger was. Ondoordacht reed ze even rond. Voor ze er erg in had, vond ze zichzelf bij het huis van haar moeder. Ze wist ergens wel waarom. Ze wilde haar begrijpen. Ze keek om zich heen, ze was hier twee keer eerder geweest. Een keer na dat haar moeders man was vermoord. Toen had ze nog geen idee wie Marianne Wagenaar was. En een keer na dat ze de waarheid wist. Toen stond ze hier te schreeuwen. Dat was inmiddels 5 jaar geleden.


    Ze nam Carmen mee naar de deur van haar moeders huis en belde aan. Een man deed open. Hij was een jaar of 60 grijs haar, een brede neus en bruine ogen, hij was ongeveer 1,90 lang. Hij bekeek haar van top tot teen. De manier dat hij naar haar keek, beviel haar niet. "En jij bent?" vroeg hij na een minuut of 2 "ik ben Eva. Woont Marianne Wagenaar hier nog?" vroeg ze. "Marianne." riep de man en hij bekeek haar weer. "Je dochter." riep hij.


    Na 2 minuten kwam Marianne naar de deur. "Lotje ben je weer..." begon Marianne. "O jij bent het." zei ze. "Mama wie dat?" vroeg Carmen die aan de hand van eva trok. "Niemand belangrijk voor jouw meisje." zei Eva die met haar staal grijze ogen in die van haar moeder keek. "Je hebt een kind?" vroeg ze. "Dat zie je h¨¨." zei Eva. Marianne knielde bij Carmen neer. "Hallo daar hoe heet jij?" Carmen ging verlegen achter haar moeder staan.


    "Niet zo gek doen kindje ik ben je oma." zei Marianne. "Jij hebt het recht niet je dat te noemen." zei eva die Carmen optilde. "Ik ben het wel daar kun jij niks aan veranderen. "Biologisch misschien." zei Eva. "Waarom ben je hier?" vroeg Marianne. "Om te vragen hoe jij als moeder het kon. De laatste keer dat ik het je vroeg was ik zelf geen moeder, dus dacht ik misschien kan ik het ook wel. Mijn kind achterlaten. Maar zij is nu even oud als ik was. Ook al is haar vader een lieve goede man en goede vader, nog kan ik het niet bedenken haar bij hem alleen te laten. Hoe kon jij dat wel?" vroeg Eva. Niet dat ze boos was. Ze wilde haar moeder gewoon begrijpen.


    Marianne zuchtte. "Ik ben jou niets verschuldigd Eva." zei ze. "Jij mij wel." Eva lachte sarcastisch. "Wat zou ik jou verschuldigd zijn?" zei ze. "Een leven. Zonder mij was jij er niet geweest." zei ze. "Nee dat klopt. Maar heb je verder veel voor me gedaan?" ze keek naar Carmen die haar hoofdje op de schouder van Eva legde. "Weet je wat het maakt ook niet uit of ik mijn verleden begrijp. Zo lang ik maar een toekomst heb, kom Carmen we gaan naar huis." Zei eva en ze liep van de deur weg. Zette Carmen stevig in haar kinderzitje en red weg.


    Zijn telefoon ging. Hij keek op de klok. ''Verdorie'' dacht hij. Hij hoefde nog maar een half uur als er niets acuuts zou gebeuren. Hij keek uit om naar huis te gaan. Naar zijn geliefde gezin. "Ja Wolfs?" zei hij ge?rgerd aan de telefoon. "Ja met Romeo. Kun je even komen. Een auto-ongeluk bij de N278. Volgens de technische jongens hier is er mogelijk spraken van opzet. En..." Romeo eindigde zijn zin. "En wat Romeo?" vroeg hij. "Ik wil naar huis, Romeo kan ik mijn meisje straks nog in bed leggen. En wat vrije tijd door brengen met mijn vrouw." voegde hij toe. "En er moet een rechercheur bij komen." zei hij. Floris vond hem niet helemaal geloofwaardig overkomen. "Je neemt me niet in de zeik h¨¨?" zei Floris. "Nee. Je moet echt even komen." Zei Romeo. "Ik kom al. "


    Romeo keek om zich heen naar de Ravage. De hulp diensten waren net ter plaatse, ze hadden de slachtoffers uit de auto bevrijd. "Hoe nam hij het op?" vroeg ze aan haar Partner. "Ik kon het niet Marion." zei hij. Ze zuchten. "Dit wordt een schok voor hem." zei Marion. Ze keek naar de ambulance die probeerde een van de 2 gewonden te reanimeren. "Ik hoop dat hij dit aan kan." zei ze. "Mevrouw Dreesen?" vroeg een van de brandweer mensen, die ook ter plaatse was. Ze keek de man aan. "Ze vroeg naar u." zei hij en hij gaf een krijsend meisje aan Marion. "Mama." riep ze in paniek. "Stil maar Carmen. Het komt wel goed."

 hoofdstuk 3

    Ge?rgerd kwam Floris aan rijden. Alle hulp diensten waren ter plaatse. Het was duidelijk een ernstig ongeluk. Het medische personeel was nog aan het proberen iemand te reanimeren "wat hebben we?" vroeg hij aan Romeo die met tranen in zijn ogen hem aan keek. "Romeo?" riep hij. "Ik denk dat je even moet gaan zitten Wolfs." zei hij. "Wat is er? "Vroeg hij. Romeo keek naar de richting van Marion. "Ik kan het niet." zei hij. Marion liep naar hem toe. "Ik denk dat je even moet mee lopen."zei ze en trok hem zachtjes mee. Ze Lijde hem naar haar politiewagen. "Probeer kalm te blijven." zei ze en ze opende het portier. "Papa!" riep Carmen en ze sprong de auto uit.


    "Wat doet zij hier?" vroeg hij. Maar na een seconde daalde het besef in. "Eva! Nee." hij draaide om naar de ambulance medewerkers die nog steeds aan het reanimeren waren. "Marion zeg me dat het niet zo is. Alsjeblieft Marion." smeekte hij. "Dat is niet Eva. ZEG ME DAT, DAT EVA NIET IS." Carmen gilde van de uitbarsting van haar vader en klom gouw Marions auto weer in. "het spijt me." zei Marion met tranen in haar ogen.,


    Zijn wereld stortte in. Hij voelde de grond on zijn voeten wankelen. "Gaat het?" vroeg Romeo. "Nee natuurlijk niet." riep hij. Hij voelde zich machteloos. En doodsbang. Hij kon Eva niet verliezen, dat kon gewoon niet. "Je had het over mogelijk opzet?"zei hij zijn hoofd erbij proberen te houden, maar zijn aandacht bleef getrokken worden door het ambulance-team. "Ja!"riep een van hen na wat uren leek. "Ze heeft een hartslag." Floris zuchtte van opluchting. Ze was er nog. Ze had een kans. "Wil je met haar mee?", Vroeg Marion. "Ja, nee. Ik weet het niet." zei hij. Hij wilde met haar mee bij haar zijn. Maar hij wilde ook dit ''ongeluk'' onderzoeken.


    "Carmen?" zei hij weer, beseffend dat zijn dochter in de auto van Marion en Romeo zat. "Daar zorg ik voor. Waar is een Peettante anders voor?" zei Marion. "Ga met haar mee. Ik bel Lucas wel op. Hij helpt wel onderzoeken." zei ze. Hij knikte en stapte achter in de Ambulance. "Ik heb wat cruciale vragen." zei de verpleger. Hij knikte versuft, "heeft ze allergie voor medicijnen." Floris schudde zijn hoofd. "Niet dat we weten." zei hij. Hij voelde zich verdoofd. Alsof iemand anders door zijn ogen keek. "Is ze gezond?" tranen rolde over zijn wangen. "Eva is kern gezond." zei hij. Hij streelde haar over haar haren. De rest van de vragen hoorde hij niet meer. Hij was verdoofd door de shock.


    In het ziekenhuis werd eva meteen mee genomen om onderzocht te worden. Het ging allemaal langs hem heen. Versuft zakte hij een stoel in. "Wolfs" hoorde hij ineens naast zich. Het was Romeo. Hij schudde zijn hoofd, om de mist er in te doen optrekken, maar het hielp niet. "Wolfs?" Hij keek Romeo aan. "Hoort hij mij?" Vroeg hij een arts. "Hij is emotioneel in shock." Zei de man. Weer schudde hij zijn hoofd, nu trok de mist daarin wel op en maakte het plaats voor keihard besef.


    "Eva." Hij stond op. "Rustig. Kijk me aan. Wolfs kijk me aan." Riep Romeo. "Goed zo, ga rustig zitten." Zei hij. "Bent u helder?" Vroeg een verpleger. Hij knikte. "Mijn vrouw?" Zei hij. "Ze zijn met haar bezig. Ik zal eerlijk zijn. Het kan beide kanten op gaan." Zei de man. "Hoe veel kans heeft ze?" Vroeg Floris. "Onmogelijk te zeggen. We moeten afwachten." Hij legde zijn hoofd in zijn handen. Tranen stroomde over zijn wangen. Maar hij had de kracht niet ze weg te vegen. Dan was hij maar zwak. Dan zag zijn collega zijn verdriet maar. Het kon hem even niets meer schelen.


    Zijn wereld wankelden. Zijn mooie lieve Eva vocht ergens in een kille kamer voor haar leven. En dit moest ze alleen uitvechten. Hij kon haar er niet bij helpen. Dat maakte hem bang. Het gevoel van machteloosheid.


    Romeo keek zijn collega en vriend aan. Ze hadden in de auto iets gevonden.iets wat Wolfs moest weten. Wat hij vast wilden weten. Maar hij durfde het niet. De kans dat Eva hier niet meer uitkwam was aanwezig. En als. Hij wist wat Romeo nu te weten was gekomen, zou die klap dubbel zijn. Maar als hij het niet vertelde dan zou een arts dat wel doen. Hij zat met een dilemma. Hij keek Wolfs aan. Hij had hem nog nooit zo gebroken gezien. Tranen stroomde vrij over zijn wangen. Hij had zijn handen in zijn haar en hij staarde voor zich uit.


    Unauthorized duplication: this tale has been taken without consent. Report sightings.


    Romeo pakte zijn telefoon en belde zijn partner. Zij was veel beter in dit soort dingen.hij liep weg zo dat Wolfs hem niet kon horen. "Marion." Hoorde hij haar zeggen. Op de achtergrond Hoorde hij kleine Carmen Wolfs roepen om haar moeder. "Ze is zwanger." Zei hij. "Wat? Wie? Waar heb je het over?" Vroeg Marion. "Eva." Zei hij en zuchtte." Eva is of was zwanger."zei hij. "Mijn god." Riep Marion uit. "Vertelde Wolfs je dat?" Vroeg ze."nee, we vonden een echo foto in haar auto. Met de tekst ''verrassing al 12 weken.''" Zei Romeo. "Ik denk dat ze het hem wilde vertellen." Zei hij. "Romeo dit moet hij weten." Hij knikte, maar bedacht dat Marion dat niet zag. "ja. Maar ik kan het niet." Zei hij. "Hij is al zo gebroken. Dit kan hij er niet bij hebben." Marion zuchtte. "Je moet Romeo." Hij hing op.


    Met lood in zijn schoenen liep hij terug. "Wolfs." Zei hij. Hij keek Romeo aan zijn ogen rood van de tranen. "Ik moet je wat vertellen." Begon hij. "We." Hij zuchtte ''kom op Romeo.'' Zei wolfs in zichzelf." we vonden dit in haar auto." Zei hij en hij gaf de bebloede foto aan hem. Wolfs bekeek hem. Een minuut of twee leek het hem niet te raken. Maar toen stond hij op en liep naar de drink automaten. Romeo keek hem na. Wolfs verfrommelde de foto en sloeg met al zijn kracht tegen de muur. Zijn vuist begon te bloeden, maar hij bleef slaan. Daarna zakte hij naar de grond van wanhoop. En huilde. Het soort huilen waar je medelijden mee kreeg.


    Romeo begreep hem. Eerst Fleur. En nu misschien wel zijn vrouw en tweede kind die hij in een klap verloor. Het verdriet en de angst die zijn collega moest voelen moest overweldigend zijn. Eva was zijn enige echt grote liefde. "Gaat het?" Vroeg hij. Stomme vraag, natuurlijk ging het niet, maar hij wist niet wat hij dan anders moest vragen. Of zelfs maar zeggen. Misschien moest hij wel even helemaal niets meer zeggen. Wolfs leek hem niet gehoord te hebben. Hij hielp Wolfs weer op een stoel. Daar zat hij starend naar de leegte voor hem. Romeo wist niet wat hij moest doen. Maar hij wist wel dat hij Hem niet alleen moest laten. "Dit is mijn straf." Zei Wolfs ineens. "Ik wist dat ik haar niet verdiende." Tranen rolden weer over zijn wangen. "Ik had haar moeten weerstaan." Hij keek op. "Ik heb haar mijn ellende bezorgd. Ik had nooit van haar mogen houden. Dan was ze nu veilig." Romeo liet hem maar praten. Hij wist niet wat hij anders kon doen.


    "Zou zij niet hetzelfde zeggen?" Vroeg hij toen Wolfs weer stilviel. Hij haalde zijn schouders op. "Ze is zo veel beter dan ik. Dat wist ik de dag dat ik haar voor het eerst zag." Zei hij. "Maar? " Zei Romeo. "Maar niets. Ze is een beter mens dan ik. ik word gestraft om wat ik heb gedaan in Amsterdam." Zei hij. "Ik dacht dat jij athe?st was." Zei Romeo. Hij begreep dat Wolfs een reden zocht om iemand de schuld te geven. Hij zweeg weer. Zo zaten ze een tijdje. "Dit duurt te lang." Zei hij. "Ze zijn al een uur met haar bezig."Hij stond op en liep wat rond.


    Romeo wist ook wel dat Marion beter was in dit soort dingen. Hij appte haar. "Heb je hulp nodig. Vraag Liesje anders om even op te passen." Stuurde hij. Na een minuut op 10 appte Marion terug dat ze er aan kwam. 5 minuten daarna liep ze het ziekenhuis in. "Is er nieuws?" Vroeg ze. Romeo schudde zijn hoofd. "


    Marion liep naar Wolfs toe."hou je het nog vol?" Zei ze. "Ik raak haar kwijt Marion." Sprak hij uit. "Ze is sterk h¨¨." Zei Marion. "Ze zijn al meer dan een uur met haar bezig."zei hij en hij ging weer zitten. "Dat is gunstig." zei Marion."hoe zo gunstig."vroeg hij "ik wil gewoon weten hoe het met mijn vrouw is." Voegde hij toe. "Als ze niet meer had geleefd hadden ze je dat al verteld." zei Marion, die een hand op zijn schouder Legde. "Ze is zwanger." zei hij. Marion nam hem in haar armen. "Niet wanhopen." zei ze. "Eva zal vechten. Die geeft niet zomaar op." hij knikte. En staarde weer voor zich uit.


    Hij hoorde zijn vrienden wel. En hij wist dat ze gelijk hadden. Zijn Eva gaf niet zomaar op. Ze was een vechter. Maar hoe hard moest ze vechten? En waarom duurde het zo lang? 100 angsten vlogen door zijn hoofd heen. En leren dat ze zwanger was van hun 2e kind samen had hem niet echt geholpen, het had hem angstiger gemaakt. Er stonden nu 2 levens op het spel. Hij durfden het niet uit te spreken. Maar als hij moest kiezen tussen het kind wat ze bij zich droeg of Eva. Zou hij Eva kiezen. Ook al betekende het dat ze hem altijd zou haten. Zij moest overleven. Anders had het voor hem ook niet veel zin meer. "Meneer Wolfs?" hoorde hij roepen. Hij stond op. Voor hem stond een grimmig kijkende arts.

 hoofdstuk 4

    De grimmige dokter keek hem aan. "Is ze?" vroeg Floris hij wilde de woorden verder niet uitspreken. De man zuchten. "Ze leeft nog." zei de arts. "Maar ze is nog niet buiten levensgevaar. Haar hartslag is zwak. En ze licht in coma. Verder weten we niet of ze hersenschade heeft opgelopen. Ze heeft verschillende diepe snij wonden. Ze is veel bloed verloren." Wolfs keek de arts aan. "En de baby?" vroeg hij. "De airbag in haar auto heeft zijn werk goed gedaan. Voor zo ver we kunnen zien heeft de vrucht geen hinder ondervonden van de crash. Ik moet u alleen nu een hele nare vraag stellen," zei de arts. "Voor het geval dat uw vrouw niet meer te redden is. Moeten we haar dan in leven houden voor uw kind?" vroeg hij. "Daar wil ik nu niet over beslissen." Zei Floris. "Ik wil naar mijn vrouw." voegde hij toe.


    De arts knikte. "Kamer 6." Floris liep zo snel hij kon. Het was een twee persoons kamer maar er lag niemand naast haar. Ze werd beademd. Haar hart slag werd gemeten. Ze kreeg bloed toegediend. Door een infuus. En kreeg sondevoeding Hij keek op de monitor waar haar hartslag werd getoond deze was 55. Hij wist uit ervaring, dat het niet al te goed was, een hartslag onder de 60. Maar hij was al blij dat ze er nog was. Ze leefde nog en kon dus door vechten. Hij ging naast haar bed zitten. "Me niet in de steek laten h¨¨ meisje." zei hij haar hand pakkend. "Ik kan dit leven alleen aan als jij er ook deel van uit maakt." hij streelde zijn duim over haar wang.


    Marion kwam de kamer binnen. "Ik heb Zitman gebeld. Ze wilt je dit weekeinde niet zien. Maandag moet je helaas weer gewoon aan het werk."zei ze. Hij knikte even. "Is het al bekent of het een ongeluk was of dat ze haar dood willen?" vroeg hij. "Maandag Wolfs. Ik zal dit weekeinde voor mijn petekind zorgen." zei Marion en ze verliet de kamer weer.


    De vraag van de arts spookte door zijn hoofd. "Mochten we haar verliezen moeten we haar voor het kind dan in leven houden?" de arts had er dus weinig vertrouwen in dat zijn Eva het zou halen. Hij richten zijn blik weer op haar en streelde haar weer. "Dan kent hij jou nog niet meisje, jij geeft niet op." hij zuchtte. Hij wist dat hij die keus moest maken. Maar hij wilde die zo lang mogelijk uit stellen. Want antwoord geven op die vraag zou toegeven zijn dat er een mogelijkheid was voor zijn diepste angst.


    De dagen die volgden leek Eva te stabiliseren. Ze werd niet wakker uit haar coma maar haar hartslag klom al vrij snel naar de normale 60 slagen per minuut. Dit gaf hem wat hoop. Door dat Marion voor Carmen zorgde, bleef hij dag en nacht bij haar. Na een paar dagen werd de zak bloed vervangen door vocht om uitdroging te voorkomen. Op de zondag leek ze teken te vertonen dat ze zelfstandig kon ademen. Ze leek dus inderdaad hard te vechten. Een uur voor dat hij maandag weg moest extubeerde ze haar. Wat wilde zeggen dat ze inderdaad zelfstandig ademde.


    Hij kuste haar op haar lippen. "Blijf vechten meisje. Word snel wakker. Daarna kuste hij haar buik. "jij ook niet opgeven hoor je. Je moet ook blijven groeien." hij keek nog even naar Eva. "Ik houd van je Eefje." hij veegde nog een koppige traan weg en vertrok toen naar zijn werk.


    "Wolfs mijn kamer." riep Zitman hij zuchtte dat beloofde wat, ze klonk chagrijnig "twee dingen Wolfs." zei Zitman. "Hoe is het met je vrouw?" vroeg ze. "Nog niet volledig buiten levensgevaar maar de artsen zijn hoopvol." Zitman knikte." dat is fijn. Nu punt twee. Ik geef, ik jou een nieuwe partner." hij zuchtte "Ik hoef geen nieuwe partner. Ik kan alleen werken tot Eva terug is." zei hij. "Leuk geprobeerd meneer Wolfs. Maar we weten niet wanneer en of mevrouw van dongen nog terug keert." zei ze. "Die komt terug."


    hij ging zitten. "Een nieuwe partner dus." zei Zitman weer. Ze drukte op een knopje op haar bureau. Een paar seconde later kwam er een vrouw binnen lopen. Ze had overduidelijk donker rood geverfd haar. Blauwe ogen een hoog voorhoofd. Ze was gezet. Niet egt het type wat achter een verdachte aan zou kunnen rennen.


    "Dit Wolfs is Sonja Zwakman. Jouw tot nader order Nieuwe partner." hij zuchtte. "Mevrouw Zwakman dit is Floris Wolfs. Ik wil dat jullie het ongeluk onderzoeken waar mevrouw van dongen bij betrokken was. Kunt u dat aan meneer Wolfs?" hij knikte. Hij wilde perse weten of iemand het gemunt had op zijn Eva.


    "Wat is er zo bijzonder aan die van dongen van jullie?" vroeg Sonja. "Ze is slim. Geweldig in haar werk. Ze is collegiaal. Lief. Mooi." hij glimlachte even "maar ik denk dat ik niet de juiste persoon ben om daar antwoord op te geven. Ik ben een beetje bevooroordeeld." Zei hij. Sonja rolde met haar ogen.


    "Hey. Wolfs hoe is het met Eva?" Vroeg Marion. "Zal ik dat maar An group vertellen?" Zei hij. "Als of je het erg vind om over haar te praten." Zei Marion plagend. "Leuk." Zei hij. "Wie is Eva?" Vroeg Sonja. "Mijn vrouw." Antwoorde hij. Hij had nog steeds een gevoel van trots als hij dat zei. "Juist. Iedereen. Nieuws over Eva, ze is nog niet veilig, en weten niet of ze een hersenbeschadiging heeft. Nu positiever. Haar hart klopt weer regel matig en ze ademt zelf standing, en voor het weer een roddel word, Sanders dan kijk in naar jou." Romeo deed net of hij de vermoorde onschuld was. "Ja ze is zwanger, en ons kind is voor als nog gezond, het heeft de klap niet gevoeld." Zei hij. Opgelucht het nieuws te kunnen delen.


    "Hmm." Zei Sonja. "Wat?" Vroeg hij. "Waarom zou nieuws over jouw vrouw iedereen hier aangaan?" Snauwde ze." Hij keek even naar de grond om niet te fel te reageren, daarna weer naar Sonja." Mijn vrouw haar achternaam. Is Van Dongen." Antwoorden hij en hij ging achter zijn computer zitten. "O." Was het enige dat Sonja zei. "Kunnen we nu aan het werk gaan?"vroeg hij. "Je hoeft niet zo te bijten hoor." Fluisterde Sonja. "Ik kan er niets aan doen dat je vrouw een kasplantje is." Het kostte hem veel moeite om te doen of hij het niet had gehoord." Marion, hebben we beelden van die weg?" Vroeg hij.


    This story originates from a different website. Ensure the author gets the support they deserve by reading it there.


    "Die zijn onderweg." Antwoorde ze. "Wat we wel hebben gevonden op haar auto zijn sporen van een botsing. Kijk." Marion liet een foto zien van het wrak. "Nog een wonder dat zij en haar kind nog enigszins leven." Zei Sonja. "Zo kan die wel weer h¨¨. Het zijn slagoffers zo praten we niet over ze." Zei Floris. "Omdat het jouw gezin is zeker, heel professioneel." Zei ze.


    "Ik zal niet ontkennen dat het om mijn vrouw en kind gaat, en ook nog eens mijn ongeboren kind. En ik weet niet hoe het ging waar jij vandaan komt maar hier hebben we respect." Zei hij. "Het is inderdaad een wonder dat ze nog leven en dat mijn dochtertje alleen maar wat schrammen had." Ging hij verder. Marion legde haar hand op zijn schouder. "Rustig nou. Anders moet je van de zaak." Zei ze. Hij deed even zijn ogen dicht om te proberen te kalmeren. "Wat had je op haar auto aangetroffen?" Zei hij zijn stem nog steeds vol woede.


    "Ze is in eerste instantie aan de linkerkant geraakt. Kijk die rem sporen. Volgens de technische jongens wijst dat op veel te hard rijden. Het slipspoor daar is van Eva." Wees Marion aan op de foto. "Ze is dus een halve slag door geslipt, maar de reden dat het mogelijk niet alleen een door rijd misdrijf is. Zijn deze sporen." Zei ze.


    Floris deed zijn bril op om er goed naar te kijken. "Ze is nog een keer van links in haar portier geraakt. En zo danig hard dat haar auto is gaan rollen." Zei ze. "Volgens de brandweer was er spraken van 3 tot 4 keer over de kop." Hij deed zijn ogen weer even dicht. Hij werd misselijk van het idee dat alles waar hij om gaf in de wereld zo moest afzien.


    "Ze denken dat ze met opzet is geraakt?" Vroeg hij. "Ja de banden sporen en lak sporen zijn van bij de impact zones identiek. Ik moet ze gelijk geven dat het er uit ziet of iemand haar opzettelijk heeft geramd." Hij kneep het plastic bekertje in zijn hand fijn. "Ze wilden haar dood?" Zei hij. Marion sloeg een arm om hem heen. "Ik ben bang van wel." Hij probeerde rustig te blijven.


    "Dus wie haat haar genoeg om haar te willen vermoorden?" Zei Sonja. "Dat zullen jullie wel weten, het is vast een rij tot buiten het bureau." Zei ze. "Wat bedoel je daar mee?" Zei Floris die zo abrupt was opgestaan dat zijn stoel omviel en met een dreun op de grond kwam. "Rustig man." Zei ze. "Is het niet zo dan?" Vroeg ze. "Eva is een warme lieve vrouw. Niemand wil haar dood." Zei hij zijn ogen bijna vuurspuwend. "Dat is niet wat ze beneden zeiden. Daar vonden ze haar nogal een kenau." Antwoorde Sonja. "HOUD JE KOP OVER MIJN VROUW WIL JE." Riep Floris. "Wolfs kalm." Riep Marion.


    "Eva is sterk. Ze is stoer, niet bang om haar mening te uiten. Ze is niet op haar mond gevallen. Maar ze is ook warm. En een lieve meelevende vrouw. Die alles over heeft voor iemand waar ze van houd. Dus is het beter, als jij je kop over haar houd."


    Iedere agent in de ruimte keek naar hem. Hij had zich nog nooit zo laten kennen. "Gaat het?" Vroeg Liselotte. Hij knikte stijfjes. "Ik denk dat je even een pauze nodig hebt." Zei ze hem aan kijkend. "Lotte vat dit niet verkeerd op. Maar kijk me niet zo aan wil je." Zei hij zijn ogen sluitend.


    "Wat is dat voor een onzin?" Vroeg Sonja. "Omdat hij Eva dan ziet." Zei Romeo. "Liesje heeft dezelfde ogen als haar zus." Floris vocht tegen tranen hij wist alleen niet of ze van verdriet, angst of woede waren. Zijn emoties speelde tikkertje met elkaar. "Ik ga even... ik moet even weg." Hij liep richting de kleedkamers. "Instabiele vent zeg." Zei Sonja. "Nee." Zei Lucas. "Emotioneel."


    Sonja haalde haar schouders op. "Moet je niet hebben met een zaak." Zei ze. "Dat probeerde hij ook. Maar jouw constante aanvallen. Laat ik het zo zeggen. Je zou voor minder." Zei Lucas. "Begrijp dit mevrouw Zwakman. Eva is bijna alles wat hij heeft." Zei Marion. "Priv¨¦ moet je thuis laten." Beet ze Marion toe. "Ach stik erin." Ze liep achter Floris aan.


    Ze trof hem aan in de kleedkamer met zijn gezicht in zijn handen. "Ik liet me gaan." Zei hij. "Ik liet me provoceren." Marion ging naast hem zitten. "Dat begrijpt bijna iedereen wel." Zei ze. "Ik mis haar Marion." Hij keek zijn collega aan. "Ik mis haar zo vreselijk. En dan zegt dat mens practices dat ze het er zelf naar gemaakt heeft. Ik kon er even niet tegen. Omdat ik haar zo mis. Ze is er. Maar." Zei hij.


    "Ze is er ook niet, zo dicht bij je maar ook heel ver weg." Zei Marion die hem omhelsde. "Ik snap je. Ik zie hoe je lijd. Ik zag hoe het je raakt dat het een aanslag op haar lijkt te zijn. Kun je dit egt aan?" Vroeg ze. "Ik wil die gene die haar van mij af wilt nemen persoonlijk achter de tralies zetten. Ik wil in zijn ogen kunnen kijken." Zei hij. Marion knikte. "Kom. Dan gaan we daar voor proberen te zorgen." Ze hielp hem overeind.


    "Zo dat duurde lang." Zei Sonja grijnzend. "Laat het." Zei Marion. "Hoe zou jij het vinden als het meest waarde volle in jouw leven mogelijk weg gerukt word?" Zei Marion. "Laat maar. Is er nog meer?" Vroeg hij. "Lak sporen worden onderzocht. Volgens Chantal van het lab. kunnen ze mits het originele lak is het merk en type auto vinden in die lak sporen." Hij knikte


    " Waar precies was het?" Vroeg Lucas. "Hier vlak bij Sint Pieter." Zei hij. "Wacht is." Riep Liselotte. "Dat is 5 minuten rijden van af mijn moeders huis." Zei ze. "Ok Lotte, Marion en Romeo. Als we een type hebben buurt onderzoek in een straal van 8 kilometer. Lucas. Bekijk jij die beelden. Sorry dat ik jouw dat vraag maar ik verdraag dat nu even niet." Zei Floris. "En wat ga jij dan doen?" Vroeg Sonja. Hij keek naar de klok. "Ik? Ik ga naar mijn vrouw. Ik heb haar even nodig."


    Een kwartier later zat hij in het zieken huis. "Wie wilde jou van me afpakken mijn schatje?" Zei hij haar haren strelend. "Waarom? Je bent zo''n prachtig mens. Waarom willen ze je dan van me af nemen, met opzet. Ik sloop diegene Eefje. Ik zweer je ik sloop ze. Ik hoop dat wie het ook gedaan heeft zich met geweld verzet." Zei hij haar nog steeds strelend. "Niemand die jou dit wil aan doen komt er mee weg."

 hoofdstuk 5

    Een week ging aan hem voorbij. Ze waren er nu zeker van dat het kwaad opzet was. Eva''s auto werd door een zwarte jeep met 120 km per uur bij de linker voorlamp geramd. Om vervolgens dezelfde zwarte jeep met een vaart van 100 km haar auto in het bestuurdersportier te rammen, zodat de auto meermaals over de kop ging.


    Een man met een bivak muts stapte uit en liep naar Eva''s auto leek er iets met een handschoen aan uit de auto te halen, daarna vertrok hij weer. Floris en de rest van het team had de beelden moeten aan zien. Hij werd er bijna niet goed van. "Gaat het Wolfs?" Had Marion hem gevraagd. Hij schudde zijn hoofd. En was naar de kleedkamers gelopen om op adem te komen.


    Sonja liep de kleedkamer in. "Dus dat heeft ze overleefd h¨¨, nou ja, wat je leven noemt." Zei ze. "Ze haalt adem en haar hart klopt, ze is niet opgegeven door de artsen die vechten met haar mee. Ze leeft nog." Zei hij. "Ik heb niks aan je als je telkens hier gaat zitten Siemen." Zei Sonja. "Wat?" Vroeg hij. "Siemen, chagrijnen, janken, zaniken." Riep ze.


    Ik heb net een gerichte aanslag op mijn gezin moeten bekijken. Ik had even lucht nodig." Zei hij. "Niet zo zielig man, als het iemand anders zijn gezin was geweest." Begon ze."dan had ik dat iets makkelijker gevonden, ja. Maar dan hadden die beelden me alsnog geraakt. Onschuldige mensen proberen te vermoorden raakt mij nogal." Zei hij. "Jou niet dan? Vond jij het als buiten staander ook niet verschrikkelijk om te zien?" vroeg hij.


    Ze haalde haar schouders op "ken haar niet." zei Sonja. "En die dingen gebeuren." zei ze. "Waarom ben jij in Gods naam rechercheur geworden?" vroeg hij. Ja, hij voelde het nu dubbel omdat het om Eva ging. De enige in zijn leven waar hij Ziels veel van hield. Maar als het deze Sonja was geweest had hij die beelden ook vreselijk gevonden en de dader willen pakken. Zijn telefoon ging. Blij om even weg te kunnen bij Sonja nam hij hem op. "Wolfs?" hij luisterde even. "Wat zegt u?" hij luisterde weer even naar de stem aan de andere kant. "Ik kom er aan. Ik kom er nu gelijk aan." riep hij. "Marion, Romeo meekomen," riep hij. "Waar gaan we naartoe?" vroeg Romeo. "Ziekenhuis. Eva." Marion knikte naar Romeo en liep achter wolfs aan.


    Hij rende gevolgd door Romeo en Marion haar kamer in. Een arts stond op ze te wachten. "Een oplettende verpleegster zag dat deze niet klopte." zei hij en hij gaf een van de Medicijnen injecties aan Floris. Die hem in een plastic zakje stopte. "Wat zat er in?" vroeg hij proberend Kalm te blijven.


    "Het lijkt een huis gemaakte cocktail. Ik heb de stoffen laten analyseren. Voornamelijk drugs. Coca?ne. Hero?ne. Maar ook morfine en ketamine." zei hij. "En wat zou dit met haar doen?" vroeg hij. "In deze dosis? Als de verpleegster ook maar 10 minuten later kwam kijken, had het uw vrouw gedood."


    Hij voelde dat hij door zijn knie?n zakte. hij ging op de stoel naast Eva zitten. hij kon het niet geloven. Weer een aanslag op zijn Eva. Iemand was gebrand om haar om te brengen. Maar wie. Wie zou zijn prachtige Eva uit de weg willen hebben? "Heeft haar kind schade opgelopen door deze aanval?" vroeg Romeo. De arts schudde zijn hoofd.


    "Nee de spuit leek nog maar net in het infuus systeem te zijn ge?nstalleerd. Ook niet heel goed. Dus ik denk dat het niemand uit het ziekenhuis was." zei de arts. "Hoe bedoelt u niet heel goed?" vroeg Marion. De arts haalde een slang tevoorschijn. "Kijk. Ziet u hier de ingang van de slang? Daar was de naald door de slang heen geduwd zodat hij er aan de bovenkant uit kwam. Hierdoor kwam er maar 5 procent van die cocktail in haar bloed baan terecht. Elke verpleger en arts hier weet hoe zo''n slang aangesloten moet worden aan een infuus spuit." legde hij uit. "Als de slang niet was doorboord en ze had alle vloeistof binnengekregen was ze binnen een minuut gestorven." zei de arts.


    "Mogen we de die slang hebben?" vroeg Romeo. Die Wolfs met de vraag bleker zag worden. Hij had inmiddels zijn aandacht op Eva gevestigd. Wat Romeo wel begreep. hij prevelde iets onverstaanbaars terwijl hij Eva haar haren streelde. "Ok¨¦. Zijn er ook bewakingscamera''s in de gang of hier binnen?" vroeg Marion. "Niet hier binnen en er is er maar 1 op de kop van de gang. Maar ik zal u die beelden laten toe komen." zei hij. "dank u wel. Voor alles." zei Wolfs die was op gestaan. "Romeo wil jij Zitman vragen om Bewaking buiten haar kamer?" vroeg Wolfs.


    Love what you''re reading? Discover and support the author on the platform they originally published on.


    "Ja natuurlijk dit is poging tot moord." zei Romeo. "Ik blijf bij haar tot dat er bewaking is." zei hij. "Ja, ja, jij wilt gewoon onder de baas zijn tijd bij je vrouw op bezoek." grapte Marion. Ze gaf hem een bemoedigende kus in zijn haar. "Ik snap je wel hoor." zei ze en ze nam Romeo mee terug naar het bureau.


    Een uur na dat Marion en Romeo vertrokken waren. Kwam Roland Roodburg Binnen. "Ik ben er hoor." zei hij. Roland was van de verdieping onder hun team. Een vriendelijke man met kort blond haar en blauwe ogen. Hij was niet heel stevig, maar wel goed in zijn werk. Hij had zich in burger gekleed om geen argwaan te wekken. Hij wilde helpen de dader te vinden.


    "Je wordt op het bureau verwacht."zei Roland. "Ja, ik weet het"zuchtte hij "let goed op haar." zei Floris met onbedoelde dreiging in zijn stem. "Haar overkomt niets meer." zei Roland. Ik word om de 6 uur afgelost door Emma of Leon. Zei hij. Floris knikte. Hij trok de deur achter zich dicht en vertrok.


    Weer een week ging voorbij. Het buurt onderzoek wat ze voor de 2e keer hadden gedaan leverde niets op. En de kentekenplaat op de jeep was vals dus daar liep het spoor ook dood. Hij keek even naar haar bureau.de leegte ervan maakte hem nog droeviger. Hij verlangde naar de tijd waar ze er zat. Geconcentreerd op haar werk. Wat ze ''s avonds nog wel eens mee naar huis nam. Hij had wel eens geplaagd dat het ook een hobby voor haar was.


    Hij zuchtte. Hij wilde er niet aan toegeven, maar zijn angst dat haar plekje altijd leeg zou blijven was er wel. "Floris Wolfs?" Hoorde hij een onbekende stem zeggen. "Ik ben op zoek naar Floris Wolfs." Hij keek op. "Ja. Hier." Zei hij. Een vreemde man in maat pak liep naar hem toe. "U bent Floris Wolfs?echt genoot van Eva Magdalena van Dongen en vader van Eva Carmen Maud Wolfs." Vroeg hij. "De enige echte." Zei hij. "Dan heb ik hier een dagvaarding voor u." Zei de man en hij overhandigde een enveloppe.


    Hij opende hem las hem door en sloeg de brief daarna woedend op zijn bureau." gaat het?" Vroeg Marion. "ze willen alles van me afnemen." zei hij. "Wat bedoel je?" vroeg Marion. Hij gaf haar de brief.


    "Geachte Heer Wolfs.


    Langs deze weg wil ik u op de hoogte stellen van de aan staande zaak M Wagenaar Vs Wolfs. Jegens de voogdij over Eva Carmen Maud Wolfs.


    U wordt verwacht op 15 augustus om 13:50 uur. Tot het voogdij geschil is opgehelderd zal het kind in kwestie onder gebracht worden in een pleeggezin.


    U dient het kind binnen 24 uur na ont vangst van deze brief af te leveren bij pleegzorg. Ik hoop u voldoende te hebben ge?nformeerd


    Meester. Hugo de jonge


    Familie advocaat."


    "Hoe weet ze van Carmen?" vroeg hij "weet ik niet. Je moet hier gehoor aan geven Wolfs. Anders raak je haar zo in zo kwijt. Het is maar voor 3 weken." hij zuchtte. Die avond bracht hij Carmen weg zo als hem was opgedragen.


    "Papa waarom hier?" vroeg ze voor hij haar over droeg. "Papa komt je snel halen meisje." zei hij tegen zijn tranen vechtend. Carmen keek hem smekend aan. Ze leek zo op haar moeder. "Kijk me niet zo aan meisje." hij keek weg. De vrouw van het tehuis nam haar mee. Hij kon haar om hem horen roepen. Het brak zijn hart om haar daar achter te laten, maar hij had geen keus.


    Hij reed naar het ziekenhuis. Hij moest bij haar zijn. "Dag Eva." zei hij en ging naast haar zitten. "Hoe is het met je? " Vroeg hij. Hij zuchtte. Hij wilde zo graag dat ze antwoord kon geven. Haar standaard verpleegster kwam binnen. "Meneer Wolfs." zei ze. "Hallo Elena. Hoe is het vandaag?" vroeg hij. Hij sprak deze vrouw dagelijks. "Met mij of met Eva?" vroeg ze. "Beide." zei hij. "Met mij gaat het goed. Met uw Eva eigenlijk hetzelfde. Lichamelijk is ze er weer helemaal boven op, maar haar Coma wil ze maar niet uit komen. De artsen vrezen dat een hersenbeschadiging haar weerhoudt van ontwaken."


    Hij zuchtte. "De moed nog niet opgeven hoor. Ik heb mensen gezien die er slechter aan toe waren dan uw Eva. Die op de drempel van de dood stonden, maar nu volledig zijn genezen. "Zei de verpleegster. "Dank je wel Elena." zei hij. "Ze betekent veel voor u." zei ze. "Nee. Niet veel. Alles." zei hij naar Eva kijkend. "Ze betekent alles voor me." ze glimlachte naar hem "ik neem aan u morgen weer te zien?" hij knikte. "Ik heb verder toch niets meer." zei hij.

 hoofdstuk 6

    3 weken kropen aan hem voorbij. Eva Lag nu 5 weken in coma. De artsen hadden haar nog niet opgegeven, maar waren ook niet erg hoopvol meer. "Ik ga met je mee."zei Liselotte. Het was de dag van de voogdij zaak. Lotte had hem geholpen in de laatste weken zijn zaak goed op te bouwen. Zijn advocaat Kaat Mindelheim was hoopvol dat hij Carmen zou terugkrijgen.


    Samen met Lotte nam hij plaats aan een van de twee tafels. Marion, Romeo, Lucas en zelfs Zitman waren er als steun. Eva en Lottes moeder kwam binnen lopen. Gevolgd door haar vriend Nigel. "Wat doet hij hier?" vroeg Liselotte. "Ik denk hetzelfde als jij steun." zei Wolfs. "Die vent deugd niet. Ik kan niets bewijzen, maar hij deugd voor geen cent." zei ze. "Allen staan voor de recht bank." iedereen stond op en ging na een minuut of 2 weer zitten. "Goed, ik wil deze zaak vandaag afgehandeld hebben." zei de rechter. "Zaak nummer 12099634872. Waagenaar Versus Wolfs. Omtrent voogdij over Eva Carmen Maud Wolfs. Kind van het vrouwelijk geslacht leeftijd 3 jaar en 5 maanden."


    Marianne Wagenaar depte een zakdoek tegen haar ogen. "Meneer De jonge u mag beginnen." zei de rechter. "ja dank u wel. De zaak is simpel. Mijn Client wenst de voogdij te krijgen over haar Klein dochter. Eva is haar dierbare gekoesterde Klein dochter. Zij vreest dat sinds haar Dochter mevrouw Van Dongen de moeder van het kind in het zieken huis ligt dat haar geliefde klein kind verwaarloosd word.


    "Gekoesterd?" fluisterde Marion. "Ze weet niet eens dat haar roep naam Carmen is." fluisterde ze, "Stilte in de zaal alstublieft." zei de rechter. "Gaat u verder." zei hij. "Dank u. edelachtbare wij willen deze zaak ook af gehandeld zien. En eisen dat Eva Wolfs per direct geplaatst wordt bij mijn Cli?nte waar zij veilig en gelukkig zal opgroeien. Dank u wel." zei de Advocaat.


    "Mevrouw Middelheim." zei de rechter. "Dank u edelachtbare. Mag ik een paar vragen stellen met toestemming van het recht natuurlijk." zei ze. De rechter knikte. "Dank u. Mevrouw Wagenaar. Hoe noemde u uw klein kind? Haar roep naam volgens u?" Marianne stond op. "Eva, ze is vernoemd naar mijn dochter." zei ze. "Meneer Wolfs mocht ik uw dochter naar binnen laten wat ik zo zal doen om een punt te maken. Zal zij dan naar Eva luisteren?" hij glimlachte. "Nee. Ik denk dat ze zelfs te jong is om te beseffen dat het deel van haar naam is."


    De deur werd opengemaakt en Carmen werd binnengelaten. Ze keek angstig om zich heen. "Hallo. Ik ben Kaat. En jij bent Eva?" Carmen schudde wild haar hoofd. "Wat is je naam dan kleintje?" Carmen keek doodsbang naar haar. "Ik maak bezwaar. Het arme kind is duidelijk bang." zei meneer de jongen.


    "Ik heb een punt en daar heb ik jonge dame Wolfs even voor nodig." zei Kaat. "Bezwaar afgewezen. Maar mevrouw Mindelheim u heeft 2 minuten. "Meneer Wolfs mag ik u om hulp vragen?" ze liep naar Floris. "Noem haar naam niet die moet ze zelf zeggen. " Fluisterde ze. Floris knikte. En stond snel op. "Hey meisje." Carmen keek snel naar waar de bekende stem vandaan kwam. "PAPA!" riep ze en ze liep zo snel ze kon naar haar vader. "Papa optillen." zei ze. "Meneer Wolfs. Wilt u uw dochter vragen haar naam hard op te zeggen. En ik wil de recht bank er op wijzen dat hij haar roep naam niet genoemd heeft."


    Hij tilde Carmen even op. "Zeg is tegen die mevrouw wat je naam is meisje." Carmen schudde haar hoofd. "Niet kennen papa." zei ze. "Het is goed meisje. Papa is er toch. Je mag van papa je naam zeggen tegen die mevrouw." zei hij. "Nog een keer liefje. Hoe heet je?" ze dook dicht tegen Floris aan. "Zeg maar hoe je heet." zei hij. Je hoeft niet bang te zijn. "Carmen Wolf mevrouw." antwoorden ze. "Goed zo meisje. Ga maar met tante Marion mee." hij gaf Carmen aan Marion die weer gelijk om hem begon te roepen. Hij moest zijn ogen even dicht doen. "Wat is uw punt?" vroeg de advocaat aan Kaat. "Als ze zo gekoesterd is. Waarom wist mevrouw Wagenaar dan niet dat haar roepnaam Carmen is en niet Eva?" vroeg Kaat.


    The story has been illicitly taken; should you find it on Amazon, report the infringement.


    De rechter gaf een korte knik. Dit gaf Floris hoop. "Mag ik dan vragen waar meneer Wolfs zijn tijd spendeert? En waar hij dan zijn dochter laat?" vroeg meneer de jonge. "dat mag u zeker. Ik ben over dag op het politiebureau. Dan is Carmen in het dagverblijf waar ze met vriendjes kan spelen. ''S Avonds ben ik veel in het ziekenhuis waar mijn lieve vrouw Eva, Carmens moeder nog altijd voor haar leven vecht. Dan is mijn dochter of bij mijn schoon zus Liselotte die hier naast mij zit. Of haar peettante Marion Dreesen, de roodharige dame die u net zag, ik wil namelijk niet dat Carmen haar moeder zo ziet. Dat vind ik zelf al heel moeilijk. Laat staan voor een kind."zei Floris.


    "Dus zorgt u niet voor haar." zei de Jonge. "Ik zorg er voor dat als ik er niet kan zijn, omdat ik bij haar moeder ben. Dat ze bij een verantwoordelijke volwassene is die Carmen kent en die mijn vrouw en ik vertrouwen." zei hij. "Mooi hoor. Maar Liselotte Wagenaar en mevrouw Dreesen zijn agenten." zei de man. "Bezwaar. Dat is geen vraag." zei Kaat. "Ik kom erop." zei meneer de jonge. "Snel dan." zei de rechter. "Als u voor een nood oproep moet komen wie zorgt er dan voor uw dochter. Zelfs al mocht uw vrouw herstellen, zij is ook agent." zei hij. "Leuk geprobeerd.dan past Frits Dreesen op. De zoon van haar peettante en inmiddels lang en breed volwassen. Die zij inmiddels oom fitsie noemt en dus ook goed kent"


    De vragen vlogen nog een paar uur over en weer. Na 8 uur was het tijd voor het slot pleidooi. "Meneer de rechter. Mijn client Mevrouw Marianne Wagenaar is gepensioneerd. En kan dus dag en nacht klaarstaan voor haar klein kind is dit dan niet beter voor het kind dan dag verblijven en oppas adressen?" zei meneer de jonge.


    "Edelachtbare. Mijn Client is Carmens vader. Mocht mevrouw van dongen ontwaken zullen zij weer samen voor haar zorgen. Mocht mevrouw van dongen sterven. Zal hij zelf de zorg voor Carmen dragen. In mijn ogen is het altijd beter om een kind bij haar ouders te laten en niet een onbekende groot moeder die haar naam niet eens kent. Dank u voor uw tijd."


    De rechter stond op. "Ik ben tot mijn conclusie gekomen. Mijn vonnis luid. Dat met onmiddellijke ingang de voogdij voor de 3-jarige Eva Carmen Maud Wolfs volledig zal worden toe gewezen aan haar Vader. De heer Floris Wolfs." hij sloeg zijn hamer op de tafel en vertrok erna. Opgelucht zakte Floris weer in zijn stoel. In het ergste geval had hij Carmen nog. "PAPA!" hoorde hij achter hem. Marion bracht Carmen weer naar binnen. Hij nam haar zo snel, hij kon van haar over. "Papa. Carmen huis." zei ze boos. "Papa wil even bij mama kijken. Ok. Ga maar met tante lotje mee."


    Een half uur later zat hij weer bij Eva. "Het is me gelukt Eef. Je moeder heeft haar niet van ons afgenomen. Hij streelde haar wang. "Ik mis je." zei hij. "Is het zo fijn daar? Kom je Daarom niet terug?" hij legde zijn hand op haar iets bollende buik. "Ze hebben je alle bij nodig Eva. En ik ook. Meer dan ik je kan uitleggen." Elena kwam weer binnen lopen. "O, sorry. Ik verpest een moment geloof ik." zei ze. Hij veegde een traan van zijn wang. "Was het maar waar. Ik vertelde haar alleen dat ons dochtertje bij me blijft. Tenminste iets van haar wat ik bij me kan houden." zei hij.


    "Ik wist niet dat jullie al een kind hadden." zei ze. "Daar heeft Eva me niets over verteld." grapte ze. "Sorry, ik wilde je niet overstuur maken." zei Elena toen ze bij Floris tranen zag. "Het is al goed. Ja, we hebben een dochter. Carmen ze is 3. Ze zat ook in de auto, maar wonder boven wonder mankeerde ze niets." zei hij.


    "Het ziet er niet goed uit, h¨¨? Over een paar dagen ligt ze hier al 6 weken." zei hij. "Ik zal eerlijk zijn. Nee. Haar herstel lijkt gestopt te zijn. Er verandert helemaal niets. Het kan best zijn dat ze zo''n long stay coma pati?nte wordt." hij sloot zijn ogen, hij voelde tranen ontsnappen, maar kon er niets tegen doen. "Ik ga naar huis Eef. Tot morgen." zei hij en hij kuste haar op haar lippen.


    De wanhoop die hij voelde toen hij in zijn auto stapte, verstikte hem. Ja, hij had Elena gevraagd eerlijk te zijn. Maar het had zijn hoop om zijn geliefde Eva ooit nog gezond te zien weg genomen. Die vreselijke Sonja had gelijk. Ze was nu een kasplantje.

 Hoofdstuk 7

    Er waren nu 6 weken voorbij gegaan. De artsen hadden hem bij aankomst in het zieken huis verteld dat als ze nu niet snel wakker zou worden de kans dat ze nooit meer wakker zou worden wel heel groot was. Na deze cruciale week was een pati?nt meestal hersendood.


    Met tranen in zijn ogen keek hij naar haar. Misschien was dit het wel, waarschijnlijk zou ze nooit meer wakker worden. Hij begon weer te wanhopen. Ze verbeterde al weken niet meer. "Als je sterft mijn Liefste lieve Eva. Dan hoeft het voor mij ook niet meer." Hij kuste haar lippen. "Dankjewel meisje, voor de gelukkigste jaren uit mijn leven." Hij pakte haar hand. "Ik zal ons meisje opvoeden tot de mooiste en liefste vrouw die ze maar kan worden. Mocht je het redden tot die kleine daar binnen er is, zal ik die ook liefdevol opvoeden. Voor jou."


    Hij zuchten. "Heb ik jou ooit verteld hoeveel ik van jou houd? Zo veel dat ik het niet in woorden kan uitdrukken. Ik zou alles geven om je nog een keer te zien lachen. Je mooie ogen in de mijne te zien kijken, je stem te horen. Alles. Hij streelde haar haren. En even leek het of haar mond hoek bewoog. "Eva?" Hij schudde zijn hoofd het zou zijn verbeelding wel geweest zijn. Hij pakte haar hand weer. Zijn telefoon ging. Hij zuchtte." ik ben zo terug meisje." Hij kuste haar hand en liep weg. Bij de balie nam hij op.


    "Dit kan beter belangrijk zijn." Zei hij. "Leuk Wolfs. Hoe is het bij je kasplantje?" Vroeg Sonja. "Ik zei belangrijk als je alleen mijn vrouw wilt beledigen ga ik liever gewoon weer naar haar toe. "We hebben een verdachte." Zei ze. "Stefan Oosting. We gaan hem morgen aanhouden voor verhoor, ik dacht dat wil je vast wel weten." Zei Sonja . "Arts met spoed naar kamer 6. Ik herhaal met spoed naar kamer 6." Hoorde hij door de zieken huis speakers komen. "Eva!" Riep hij in paniek. "Zeg hoor je mij wel?" Vroeg Sonja. Zonder antwoord hing hij op.


    Hij rende terug naar haar kamer waar de deur nu van dicht zat en er een rode lamp boven Branden. Zou het nu dan over zijn? Zou ze hem nu dan echt achterlaten.


    Versuft ging hij op de stoel naast de kamer zitten. De bewaker die er neer was gezet bood hem een glaasje water aan. "Er rende net een arts naar binnen." Hij zuchtte. En knikte. Hij kon niet meer dan dat. Zijn angst nam bezit van hem. Na wat uren leek te duren kwam de arts de kamer uit en liet de deur open. "Ga maar weer naar binnen hoor." Zei hij. Hij legde een hand op Floris zijn schouder. "Wat kan uw vrouw vechten, ongelofelijk. Zei de arts en liep weg. Hij zuchtte. Ze leefde in ieder geval nog.


    Hij keek naar de grond en liep weer naar binnen. Hij zuchtte en keek op. Lag ze nou anders? Hij trok zijn schouders op. De arts zal ik wel hebben verplaatst. Hij glimlachte even naar haar zo als hij altijd deed als hij binnen kwam. "Was ik weer." Hij ging weer naast haar zitten en sloot zijn ogen even en legde zijn hoofd in zijn handen.


    Hij had al dagen weer niet geslapen. Hij voelde iets over zijn haar glijden. Het voelde als of het Eva''s hand was. maar dat beelden hij zich vast weer in. Hij wilde zo graag haar aanraking weer voelen dat zijn brein hem voor de gek hield. Hij voelde het weer. Hij keek op. Zijn hart sloeg minstens 10 slagen over.


    "Eef." Hij kon zijn. Eigen ogen nauwelijks geloven. Ze was wakker. "Mijn God Eva." Zei hij. "Daar geloof jij toch niet in?" Fluisterde ze. Tranen stroomde over zijn wangen. Ze was niet alleen wakker. Ze leek ook gewoon zichzelf te zijn.


    Enjoying this book? Seek out the original to ensure the author gets credit.


    Hij kuste haar. "Ik heb, jou zo gemist." Zei hij voor hij haar weer kuste. "Zo verschrikkelijk gemist." Ze glimlachte naar hem. Hij ging weer naast haar zitten. "Carmen." Zei ze haar ogen werden angstig. "Rustig maar Eef, Carmen is in orde, alleen wat schrammetjes." Zei hij haar wang strelend. "Hoe lang Ben ik hier al?" Vroeg ze haar stem nu harder."6 weken. Ik was zo bang dat ik je kwijt was, jullie kwijt was."


    Hij legde zijn hand op haar buik. "Je weet het?" Hij knikte. "Ja, Romeo gaf me de echo foto. Ik heb hier de muur in elkaar geslagen daarvoor ." Zei hij haar hand weer pakkend. "Waarom doe je dat dan ook?" Zei ze. "Omdat ik dacht dat ik jou en die kleine daar binnen verloren was. En voor je weer in paniek raakt. De baby is in orde." Zei hij voor hij haar een lange zoen gaf. "Ik houd van je Eva. Ik ben nog nooit zo bang geweest." zei hij. "Mijn mooie, lieve Eva. "zei hij bij elk woord haar een kus gevend. "Ik moet de collega''s vertellen dat je er weer bent." zei hij. "Mag ik dat doen?" hij glimlachte. "Natuurlijk. Mag ik eerst wat plezier hebben?" vroeg hij terwijl hij haar aan keek met een ondeugende twinkel in zijn ogen.


    "Je gaat ze pesten h¨¨?" hij knikte. "Voor uit dan. "zei ze glimlachend. Hij pakte de vaste telefoon naast haar bed en ging bij haar zitten. "Ja goede middag mevrouw." hij zuchtte. "ik wil dit niet vaker hoeven herhalen. Mag ik op de speaker?" Hij Hoorde een zucht. "Vooruit dan." Zei Zitman. "Iedereen luistert ." zei ze na minuutje. "hey allemaal.." hij zuchtte weer. "Ik heb nieuws." Zei hij en hij wachten een paar seconde." Dit is lastig zeg. Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen." Eva mimede het woord pestkop. "Ik laat het iemand anders doen. Hier." Zei hij zo droef mogelijk klinkend voor hij de Hoorn aan Eva gaf.


    "Dit was zijn idee hoor. Maar als jullie dachten van mij af te zijn. Moet ik teleurstellen." Ze hoorde de andere kant van de lijn ontploffen in vreugde. "Hoor dit." Ze drukte op de speaker knop. "Wolfs jij ongelooflijke rotzak." Riep Romeo. "Genoteerd." Riep hij Eva in zijn armen nemend. "Wolfs luister. Mensen even rustig nou. Luister. Blijf de rest van de dag maar Bij haar. Laat me weten wanneer ze naar huis mag. Dan krijgt u nog een paar dagen verlof? Eva. Ben blij je te horen." Zei Zitman. Ze hing de telefoon op. "Je bent een pestkop jij." Zei ze zich nestelend in Floris zijn armen. Hij genoot met volle teugen dat hij haar weer vast kon houden. Hij kon de wereld weer aan. Zijn geliefde Eva was weer bij hem.


    "Mevrouw van Dongen wat fijn u wakker te zien." Zei verpleegster Elena. "In de laatste 6 weken heb ik zoveel over u gehoord." Zei ze. "Van hem zeker." Elena glimlachte. "Ja hij heeft me heel veel verteld. Vooral over uw bijzondere ogen. Maar ik denk niet dat dat tegen mij was." Zei Elena grinnikend. bedankt, hoor. " Zei Floris gespeeld gewond. "Kunt u me dan vertellen of meneer geslapen heeft." Vroeg Eva." Hij keek haar aan. "Hoezo?" Zei hij. "1 ik ken je. 2 je ziet er doodmoe uit." Hij gaf een kus in haar haren. "Ik red me wel." Zei hij. "Ik kom u vertellen dat de artsen u nog een paar dagen willen houden. Als alles zich goed evolueert, mag u naar huis. Uw behandelend arts noemt u een wonder." Eva zuchtte ze had geen zin in niets doen.


    "Zal ik Carmen ophalen?" Vroeg hij." nee. Je gaat eerst naar huis, een paar uur slapen. Daarna breng je Carmen." Zei ze. "En rijd voorzichtig. Ik heb geen zin om je hier te hebben liggen." Hij glimlachte." is goed." Hij kuste haar nog een keer. Zie ik je straks."


    "Mama." Riep Carmen enthousiast toen ze de kamer in liep. "Mama op bed." Eva glimlachte. "Moet je papa even vragen." Zei ze. "Papa Carmen op bed." Hij tilde haar op en zette haar bij Eva. "Mama mist." Zei Carmen en ze kroop tegen haar moeder aan. "Ik jou ook kleine." Zei ze. "Zal ik haar hier laten? Ik moet zo weer gaan. Kijken of we de dader hebben." Zei hij "In welke zaak?" Vroeg ze "3 maal poging tot moord. " Zei hij. "Vertel nou is meer." zei Eva.


    "Oke een poging was voor een dubbele moord op een vrouw en kind door een zwaar ongeluk te veroorzaken . En een keer in het ziekenhuis. Op een vrouw met infuus spuit. De vrouw nog niet kunnen verhoren. Maar aantrekkelijke vrouw is het wel hoor." Zei hij plagerig. "Nou zeg." Zei Eva terug plagend. Ze wist heus wel dat hij haar bedoelden. "Breng haar maar weg ze moeten straks wat tests doen."

 hoofdstuk 8

    Hij liep het bureau in. "Wolfs."riep Marion. En omhelsde hem."ik ben zo blij dat Eva in orde lijkt." zei ze. "Anders ik wel." zei hij opgelucht. "Pestkop." riep Romeo die hem een speelse duw gaf. "Ook blij jou weer te zien Romeo." Romeo stak zijn tong naar hem uit. "Wolfs mijn kantoor." riep Zitman. "Dat belooft."riep Romeo. Hij liep het kantoor in. "Ik wil u ten eerste zeggen dat ik opgelucht ben dat Mevrouw van dongen in orde lijkt te zijn. "Nu Terzake u lijkt mij niet helemaal gelukkig te zijn met mevrouw Zwakman." hij glimlachte dat was nog best zwak uit gedrukt. Hij vond haar vreselijk


    "ze is grof. Gemeen. Beledigend. Ik vertrouw haar niet. En ze is mijn Eva niet." zei hij. "u moet het nog even vol houden met haar, als Mevrouw van dongen terugkeert, zal ze weer uw partner zijn. Anders zet ik u samen met Lucas kroon. We wachten nog even af tot we zekerheid hebben over uw vrouw." Floris knikte. Hij wist een ding zeker. Eva zou terugkomen. Het was dus even door bijten.


    "U mag samen met mevrouw Zwakman de verdachte verhoren als u professioneel kan blijven." Zei Zitman. Hij knikte. Nu eva genezende was kon hij zich beter concentreren en daarom professioneler blijven. Na een paar uur verhoren waren ze er achter dat Stefan oosting niets te maken had met de aanslag op Eva. Ja, hij was te zien in de buurt van haarkamer, maar hij bezocht zijn zusje die een kamer naast Eva lag.


    "Nog geen verdachte dus?" zei Eva. "Nee. Ik mis je wel hoor. Jij bent slimmer dan die hele Sonja." hij ging bij haar op bed zitten." Weet jij nog wat er is gebeurd?" vroeg hij. "is dit een verhoor meneer Wolfs?" vroeg ze. " Dat ligt eraan." zei hij. "Waar aan?" zei ze. "of ik je als getuigen moet zien of niet." zei hij. "Ik weet niets meer." zei ze. "Dan ben je geen getuigen. En dan mag ik dit doen." zei hij en hij boog naar haar toe. "o sorry nu verpest ik wel wat." zei Elena.


    "Dat geeft niet. "Zei Eva. "Wat is er?" Elena glimlachte. "Ik kwam vertellen dat u gezond bent verklaard. Dus u mag vanavond nog naar huis. De arts komt zo even met u praten." zei ze en ze vertrok. "Waar waren we?" vroeg Eva. Voor ze Floris kuste. "Wacht maar tot we thuis zijn." fluisterde ze. "o is dat zo Eefje?" zei hij en kuste haar. "Absoluut." iemand schraapte zijn keel. "het spijt me dat ik onderbreek." de arts glimlachte. "zeg het eens. " Zei Eva en ging recht op zitten. "U mag straks naar huis. Maar ik raad u aan rustig aan te doen om aan te sterken. Ik zal uw ontslag papieren tekenen."


    "Laat me raden Eef. Morgen gewoon weer aan het werk?" zei Floris toen ze in de keuken van De Ponti zaten. Ze glimlachte. "Dat zie je goed." zei ze. "Wil je iets eten. Of drinken?" Vroeg hij naar haar toe lopend. "Waar heb je zin in?" Zo stond op en zoende hem. "In Jou." Zei ze en zoende hem weer.


    Slapen kon hij niet. Dat deed hij al weken niet meer. Eerst omdat Eva in coma lag. De angst om haar te verliezen. Toen ze daar weer uit was kwam het net als nu omdat hij niet kon bedenken wie zijn geliefde Eva iets zou willen aan doen. Maar nog erger, hij kon geen verdachte vinden. Als wie het dan ook is het nog steeds op haar gemunt had hoe veilig was ze nu. Hij keek naar Eva die naast hem lag. Ze leek diep en rustig te slapen. Hij kuste haar schouder. "Slaap lekker meisje." zei hij en stond voorzichtig op en liep naar de keuken. Hij moest er achter komen wie haar uit de weg wilde ruimen. Hij wilde diegene achter de tralies. Omdat het een misdaad was. Maar voor al omdat niemand zijn Eva iets aan mocht doen. Wie het ook was. Hij zou er voor zorgen dat diegene zijn eva nooit meer wat zou kunnen doen.


    Ze werd wakker door dat de wekker op zijn telefoon afging. Ze draaide zich om. Hij lag niet naast haar. Ze glimlachte. Hij was vast wakker geworden en wilde haar laten slapen. ze liep de keuken in. Hij lag met zijn hoofd op zijn armen op de keuken tafel. Ze streelde zijn haar. "Wakker worden." zei ze hem op zijn wang kussend. Hij schrok en keek wild om zich heen. "Rustig maar." zei ze haar hand op zijn arm leggend. "Eef? Sorry niet helemaal meer gewend dat jij het bent." zei hij. "Geeft niet ik snap het wel. Je wekker ging."zei ze. "Die had ik mee moeten nemen sorry meisje." ze schudde haar hoofd. "Geeft niet, ik moest toch ook opstaan." ze omhelsde hem. "Weet je zeker dat je al wilt werken Eva?" ze gaf hem haar wel bekende wat denk jij nou blik. "Ja, dat weet je zeker."


    You could be reading stolen content. Head to the original site for the genuine story.


    Hij kuste haar. "Ik kan je toch niet tegen houden, maar beloof me dat je voorzichtig bent. Degene die achter je aan zit hebben we nog niet te pakken." ze lachte naar hem. "Komt vast wel goed." hij keek haar aan met zo veel angst in zijn ogen. "Ik kan je niet weer bijna verliezen Eva. En je echt verliezen al helemaal niet." ze kuste hem. "Dat gebeurt niet Floris. Ik vind je altijd terug." "Totdat je dat niet meer kan. Ik weet dat het mijn Schult is Eva." zei hij. "Hey. Dat moet je niet zeggen." ze kuste hem. "Ik zeg het vaak tegen achter blijvers. Het is niet jouw schuld. De schuldige is degene die mij en Carmen aanreed. Niet jij."


    Hij zuchtte. "Jij gelooft. Ik niet. Maar ik begin te denken dat ik word gestraft om alles wat ik in het verleden fout heb gedaan. En de enige manier dat je mij kan straffen is met jou." ze glimlachte. Ze snapte hem wel maar het was niet nodig. "Je wordt niet gestraft. Luister nou. Alles wat gebeurd is komt niet door jou. Nou ja, een deel dan." zei ze zijn hand op haar buik leggend. "Dit is het enige wat door jou komt." hij omhelsde haar. "Ik zal oppassen ok¨¦. We moeten gaan."


    "Eva!" riep Marion die zich praktisch boven op haar storten. "We hebben je gemist." riep ze."ons niet meer zo bang maken hoor je." ze lachte. "Ik zal het proberen." zei ze. "Van dongen Wolfs!" riep Zitman. "Dat is iets dat ik niet heb gemist." ze liep naar het kantoor. "Welkom terug mevrouw van dongen. Fijn u gezond en wel te zien." Eva knikte. "Dat gezegd hebbende, ook fijn dat u kon komen meneer Wolfs. Wat ik zeggen wilden. Mevrouw Zwakman heeft gedreigd dat als ik u en uw man samen laat werken dat zij het hoger op zoekt. En aangezien uw conditie wil ik u eigenlijk weer in uniform dienst inzetten." zei Zit man. "Bent u gek geworden?" riep Wolfs. "Floris!"


    "Nee Eef dit is niet eerlijk. Jij bent 100 keer slimmer dan zij is." ze legde haar hand op zijn arm. "Het is al goed over 2 maanden moet ik toch weer stoppen." Zitman keek ze aan. "Dank u mevrouw van dongen uw uniform hangt in de kleedkamer." Na een kwartiertje kwam ze de kleedkamer uit lopen. Romeo floot plagerig. "Ik heb een wapenstok Sanders." Plaagde Eva terug. Ze hoorde nog iemand fluiten. Ze draaide ge?rriteerd om. "Grappig wie was dat?" vroeg ze. "Ik, sorry Eef." zei Floris. "Maar dat uniform." ze glimlachte. "Normaal zou ik de grapjas pijn doen. Maar voor jou maak ik een uitzondering." zei ze plagend. "Ok¨¦ Romeo ik wie is mijn partner?" vroeg eva. "Marion. Ik dacht ik zet de dames is bij elkaar."


    Een uur later liepen ze samen door de straat. "Hoe gaat het nu echt Eef?" Vroeg Marion."prima. Kijk me niet zo aan Marion. Ja, ik heb in het ziekenhuis gelegen en ja, ik ben zwanger maar ik ben niet invalide. Behandel me dus ook niet zo." Riep ze. "Sorry Eva. Ik ben gewoon bezorgd." Eva zuchtte. "Dat weet ik ook wel." Zei ze.


    "Hey agentje." Hoorde ze. Een man met een bivakmuts kwam op ze af. "Achteruit." Riep Marion. "dit is tussen haar en mij agent." hij liep op eva af met een getrokken mes. "Doe dat wapen weg." riep Eva die haar wapen trok en naar achteren liep. "Weet jij wat je kapot hebt gemaakt?" vroeg hij. "Laat je wapen vallen!" riep Eva. "Marion versterking." riep ze er achter aan de man liep verder naar Eva toe. "Laat je wapen vallen laatste waarschuwing of ik schiet." de man sprong in eens naar Eva. Met zijn mes stak hij in haar arm waardoor ze haar wapen liet vallen. Daarna begon hij op haar in te slaan "Eva. Collega onder aanval, ik herhaal collega onder aanval" Marion rende naar ze toe en pakte haar pepperspray. Ze zag hoe eva zich in een bal had getrokken om haar kind te beschermen. Zonder er over na te denken spoot Marion de aanvaller in het gezicht. De man gilde en stopte met het aanvallen van eva.

 hoofdstuk 9

    Marion liep naar eva toe. "Eef?" Marion knielde naast haar. "Eva! Zeg iets." Eva bewoog niet, "ambulance met spoed."riep Marion. Ze haalde diep adem. "Hier de 1104 voor 1102."zei Marion, ze wist dat ze het moest vertellen. Maar ze was bang dat hij zou ontploffen. "Ja Marion? Zeg nou niet dat we een lijk hebben. ''Dat hoop ik niet'' dacht ze."je moet even hier heen komen." ze zuchtte. "Hij heeft Eva aangevallen." ze zette haar porto uit en wilde de dader inrekenen, maar hij was weg.


    "EVA." hoorde ze achter zich. Wolfs kwam aanrennen. "Eefje." hij knielde naast haar. "Eva. Kijk me aan." zei hij. "Wat in godsnaam is er gebeurd?" Marion vertelde hem alles. "Eef alsjeblief." Eva bewoog. "God dank." zei hij. "Floris?"vroeg ze. "Je bent veilig ik heb je." ze ontspande haar lichaam en huilend omhelsde ze Floris. "Het is al goed." beschermend sloeg hij zijn armen om haar heen. "Rustig meisje, ik heb je." hij streelde, haar haren. "Ik breng je even naar een arts schatje." hij tilde haar op en bracht haar naar zijn auto.


    "Nou mevrouw van Dongen, de wond op uw arm is niet diep. U hoeft niet gehecht te worden. Ik zal de gynaecoloog even halen om uw kind te controleren." Eva had niets meer gezegd sinds ze bij het ziekenhuis aan waren gekomen. Ze schaamde zich te veel. Ze dacht alles wel aan te kunnen, maar weer was ze aan gevallen. "Het spijt me." zei ze. "als de baby." begon ze. "dan is dat mijn schuld." tranen vormden in haar ogen. "Niet doen Eva. Jij kan er niets aan doen." zei hij haar in zijn arme nemend. "Rustig, maar je zelf niet zo overstuur maken." een arts kwam binnenlopen. "Goede middag ik ben Storm de graaf. Uw gynaecoloog. Ik moet u wat vragen stellen."


    Eva knikte. "Hoe lang bent u in verwachting?" eva keek Floris aan. "Dat weet ik niet ik heb in coma gelegen. "Volgens haar laatste echo de dag van haar ongeluk was ze 12 weken, dus zal ze nu 19 ¨¤ 20 weken zijn."antwoorden hij. "Dan zal ik een echo maken zo. Bent u tijdens deze aanval in uw buik geraakt?" eva schudde haar hoofd. "Ik denk het niet toen ik op de grond kwam heb ik geprobeer mijn kind te beschermen door me zo klein mogelijk te maken." zei ze. "Dan zal het allemaal wel meevallen denk je niet? Goed ga maar even liggen maak je buik bloot dan zal ik even kijken."


    Na een minuut bracht de arts de gel aan. "Kijk daar."zei hij wijzend naar het beeld. "Het is wat verstoord het beeld, maar het ziet er prima uit. Ze lijkt zich van geen kwaad bewust te zijn." zei hij. "Ze? Een meisje?" vroeg Floris. "O, sorry dat floepte eruit. Ja, een meisje." Floris kuste eva. "Nog een meisje wat hopelijk op jou gaat lijken." hij streelde haar wang. "Wat bedoelde u met het beeld was wat vaag?" vroeg hij. "Ik denk een storing niks om u zorgen om te maken, uw meisje doet het geweldig. Ondanks twee keer op de proef gesteld te zijn. Ze is beren sterk hoor." zei de arts.


    Floris glimlachte. "Lijkt nu al op haar moeder ijzersterk." hij kuste Eva''s slaap. "Mag ze mee naar huis?" vroeg hij. "Ja, ze is in orde alleen rustig aan vanavond. Niet te veel in spannen. Stres kan nadelig zijn voor de baby." zei Storm. "Dank u dokter." hij hielp eva overeind. "nog een meisje dus. Dat zal Carmen leuk vinden." zei Floris onder weg naar huis. "Eef weet je nu nog wel iets?" Eva knikte. "Hij had bruine ogen. Lang rond de 185 of 190. Meer zag ik niet, maar ik heb het idee dat ik zijn stem eerder heb gehoord. Ik weet alleen niet waar. Hij was diep en dreigend. En hij zei iets van dat ik wat kapot had gemaakt." hij keek naar haar via de spiegel. "Ik laat je morgen horen ok¨¦ meisje?" vroeg hij eva knikte. "Vind je het erg nog een meisje?" vroeg ze. "Natuurlijk niet. Eva ik ben met je getrouwd omdat ik van je houd. Van jou. Niet omdat ik dacht, laat ik eens een gezin met je stichten, elk kind van ons is welkom. Wat het dan ook is omdat ik dat van jou krijg." ze pakte zijn hand. "Jij weet ook precies wat je moet zeggen h¨¨?" zei ze. "Ik meen het wel Eva." ze kneep in zijn hand. "Dat weet ik.


    "Verhoor 2." riep Sonja Zwakman de volgende ochtend. "Schiet op wandelend doelwit." riep ze. "HEY! zo praat je niet tegen haar." riep Floris. "Het is al goed schat." ze kuste hem snel. Ze liep naar de verhoorkamer."ga zitten." zei Sonja. "Wat is er gister gebeurd?"vroeg ze. Eva legde uit wat ze zich kon herinneren. "Wil jij nou gewoon dood?" vroeg Sonja. "Waar heb jij het over. "Ik heb je wel door kreng. Jouw beschrijving van de dader is zo vaag, dat kan bijna iedereen zijn. Alleen de bruine ogen zijn opvallend. Jij hebt iemand in gehuurd om je aan te vallen. Ik ben er nog niet achter of je nou wilt dat hij je vermoord of alleen bijna. Misschien wil je dat kind in je wel dood hebben." riep ze. Floris stormde binnen. " ZO PRAAT JE NIET TEGEN HAAR HOOR JE ME." zei hij eva beschermend tegen zich aan trekkend.


    Support creative writers by reading their stories on Royal Road, not stolen versions.


    "Je moet toegeven Wolfsje. Het is altijd kantje boord." zei Sonja. "Gelukkig wel ja." riep hij. "Als ik mijn kind wilde vermoorden had ik het toch niet zo beschermt?" zei Eva. "O, dat is het gehaaide, steeds redt het kind het tot je nog een keer wordt aan gevallen en het wel sterft zo dat je de zielige vrouw kan uit hangen." riep Sonja."wie denk jij wel niet dat je bent bitch!"begon Floris. Eva pakte zijn arm. "Niet doen. Anders ben je, e baan kwijt." hij snoof woedend. "Ik heb genoeg gehoord van jou. Kom op Eef, ik haal je hier weg en dien een offici?le klacht in bij interne zaken." hij pakte Eva''s hand en Lijde haar de verhoorkamer uit.


    Bij de lunch kwam er een man binnen lopen met een pet op en een gereedschapskist. "Ik hoorde dat er een probleem was met de camera in een van de verhoorkamers?" zei hij. "Ja verhoor 1." zei Floris die de man er heen Lijde. Na de lunch kwam hij binnen lopen greep Eva en zette een mes op haar keel. "Ik zou het niet doen!" zei hij tegen Floris die zijn geweer pakten. "Leg maar netjes neer of je vrouwtje, red het niet." zei hij. "Wie ben jij?" zei Floris. "Gaat je geen reet aan. WAGENAAR OOK MEE KOMEN." hij trok Liselotte mee aan haar haar verhoor 1 in. "wat wil je?" vroeg Lotte. "Jullie levens jullie hebben dat van degene waar ik van houd verpest." riep hij. "Jij. Vuile kleine hoer had nooit geboren mogen worden. En jij Lotteke. Jij had braaf naar je moeder moeten luisteren." zei hij."en ook braaf moeten blijven." Liselotte keek naar hem. "Nigel? Eva, dat is mama''s vriend." hij sloeg haar.


    "Kop houden jij. Ik ga jullie beiden vermoorden. Het is de Schult van jou geliefde man Eva. Als hij de voogdij van dat kind nou gewoon over had gegeven had ik je niet hoeven doden. Kijk jouw moeder wil gewoon een kind op voeden wat geen teleurstelling is." hij keek Liselotte aan. "Ga jij nou ook met hem naar bed Lotje?" vroeg hij. "Vast wel. Is hij beter dan ik?" Liselotte sloeg hem. "Klootzak. Hij blijft wel met zijn poten van me af." riep ze. "Doet er niet toe. Ik weet dat jullie daar staan en in willen grijpen. Ik heb hier een hand granaat. Als jullie geen stukjes van deze 2 zusjes willen puzzelen zou ik buiten blijven.


    "Ik zei het toch, ze doet het erom." zei Sonja. "Houd je kop, hij heeft mijn vrouw daar." riep Floris


    "laat haar gaan Nigel." Riep Lotte. "Je zei ooit dat je zwangere vrouwen iets zou aan doen." riep ze. "Wat heeft dat er mee te maken?" vroeg hij naar eva lopend met zijn mes. "Ze is zwanger klootzak." zei ze. "Dat lieg je." riep hij de hand granaat pakkend. "Nee. Ze is zwanger. Laat mijn zus gaan."smeekte Liselotte. "Ik moet haar doden. Dan maar met baby. En jou ook ondankbaar kreng." hij pakte de hand granaat. "Als het waar is van je baby spijt me dat." riep hij naar Eva en hij trok de pin er uit. Op dat moment schopt Floris de deur in Trok Eva de verhoorkamer uit. "Romeo breng haar naar het kantoor van Zitman waar de rest ook zich schuil, houd" Romeo gehoorzaamde. Een paar seconde late horen ze een knal. "NEE FLORIS. LOTTE!" Eva rende terug naar de deur, maar werd tegen gehouden door Marion. "Niet doen. Ik ga kijken." riep ze. "Nee." riep Eva "Ja Eef! Rook. En stres. Zo raak je het zeker kwijt."


    Marion verdween het kantoor uit. Ze liep door de met rook gevulde ruimte in. "Wolfs? Wagenaar?" ze liep verder. Ook al kon ze geen hand voor ogen zien "Wolfs!" wat haar opviel, is dat er geen brokstukken liggen. Bij de verhoorkamer lagen 3 mensen op de grond. Maar er leek niets ontploft. "Boeien Marion."hoort ze Wolfs roepen. "Nu!" ze rende naar hem toe en gaf hem hand boeien. "Ik heb hem. Je bent aan gehouden rotzak voor 3 voudig poging tot moord. Ernstige mishandeling. Gijzeling. En bedreiging met een steekwapen. Wees blij dat mijn Eva dit heeft overleefd, anders had ik je afgemaakt." Liselotte had haar handen op haar ogen. "Verdomme dat deed zeer." riep ze. "Flits en rook granaat ja, dat wil wel." zei hij. Marion was met stomheid geslagen. " Waar is Eva?" vroeg Floris. "Marion waar is Eva?" Marion schudde haar hoofd. "Kantoor." riep ze. "Steek hem in de cel, ik moet naar mijn vrouw."


    Eva ijsbeerde door het kantoor heen. Ze had al een tijd niets van Marion gehoord. Ze vreesde het ergste. Na wat uren leek te duren klopte er iemand op de deur."wie is dat."vroeg Zitman. "Doe open."zei ze. "Niet zomaar. Is alles veilig." zei ze. "Ja alles is veilig, hij zit vast." Eva vloog naar de deur en trok hem open. Huilend storten ze zich in zijn armen. "Je bent ongedeerd" zei ze. "Ik ben ok¨¦. Lotte ook alleen heeft die wat last van sterretjes. Rustig maar Eva." zij hij haar haren strelend. "rustig maar." Zitman keek hem aan. "Breng haar naar huis. Ik wil jullie niet meer zien vandaag."

 hoofdstuk 10

    Een paar maanden gaan voorbij. Eva is nu in haar achtste maand. "Meld je dan ziek. Je moet mee voor deze laatste echo." smeekte ze. "Ik kan niet Eef het spijt me. Nood situatie dat begrijp je toch wel?" zei hij haar omarmend. "Ga jij maar naar Storm kijken of alles in orde is. Kun je me vanavond vertellen hoe ongelooflijk sterk die kleine meid is." zei hij en kuste haar. Ze keek hem even beteuterd aan. "Nee, niet zo naar me kijken Eva. Ik wil je niet weigeren maar ik moet wel."hij gaf haar een lange diepe zoen en vertrok.


    Zuchtend reed ze naar de arts. "Eva Van dongen?" riep de assistent 5 minuten na aankomst. Eva knikte en liep de onderzoeks- kamer in. "Hoe bevalt de rust mevrouw van dongen?" vroeg hij "saai"zei ze. "Ga maar even liggen Eva."hij onderzocht haar even. "Ik vind je buik wat veel voor 8 maanden. Dat kan duiden op veel vrucht water.of." eva ging in lichte paniek zitten. "Of wat?" vroeg ze. "Rustig maar. Ik maak nog een echo niets aan de hand. Na dat hij het apparaatje op haar buik had gezet en wat had bewogen keek hij eva aan. "Dat dacht ik al." ze keek hem angstig aan. "Er is toch niets mis h¨¦?" vroeg ze. "Nee hoor kijk maar. Het was eerder moeilijk te zien maar kijk. Daar heb je een beentje. 2 beentjes en dan nu de verassing."hij bewoog zijn apparaatje iets hoger. "Beentje 3 en 4. Zo te zien allebei meisjes." zei hij. "Hoe bedoel je? Allebei?" vroeg eva. "Een tweeling mevrouw van dongen. Een op het oog gezonde tweeling."


    Licht versuft reed ze terug naar huis. 2 meisjes. Ze kon het nog steeds niet geloven. Dit zou zo een verassing zijn voor Floris die ooit had gezegd dat hij een groot gezin wilde als het maar van haar was. Na 3 uur kwam Liselotte thuis. "Ongelofelijk, het lef van mama. Ze kwam het bureau vandaag in h¨¨. En zei dat ze er alles aan zou doen om ons te ru?neren. Floris heeft haar licht hard handig uit het bureau laten verwijderen en daarna moest ik naar huis." zei ze. Tegen eva die wat versuft op de bank zat nog steeds bij komend van het nieuws. "Gaat het Eef?" vroeg ze. Eva knikte. Ze hoorde de deur weer open gaan


    "Hoe gedraagt ze zich vandaag daar binnen? " Vroeg hij toen hij thuis kwam. "Prima. Mama verveelt zich alleen dood tot 3 uur." Zei Eva en kuste hem kort. "Ik heb bij Zitman verlof gevraagd tot na de kerst dus ben ik bij je tot dan. Zei hij. Ze glimlachte."ik ben even weg." zei Lieselotte en liep de trap op maar een minuut later kwam ze weer naar beneden. "uhm Floris, Eva."zei ze. Ze wilde meer zeggen toen 2 mensen langs haar liepen. "Goede avond." Floris zuchtte. Hij herkende een van hen al. Brigitte de Nooijer. Van de rijksrecherche. "Ik weet wie u bent want komt u doen? "meneer Wolfs. U wordt aangehouden op verdenking van mishandeling." zei ze. "Wat? Waar slaat dat op?" vroeg hij. "U gaat met ons mee." zei ze en ze boeide hem. "Nee. Mijn vrouw heeft me nodig. "Dan had u mevrouw Wagenaar niet zwaar moeten mishandelen." zei Brigitte haar collega. "Waar heeft u het over?" vroeg hij. "Daar hebben we het over op het bureau.


    "Dit slaat toch nergens op?" vroeg eva aan haar zusje. "Hij kent haar niet eens." Lotte ging zitten "hij is een heet hoofd." zei Liselotte. "En ze wilde de voogdij over Carmen."zei ze. "jij geloofd ze toch niet? Floris zou dit nooit doen." zei Eva. "Ja hij is wat opvliegend maar hij doet zo iets niet." zei Eva. "jij kent hem het beste." zei Liselotte. "jij denkt dat hij iemand mishandeld?" zei Eva. "Nee."Zei Liselotte. "Dat doe je wel. Ik dacht dat ik je kende Lotte." zei Eva. "Floris is mischien opvliegend. Maar hij is niet gewelddadig." Eva stond op en liep de keuken uit.


    "Waar was u vanmiddag om tien over 5?" vroeg Brigitte aan Floris. "In mijn auto onderweg naar huis." zei hij. "Kan iemand dat bevestigen?" vroeg ze. "Mijn partner is met zwangerschap verlof dus nee. Maar als u goed was geweest i uw werk zou u mijn telefoon gegevens kunnen opvragen om te zien waar ik ben geweest voor dat u mij weg haalden bij mijn hoogzwangere vrouw." zei hij. "Dat zullen we ook zeker doen. En we zullen camera''s bekijken. Tot dan blijft u hier." zei Brigitte. "Dat kan dagen duren. Mijn vrouw heeft me nodig." riep hij weer. "Zo als ik u al eerder zei dan had u beter moeten na denken. U gaat terug naar uw cel."


    "jij geloofd ze toch niet Eva?"vroeg hij op kerst ochtend wandelend door het buiten verblijf van het huis van bewaring. "Nee. Natuurlijk niet dat doe jij niet. Waarom zou je ook. Omdat ze de voogdij over Carmen wilde hebben? Dat had ze toch al verloren." zei Eva. "Ik ga je hier uit krijgen." zei ze. "Nee Eef dat doe je niet. Jij moet je klaar maken voor die kleine." zei hij. "Als we het overlaten aan de rijksrecherche ben jij er niet uit voor dat ik beval." zei ze zijn handen pakkend. "Ik meen het Eva." zei hij. "Ja ik ook. Ik ben niet doodziek. Ik ga je hier uit krijgen." zei ze.


    "Ik wil geen ruzie met je Eva." zei hij haar. "Ik ook niet. Als je me gewoon mijn werk laat doen krijg ik je hier wel uit." hij zuchtte. Hij kende haar door en door. Als ze iets bedacht had, kon je haar er niet af praten. "Als je me een ding beloofd." ze draaide met haar ogen. "En dat is?" vroeg ze. "Dat je wel op jezelf let. Jij bent belangrijker voor me dan wie dan ook Eef. Wees alsjeblieft voorzichtig met jezelf." zei hij smekend. Ze omhelsde hem. "Denk jij dat je ook maar iets minder belangrijk voor mij bent?" zei Eva. "Beloof me gewoon dat je voor jezelf zorgt." zei hij. "Ik zal voorzichtig zijn." zei ze. "Ik moet gaan." zei Eva en gaf hem nog snel een kus.


    If you stumble upon this narrative on Amazon, it''s taken without the author''s consent. Report it.


    "We worden tegen gewerkt." zei Lotte toen Eva thuis kwam. "Wat bedoel je?" vroeg ze. "Ik wilde zijn telefoon gegevens opvragen maar ik krijg geen toestemming." zie ze. Eva glimlachte. "Dank je dat je het probeert. Ik dacht even dat je het geloofde." zei ze. "Na dat de schok er van af was zag ik ook wel dat je gelijk had." zei ze. "Het enige probleem alleen. Mam krijgt meestal haar zin." Zei Lotte. "Ik weet niet wat ze nu van plan is maar wat het ook is ze wilt er Wolfs voor uit de weg hebben." zei ze. "Maar als wij kunnen bewijzen dat hij niets heeft gedaan." zei Eva. Proberend te verbergen dat ze een wee voelde. Dat kon ze nu egt niet gebruiken. Ze moest Floris vrij krijgen. "Heb je hem al vertelt dat het er 2 zijn?" vroeg Lotte. "Niet aan toe gekomen we hadden maar 5 minuten dat is niet iets wat je snel vertelt." zei ze.


    "Waar kunnen we nog verder zoeken? Camera''s hangen er niet bij haar huis," zei Eva. "Nee we kunnen niet veel nu. Misschien moet een van ons morgen aan Floris vragen waar hij dan wel was." eva Knikte "rond het tijdstip van de vermeende mishandeling reed hij naar huis. Dat is het probleem hij kan niet bewijzen dat hij daar niet was zonder die mast gegevens." zei Eva. "Al hoewel. Langs zijn route naar huis staan wel camera''s niet over al. Maar." begon Eva. Maar een hevige wee brak haar af.


    "Eva?" vroeg Liselotte. "Het gaat wel." zei ze. "Als we door de camera''s langs de route kunnen bewijzen dat hij aan de andere kant van de stad was. Is hij vrij. Ik geloof dat ik moet koken?" zei Eva. "Dan word het dus Chinees." zei Eva. "Als ik kook word het kale pasta met ketchup." ze lachte even. "Niet tegen Floris zeggen, hoor. Maar ik geloof dat ik culinairder ben geworden. Al is een goed bord bami nog steeds het beste." zei ze.


    "jij denkt mij vrij te krijgen door mijn auto te volgen?" ze knikte. "Als jouw Advokaat de beelden opvraagt en je telefoon gegevens kunnen Lotte en ik kijken of." zei eva de volgende dag in dezelfde binnen tuin van het huis van bewaring. Ze had de wee?n genegeerd ze zaten nog een half uur uit elkaar. Dus waren nog in leidend.


    Eva kromp in een van weer een wee. "Eef?" vroeg hij. "Gaat wel. "Gewoon een partijtje voetbal daar binnen schopte gewoon te hard." zei ze glimlachend naar hem. "Je moet hier uit komen Floris. We hebben die beelden en telefoon gegevens nodig. Die de Nooijer wilt alleen bewijzen dat je schuldig bent. Niet dat je onschuldig bent." een nieuwe wee liet haar weer in een kruipen. "Nu niet liegen tegen me Eva van Dongen." ze keek hem aan. "Waarover zou ik dan liegen." zei ze. "Dat weet je best. Eva kom op. Ze komt er aan of niet?"hij keek haar aan. "Eva!" hij streelde haar. "Daar heb ik geen tijd voor Floris.Jij moet eerst hier uit." zei ze.


    "Eva hoe vaak moet ik het nog zeggen. Jij bent belangrijker voor me dan wie dan ook. Ook mezelf. Jij moet naar het ziekenhuis. En laat me raden je bent hier alleen heen gereden." hij Zuchtte. "Koppig ezeltje dat je bent." hij kuste haar. "Maar wel mijn ezel."zei hij. "Ik meen het meisje. Jij moet naar het ziekenhuis." ze schudde haar hoofd. "Niet zonder jou." Floris zuchtte. "Eefje ik kan hier niet weg. Ik laat Marion bellen kom." hij pakte haar hand.


    "Kom op Eva persen dit kun je." onderweg naar het ziekenhuis braken Eva''s vliezen en was haar bevalling te ver om haar nog naar het ziekenhuis te krijgen. "Kom op Meis je kunt dit. Persen." riep Marion. "Ik kan dit niet alleen Marion." zei Eva die met de minuut uitgeputter raakte.


    "Je bent niet alleen Eef kom. Tijd om dit kleintje te laten komen." zei Marion. "Het zijn er twee Marion." Marion knikte. "Dan moeten we zeker ons best doen kom op Eef. Persen." Elke pers wee voelde ze een van de baby''s bewegen. "Goed zo Eva vol houden meisje ik laat een Ambulance bellen door Romeo. Marion pakte haar telefoon en belde Romeo, "ik ben klaar vandaag Marion. "Mond dicht Romeo en luister." Marion legde snel uit wat er aan de hand was. "Ja natuurlijk. Sorry."zei Romeo en hing op. "Ambulance komt er aan Eva kom op. Nog even vol houden." voor dat de Ambulance arriveerde beviel Eva van 2 meisjes.


    "Goed gedaan Eef." de ambulance kwam niet veel later aan. "Is alles goed gegaan?" vroeg de ambulance broeder. "voor zo ver dat kan. Al lijkt Eva me nog al zwak."legde Marion uit. "Mevrouw bent u in orde?" vroeg de broeder. "Eva knikte zwakjes. "we nemen u en de kinderen mee naar het ziekenhuis."


    In het ziekenhuis werden de meisjes gecontroleerd. Eva viel al snel in een diepe slaap. Toen ze weer wakker werd, keek ze in het gezicht van Marion. "hey Meis. Je hebt me wel bezorgd gemaakt. Ze waren bang dat je te zwak was." zei Marion. "dan kennen ze mij nog niet." zei eva licht glimlachend. "het was gewoon zwaar." Marion knikte. "ja dat zal best wel. Maar meis die twee meisjes van je zijn prachtig dat gaat nog wat worden." Eva ging zitten. "hebben ze al een naam?" vroeg Marion. "Floor Esmee Liese Wolfs en Frieda Marion Lotte Wolfs." zei Eva Marion omhelsde haar. "prachtige namen en wat een eer voor mij." Marion keek haar aan. "gaat het weer?" vroeg ze. "ik heb me beter gevoeld maar komt vast goed." zei eva die weer in haar kussen zakte.


    "ik moet morgen weer naar Floris kunnen." zei ze. "jij gaat nergens heen ik bezoek hem wel. Iemand moet hem vertellen dat hij thuis nu wel heel erg in de minderheid is. " zeiden."hij wist nog niet. Dat ze met zij 2e waren." Zei Eva. "Komt goed. Rust uit meisje."

 hoofdstuk 11

    De volgende ochtend stond Marion bij de deur van het huis van bewaring."nee u mag niet naar binnen." Zei de bewaker bij de poort."ik heb nieuws voor Floris Wolfs. Hij moet dit weten. Het gaat over zijn gezin." De man keek haar aan."alleen zijn advocaat." Zei hij. "Zijn vrouw mocht hem ook bezoeken." Zei ze. "Ja, van wegen de kerst dagen. Nu ook niet meer." Marion zuchtte. Ze reed naar de Ponti


    "Tante Marion." Hoorde ze. Ze werd begroet door haar vrolijke 4-jarige peetdochter. "Carmen." Ze omhelsde haar. "Tante Marion waar is mama? Die zit toch ook niet in de nis h¨¨?" Vroeg ze."welnee, mama is in het ziekenhuis. Ze heeft kindjes gekregen. Je hebt 2 zusjes." Zei Marion zo enthousiast mogelijk. "2. Pf dat is veel." Marion lachte even. Er ging niks boven kleuter logica. "Lieverd. Weer jij wie papa''s advocaat is?" Vroeg ze.


    "Een wat Kaat tante Marion?" Ze zuchtte. "Niets schat waar bewaren papa en mama belangrijke brieven?" Vroeg ze. "Daar boven." Carmen wees naar een oude lege servieskast. "Dank je wel." Na een tiental brieven vond ze een factuur van ''k. Middelheim advocatenkantoor.'' " Mooi zo. Carmen jij gaat bij mij Logeren ok¨¦?" Carmen knikte en ging met Marion mee. Onderweg belde ze het nummer op de factuur. "Kaat Middelheim advocatenkantoor kan ik u helpen?" Zei een vrouw. "Is Floris Wolfs cli?nt bij u?" Vroeg ze."daar kan ik geen mededelingen over doen." Zei de vrouw. "Luister dit is belangrijk. Ik app het mobiele nummer van je baas, nu een foto. Als meneer Wolfs Client is belt zij mij onmiddellijk terug." Zei ze en hing op.


    3 minuten later ging haar telefoon weer. "Dreesen?" Zei ze. "Kaat Middelheim hier, wat is hiervan de bedoeling. Ik krijg een foto met de tekst extreem dringend en uw politie Id?" Bent u de advocaat van meneer Wolfs?" Vroeg Marion."ja is er nieuwe informatie?" Vroeg ze. "Nee, maar ze laten me niet binnen en dit is belangrijk. Ik moet mij zeer in hem vergissen als hij nu niet gek wordt van bezorgdheid." Zei Marion."wat is er? Is er iets met zijn vrouw? Of zijn kind? Zijn vrouw is toch hoogzwanger." Vroeg Kaat. "Eva is vanmorgen vroeg bevallen van een gezonde tweeling." Zei ze. "Ik dagt als u hem nou vandaag kunt bezoeken." Zei Marion."ja natuurlijk dat is belangrijk." Zei ze. " ik stuur een foto. Zeg er ook bij dat zijn vrouw wat zwak is, maar in orde en zijn oudste bij haar tante Marion is." Antwoorden Marion. "Uiteraard." Zei Kaat "de meisjes heten Floor Esmee Liese en Frieda Marion Lotte Wolfs. En zijn 100 procent gezond, ik app u nu een foto. Alvast bedankt."


    "Wolfs mee komen je advocaat is er." riep de bewaker. Hij stond op van het bed in zijn cel. Hij was net gestopt met ijsberen. Hij liep tegen de muren op. Er was na bijna 15 uur geen nieuws gekomen over zijn Eva. Hij wist dat in het kraambed sterven tegenwoordig zeldzaam was maar het gebeurde wel.


    Hij liep denkend in doem scenario''s achter de bewaker aan. "Kaat. Waar is mijn Eva?" vroeg hij gelijk. "Ga, is zitten."zei ze. Hij vreesde het ergste. "Is Eva in orde?" vroeg hij. "Ze is wat zwak, maar dat is te verwachten" zei ze terwijl ze tegen over hem ging zitten. "Wel een pittige meid hoor. Zei me gelijk dat ik van alles moet aanvragen. Wat ik ook zal doen." hij glimlachte even. Als ze bezig was met hem vrij pleiten was ze in orde. "En mijn baby?" vroeg hij. Kaat schoof haar I phone naar hem toe. "Van morgen om 2 uur geboren. Jouw 2 dochters."


    This content has been misappropriated from Royal Road; report any instances of this story if found elsewhere.


    Floris staarde even voor zich uit. Een tweeling. En hij had er niet bij geweest. "Gaat het?" hij knikte. "2, holy." hij keek haar aan. "Ze heten Floor Esmee Liese dat is die linkse geloof ik. Roep naam Floor omdat Floris voor een meisje wat lullig is. En die rechtse is Frieda Marion Lotte." zei Kaat. "Roep naam Frieda zeker"zei hij glimlachend. "Goed geraden. Floortje daar he is de oudste, zij kwam wel 2 en een halve minuut eerder dan Frieda." zei Kaat die het heerlijk vond hem dit nieuws te vertellen. "Eva moet nog even in het ziekenhuis blijven. Nee, niets ergs, maar ze is erg verzwakt na de bevalling tot dan blijft jouw oudste bij haar tante Marion. Ik zal die aanvragen doen, dan kun jij naar je gezin." hij glimlachte. "Je gelooft me. "Iemand die met zo veel angst en liefde mij vraagt hoe het met zijn net bevallen vrouw is, doet dit niet. Niet omdat je het niet zou kunnen maar jij had erbij willen zijn. Jij komt vrij dat beloof ik je."


    "Ik heb het!" riep Liselotte. Marion liep naar haar toe. "Laat maar eens zien." er waren een paar dagen voorbij gegaan, maar Eva lag nog altijd in het ziekenhuis, de artsen vonden haar nog niet sterk genoeg om naar huis te gaan. "Volgens de rijksrecherche was de aanval toch rond 5 uur?"vroeg Lieselotte. "Ja, ik dacht van wel. "nou ken ik Wolfs zijn auto een beetje en dit is volgens mij zijn auto op de Lindelaan. Om 5 voor 5." zei ze. "Ja, dat klopt wel kenteken komt overeen. Maar dat is 5 voor 5 schatje." zei Marion. "Ja, maar hij kan nooit in een kwartier van de Lindelaan naar het huis van mijn moeder rijden. Dat is onmogelijk. Ik heb het in kaart gebracht samen met zijn mobiel gegevens. Hier is het huis van mijn moeder, daar is hij."wees Liselotte aan op haar scherm. De kortste route naar mijn moeder is 25 minuten. Als zij tussen 5 en tien over 5 is mishandeld kan hij dat nooit zijn geweest." zei ze. " Marion knuffelde haar. "Hij heeft zo gelijk. Jij lijkt op je zus speurneus." zei Marion. "Kom, we gaan de rijksrecherche boos maken."


    Eindelijk vrij, liep hij door de gangen van het ziekenhuis. Dankzij zijn schoon zusje en Marions bewijs kon hij worden vrij gelaten. Hij deed de kamer deur van Eva open, ze lag in een diepe slaap. Hij glimlachte. Wat was ze toch prachtig. Hij ging naast haar zitten. Hij wilde haar niet wekken. Hij kuste haar zachtjes op haar wang. Ze opende haar ogen. "Het spijt me meisje, ik wilde je niet wekken." zei hij. "Je bent vrij." zei ze recht opzittend. "Ja Marion en dat Zusje van jou hebben ontlastend bewijs gevonden. Heb is wat meer vertrouwen in je collega''s ezeltje." zei hij haar wang strelend. "Moet jij nodig zeggen." zei ze en kuste hem. Na nog een week mochten Eva en de meisjes eindelijk naar huis. Ze moest nu nog wel rustig aan doen en deze keer stond de arts er op dat ze dat ook deed. Alles leek nu eindelijk zijn gang te gaan. Eva vertrouwde het alleen nooit helemaal. Elke keer als ze gelukkig was kwamen er weer donkere wolken die dat probeerde weg te nemen.