《Gegijzeld (Nederlands)》


 Hoofdstuk 1

    Daar stond ze dan. Voor de tweede keer in haar leven in een trouwjurk. Ze vond het deze keer nog enger dan toen ze zou trouwen met frank. Duizenden gedachten gingen door haar hoofd. kon ze het wel trouwen met haar partner? Dat antwoord wist ze wel. Ja, dat kon ze, ze wilden zelfs niets liever. Zou het dit keer wel goed gaan? Haar vorige huwelijk eindigde op de dag dat het gesloten werd omdat een groep witwassers wraak op Frank namen.


    Ze legde haar hand op haar buik. De baby schopte. Ze was inmiddels bijna 6 maanden zwanger. Ze wist inmiddels dat het een meisje zou worden. "Ik weet het meisje." zei ze zachtjes. Marion kwam de kamer in. "Je ziet er prachtig uit." zei Marion. "Ik ben doods bang." zei Eva. Marion glimlachte begrijpend. "Niemand gaat op jullie schieten deze keer." zei Marion die haar omhelsde. Marion wist bijna altijd wat ze voelden.


    "Het is gewoon."zei Eva, ze kon niet helemaal verwoorden wat ze allemaal dacht of voelden. "Ik weet het niet." zei Eva. "Dat is heel normaal Eva." zei Marion. "Iedereen die trouwt, heeft dit moment. En voor jou is het nog eens dubbel van wegen de vorige keer." zei Marion "maar dit komt goed." zei ze. "kom op Eva. Het is tijd."


    Timo, de patholoog, deed de deur open en klopte tegelijkertijd. "Ben je er klaar voor Eva?"vroeg hij. Ze was blij dat hij toegestemd had in haar weg geven. Ze wist dat het voor hem gemixte gevoelens gaf. Hij was zelf nogal gesteld op Floris. "Ik denk het wel." zei Eva. "Nerveus?" vroeg Timo. "Is het zo overduidelijk?" vroeg Eva. "Je bent bijna net zo wit als je jurk." Zei Timo. "Ik ben stink jaloers op je kind." zei Timo. Eva lachte. "Dat zal wel ja." het voelde goed om te lachen, het kalmeerde haar. "Maar Eva. Als ik niet met hem kan trouwen ben ik blij dat jij het doet."


    Unauthorized use: this story is on Amazon without permission from the author. Report any sightings.


    Hij bood haar zijn arm. "Kom op meisje. Tijd om al mijn dromen in duigen te laten vallen." zei Timo plagend. Hij leiden haar de kamer uit en door het gangpad van het oude klooster waar beide Eva en Floris ooit tijd hadden doorgebracht. Vader Chiels, de priester die haar had geholpen, stond bij het altaar. Samen met Romeo en Floris. Timo bracht haar naar voren. "Nu wel gelukkig worden he, anders pik ik hem van je af." Eva glimlachte naar hem. Ze begreep dat hij haar op haar gemak wilde stellen. bij het altaar pakte Timo Eva''s hand en bood die aan Floris.


    "Welkom vrienden en Collega''s wij zijn getuigen van de viering van liefde." zei Vader Chiels. "Eva en Floris hebben besloten om niet religieus te trouwen. Dus zal ik de ceremonie iets verkorten." zei hij. "Eva en Floris zijn jullie hier uit vrije wil?" vroeg de priester. "Ja, dat zijn we."zeiden ze tegelijk. "Floris zou jij eva''s linkerhand in de jouwe willen nemen."


    Floris deed wat hem gevraagd werd. "Neemt u Floris Wolfs. Eva Magdalena van Dongen tot uw Wettige echtgenote en beloofd u plechtig alle plichten te zullen voldoen tot de dood u scheidt?" vroeg de priester. "Ja met heel mijn hart." antwoordde Floris. "Wat een enthousiasme."zei vader Chiels. "En neemt u Eva Magdalena van Dongen, Floris Wolfs tot uw Wettige echtgenoot en beloofd u plechtig alle plichten te zullen voldoen tot de dood u scheidt?" Eva lachte breed "ja dat beloof ik." zei Eva


    "Dan met de macht die mij is gegeven door de gemeente Maastricht en toch ook wel God. Verklaar ik jullie nu tot man en vrouw. Je mag je bruid kussen." zei vader Chiels. Onder luid gejuich kuste Floris en Eva elkaar. Eva voelde alle bezorgdheid van zich af vallen. De bruiloft was goed gegaan. Ze was eindelijk getrouwd.

 hoofdstuk 2

    Een week na hun huwelijk ging Eva''s zwangerschapsverlof in. Waar Eva absoluut niet naar uit keek. "Ik ben al een opgeblazen ballon. En dan ben ik nu ook nog eens waardeloos." zei ze. Floris lachte zachtjes. Ze vond het vreselijk om niets te doen. "Je bent niet waardeloos Eef. En ook geen opgeblazen ballon." zei Floris. "Echt wel kijk naar me." Zei Eva. Floris glimlachte. Hij vond haar prachtig sinds Eva wist dat het hun dochter was straalde ze.


    "Je bent prachtig Eef." ze zuchten luid. "jij bent niet objectief." riep ze. Hij schudde zijn hoofd. Hij wist wel beter dan nu te reageren. "Ik moet gaan." zei hij en gaf haar vlug een kus. "Ja wrijf het in." riep Eva. "Als je het dan zo erg vind vraag ik wel aan Zitman of je thuis mag werken." eva kuste hem. "Ik wist dat er een reden was dat ik van je houd." zei ze. Hij lachte en vertrok.


    Wat er nu voor Eva overbleef was een lege Ponti. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. Het eerste uur pakte ze een puzzel boekje maar daar was ze al snel klaar mee. Die puzzels waren allemaal te makkelijk.


    Haar oog viel al snel op het recepten boekje van Frank. Ze bladerde er verveeld door heen. Tot ze op een recept eindigde die Frank en Floris samen hadden bedacht. Het was de verjaardagstaart die ze ooit samen voor haar hadden gebakken. Eva verveelde zich zo kapot dat ze het recept wel wilde proberen. Hoe moeilijk kon een taart nou zijn. Toen ze haar poging in de oven zette, hoorde ze het wel bekende ping geluid van whatapp. "Zitman is akkoord je mag lekker thuis werken. Zie je vanavond. X."


    "Eef wat in Gods naam is hier gebeurd?" vroeg Floris toen hij de keuken binnen kwam. "Wat?"vroeg eva toen ze op keek van haar computer waar ze net de laatste hand legde aan een rapport. "Het staat hier blauw van de rook."zei Floris. "O shit." ze liep snel naar de oven toen ze die open deed, kwam er een hoop zwarte rook uit. "Ik geloof dat ik de taart een beetje ben vergeten." Zei ze. Floris lachte en omhelsde haar. "Ik geloof meer dan een beetje dat ding kun je ineen kolen kachel stoppen.


    De maanden kropen voor Eva voorbij. Op een mooie zomer dag werd ze er zelfs zo gek van dat ze besloot te gaan kijken bij een obductie bij Timo waar Romeo en Floris op dat moment waren.


    Ze hoorde de stemmen al van Romeo, Floris en Timo. "Ach wat gezellig mevrouw Wolfs."grapte Timo toen ze naar binnen stapte "Sorry Wolfs ik denk dat onze stiekeme date toch niet door gaat." riep hij knipogend naar Eva. "Zit je nou gewoon een beetje achter mijn man aan Timo?" zei Eva plagend. "En het is trouwens nog steeds Van Dongen." Floris zuchten.


    "Wat doe jij nou hier?"Vroeg hij. "Me thuis dood vervelen." zei Eva. "Je mocht toch alleen thuis werken? Je loopt op alle dag" vroeg Romeo. "Alsjeblieft Romeo. Deze man zal niet op staan en gaan schieten. Of wel soms Timo?" vroeg ze.


    "Dat zal denk ik moeilijk worden. Jonge heer de zwart hier had het blijkbaar nog al moeilijk. Het leven is zwaar, hoor. School. Vriendjes vriendinnetjes er bij willen horen Lock downs. Nee het leven is geen pretje. Maar om je nou naar beneden te storten van 4 hoog." zei Timo. "Dus een springer?" vroeg Romeo. "Ja Agent Sanders. Ik zie geen andere tekenen van geweld of afweer wonden niets. Ik denk dat dit een simpele zelf doding is. Ik moet nog even wachten op het toxicologisch rapport dan weet ik het zeker." zei de patholoog.


    "Went dat nou?" vroeg Romeo. "Wat bij Timo langs gaan?"Vroeg Floris. "Wel een beetje." zei hij. "Je leert vrij snel langs de smerigheden te kijken. En je te focussen op wat je nodig hebt om het voor het slachtoffer op te lossen." zei Eva. "Maar hoe Timo met die zaken om gaat nee. Dat zou ik niet kunnen." voegde ze toe. "Hoe bedoel je?" vroeg Romeo. "Hij kan lunchen naast die smerigheden." zei Floris met een vies gezicht.


    "Kom je mee lunchen meisje?" vroeg Floris. "Ik wilde Romeo trakteren op een goeie lunch." eva lachte. "Nee dank je. Een goeie lunch bij jou is cultureel. Ik pak thuis wel een broodje kaas. Of haal bami." zei ze. "Ik kan ook thuis wat maken. Luncht Romeo bij ons." zei hij. Eva zuchten ze wist dat hij het geen prettig idee vond dat ze alleen was. "Dat mag toch niet?" vroeg Romeo. "We mogen ergens lunchen. En daar bij er mag zo veel niet achter een boompie piessen mag ook niet en dat doen ze ook." riep Floris.


    "Kom je mee dan?" vroeg hij. "Je wilt mij gewoon thuis afleveren." Floris knikte. "Absoluut. Voor al omdat je van morgen op stond met die buikpijn." zei hij haar bezorgd aan kijkend.


    "Dat is niks ze ligt vast weer ergens op." jokte Eva. Ze had sinds die morgen af en toe pijn scheuten gevoeld die ze eigenlijk alleen maar kon verklaren als beginnende wee?n "een meisje dus?" vroeg Romeo. "Ja. En ze is vandaag best vervelend. Je zou haar bijna huisarrest geven." zei Eva. "Hoe zo doet ze vervelend?" vroeg Floris. "Ze is gewoon aan het herrie schoppen meer niet."jokte eva die weer een wee verbeet.


    "Wat lunchen we chef?" Vroeg Romeo. "Nou voor ons een ciabatta met Parma ham bruschetta mozzarella tomaat komkommer en sla. En voor mevrouw een broodje kaas." Zei Floris. "Wat is er mis mee om het een broodje gezond te noemen" vroeg Romeo. Eva brak in lachen uit.


    "Romeo toch dit is toch meer dan een broodje gezond." Riep Floris mild beledigd. Eva beet op haar onderlip om niet nog harder te lachen. "Wat is er zo grappig mevrouw van Dongen?" Vroeg Floris.


    Door dat ze haar best moest doen om haar lachen in te houden werd ze verrast door een wee. Uit instinkt boog ze naar voren om hem op te vangen. "Eva?" Floris kwam bij haar staan. "Ben jij in orde?" Vroeg hij. "Ja. Ben ok¨¦." Zei ze pijn verbijtend. "Nee dat Ben je niet. Romeo vind je het erg om je lunch mee te nemen en Zitman te zeggen dat ik haar naar het zieken huis breng?"


    Eva schudde haar hoofd. "Nee het is gewoon een kramp." Zei ze. "Onzin. Jij gaat mee Eva." Zei hij. "Ik zal Zitman op de hoogte stellen. Ga maar gauw." De wee?n kwamen steeds dichter op elkaar ze wist dat Floris gelijk had. Maar dat wilde ze niet toegeven. Onderweg naar het ziekenhuis braken haar vliezen. Ze moest het nu egt toe geven. De baby kwam er aan.


    Eva keek in het doorzichtige wiegje naast haar bed. Ze kon bijna niet geloven dat het kern gezonde kleine meisje met bruine haartjes een dop neusje en grote grijze ogen dat er in lag te slapen egt van haar was. 24 uur geleden was ze nog gewoon Eva. Nu was ze eindelijk moeder. Ze voelde zich nog heel zwak de bevalling was niet makkelijk geweest. het was allemaal best snel gegaan 3 maanden geleden was ze dan eindelijk getrouwd met de man van haar leven. En nu hadden ze dan hun kindje. Hun Eigen kleine gezinnetje.


    Marion kwam zachtjes binnen lopen. "hoi hoe gaat het?" Vroeg ze "dood moe." Zei Eva. "Ja dat houd je nog wel even. Is ze dat?" Vroeg Marion die in het wiegje keek. "Wat is ze prachtig Eva. Dat heb je toch even goed gedaan." Zei Marion. "Hoe heet ze?" Vroeg ze. Eva glimlachte. "Volledig heet ze. Eva, Carmen, Maud Wolfs. Maar ik heb Floris zo ver gekregen dat we Carmen als roep naam nemen. De enige voorwaarden was dat ze als eerste naam Eva kreeg." Zei ze. "Ja dat had ik wel verwacht. Die man is zo gek op je dat hij je het liefst zou kopi?ren Maar waarom Maud?" Vroeg Marion.


    Support the creativity of authors by visiting Royal Road for this novel and more.


    "Voor Maurice.het is het dichtste bij zijn bij naam Maus. Die had haar geweldig gevonden. Zijn eigen nichtje." Een traan ontsnapte uit Eva''s ogen. "Verdorie waarom huil ik nu weer." Zij Eva. "Dat is dood normaal. De hormonen gieren nog door je lijf. Niks om je voor te schamen." Eva glimlachte. "Ik ben blij dat alles is goed gegaan." Marion ging naast haar zitten. "Was je bang dat het mis zou gaan dan?" Vroeg ze. "Doods bang, elke keer als ik gelukkig was werd dat weer verpest."zei ze. "Misschien moest dat allemaal wel gebeuren Eva. Misschien had het er nu allemaal anders uitgezien."


    "Ja wie weet." Floris liep de kamer binnen. "Marion, fijn dat je er bent." Marion lachte. "Carmen is prachtig joh. Gefeliciteerd. "Dank je Marion. Dat komt volledig door haar moeder." Zei hij en gaf Eva een kus. "Ik mis je wel op het bureau." zei hij. "Slijmbal." riep Marion grinnikend.


    "Zeg Marion Eva en ik wilden je wat vragen." Zei Floris. "Vraag maar raak." Eva glimlachte slaperig. "Zou jij Carmen haar peettante willen worden?" Tranen sprongen in haar ogen. "Ja natuurlijk. Wat lief van jullie." zei Marion.


    Nog een dag later mochten Eva en Carmen naar huis. Vlak bij de ponti parkeerde Floris zijn auto. "Zo eindelijk bijna thuis." Zei hij. Hij stapte uit en pakte voorzichtig de Maxicosi waar Carmen in lag te slapen. Samen met eva liep hij richting het oude pension wat zij thuis noemde. Toen ze om de hoek kwamen zag hij iemand tegen de voordeur zitten.hij gaf de Maxicosi snel aan Eva "Eef jij neemt Carmen en blijft hier bij de hoek staan. Ik ga kijken wie dat is. Als ik zeg dat je weg moet wezen, neem je haar mee en gaat ok¨¦."


    Eva knikte. Ze wist dat hij nooit zou accepteren als ze dat niet deed. Ze wist dat hij leefden voor haar en Carmen. Floris liep voorzichtig naar de voor deur en de figuur die er zat. "Hey. Sta is op. Wie ben jij?" Het persoon bewoog en zuchtte slaperig. "Wie ben jij? Wat doe je. Bij mijn huis?" Vroeg Floris. Het persoon stond op. Deze was ongeveer even groot als Eva. "Ik vroeg je wat." Zei Floris die het duidelijk niet vertrouwden.


    "Ik dacht dat jullie thuis waren." Zei het persoon. Het klonk als een jong meisje. Eva herkende haar stem. "Liselotte?" Vroeg ze terwijl ze dichterbij kwam. "Jij bent het toch?"vroeg ze. "Eef wat zei ik nou blijf nou daar. "Kom op Floris als ze wat had willen doen had ze dat al gedaan."zei Eva.


    Het meisje deed haar capuchon af. Het was inderdaad Liselotte Wagenaar. Eva''s half zusje. "Wat doe je hier?" Vroeg eva. "Laten we dat binnen bespreken meisjes. Jij bent nog zwak en Carmen moet gewoon lekker haar eigen bed in." Zei Floris toen hij de deur open deed. Liselottes oog viel nu pas op haar zus en de maxicosi die ze vast had. "Je hebt een kind?" Vroeg ze. "Ja." Zei eva trots? "Ik stel haar zo wel aan je voor ga maar naar binnen.


    Beneden in de woon keuken zaten ze rond de tafel. "Lotte wat doe je hier?" Vroeg Eva. "Ik ben weg gelopen. Ik hield het thuis niet meer uit." Zei ze."wat is er dan?" Vroeg Floris. Hij herinnerde de laatste keer dat hij dit meisje zag nog goed. Haar vader was vermoord. Eva en hij onderzochte de zaak. Het was een domme roofmoord geweest maar door omstandigheden toch heel emotioneel. Liselottes moeder bleek ook de moeder van Eva te zijn. Die niet zo blij was om na al die jaren geconfronteerd te worden met de dochter die ze had verlaten.


    "Ik moet alles beter doen. Omdat ik anders te veel op jou lijk. Ik word er gek van." Zei het meisje fel. Floris lachte even. "Wat is er zo grappig zeiden de zusjes in koor. "Dat." Zei Floris. "Jullie lijken in pit precies op elkaar. Hij keek geamuseerd van Lieselotte naar eva. Ze hadden dezelfde ogen. Al vond hij die van eva mooier. Hun haar had dezelfde kleur en de vorm van hun gezicht was hetzelfde. Liselotte had alleen een andere neus en wenkbrauwen waardoor hij eva vele malen mooier vond.


    "Hoe weet je dat nou?" Zei Liselotte. Eva lachte. "Wat? Jullie zijn toch maar collega''s dacht ik." Zei ze. "Nee. Inmiddels niet meer. Liselotte ontmoet mijn man Floris Wolfs." Zei ze. "Jullie zijn getrouwd?" Vroeg ze vertwijfeld. "Al 3 maanden." Zei Floris. Hij gaf eva een kus in haar haren. "En dit." Zei eva die Carmen uit de maxicosi haalden. "Is onze dochter. Eva Carmen Maud Wolfs. Maar jij mag Carmen tegen haar zeggen." Zei Eva en legde voorzichtig het kleine meisje in haar zusjes armen. "Wauw. Ze is zo klein. Hoe oud is ze?" Vroeg Liselotte. "2 dagen." Zei Eva die behoedzaam haar dochter weer over nam.


    "Ik breng haar even naar haar kamer ik ben zo terug." Zei Eva. "Laat mij dat maar doen Eef. Leer jij je zusje maar kennen." Zei Floris en hij nam het kleine meisje liefdevol in zijn armen. Eva genoot even van de aanblik. "Wat is er?" Vroeg hij. "Niets. Ze staat je alleen mooi." Floris bloosde. "Zo kan die wel weer Eva." Hij draaide zich om en liep naar boven. "Je ziet er gelukkig uit." Zei Liselotte. "Ben ik ook. Doodop. Maar heel gelukkig."


    "Maar Lotte kom op. Wat is er naast dat je moeder je te veel pushed  nog meer aan de hand?" Vroeg Eva. "Ze heeft een nieuwe vriend. Die gast is zo''n creep. En sinds ze jouw weer heeft gezien kraakt ze je alleen maar af. Hoe ongelukkig ze was om je moeder te zijn en dat ze je nooit wilden. En hoe veel beter ik dus moet zijn. Toen ik haar vertelde dat ik misschien ook wel naar de politie school wil volgend jaar sloeg ze me. Ik houd het daar niet meer uit." Vertelde Liselotte. "Wat vreselijk. Maar hoe wist je dan dat ik hier woonde?" Vroeg Eva "en waarom ging je niet naar Johan?" Eva had naast Liselotte ook nog een half broer Johan die 2 jaar ouder was dan Lotte. Liselotte haalde haar schouders op.


    "Johan zit in New York voor een stage van 3 jaar." Zei ze. "Maar hoe wist je dan dat ik hier woon?" Vroeg Eva. "Dat wist ik niet. Ik zag dat je vermist was op tv. Ik wilde meer van je weten dus ik ben hem een keer hier heen gevolgd. Maar hij leek zo opgefokt dat ik niet meer durfde om hem aan te spreken."


    Liselotte bloosde. "Ja dat kan ik me voorstellen. Hij moet doods angsten hebben uitgestaan tijdens mijn ontvoering. Dan is Floris niet de vriendelijkste." Zei Eva. "Ik wist niet eens of je gevonden was. Mam wilde er niets van weten." Liselotte keek rond. "Wat is dit eigenlijk? "Dit is voormalig pension De Ponti. Dit was ooit van Frank. Mijn eerste man." Legde Eva uit. Floris was inmiddels weer bij ze komen zitten. "En jij kreeg het in de scheiding of zo?" Vroeg ze. "Nee." Zei Eva en keek weg. "Frank is vermoord. Op de dag dat ze trouwden." Zei Floris die een huilende eva tegen zich aan trok. "Sorry. Dat wist ik niet."


    "Dat geeft niet. Kon je niet weten." Zei Floris. "Ik wilde haar niet kwetsen." Floris schudde zijn hoofd. "Het geeft niet Liselotte. Ze is wat emotioneel nog. Daar kan jij niks aan doen." Hij streelde Eva over haar haren. "Gaat het weer?" Vroeg hij. "Ja die rot hormonen. Alles wat me een beetje raakt maakt me aan het huilen." Zei Eva "vind ik niet erg hoor. Kan ik je lekker vaak knuffelen." Zei Floris plagend. "Tis goed met je pestkop." Zei Eva.


    "Maar Lotte wat wil je? Mag ik trouwens Lotte zeggen?" Vroeg Floris. "Ja Tuurlijk. Ik weet het niet gewoon niet meer naar huis." Zei ze. "Je kan voorlopig hier blijven. We hebben plaats genoeg. En als je van moeilijk maar lekker eten houd. Dan is Floris  een geweldige kok." Zei Eva. "Wie is hier nou de pestkop." Zei hij. "Vinden jullie dat niet erg?"


    "Wel nee. Floris is ook een pension gast die ik vergeten ben eruit te schoppen." Zei Eva lachend. "En bedankt." Floris knipoogde. "Maar word dit dan helemaal niet meer gebruikt?" Vroeg Lotte. "Nee. We wilde beide onze baan niet opgeven." Zei Eva. "zonde." Floris glimlachte. "Ik denk dat hier ook te veel herinneringen zijn om er iets mee te doen." Verklaarde hij. Hij keek naast zich. Eva had haar hoofd op haar armen gelecht. "Eef." Zei hij zachtjes. Ze leek in slaap te zijn gevallen. Hij pakte een sleutel uit een kast. "Dit is mijn oude kamer. Neem die maar." Zei hij. "En jij dan?" Vroeg ze. Ze kneep haar ogen even dicht toen ze besefte hoe dom die vraag was. "Sorry laat maar. Dank je." Zei ze. "Familie van haar die ze toe laat is familie van mij." Zei Floris. "Eef meisje kom. Je kan beter in bed gaan liggen." Eva werd niet wakker ze lag duidelijk in een diepe slaap  "Trap op 2e deur links is van jou. Ik breng haar naar bed. Ik zie je morgen."

 hoofdstuk 3

    Floris liep de keuken In na zijn dienst. Liselotte zat aan de keuken tafel met een stel boeken en leek er in verdiept. "Is het interessant?" Vroeg hij. "Wat moeten jullie veel kunnen zeg. Hier schiet cursus. Basis kennis van de wet. En dat is nog maar voor agent. Als ik dan net als Eva moorden wil ga oplossen moet ik nog meer cursussen volgen." Zei ze. "Dat is nog maar de basis. Politie school leert je niet alles." Zei hij." wat dan?" Vroeg Lotte. "Je wilt weten waarom je zus zo verschrikkelijk goed is in haar werk?" Hij ging tegen over haar zitten." ja eigenlijk wel." Zei ze.


    "Eva is slim, een gemiddelde puzzel is voor haar te makkelijk. Ze heeft een oog voor details. Durft moeilijke vragen te stellen. Kan op 6 manieren naar een bewijs stuk kijken. Weet dat er meer verklaringen kunnen zijn dus zal die ook zoeken. De lessen uit die boeken zijn belangrijk. Maar je moet talenten hebben die je niet kan leren." Legde hij uit. "Dus onbegonnen werk?" Vroeg Lotte. "Helemaal niet. Ik denk vooral voor jou niet. In de twee maanden dat je hier nu bent heb ik gezien hoe intelligent je bent. En net zo veel pit hebt als Eva. Dat is ook een deel basis. Een hoop is ook leren van ervaring." Legde hij uit.


    "Heb je altijd een partner?" Vroeg Lotte. "Ja. Dat heb je nodig ook. Dingen die jij niet ziet, ziet je partner wel. Een partner denkt anders dus puzzelt anders. En theorie?n delen helpt je bij de juiste oplossingen komen. Weet wel dat voor al voor een rechercheur je blind op je partner moet kunnen vertrouwen. Het moet klikken. Je komt in gevaarlijke situaties terecht. Eva vertrouwd mij dat als iemand een geweer op haar richt ik die uit schakel. Ze zal hetzelfde voor mij doen." Zei Floris.


    "Ja omdat je van haar houd. En zij van jou." Merkte Lotte op. "Bij ons ja, maar eigenlijk mag dat niet. Eva en ik zouden eigenlijk uit elkaar gehaald moeten worden. Maar omdat we zo''n goed team zijn en we priv¨¦ en werk goed kunnen scheiden. Doet onze baas dat niet." Hij keek de woonkeuken rond. "Waar is je zus eigenlijk?" Vroeg hij. "Ze ging een half uur geleden hij Carmen kijken." Antwoorde Lotte.


    "Ik ben zo terug." zei Floris. Bij de deur opening van de slaapkamer bleef hij staan. Eva was op de bank inslaap gevallen Carmen lag bij haar. Hij glimlachte genietend van het aanzicht. "Wat ben je toch ongelofelijk mooi." fluisterde hij. En liep naar de bank. Hij legde een deken over Eva heen. "Slaap maar lekker meisje." zei hij Eva''s haar strelend. Hij tilde Carmen op en nam haar mee terug naar de keuken. "Ze slaapt. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar te wekken." zei hij tegen Liselotte.


    "jij wilt dus egt naar de politie school." vroeg Floris."ja dat lijkt me leuk werk." antwoorden ze. "Als je vragen hebt je kunt ze altijd stellen." zei Floris. "Dank je wel." Lieselotte glimlachte. Zijn telefoon ging. "Les een Lotte altijd opnemen." ze hij en hij pakte zijn telefoon. "Wolfs." zei hij en hij luisterde even. "Ja ik begrijp het ik kom er aan." zei hij tegen zijn telefoon. "Maar ze is nog met verlof." zei hij. "Dat kunt u niet menen. Ja mevrouw Zitman we komen er aan half uurtje." hij zuchten ge?miteerd. "Lotte zou je op Carmen willen passen?" vroeg hij. "Ja natuurlijk is er iets?" vroeg ze. " Ik moet Eva wekken en we moeten aan het werk. Zei Floris het duidelijk oneens. Hij liep weer naar de slaap kamer waar Eva nog steeds diep lag te slapen.


    Hij knielde naast haar. "Eef je moet wakker worden." zei hij. Ze protesteerde slapend. "Het spijt me Eva maar je moet op staan." slaperig deed ze haar ogen open. "Wat is er?" vroeg ze. "We moeten aan het werk. Nood geval." Eva knikte en stond op. "Wat is er aan de hand?" Vroeg Eva terwijl ze zich omkleden "oorlog tussen een stel kampers en een stel Roma''s " Eva keek wat bedrukt. "Dat kan flink uit de hand lopen." Floris knikte. "Daarom moet je ook mee."


    Een half uur later waren ze bij het bureau. "Welkom terug mevrouw. Is het nu Wolfs?" Vroeg Zitman. " Nog steeds gewoon Van Dongen." Zei Eva "we zijn geattendeerd op een territorium oorlog tussen leden van een woonwagenkamp en een groep Roma''s. Volgens onze bron is escalatie een kwestie van tijd." Zei Zitman. "Omdat het om gezinnen gaat wil ik dat mevrouw Dreesen en mevrouw Castelijns zich ontfermen over de kinderen. Agent Sanders Wols en van Dongen jullie gaan naar binnen voor aanhoudingen. Met ondersteuning van Kroon, Lucassen en de bruin. Ik heb een AT op stand-by staan de ME is er voor verdere ondersteuning. Wees voorzichtig. Geen cowboy gedrag. Dan kijk ik naar de hoek van Wolfs, en ja ik bedoel jullie allebei." Zitman keek om zich heen.


    "Vesten zijn verplicht. Er zijn vuur, steek en slagwapens gesignaleerd. Probeer het zonder bloed vergieten op te lossen, let op elkaar, en wees voorzichtig. Mevrouw van Dongen, als uw fysieke toestand iets niet toe laat omdat ik u te vroeg uit verlof haal trekt u zich terug begrepen? Ik vertrouw erop dat uw echtgenoot dat ook in de gaten houd. Juist mensen, aan de slag." Het was al snel een weer war van agenten die kogel vrije vesten aan trokken en hun uit rusting checken of In orde maakten. "Weet je dit zeker Eef? Je bent nog niet helemaal hersteld." Eva glimlachte en kneep even zachtjes in zijn hand. "Ik red me wel." Zei ze.


    Dat escalatie van de oorlog op de loer lag was een understatement. Bij aankomst op de locatie lagen er honkbal knuppels met prikkeldraad er om heen. Op de grond. Klaar om opgepakt en gebruikt te worden. De sfeer die er heerste was uiterst gespannen. Maar er leek een vreemde staakt het vuren aan de gang te zijn.


    Naast een van de woonwagens zat een meisje bij een schuur te spelen met een hond. Haar blonde haren blauwe ogen en kleding stijl leken anders dan die van bij de partijen. Het meisje was niet ouder dan een jaar of 10. Wat nog vreemder was, was dat het leek of het meisje naast met het hondje speelde ook contact had met leeftijd genootjes van zowel de kampers als de Roma''s. Het beviel Eva niets. Dat meisje leek de katalyst te zijn van de staakt het vuren. Maar de sfeer was explosief. "Wie is dat kind? " Vroeg Eva hard op. "Dat is Eshmeralda Verdonk. Ze woont 2 straten verderop." Zei Marion. "Ik heb een van de buren horen zeggen dat omdat ze van buiten komt en bevriend is met beide kanten haar niets mag over komen. Zo lang zij op het terrein is gebeurd er niets." Verklaarden ze. "Ze moet hier weg net als alle andere kinderen, Marion nu het nog kalm is gaan jij en Romaisa de kinderen verzamelen." Zei Eva. "Floris, Romeo wij gaan ondertussen zo ongezien mogelijk achterom. Lucas Abel en Fin. Jullie nemen de zijkant." Iedereen knikte. "Juist. Laten we gaan."


    Marion en Romaisa een jonge vrouw met lang krullend donker haar liepen met hun handen bij hun wapens het terrein op. Over al stonden volwassenen uit hun ramen te kijken. "We worden in de gaten gehouden." Zei Marion in haar porto. "Te laat om te staken. Kinderen hebben prioriteit. "Hey Eshmeralda was het toch?" Zei Marion tegen het blonde meisje. Ze knikte vriendelijk. "Zeg wie is die leuke hond? Willen jij en je vriendjes die niet een stukje mee uit wandelen nemen?" Vroeg ze. "Dat is Bobi van tante Kee."zei het blonde meisje. Saskia ook wel bekend als tante Kee was de leider van de groep kampers. Het kamp zelf bestond uit haar haar 2 zoons en hun gezinnen "Wat leuk. Neem Bobi maar gouw mee het bos in ik loop wel met jullie mee. Ga alle andere kinderen maar halen." Zei Marion.


    This book was originally published on Royal Road. Check it out there for the real experience.


    Het vrolijke jonge meisje klikte de hals band van de terri?r achtige hond los van zijn touw en deed het aan een lange loop riem. Daarna liep ze naar een van de woonwagens klopte aan en zei iets tegen de bewoonster. "Wat wilt u?" Riep Tante Kee tegen Marion "jouw soort is niet welkom hier." Riep ze. "Ik wil geen Problemen ik ben hier alleen zo dat de kinderen niets overkomt. Laat u alle kinderen rustig met mij en mijn collega mee gaat naar het bos. Dan gebeurd er niets." Zei ze. "Om ze vervolgens weg te laten halen door de kinderbescherming zeker." Riep tante Kee. "Ronny, Jesse. Die Goof wilt de kinderen." Riep ze. "Rustig mevrouw we willen de kinderen alleen veilig hier weg hebben vandaag. Als alles is opgelost komen de kinderen weer gewoon terug bij hun ouders."


    "Het enige wat jij gaat oplossen is dat die andere hier oprotten. Dat mag jij gaan doen." Riep Tante Kee. "Kalm, we willen dit zonder escalatie oplossen mevrouw, en daarvoor willen we de kinderen veilig stellen. "Alleen jij dan." Zei tante Kee. "Luister. Mevrouwtje agent hier wilt alle kinderen mee nemen voor de veiligheid ieder die haar in de wegloopt, krijgt met mij te maken.


    Na een minuut of vijf liep Marion met een groep van 8 kinderen naar de rand van het bos zo gouw de kinderen het bos in verdwenen werd de sfeer nog explosiever. Een van de kampers kwam naar buiten. "De kinderen zijn weg dus nu opzouten." Riep hij. "U weet dat dat niet gaat gebeuren." Riep Romaisa. "Ik tel tot drie als ik dan nog meer zwart met Gele strepen zie hebben jullie een probleem."riep de man en hij begon inderdaad tot 3 te tellen. Toen hij bij de 3 was haalde hij een honkbal knuppel met prikkeldraad tevoorschijn en viel Romaisa aan. "Ingrijpen. Riep Floris. En de agenten liepen allemaal het terrein op.


    Op dat moment brak de hel los. Van beide kanten kwam iedereen naar buiten en pakte hun wapens. Ze vielen elkaar en de politie aan. Eva wist nog net weg te duiken voor een van de Roma vrouwen die op haar af kwam met een fiets ketting. Door haar snelle reactie schrok te vrouw en struikelde ze. Eva pakte een van haar setjes hand boeien en zette de vrouw vast. "U bent aan gehouden voor verboden wapen bezit." riep ze. Romeo rende naar voren naar de man die nog steeds op Romaisa aan het in slaan was.


    "Laat je wapen vallen" riep hij met getrokken pistool. "Zorg dat iedereen weg gaat agentje." riep de man. "Laat je wapen vallen." riep hij weer. "Jesse Help." riep de man. "Laat zelf je wapen vallen Goof." kwam er van achter Romeo. Voor dat iemand kon reageren klonk er een schot.


    Romeo gaf een kreet en zakte in elkaar. "Romeo!" Riep Floris. En hij keek om zich heen."we moeten naar hem toe, Eef jij blijft hier ik ga bij Romeo kijken" zei hij en liep met getrokken pistool naar Romeo "Romeo zeg iets." Hij kwam dichter bij hem. "Romeo." Hij stond naast hem. Romeo ademde zwaar. "Ben in orde. In mijn vest geraakt maar shit wat doet dat pijn. Floris lachte even. "Ja dat went ook nooit. Hij hielp Romeo om hoog als hij weer Regt staat voelt hij de loop van een jacht geweer tegen zijn hoofd. "Zo agentje had je geen rekening mee gehouden h¨¨?" Zei een van de Roma''s Die het wapen door laden "En jij niet met zijn Vrouw." Hoorde hij Eva zeggen.


    "Wapen weg of ik schiet je door je hoofd." Zei ze. "Dat mag je niet mevrouw Agent. " Zei de man die Floris onder schot hield. "Moet jij is opletten, bij acuut gevaar van een Collega mag ik schieten." Zei Eva en om kracht bij haar woorden te zetten lade haar eigen pistool door. "Dus nog 1 keer. Wapen weg. Of ik schiet." Herhaalde Eva. "Ik zou maar naar haar luisteren als ik jou was. Ze doet het." Hij voelde de loop van zijn hoofd gaan. "Op de grond." Riep ze. "Handen op je rug." Hij draaide zich naar Eva die de man nog steeds onder schot hield terwijl ze dichterbij kwam. "Ik ga je boeien." Zei ze en ging met haar knie op de arm van de man zitten om hem veilig te kunnen boeien. Ze hielp de man omhoog en keek hen aan. "Ok¨¦ Romeo?" Vroeg ze."ja, ok¨¦ niet door mijn vest. " Als jullie mij toch niet hadden. Hoe hebben jullie dat gered al die maanden jongens?" Vroeg ze plagend. "Met veel geluk denk ik." Zei Floris terug plagend. "Het klinkt rustig." Zeo Romeo. "Nooit van uit gaan Romeo. Kom." Zei Floris. Maar Romeo had gelijk de rust in het kamp was weder gekeerd.


    Eva gaf de man over aan het AT. "8 aanhoudingen. Niet slecht." Zei een van de heren van het AT.


    "Ik had liever gehad dat het vreedzaam ging." Andwoorde Eva. "Dit soort situaties bijna nooit." Zei de collega. "Hoe is het met Romaisa?" Vroeg Eva. "Flinke arm wond maar daar komt ze wel over heen." Zei hij. "Wij gaan terug naar het bureau." Zei hij. "Prima wij komen ook." Zei Eva die terug liep naar Romeo en Floris. "Dan gaan we ook maar terug." Zei ze. "Ik heb liever dat je naar huis gaat." Zei Floris. "Ja dat zal best. Maar ik niet." Zei ze glimlachend.


    "Dat was een bijna volledig geslaagde actie, dank jullie wel, 8 aanhoudingen en maar ¨¦¨¦n gewonde. Uitstekend gedaan." Zei Zitman toen ze weer in het bureau waren. "Als iemand last ondervind raad ik die aan met een psycholoog te praten. Ik ben jullie verplicht dat te melden." Zei ze. "Sanders, Wolfs en van Dongen uiterst correct gehandeld. Dank daar voor. " Eva knikte. "Ben ik toch blij dat ik jullie twee niet uit elkaar heb gehaald." Zei Zitman glimlachend. "U ziet er moe uit mevrouw van Dongen ga lekker naar huis. Geniet van uw laatste paar weken verlof." Zei ze. Eva glimlachte "kan ik geen halve dagen beginnen." Vroeg ze. Floris zuchten. Hij wist dat dit zou gebeuren.


    "Als u denkt dat aan te kunnen en uw partner heeft geen bezwaar?" Zei ze kijkend naar hem. "Ik kan haar toch niet tegen houden al zou ik dat willen." Zei hij. "En om heel eerlijk te zijn mis ik haar." Voegde hij toe "dat moet u even uitleggen." Zei Zitman. "Romeo is prima als partner maar Eva kent mijn manieren weet wanneer ze me moet remmen en ik heb met haar vaak aan een blik of half woord genoeg." Zitman knikte"Van af maandag heb ik dan geen bezwaar maar ik sta er op dat u het weekeinde nog vrij neemt en dat u nu naar huis gaat." Zei Zitman. Glimlachend. "Het was een intensieve dag ga allemaal maar. Nogmaals dank voor de inzet."

 hoofdstuk 4

    Ze had met Floris af gesproken dat ze maandag en dinsdag de ochtend zou werken en de andere 3 dagen de middag. Ze had nog 2 weken verlof staan dus had ze met Zitman af gesproken dat ze nog een maand halve dagen zou draaien.


    Ze moest toe geven die eerste maandagochtend dat ze het best moeilijk vond om haar kleine meisje achter te laten bij haar zusje. Maar ze had haar werk best gemist. de eerste dag lag er op haar bureau een enorme stapel cadeaus Van snoepige baby kleren tot speentjes en speelgoed. Het leukste vond ze het Cadeau van het bureau, ze hadden speciaal voor Carmen een uniformpje laten maken. Ze zou het pas aan kunnen als ze 6 maanden oud zou zijn, maar het was ongelofelijk leuk bedacht.


    Daarna was het gelukkig weer gewoon buisnes as usual. Samen met Floris moest ze iemand verhoren die verdacht werd van het dealen van drugs. "Dus Karel. Jij wilde veel geld verdienen?" Vroeg eva aan de verdachte. Karel was net iets ouder dan een Jongen. Hij was een jaar of 19 en leek vers van de schoolbanken te komen.


    "Of word je af geperst en moet je Darom drugs verkopen. Want dan kunnen we je beschermen. De rest van je familie ook." zei Eva. Karel keek haar alleen maar aan. "Kom op nou Karel. We hebben dat spul op je gevonden. 3 kilo coke, jij gaat me niet vertellen dat je dat allemaal zelf wilden opsnuiven." Zei eva. "Dat zou toch eens ongezond zijn." zei Floris haar ondersteunend.


    "Dus Karel wat is het? Voor schut ga je zo in zo. Zo veel drugs op zak reken maar op 15 jaar." Zei Eva. "ik denk niet dat we er nog wat uit krijgen Wolfs. Ik denk dat een nachtje cel hem goed zal doen." Zei eva. Het voelde een beetje vreemd om na hun huwelijk hem bij zijn achternaam te noemen. Maar ze wilde per se haar werk en Priv¨¦ scheiden.


    "Eef. Kijk eens op de klok." Zei Floris toen ze weer achter hun bureaus zaten. ze zuchten half 1. haar halve dag zat erop. "Moet ik echt gaan?" vroeg ze. Hoe veel ze Carmen ook miste ze vond het aan het werk zijn ook enorm fijn. Ze ging bij Floris op zijn Bureau zitten. "kan ik je niet omkopen?" Vroeg Eva die hem gespeeld bedroefd aan keek. Hij zuchtte. "Nee Eva ga lekker naar huis." zei hij. "Ik breng je naar huis, kom ik thuis lunchen." zei hij en stond op. "Maar je bent wel schattig als je smeekt." hij kuste haar snel. iedereen in het bureau reageerde met de wel bekende oeh en ah geluiden. Eva Zuchtte. "Jullie zijn gewoon allemaal jaloers." Plaagden ze.


    "Wolfs, Van Dongen. Die dealer heeft gepraat, hij beweerd lid te zijn van een nieuwe bende. Hij wil eruit stappen dus wil hij bescherming in ruil voor informatie. Hij heeft ons het adres van zijn leveranciers gegeven en jullie gaan deze morgen observeren." Zei Zitman "wel opletten h¨¨ niet alleen maar aan elkaar zitten." Zei Tom, een collega van de nachtploeg. "Je roeping gemist Tom?" Vroeg Floris "je had komiek moeten worden." Zei hij sarcastisch. "Zijn we klaar heren?" Vroeg Zitman. "Hier het adres. Jullie worden om 12 uur afgelost." Eva haate dit aan haar werk. Uren in een auto zitten. Dan had ze veel liever de hele dag met haar kleine meisje doorgebracht.


    "Naar wie moeten we kijken?" Vroeg Floris toen ze aan kwamen. "Aziz el Hamdi. Veroordeeld voor afpersing, geweldpleging, diefstal en drugs bezit." Antwoorden ze. "Lekkere jongen." Zei Floris. "Tja, ze moeten er zijn h¨¨ anders hadden wij geen baan." Eva glimlachte. "Hij wordt er nu dus van verdacht leverancier te zijn?" Floris knikte. "Ja, van dealertje naar leverancier." Zei hij. " Op zoek naar groter geld?" Voegde hij toe.


    "Ja groter, maar niet het grote geld. Kijk nou naar de pikorde. Onderin heb je de chemische jongens, die lopen het meest gevaar, als er een lab wordt gevonden zijn hun de Sjaak. Hun worden gepakt en veroordeeld. Of als de pillen niet goed zijn worden de afgemaakt." Begon Eva. "Daarnaast staan de dealers. Zij verkopen de troep. Treetje hoger de leverancier, van het lab naar de dealer." Ging ze verder.


    "Waar wil je heen Eef?" Vroeg Floris. "Als Karel bescherming wil van het O.M. Is een leverancier nooit genoeg." Zei Eva. "Je hebt gelijk. Hier voor denken ze niet eens na over een deal. Dus." Eva knikte. "Dus of hij weet meer, of is een afleiding." Zei Eva. "Door Aziz voor de leeuwen te gooien en ons hem in de gaten te laten houden kunnen de grote jongens niet alleen weg komen, maar blijven ze buiten ons zicht veld." Zei hij. "Precies, Ik denk dat Karel meer is dan een dealer met drugs op zak. Ik denk. " Zei Eva. "Dat hij hoger in de toren zit, ons wat loop jongens geeft zo dat hij met een nieuwe identiteit iets nieuws kan opbouwen." Vulde Floris aan. Eva knikte. Ze had dit zo gemist. Sparren over een theorie.


    Love this novel? Read it on Royal Road to ensure the author gets credit.


    "Maar dit zijn aannames Eva." Ze knikte. "Er is een reden dat Karel de waard ons op zijn spoor zet." Zei ze. "Ik weet nog niet wat die reden is, maar door het spel met hem de Waard mee te spelen en hem in de waan te laten dat we hem geloven komen we daar vanzelf wel achter" zei ze. "Mooi en Slim. Ik heb zo''n enorme mazzel met jou." Eva bloosde "Vlak je zelf niet uit."


    4 uur later stopte er een auto naast hen. "En tortelduifjes nog wat gezien?" Vroeg de collega grinnikend "genoeg. Aziz heeft 3 jonge dames op bezoek. Die vast meer doen in een uur dan jullie op een dag. Hij is de hele dag niet uit zijn huis geweest. Dus zal er geen nieuwe lading klaar zijn. Maar als jullie het niet erg vinden. Breng ik nu mijn vrouw naar huis en ga ik mijn prachtige kleine meid even in bed leggen. Fijne wacht h¨¨, tot 6 uur." Zei Floris. "O en hoe verveeld je ook bent Maarten, handjes thuis." Riep Eva. Floris keek haar gniffelend aan. "Ondeugende opdonder dat je bent." Zei hij.


    In de dagen die volgden werden ze niet veel wijzer. De observaties werden na 2 weken stilgelegd. Ze kregen van justitie 2 weken de tijd meer uit Karel de Waard te halen of ze zouden hem voor geleiden voor bezit van harddrugs. Ook al wist Floris dat Eva gelijk had en was hij of kanonnenvoer. Of hoger in de toren dan ze dachten. Meer informatie kregen ze niet los.


    "Dames en heren." Zei Zitman. "Het onderzoek naar Karel de Waard wordt afgerond. Goed werk maar helaas niets concreet genoeg voor verder graaf werk naar waar die drugs vandaan komt, het O.M. Wilt dat wij Sander V gaan bewaken. Hij is kroon getuigen in de zaak Bilal Kuckuck, de moord makelaar. "Wolfs, Van Dongen. Jullie zijn aangewezen als bewakend team." Zei Zitman. "Geen spraken van." Riep Wolfs. "Niet Eva, ik ga akkoord, maar niet met Eva, dit is gevaarlijk. Ze heeft een baby." Riep hij. "Ja en jij hebt dezelfde baby meneer Wolfs." Antwoorden Zitman. "Ja, maar mijn dochter heeft haar moeder nodig, ik begrijp de risico''s die wij allemaal lopen. Maar een jonge moeder willens en wetens zo veel risico te laten lopen is on ethisch." Zei hij. "Floris." Zei eva terwijl ze hem in zijn ogen keek. Hij zuchtte,


    wat ze nu ook wilden als ze hem zo aan keek, kon hij haar niets weigeren. "Iedereen hier heeft iemand die niet zonder ze kan." Zei ze. "Maar Eef, je bent net pas weer volledig inzetbaar. "Iemand moet het doen." Zei ze. "Dat zei je vorige keer ook Eef en toen ben ik je bijna verloren." Ze zag nu pas de werkelijke angst in zijn ogen. "Dat nooit meer Eef, doe me dat niet aan."zei hij. "We doen het nu samen. Het komt goed." Hij knikte. "Goed dan maar ik wil 1 toezegging." Zei hij. "Als die redelijk is." Zei Zitman.


    "Als er aanwezig en zijn hoe klein ook dat het mis kan gaan, halen jullie Eva gelijk van de zaak." Zitman knikte. "Akkoord. Sander zit in het NH-hotel iets buiten de stad. Een van jullie is dag en nacht bij hem. De ander maar tot de avond." Zei Zitman."ik blijf 24 uur Eva tot 6. Zij moet voor haar kind kunnen zorgen." Zei hij Zitman knikte weer. "Voor dat je iets gaat zeggen Eva, dit is het enige waar ik op sta." Eva zag zijn angst bouwen. Ze wilde hem niet banger maakte dan hij was, dus ging ze akkoord met zijn voorwaarden. Misschien ook wel een beetje omdat ze er niet aan moest denken haar kleintje niet even elke dag te zien.

 hoofdstuk 5

    Het bewaken van Sander V bleek gemakkelijker dan dat ze dachten. Hij luisterde goed naar de instructies en werkte mee. Het enige moment dat Floris iets wilde doen was toen Sander openlijk met zijn Eva flirten. Hij vond zichzelf al niet waardig voor haar liefde laat staan, een crimineel die te linken was aan een gevaarlijke gek die betaald werd om mensen te laten ombrengen. Dat soort types moesten met hun poten van Eva afblijven.


    De dagen kropen voorbij. de eerste paar uur als Eva bij hem was waren prettig, maar de uren van af 6 uur ''s avonds tot 8 uur de volgende ochtend moest hij Sander alleen bewaken. En Sander was nou niet wat je noemt een frisse kerel. "Ik vind het zo jammer dat ze jou steeds hier laat h¨¨." zei Sander na anderhalve maand. "Ik had dat vrouwke wel elke hoek van de kamer willen laten zien." zij hij grijnzend. "Als dat lijf net zo prachtig is dan dat koppie." voegde Sander toe.


    "Of ben jij mij voor geweest agentje?" zei hij. "Ik zie wel hoe je naar haar kijkt. Zo veel verlangen." Floris probeerde hem te negeren, maar het werd steeds moeilijker. "En agentje, is ze een goede minnares? Wat zeg ik nou natuurlijk is zo''n prachtvrouw dat. Vast genoeg ervaring. De vraag is ben jij een goede minnaar?" Floris keek hem woedend aan. "Wanneer is je proces? Ik kan niet wachten om je af te leveren bij de recht bank." riep Floris.


    "Ja zo dat je dat vrouwtje weer helemaal voor jezelf hebt" Sanders grijns werd nog breder. "Zie ik nou dat je een ring draagt agentje. Getrouwd? Toch niet met haar h¨¨?" vroeg hij. "Nee vast niet, zo''n visje laat zich niet vangen door een saaie vent als jij." zij hij genietend van het feit dat hij Floris opwond. "Weet je vrouw dat je stiekeme uitstapjes neemt naar je partner, kan je ook geen ongelijk geven ook. Wat een vrouw."


    Zijn telefoon ging af. Toen hij op het display keek zag hij een Appje van eva. "Ik mis je. Zit beneden in het Restaurant kom je eventjes eten?" stond er in het bericht. Hij glimlachte. Hij moest toegeven dat hij haar ook miste.  "kom er aan, kies wat lekkers uit." appte hij terug. "Jij gaat je gedragen. Ik ga beneden wat eten. Zei Floris en vertrok.


    Eva zat al op hem te wachten toen hij beneden kwam. "Eefje." zei hij en omhelsde haar. "Ik doe maar eens mee met jouw bordje ingewikkeld."zei Eva. "Er is nog wel hoop voor jou. Je beseft toch wel dat ik Carmen culinair op ga voeden h¨¨." zei hij "ja zeg, het is ook mijn kind minstens 2 keer per maand chinees."


    Floris glimlachte. Hij hield van haar pit, het was een van de dingen waar hij verliefd op werd. Dat en haar prachtige ogen. "Kunnen wij ons niet stiekem afzonderen in een hotelkamer?" Vroeg Eva. "Met alle liefde Eef, maar ik ben in functie." Ze kuste hem. "Dat weet ik. Ik mis je gewoon." Zei Eva. "We hebben als dit klaar is weer alle tijd voor elkaar." Zei hij.


    2 meisjes liepen het Hotel Restaurant in. Ze waren niet ouder dan 16 of 17, Een van hen pakte een wapen uit haar hoody. "Iedereen op de grond!" riep ze. "Schiet op of ik ga schieten!" riep het meisje opgefokt. Het kostte een minuutje, maar iedereen deed wat ze zei. "Op die leeftijd al." Fluisterde Floris. "Iedereen koppen dicht!" riep het andere meisje. "Eva pakte zo on opvallend mogelijk haar Telefoon en belde Marions nummer. "Dreesen." hoorden ze. "Alleen Luisteren Marion, gijzeling." fluisterde Eva en ze verstopte haar telefoon weer in haar broek zak.


    De twee meisjes liepen door de ruimte heen. Een van hen had lang Rood, haar Groene ogen en een normaal postuur. Het andere meisje had kort geblondeerd, haar bruine ogen en een slank tot mager postuur. "Dit is zo cool!" riep het rood harige meisje.


    "Marion seinde naar Romeo dat ze hem nodig had. "Wat is er?"  vroeg hij. "Gijzeling in het Nh Hotel." zei Marion "hoe zo? Hie weet je dat?" vroeg Romeo. "Omdat Eva me dat net heeft laten horen. Ik denk dat ze er bij zit." zei Marion. Romeo schrok en vertelde het in zijn porto.


    Unauthorized use of content: if you find this story on Amazon, report the violation.


    "Wat zeg je? Gijzeling in dat hotel waar Wolfs zit?" Vroeg Zitman. "Ja Eva belde me." Verklaarde Marion. "Wat doet van Dongen nu nog daar?" Marion keek Zitman aan. "Ja, wat?"  Vroeg ze. "U kunt haar niet verbieden iets met Wolfs te gaan eten buiten haar dienst, hij heeft recht op een pauze per dag." Zei Marion. "Ja, je hebt ook gelijk. Goed dan, ik zal de eisen vast kunnen raden, maar we moeten gaan onderhandelen.


    "Wat heeft dit te betekenen." Zei een van de gasten. "Hallo puppy." Riep hij weer. "Ik ga zo niet uren blijven liggen." Zei hij. "Houd toch je kop man." Riep Eva. "Zo maak je ze nog nerveus." Riep ze."nou word je helemaal mooi." Zei de man. "Mogen we gaan zitten, dat is iets fijner." Vroeg Wolfs voorzichtig. "Ja, ik denk het wel." Zei een van de meisjes.


    "Dank je wel. Ik ben Floris. En heet hoofd hoe heet jij?" Vroeg hij aan de man." Michiel." Riep hij "en jullie?" Er zaten verder op nog 2 dames. "Sophie." Zei een van hen. Ze leek niet veel ouder dan Fleur zou zijn geweest. Ze had lang zwart haar en een bleke huid. " En u?" Vroeg hij aan een vrouw die er uit zag als een jaar of 45 tot 50. Kort krullend bruin haar en stralend bruine ogen. "Melinda." Ze klonk erg bang. "En zij dan?" Vroeg Sophie. "Dat is mijn vrouw, Eva." Vertelde Floris." Hoe heten jullie meisjes? Dat praat wat makkelijker?" Vroeg Eva.


    "Ik heet Rachel en dit is Verona." Zei het rood harige meisje enthousiast. "Houd je kop nou Chel." Zei Verona. "Zeg guppy''s wat is het idee?" Vroeg Michiel. "Michiel kun je rustig blijven, zo lang we allemaal kalm luisteren naar wat Rachel en Verona willen gebeuren er geen ongelukken." Zei Floris.


    "Waarom doen jullie dit?" Vroeg Eva. "Houd je kop. Houd allemaal jullie koppen ik moet kunnen nadenken." Zei Verona. Die duidelijk de leiding had, Rachel leek niet helemaal goed te begrijpen wat ze aan het doen waren. "Eva is gewoon nieuwsgierig. Meisjes zo als jullie moeten dit toch niet doen." Zei Floris. Hij had het idee dat het een opwelling was geweest en geen voor bedacht plan."


    De telefoon op de balie ging. "WAT IS DAT?" Vroeg Verona in paniek. "Rustig, maar dat is de telefoon. Dat zal de politie zijn die jullie eisen willen weten." Zei Eva. "Shit." Riep Verona. "Neem maar op. Dat is het beste." Voegde Eva toe. "Dan gaan ze pijlen waar we zijn." Riep Verona. "Dat weten ze toch al Darom bellen ze hier heen." Zei Floris. "Eva heeft gelijk, neem maar op." Voegde hij toe. Verona nam de telefoon op. "Ja, wat moet je? Vroeg ze.


    "Met wie spreek ik?" vroeg Zitman. "Dat gaat je niet aan hoe weet je dat we hier zijn?" riep Verona. "Dat soort dingen blijven niet on opgemerkt meisje. Wat kan ik doen zo dat het niet uit de hand loopt?" zei Zitman ze duwde de microfoon van haar kop telefoon om hoog "ik heb toegang nodig tot de recht strekse verbinding naar de Camera''s" riep ze. "Hoe bedoel je wat kun jij doen?" vroeg Verona. "Wat zijn je eisen." vroeg Zitman. "Ja Rachel wat zijn onze eisen?" vroeg Verona.


    "Dat weet je niet?" Vroeg Zitman. "Nee we komen er nog op terug." Verona legde de telefoon neer.


    "Wat zijn onze eisen Chel?" Vroeg Verona. "Dit is niet geplant Eef dat kan gevaarlijk zijn." Fluisterde Floris. "Hey tortelduifjes niet smoezen." Riep Verona. "Nou kom op Chel." Rachel daagt na. "2 nieuwe scooters, een megavette nieuwe I phone, O en een nieuwe hand tas die van Louis futon." Riep ze. Floris schudde zijn hoofd. Deze pubertjes hadden geen idee waar ze mee bezig waren.


    De telefoon ging weer. "Ja?" Riep Verona. "Onze eisen. Nou twee diep rode scooters met volle tank. 2 keer de nieuwste i phone pro. En 2 luis futon tassen." Verona luisterde even."ja dat is voorlopig alles. Wat 2 vrij laten. Ja, ik zal er over nadenken." Riep ze. "Wat is er?" Vroeg Rachel. "Ze doen het als we er 2 vrij laten." Riep Verona. "Goed idee." Zei Floris die zo hoopte Eva veilig weg te krijgen."2 mensen minder om op te letten." Zei hij. "Wat doe je?" Vroeg Eva. "Jou naar Carmen krijgen." Zei hij. "Goed, we laten er 2 vrij.

 hoofdstuk 6

    Rachel jij kiest." riep Verona. "Mag ik een verzoek doen?" vroeg Floris. "je wilt zeker zelf?"Vroeg Rachel. "Nee. Mijn vrouw. Laat haar gaan." ze hij. "En waarom zouden Verona en ik dat moeten doen?" vroeg Rachel de er nu ook plezier in leek te krijgen. "Omdat jullie 2 gijzelaars moeten vrij laten en omdat we een dochtertje hebben van 5 maanden, die haar moeder nodig heeft" zei hij bijna smekend. "AWW Roon ze heeft een baby''tje. "Riep Rachel. "Hij heeft gelijk Roon." Verona gromde zachtjes.


    "Vooruit ze mag gaan." zei Verona ge?rgerd. "Maar wie word dan nummer twee?" vroeg ze. "Die iritanteling die Michiel" riep Rachel. "ok die twee. Laten we opschieten." zei Verona. "Op staan kom op. "Zei ze. "Ik wil niet."zei Eva. "Eef je moet gaan." Floris gaf haar snel een kus. "Het komt wel goed schat." Verona trok aan haar arm. "Kom op, op staan." zei Verona.


    Eva en Michiel werden de deur uit geduwd. "We moeten hier blijven om verhoord te worden." zei Eva. "Wat denken ze dat we zijn? De daders?" vroeg Michiel. "Nee natuurlijk niet. Maar ze hebben een duidelijk beeld nodig. Wie is waar. Wie van de twee heeft de leiding. Noem maar op. "Hoe weet je dat nou?" vroeg hij. "Eva! Gelukkig waar is Wolfs?" vroeg Marion en omhelsde haar. "Binnen. Ik maak me zorgen." zei ze. "Ik kan hem nu niet stoppen als hij te ver gaat." Marion hield haar arm om haar schouder. "Komt vast wel goed Eef." eva lachte vaag. "Kennen jullie elkaar of zo?"vroeg Michiel "natuurlijk. Luister Eef Zitman wilt je in nerve center hebben. En ik denk dat ik nu begrijp waarom." Eva knikte en liep snel naar de trailer die een stukje verder op stond.


    "Fijn u te zien mevrouw van Dongen. Ik moet informatie hebben vertel." zei Zitman. "Verona en Rachel. Beide 17 jaar oud. Pistolen zwaaien ze een beetje mee. Maar ik weet niet of ze geladen zijn. Ik kan ook geen reden vinden waarom ze dit doen. Het lijkt wel als of ze het leuk vinden."zei Eva. "Dus heeft het niets te maken met de getuigen?" eva schudde haar hoofd. "Lijkt mij zeker niet." zei Eva.


    "Ik mag je niet in zetten om dit op te lossen door jouw professionele en persoonlijke partnerschap met Wolfs mag dat niet. Nee eva kijk me niet zo aan. Ik weet dat je niet weg gaat zonder hem. Dus ga je de monitoren in de gaten houden en als er iets gebeurd ga je mij dat direct vertellen heb je dat begrepen


    Eva nam plaats achter monitoren. Ze wilde zeker weten dat er niets gebeurden. "Eef. Je moet egt naar huis. Je meisje mist je vast." zei Marion. In een poging haar over te halen om naar huis te gaan. "Dat weet ik maar ik kan niet naar huis." zei Eva. Marion legde haar handen op Eva''s schouders. "Jullie zouden de wereld aan stukken scheuren om elkaar te beschermen."zei ze. Eva glimlachte. "Het is nu niet leuk meer." riep Rachel. "Ik weet het Chel maar wat denk je dat er gebeurd?" vroeg Verona. "Dit hadden we nooit moeten doen." zei Rachel. " Er is nu nog niets ernstigs gebeurd."kwam Floris tussen beiden. "Als jullie je wapens neerleggen en met ons naar buiten lopen gebeurd er niets."


    "Je kijkt toch ook films, dan worden we neer geschoten." Eva rolde haar ogen, die stomme films weer die jonge mensen lieten denken dat alles gebeurd met getrokken wapens en roekeloze heldhaftigheid. Was dat waarom haar Floris daar zat? 2 over hormonale meisjes die een film wilden na doen? "Luister nou. Dat zijn films die moeten spannend en dramatisch zijn anders is er niets aan. Maar in het echte leven gaat het niet zo. Politie wilt niemand doden als ze het kunnen voorkomen." Zeo Floris. Eva luisterde gespannen en bezorgd mee. Als ze al close waren de afgelopen jaren als partners en vrienden was het niets vergeleken nu. Ze besefte dat ze net zo min zonder hem kon in haar leven als hij zonder haar.


    "Ja natuurlijk. Vaak in aanraking geweest met de politie ouwe?" Vroeg Verona. "Vaak genoeg." Zei hij. "Straks ga je me nog vertellen dat je vrouw een agent is. Leuk geprobeerd hoor maar ze draagt geen politie pakje." Riep Rachel. "Niet iedere agent draagt die." Zei Floris."ik ben een agent, Laar Sophie en Melinda gaan houd je mij hier." Zei hij. "Doe nou niet gek. Niet de held uithangen. " Riep Eva tegen het scherm.


    "Als jullie nu niet op geven komt er straks een scherp schutter. En die stelt geen vragen maar schakelt jullie uit." zei Floris. "Hoor je dat Roon een scherp schutter we moeten hier weg. En het liefst zonder hem die in onze nek hijgt." zei Rachel


    "Wat wil je dat ik doe dan Chel? Op hem richten en af drukken?wat gaat dat doen dan?" Vroeg Verona ge?rgerd. "Ja ik weet het ook niet meer." Riep Verona. "We moeten iets doen Roon. Hij is een agent. Hij heeft vast een machine geweer bij zich of zo." Riep Rachel in paniek. "Ik had nooit naar je moeten luisteren." Zei ze er. "Kom op Roon." Zei haar vriendin. " Anders doe ik het." Rachel richten ook. Toen ze de trekker over haalden hoorde ze alleen een klik. "Ja zei dat dit je pa.s sport geweren waren." Riep Rachel. "Ja ongeladen doos. Kijk maar." Ze richten op een plek bij Floris recht onder zijn hart en drukte de trekker in. In plaats van de klik die ze verwachten klonk er een knal en ontvlamde de loop van het pistool. De kogel vond doel en Floris zakte hevig bloedend op de grond.


    "NEEE!" Gilde Eva die het op de monitoren zag gebeuren. Ze rende de trailer uit. Ze was van plan naar binnen te rennen. "Er is geschoten. Ik herhaal er is geschoten. Riep Lucas in zijn porto. "God v." Ze keek achter zich maar Eva moest zitten. "Waar is van Dongen?" Riep Zitman. "Aan alle eenheden houd Eva tegen." Riep ze daarna alarmeerde ze met spoed een ambulance.


    "Laat me gaan Romeo. "Riep Eva."zal niet gaan Eva sorry." Zei hij. "Laat me los Romeo het gaat om Wolfs." Riep ze. "Dat weet ik Eva." Je kent de protocollen." Riep hij zich schrap zettend om Eva tegen te kunnen houden. Marion kwam aan rennen. "Rustig nou Eva." Zei ze terwijl ze Eva beet pakten. "Je kunt niet naar binnen, een je ogen staan op moord twee het is te gevaarlijk, ga naar huis Eef naar je meisje." Riep Marion. "Denk je dat ik me weg laat sturen als mijn man daar binnen dood ligt te bloeden." Zei Eva vettend tegen Romeo en Marion.


    "Gijzel nemers in beeld." Kwam er uit de porto van Romeo. "Begrepen." Riep hij terug in zijn porto. Omdat hij Eva daar door met een Hand los liet zag ze kans zich los te maken en begon te rennen. Ze pakte haar pistool en baande zich een weg naar de ingang. De twee meisjes keken doods bang om zich heen."Op de grond" riep Henk Ravelli. Een van de hoofdagenten van het AT. Eva


    Kwam bij hem staan. "Wat doe jij hier?" vroeg hij. "Handen naast je lichaam hand palmen om hoog." riep eva en liep met haar wapen getrokken richting Verona. "Van Dongen!" riep Henk. "Laat me." beet eva toe. Ze ging naast Verona zitten en boeide haar. "Als hij sterft zorg ik er voor dat de rest van je leven een hel is." riep Eva.


    De meisjes werden geboeid om hoog geholpen. "Je bent dus egt een Goofie." riep Verona. "Ja en hij ook." riep Eva. Het ambulance personeel snelde langs haar het hotel in. "Was dit het nou allemaal waard? " Vroeg Eva. "Niet hier Van Dongen je mag haar vast horen in het bureau."zei Henk. Verona en Rachel werden af gevoerd naar een van de busjes die klaar stonden.


    "mogelijk massieve interne bloedingen. Veel bloed verlies." hoorde ze het ambulance personeel zeggen. "Ja meneer pati?nt nog bij bewust zijn." Eva snelde zich naar hen toe. "Het spijt me mevrouw u mag niet verder." zei de ambulance broeder. "Ik ben zijn vrouw." zei ze. De man knikte en liet haar er langs. "Floris!" eva pakte zijn hand. "Moest je nou weer door kogels lopen." zei ze gespeeld op gewekt. Hij kneep zwakjes in haar hand. "Maak je geen zorgen Eef." zei hij. Eva glimlachte even. Hij werd de Ambulance in gereden. Ze zag nog net dat een hart monitor werd aan gesloten voor de deuren dicht gingen.


    Stolen from Royal Road, this story should be reported if encountered on Amazon.


    "Kom op Eef ik breng je even." zei Marion die haar arm om Eva heen legde. Ze besefte hoe bang Eva moest zijn. "Zullen we eerst jullie meisje op halen of wil je gelijk naar het ziekenhuis?" vroeg Marion. "Car is bij mijn zusje, daar is ze veilig ik wil naar Floris Marion." Zei Eva. Marion knikte en stuurde eva naar haar Politie auto. "Stap in Eva." zei Marion en stapte zelf in aan de bestuurders kant.


    "Wat als hij nou dood is." zei Eva die eindelijk haar angst kon uiten nu ze alleen was met Marion. "Daar moet je niet aan denken Eef." Eva keek even zwijgend uit het raampje. "Je moet geloven dat het goed komt Eva." zei Marion. " Hoe vaak heeft mijn verleden me dat vertrouwen gegeven denk je?" vroeg Eva. Marion keek haar vriendin aan. Ze had gelijk gehad. Bijna iedereen waar Eva van hield was niet meer in leven. "Ik weet het Eef. Maar ik weet ook dat Wolfs zal vechten om bij je te blijven." eva glimlachte zwakjes en keek weer uit het raam. Marion had gelijk. Floris zou voor zijn leven blijven vechten. Maar dan moest hij dat wel kunnen.


    Eva sprong uit de auto en rende het zieken huis in zo gouw ze dat kon. "Eva!"Riep Marion. "Eef kalm nou." Marion rende achter haar aan. Toen ze Eva vond zat ze voor zich uit starend "Eva?" vroeg Marion het ergste vrezend. "Ze zijn nog met hem bezig. Maar hij was comateus toen hij binnen kwam." Marion ging naast haar zitten. Ze wilde Eva gerust stellen. Maar ze wist even niet meer hoe.


    Een minuut later kwam er een arts de gang in en liep naar Eva. Haar hart klopte in haar keel de parallellen met Frank waren groot. Het was zelfs dezelfde arts. Hij duwde zijn mond masker naar beneden. En even dacht Eva dat hij weer nee zou schudden. Maar nu legde hij zijn hand op haar schouder.


    "Het was kantje boord mevrouw, maar voor nu hebben we hem er door heen." zei de arts. "Maar?" vroeg Eva. Ze hoorden aan zijn toon dat hij niet alles vertelde. "Maar uw man ligt in Coma. En we kunnen niet garanderen dat hij daar ooit uit zal komen. De kogel heeft veel schade aan gericht en hij had al veel bloed verloren." zei de arts. Eva luisterde al niet meer. Hij zou misschien nooit meer wakker worden. De moed zakte haar in de schoenen. En ze ging weer zitten. Ze voelde zich een lek geprikte fiets band waar langzaam de lucht uitging.


    Samen met Marion liep ze de kamer in waar Floris lag. Hij lag aan allemaal apparaten. Hij werd beademd. Zijn hart slag werd gemonitord. Aan een infuuspaal hing een rode zak met overduidelijk bloed. Daarnaast hingen verschillende zakken met medicijnen zie allemaal door infuus lijnen in Floris zijn arm gingen. Hij kreeg zonde voeding waardoor er ook een slang zijn neus in ging. Eva ging naast hem zitten en pakte zijn hand. "Heb het lef niet op te geven, hier blijven hoor je me." zei ze.


    Romeo kwam ook het ziekenhuis inlopen. "En?" vroeg hij aan Marion. "Ik weet het niet. Niet heel goed geloof ik. Wolfs ligt in Coma en de arts weet niet of hij ooit nog wakker word." legde Marion uit. "Hoe houd Eva zich?" vroeg Romeo. "Zo goed als verwacht kan worden." Romeo liep even de kamer in. "hey." zei hij. Marion sloeg haar hand zachtjes tegen haar voor hoofd. "Hi Romeo."zei Eva."kan ik wat voor je halen?" vroeg hij. Eva knikte. "Chocomel zeker." zei hij glimlachend. Eva knikte. En probeerde terug te lachen.


    "Hij is meer machine dan Wolfs, is dat het nog wel waard?" Vroeg Romeo aan Marion in het restaurant. "Hij heeft nog een kans Romeo dus ja dat is het nog waard. En wat je ook doet vraag dit nooit aan Eva!" Romeo knikte. Hij snapte de reactie van zijn partner wel. Eva zou ontsteken in woede als je het ook maar leek te denken. Ze brachten snel iets te drinken naar Eva. "Moet ik je kleine meid even ophalen Eef?'' vroeg Marion. Eva knikte bijna on opvallend. Marion voelde diepe medelijden met haar vriendin. De angst en wanhoop die ze moest voelen waren vast overweldigend.


    Marion reed snel naar De ponti Marion opende de deur. Het verbaasde haar niet dat deze open was. Eva en Wolfs zouden Carmen nooit alleen laten er was vast een oppas. "Hallo?" riep ze. Ze kreeg geen antwoord. "Lekkere oppas"dacht Marion hardop. Ze kwam de keuken in daar in de box lag Carmen ze had een fop speentje in en speelde met wat speeltjes die boven haar hoofd hingen.


    "Hey meisje." zei Marion. "Wie past er op jou?" vroeg ze. "Ik laat wel een briefje achter. Mama heeft jou meer nodig dan ze zelf denkt ben ik bang." zei Marion. Die haar op tilde. "Leg mijn nichtje neer!" hoorde Marion achter zich. "Jouw nichtje?" vroeg ze. Eva had geen familie meer buiten dit kleine meisje. Zou Wolfs dan nog familie gehad hebben waar hij hun nooit over had verteld? Marion legde Carmen voorzichtig weer neer en draaide zich om. Het jonge meisje wat boos naar haar keek leek vreemd genoeg op Eva. "Wie ben jij?" vroeg het meisje.


    "Marion Dreesen." zei Marion. "En wie ben jij?" vroeg Marion "Liselotte Wagenaar. En haar tante." riep Lotte. "Ik ben het half zusje van Eva van Dongen." riep ze. "Ja dat zag ik al wel." zei Marion. "En jij bent?" vroeg Liselotte. "Collega en vriendin. En haar peettante." zei Marion naar Carmen wijzend. "En ik heb Eva beloofd haar te brengen." verklaarde Marion. "Waar is Eva dan?" vroeg Lotte. "In het ziekenhuis. Waar zou ze anders Zijn?" vroeg Marion. "Hoe zo is ze in het ziekenhuis?" vroeg Lotte.


    "Wolfs is neer geschoten en ligt in coma." vertelde Marion. "Wat? En niemand verteld mij wat." zei Liselotte. " Ik breng Carmen even naar ze toe." zei Marion, en ze pakte het meisje weer op. en deed haar in een rijs wieg. "Hebben ze een opvouwbare box of camping bed?" vroeg Marion. "Ik denk niet dat eva vanavond thuis is." Zei Marion. Lotte liep weg en kwam een minuut of 3 later terug met een grote schoudertas. "Dit is de box die ze in het park wel eens gebruiken." zei ze. "Komt het goed met hem?" vroeg ze. "Dat weet ik niet." zei Marion. "Zeg dit nooit tegen je zus, maar ik ben bang van niet." zei Marion. Ze haatte het om toe te geven ook aan zichzelf, maar ze was bang dat Wolfs dit niet zou overleven. Als de artsen al niet zeker waren of hij wakker zou worden. "Waar zijn Eva''s auto sleutels?" vroeg Marion. "In het keuken kastje." Zei Lotte die bijna net zo verslagen leek als Eva.


    "Ach Kleine misschien is het maar beter dat je nog geen idee hebt wat er aan de hand is." Zei Marion later in de auto. "Ik ben werkelijk bang dat jij je vader alleen maar van verhalen gaat leren kennen." zei ze bedroefd. "Voor je moeder hoop ik van niet, maar goed ziet het er niet uit." zei ze tegen Carmen. "Maar meisje dit vertellen we mama niet h¨¨. Nee we gaan tegen mama zeggen dat we alle vertrouwen hebben." Zei Marion. Ze parkeerde Eva''s auto bij het zieken huis. "Kom Carmen. We gaan mama troosten. "

 hoofdstuk 7

    Na 2 weken lag hij nog steeds in coma, Eva werd met de dag banger. Ze had haar vakantie dagen opgenomen zo dat ze bij Floris kon blijven. Het ziekenhuis had haar een campingbedje uitgeleend voor Carmen.  Geloven in een goede afloop viel haar zwaar. Ze zat in de vensterbank en staarde naar buiten. Carmen lag te slapen in het campingbedje. Ze was best een beetje jaloers op haar dochter. Eva had al dagen niet geslapen, elke kleine piep op de apparatuur kende ze. Elke keer als die niet kwam wanneer ze die verwachte voelde ze angst. Eva zuchtte en stond op om te gaan ijsberen. Dat deed ze vaak, dan kon ze beter nadenken. "Morgen moet ik weer aan het werk." Zei ze hardop."wel moeilijk hoor zonder jou." Ze glimlachte even. "Nooit gedacht dat ik naar het werk gaan niet leuk zou vinden." Ze ging naast Floris zitten. "Ik zal wel een ''tijdelijke'' nieuwe partner krijgen. Je moet wakker worden hoor je."


    Ze keek naar hem en aarzelde even. "Ik heb je nodig. Ik mis je." Zei ze "volgens Marion houden ze Rachel en Verona nog in voor arrest, ze willen niets zeggen, de rechter heeft bepaald dat het nog met 90 dagen wordt, verlengt. Kun je me horen?" Tranen sprongen in haar ogen. "Ik hoop het wel, Sander V zit inmiddels ergens anders, ik denk dat ze ervan uitgaan dat die meiden het voor hem deden. Ik hoop dat ik het verhoor mag doen."


    De deur van de kamer ging open. Eva schrok. "O, sorry mevrouw, dat was niet mijn bedoeling, ik kom medicijnen vervangen." Zei de verpleegkundige die in de deur opening stond. "Ik hoorde u praten." Zei ze. "Ik kan niet veel meer." Zei Eva "ze zeggen dat coma pati?nten het kunnen horen. Dus wie weet helpt uw stem hem vechten." Zei de jonge vrouw. "Ik hoop het." Zei Eva mistroostig. De wanhoop begon bij haar toe te slaan.


    "Hoe lang bent u nu getrouwd?" Vroeg ze. "9 maanden. Een nieuw record." Zei Eva en ze brak in tranen uit die ze snel weg veegden en even diep inademde. Ze moest niet zwak zijn. En als ze dat wel was moest ze het zeker niet laten zien. "Sorry." Zei ze. "Dat geeft niet. Ik zou ook huilen als het mijn man was." Zei het meisje. "Huilen is voor watjes." Zei Eva. "Ik moet gewoon sterk zijn."


    De verpleegster glimlachte naar Eva. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar op dat moment ging er ineen een alarm af. "Wat is dat?" vroeg Eva. Het meisje gaf geen antwoord en rende naar een telefoon in de kamer en trok die van de haak af terwijl er nog meer alarmen af gingen. "Crash Car Nu!" riep ze.


    Carmen werd wakker van het geluid en begon te huilen.  Eva pakte haar snel op en hield haar tegen zich aan. Ze keek weer even de kant van de zuster op die nu bij Floris stond en hem plat legde. Ze zag nog net De hartmonitor een platte lijn gaf. Voor dat er meer verpleegkundige en artsen binnen renden. Het jonge verpleegstertje kwam naar haar toe.


    Stolen content warning: this content belongs on Royal Road. Report any occurrences.


    "U moet de gang op mevrouw." zei ze. En ze duwde een gepanikeerde Eva behoedzaam de gang op. Verslagen ging ze op een bankje zitten naast de deur. Ze bleef de alarmen maar horen. Ze knuffelde een huilende Carmen tegen zich aan. "Stil maar meisje." zei ze on natuurlijk hoog klinkend. Ze pakte haar telefoon uit haar broek zak. Ze had iemand nodig. Met 1 hand zocht ze het telefoonnummer op van Marion. "Eva wat is er?" kwam er uit de speaker. Huilend wist ze met moeite uit te brengen wat er gebeurden. "Ik kom er aan Eef." zei Marion.


    In de ziekenhuiskamer waren artsen druk bezig Floris te reanimeren. Plotseling zag hij een enorm fel licht. "Waar ben ik?" Vroeg hij hardop. Hij zag een zwarte gedaante op hem afkomen. "Waar ben ik?" Vroeg hij weer "Ergens waar jij nog helemaal niet hoort." Hoorde hij een bekende stem zeggen. "Maurice?" Vroeg hij ongelovig. "Jij hoort hier niet." Hij keek in het gezicht van de man die hij had doodgeschoten, hij schoot toen om zichzelf, maar vooral Eva te redden. Hij wist niet dat hij de broer van zijn geliefde neerschoot. Hij heeft hem nog proberen te redden, maar het was te laat.


    "Zeg luister jij wel?" Vroeg Maurice. " Ja, ik luister. Waarom hoor ik hier niet?" Vroeg hij. "Omdat jij mijn zusje moet beschermen. Niemand anders kan dat meer. Dus donder op." Hij keek Maus zo als Eva hem noemde aan. "Jij beschermde haar ook niet Maus. Je had haar kunnen raken." Zei Floris. "Zeg dat is water onder de brug hoor ik ben dood. Maar jij niet donder ff op en ga terug sukkel." Riep hij. "Waarom moet ik terug?" Vroeg Floris "ik dacht dat je slim was, je moet terug voor mijn zusje leeghoofd. Mijn zusje houdt van jou, God weet waarom. Maar zij en mijn nichtje hebben je nodig. Laat ik het zo stellen mafkees, als jij nu niet teruggaat, schiet ik je nog eens neer." Zei Maurice, maar hij klonk verder weg. "Ales los." Hoorde Floris zeggen. "Zorg voor mijn zusje, anders krijg je met mij te maken." Hoorde hij Maurice in de verte zeggen.


    De arts liep de gang op. "Eva was Carmen aan het wiegen terwijl ze ijsberend rond liep. "Mevrouw Wolfs?" Vroeg de arts. "Van Dongen." Zei Eva uit gewoonte." Haar hart klopte sneller. Zou hij haar dan komen vertellen dat ze weer weduwe was? "Uw man is een vechter, we hebben hem er door gekregen. Meer goed nieuws is er niet, hij ligt nog steeds in coma. En nog steeds is de kans aanwezig dat hij niet meer wakker wordt."


    Ze bedankte de arts en ging weer licht opgelucht zitten. Hij leefde nog.  Marion kwam de hal in rennen. "Ik ben zo snel mogelijk gekomen Eva." Zei ze buiten adem. "Is hij?" Vroeg ze. Eva schudde haar hoofd. "Ze hebben hem weten terug te brengen, maar verder geen verandering." Zei Eva nog licht snikkend. "Kom je moet hier even weg, jij Carmen en ik gaan wat drinken." Ze nam Carmen van haar over. "Ga jij mama overhalen om met tante Marion mee te gaan?" Vroeg ze aan het kleine meisje.  Eva glimlachte zwak en knikte. "Ik kom er aan." Zei ze.


    Marion liep met Carmen op haar arm weg. Eva liep Floris zijn kamer weer in. Ze ging even naast hem zitten en pakte zijn hand. "Niet weggaan, h¨¨. Blijf bij me." Zei ze. Ze kuste zijn hand. Daarna pakte ze haar jas en ging achter Marion aan.

 hoofdstuk 8

    De volgende ochtend had Eva het heel zwaar. Voor het eerst in 2 weken moest ze de inmiddels half jaar oude Carmen achterlaten bij haar zusje. Het viel haar zwaarder dan voor heen. Ze had nu wel haar werk maar Floris in coma en dan ook Carmen niet bij haar was bijna te veel. Op het bureau werd het niet veel beter. Ze kwam binnen en werd gelijk het kantoor in geroepen.


    "Mevrouw van Dongen." Zei zit man toen ze binnen stapte. Er zat een man op een van de stoelen. "Dit is Dave Coolen je nieuwe partner." Zei Zitman. De man stond op. Hij had zwart vettig, haar droeg een bruine jas die haar deed denken aan De Cock van die oude serie Baantjer. Hij had bruine ogen, een stompe neus en had zijn dunne mond in een grijns. "Coolen maar een lekker ding als jij mag me Dave noemen." Eva rolde met haar ogen. "Moet dit?" Vroeg ze aan Zitman. "Ja, dit moet." Zei ze. "Kan ik Romeo niet krijgen?" Vroeg Eva. "Die kan ik nu even niet uit uniform missen." Zei Zitman. "Mag ik dan uniform dienst draaien?" Dave bekeek haar van top tot teen.


    "Zo''n stuk in een uniformpje." Hij floot even. "Daar zou ik grof geld voor betalen." Zei hij. "Goed aan het werk." Zei Zitman. "Jullie gaan Rachel en Verona horen." Zei Zitman. "Die gijzelnemers waar die rechercheur bij is om gekomen?" Vroeg Dave "hij is niet omgekomen." Riep Eva. Ze liep snel het kantoor uit. "Dat was jouw partner toch?" Vroeg Dave. "IS. Wolfs Is mijn partner, jij valt voor hem in. Dus ik zou me gedeisd houden." Beet Eva. "Mooi, sexy en fel. Dat die nog kon functioneren met jou erbij." Zei Dave. Eva rolde met haar ogen en deed haar uiterste best om zich in te houden. Ze had belangrijke dingen te doen.


    In de verhoorkamers zaten Verona en Rachel van elkaar gescheiden. "Jij neemt Rachel met Marion. Ik neem Verona." Zei eva ze had absoluut geen zin om met Dave het verhoor in te gaan. "ROMEO!" Riep ze."verhoor 2 jij en ik." Marion knikte."ga maar, ze is een bom op ontploffen jij kent haar maniertjes." Zei ze.


    "Hallo Verona de Smet. "Zei eva toen ze ging zitten. "Waarom moesten jij en je vriendin zo nodig dat restaurant gijzelen?" Vroeg Eva die rustig probeerde te blijven. Ze kon niet permitteren te ontploffen, haar advocaat zou gehakt van Eva maken. "Zwijg recht." Zei Verona. "Hoe kwam je aan die wapens?"  Vroeg Eva. Weer zei Verona niets. "Dit helpt niet. Als jij blijft zwijgen zal een rechter niet coulant zijn." Zei Romeo. "Waarom heb je op mijn collega geschoten?" Vroeg Eva vettend tegen haar woede. "Je man zul je bedoelen." Zei Verona. "Kijk nou ze heeft haar stem gevonden." Zei Eva


    "ik moet bezwaar aantekenen." Eva keek de advocaat aan. "Binnen deze muren is meneer Wolfs mijn collega. En we hebben maar 2 rechercheurs, om er voor te zorgen dat uw cli?nt niet on nodig hoeft te wachten, mag ik dit verhoor afnemen met ondersteuning van mijn collega." Zei Eva. "Weet jij trouwens hoe hij eraan toe is?" Vroeg Eva. Ze haalde even diep adem om niet in tranen uit te barsten. "Mijn collega ligt in coma. Ze weten niet eens zeker of hij nog wel wakker wordt, gisteren middag ging het bijna mis." Zei Eva die de tranen achter haar ogen voelde branden.


    "Relevantie van deze informatie mevrouw?" Vroeg de advocaat. "Ik denk dat u het met me eens bent dat hij maar beter wakker kan worden, voor verschillende redenen natuurlijk. Als hij sterft." Begon Eva "kom jij dan achter me aan?" Verona keek Eva aan. "Jij bedreigde me dat als hij sterft mijn leven een hel zal zijn. Mag zij dat zomaar?" Vroeg Verona. "Ik was buiten functie. Maar om je vraag te beantwoorden, als hij sterft, is het doodslag, maar ik zal dan moord proberen te bewijzen." Zei ze.


    "Dat is bedreiging, laat haar ontslaan." Riep Verona."nee jongedame, ze stelt je op de hoogte. Het is prijzenswaardig hoe kalm mijn collega blijft. Als je mijn partner Marion had geraakt was ik minder rustig en dan is de band tussen haar en mij veel malen minder." Hij keek even naar Eva die het moeilijk leek te krijgen.


    The story has been stolen; if detected on Amazon, report the violation.


    "Waarom. Hebben jij en je vriendin dat restaurant gegijzeld? "En hoe kwam je aan die wapens?" Vroeg Eva weer die elk woord leek te wegen. "Leek ons gewoon leuk. We keken die film. Hoe heet die nou. Pups. Over een jongen en een meisje van 16 die een bank gijzelen. Vonden we wel stoer." Zei Verona bijna trots. "Voor de kick?" Vroeg Eva. "Ja. Heb jij nooit iets voor de kick gedaan?" Vroeg ze.


    Eva voelden haar zelf beheersing het breekpunt bereiken. "Hoe kwam je aan die wapens?" Vroeg ze vechtend tegen elke vezel van haar woede. "Dat gaat je niets aan." Romeo hield Eva goed in de gaten. Eva pakte haar telefoon en legde die op tafel. "Zie je haar?" Vroeg ze. "Dat is zijn dochter, net 2 dagen 6 maanden." Zei Eva "Eef wat doe je?" Vroeg Romeo. "Er is een kans dat ik haar straks moet vertellen dat haar papa niet meer leeft, omdat twee meisjes voor de lol op hem schoten."


    Eva voelden een traan over haar wang rollen."ik zal dit niet laten mee tellen voor dit verhoor ik weet dat het niet zo mag." Zei Eva. "Maar?" Vroeg Verona. "Maar ik wilden dat je wist van wie je hem Misschien af neemt." Zei Eva. "Is het Dan geen kleine moeite om me te vertellen waar die wapens vandaan kwamen en waarom je schoot?" Eva slikte meer tranen weg. "Mag dit?" Vroeg Verona. "Ik zal bezwaar aan tekenen." Zei de advocaat. Dit is intimidatie." Zei hij.


    Eva''s telefoon ging. "U mag geen telefoon bij zich hebben tijdens verhoor alleen in extreme gevallen." Zei de advocaat. "En was hij niet in deze kamer alleen een collega?" Zei de advocaat. "Dit is een uitzondering meester van Lanker."  Antwoordde Romeo die schuin naar eva keek. Hij zag aan het nummer op haar display dat het ziekenhuis belden. Eva leek niet te durven opnemen.


    "Je moet opnemen Eva." Zei hij. Met trillende handen nam ze de telefoon op. En liep weg. "Van Dongen?" Ze luisterde even en bedankte de spreker. Ze deed een paar seconde haar ogen digit en ademde diep in. Het nieuws was niet goed geweest. Weer had Floris zijn hart het bijna op gegeven. Het lukte ze nog om het weer te starten. Maar of dat nog een keer zou lukken waren ze niet optimistisch over. Eva slikte haar verdriet en angst weer zo veel ze kon weg en ging het verhoor weer in. Maar hoeveel ze ook vroeg ze kregen geen antwoord.


    Na nog 3 uur besloot Romeo dat het genoeg was geweest en staakte het verhoor. "Misschien kunnen jij en Dave met haar vader praten. Volgens Marion verklaarde Rachel dat het de sport wapens waren van Verona''s vader." Zei hij tegen Eva. Toen hij op keek, zag hij eva voor zich uit staren met tranen in haar ogen. "Marion?" Marion keek op en zag wat waarom Romeo riep.


    Ze liep naar eva toe en ging naast haar zitten. "Hey. Gaat het een beetje?" Vroeg ze. Eva reageerde niet. Ze leek Marion niet eens te horen. "Eef?" Eva draaide zich van hen af. "Ik weet dat jullie Wolfs goed kennen hoor maar is haar reactie niet wat overdreven?" Vroeg Dave."ach man wat weet jij er nou van." Beet Marion toe. "Eva dat telefoontje, hij is toch niet?" Vroeg Marion. "Nog niet nee." Maar 2 hart stilstanden in 2 dagen. Ik ben zo bang Marion." Zei Eva. "Ga naar huis Eva. Dit is niet goed voor je."zei Marion.


    "Waar is ze nou helemaal bang voor?" Dat die het lootje legt? Luister wijfie, het is het risico van het vak. Er gaan per jaar 100e agenten dood." Zei Dave. Het werd Eva nu even te veel, ze stond op en wilde Dave iets doen. Tranen stromend over haar wangen wist ze weg te lopen. "Heb jij dan geen greintje fatsoen man?" Riep Marion die achter Eva aan rende naar de kleedkamer. "Til er nou niet zo zwaar aan mens." Riep Dave.


    "Jij hebt geen idee h¨¨?" Zei Romeo die zich ook beschermend opstelde. "Geen enkel idee." Dave keek Romeo aan. "Werd zij net zo heet van hem of zo? Ik bedoel. Heb je dat wijfie gezien? Elke man zou daar wel wat mee willen." Romeo keek zijn nieuwe collega woedend aan. "Ik stel voor dat je niet zo iets tegen haar zegt." Zei Romeo.


    Marion keek Eva aan die in de hoek van de kleedkamer zat met haar hoofd op haar knie?n. "Kwel jezelf nou niet zo joh." Zei Marion toen ze bij haar ging zitten. "Dave snapt het niet. Ik denk niet eens dat hij van jullie weet." Marion nam Eva even tegen zich aan. "Ga naar huis Eef. Morgen een frisse start." Eva knikte.


    De avond was bijna net zo erg als de dag geweest was. Ze had bij haar zusje Carmen op gehaald en was weer in het ziekenhuis. Ze wilde per se bij hem zijn. Als hij haar dan achterliet wilde ze erbij zijn. Ze had inmiddels alle hoop wel zo''n beetje verloren dat hij nog bij haar terug zou komen.

 hoofdstuk 9

    Ze was in slaapgevallen op de bank in Floris zijn kamer. Het was de eerste keer in weken dat ze egt weer had geslapen. Haar Telefoon piepte. Ze keek er op en gromde. Het was Dave die een spraak bericht had gestuurd. "Hey lekker ding waar ben je? We moeten gaan." Zei hij in het bericht.


    Eva zuchten. Ze kon die man niet uit staan. Hoe kregen ze toch altijd voor elkaar dat elke nieuwe partner van haar een onuitstaanbare rotzak was. Het begon met die Ferry die alleen maar achter de vrouwen aan zat. Die vreselijk ijdele Peter Mooy die dacht dat Eva een makkelijke prooi zou zijn. En nu deze rotzak die maar op een ding uit leek te zijn.


    Weer stuurde hij een spraak bericht." je was blijkbaar niet thuis. Dat meisje wat bij je thuis was zei dat je bij je partner in het zieken huis bent dus pik ik je daar op." zei het bericht. Fantastisch hij wist dus waar ze was. Ze wilde perse niet dat Carmen mee kwam naar het werk. Haar grote liefde lag al praktisch op sterven ze kon niet ook nog haar kleine meisje verliezen. Ze pakte haar telefoon en belde Marion. "Hoi eva wat is er?" vroeg Marion. "Kun je Carmen komen op pikken? Die smeerlap staat er op dat we gelijk aan het werk gaan." zei Eva. "Kom er aan."


    Eva hing net de telefoon op als Dave de kamer binnen komt. "Dus dat is je ex-partner?" vroeg hij. "Nee.Dat IS mijn partner niks ex aan." zei Eva ge?rgerd. "En wie is dat kind?" vroeg Dave het woord kind uit sprekend als of het een enge ziekte was. "jij moet nu even heel goed op passen wat je gaat zeggen." zei Eva. "Van jou dus?" vroeg hij "ja dat is mijn dochter." Eva keek hem waarschuwend aan.


    "Alleen staande moeder?" hij bekeek eva van top tot teen met een hongerige blik. "Geil." zei Dave. "Als jij niks weet. Ga ik je niks voor Kouwen." beet Eva toe. "We moeten gaan. Pak dat kind in." eva moest bijna tot 100 tellen om niet in woede uit te barsten. "Ik wacht op Marion, die komt haar halen." Zei eva. "We moeten aan het werk Eef." zei hij. Dat pikte ze niet. Eef was voor intimi en dat was hij zeker niet. "Ik heet Eva of Mevrouw van Dongen. Geen Eef." riep ze. "Dat heb ik die rooie je wel eens horen noemen." zei hij. "Dat is een Vriendin." riep ze. "En hij? Mocht hij het ook zeggen?" vroeg Dave. "Dat gaat je niets aan." Marion liep de kamer in.


    "Goede morgen." zei Marion. "Hoe is het met hem?" vroeg ze. "Geen verbetering, maar het gaat ook niet slechter." zei Eva. Die haar bezorgdheid voelde terug komen. "Heb je geslapen Meis?" vroeg Marion. Eva knikte. "Ben hier op de bank in slaap gevallen." zei eva. "Hele nachten in het zieken huis voor je partner? Mij niet gezien, hoor. Al hoewel als jij het bent." Eva keek hem woedend aan wat Marion ook opviel. "Ach man wat weet je er nou van?" riep Marion. "Ze zijn veel meer dan alleen partners." flapte Marion er uit.


    "Hoe bedoel je dat?" vroeg Dave. "Dat gaat je niets aan." riep Eva. "Weet je ik ga wel even naar de wc." riep Dave en hij liep de hoek om waar hij bleef staan. "Ik zei toch al dat hij van jullie niets af weet." Zei Marion die Carmen uit haar wiegje Tilden. "Ik heb met Zitman af gesproken dat ze mee mag naar het Bureau. Kan ze vast zien waar ze straks gaat werken." Grapte Marion. Ze keek even naar Floris. "Het is ook zo zuur h¨¨." zei Marion. "Zijn jullie eindelijk gelukkig getrouwd ligt hij binnen een jaar in coma." Dave liep snel terug. "Dat meen je niet?" vroeg hij. "Ze is met hem getrouwd?"


    Hij keek van Eva naar Marion. "Wat ziet ze in zo''n ouwe vent. Is ie rijk?" vroeg Dave. Marion hield haar tegen. "Kalm Eva." zei ze. " Wat je gaat me niet zeggen dat je van hem houd." riep Dave. "Zo''n lekker ding als jij kan toch zeker veel beter krijgen." Marion keek hem vol ongeloof aan. "Zo als jij zeker?" vroeg ze. "Ja. Ik ben een gift van de God aan vrouwen." zei Dave met zijn borst voor uit. "En jij vast aan de mannen." zei hij haar terwijl hij dichter bij eva ging staan. "Blijf uit mijn buurt." Zei Eva. "Hij kan je niet tegen houden meisje." zei hij. "Je hoorde haar Dave laat haar met rust." riep Marion.


    Dave knip oogde naar Eva. "Ik snap het al hoor lekker ding." zei hij."ik wacht wel tot je Weduwe bent. Dan kom je wel naar mij. Dan zal ik je is laten zien wat een echte minnaar is." zei hij. Eva duwde Dave tegen de muur. "Dat neem je terug rotzak." riep ze. "Eva Rustig nou." Zei Marion die Carmen even snel terug zetten in haar bedje. "Ik laat hem Floris niet zo beledigen!" riep Eva. "Laat hem los Eef hij is het niet waard." riep Marion. Eva keek Dave nog even woedend aan maar liet hem los. "Je hebt gelijk Marion. "


    Dave keek haar na. "Wat een vuur zeg. Je hebt zeker te lang al geen beurt gehad." Eva draaide zich woedend om en gaf Dave een knietje. "jij nu ook niet rotzak" Eva draaide zich om en liep naar het wiegje. "Kom Carmen. Ga maar met Tante Marion mee. Mama komt zo snel mogelijk." zei Eva die haar dochter even op tilde en knuffelden.


    Een gespannen auto rit later stonden ze aan de deur bij de ouders van Verona. Na een kort gesprek met deze mensen was Eva ervan overtuigd dat het bij Verona egt geen kwaad opzet was. Haar vader vertelde dat hij was vergeten de Kogel uit de loop te halen en ze geen idee had hoe een pistool werkte. Het was een wat emotionele bevinding van Eva. Ze wist eventjes niet wat erger was. Dat het kwaad opzet had geweest of een ongeluk.


    Op de rit terug naar het bureau staarde eva uit het raam. "Wat heeft hij nou dat ik niet heb?" vroeg Dave. Eva was zo klaar met hem dat ze probeerde niet te reageren. "Zitman zie dat jullie samen het beste team van Maastricht waren." zei hij. "Zijn. We zijn het beste team." zei eva nog steeds uit haar raam starend. "Wat is er nou zo bijzonder aan hem?" vroeg Dave. "Hij heeft een goed hart." zei Eva die eigenlijk niets meer wilde zeggen. "Ik heb meer te bieden dan een goed hart hoor."zei Dave. Voor dat eva kon reageren ging haar telefoon. Ze keek op het scherm. Het was het zieken huis. Ze aarzelde even. Durfde ze wel op te nemen? "Met Eva Van Dongen?" zei ze. "Ah Mevrouw van dongen. Fijn dat ik u tref. Ik ben bang dat u het beste kan komen. Het gaat achter uit met uw man." zei de vrouw aan de lijn.


    Eva hing haar telefoon weer op. hier was ze al een paar dagen bang voor geweest. En nu zou het dan toch gebeuren. Ze zou Floris verliezen. "Zijn we er al bijna?" vroeg ze aan Dave. "We kunnen nog wat gaan drinken als je het wilt uit stellen." zei hij. "Nee."zei Eva ze had geen fut meer om iets anders te reageren.


    Ze liep snel het kantoor van Zitman in die stiekem aan het spelen was met Carmen. "Mevrouw Zitman het spijt me maar."Eva slikte. Ze probeerde uit alle macht haar tranen te bedwingen. "Wat is er van Dongen?" vroeg Zitman. "Ik moet weg." Zei Eva. "Waar moet je heen dan? Ik moet kunnen verantwoorden dat je zo maar weg gaat." zei ze. Eva voelde de tranen in haar ogen komen. Ze draaide zich snel van Zitman af en tilde Carmen op. "Wat is er Eva?" zei ze. Eva draaide zich terug naar Zitman. " Ik ben gebeld door het ziekenhuis." ze kon haar tranen niet langer bedwingen. "Hij gaat achter uit." zei ze. Zitman legde een arm om eva heen. "Ga maar."


    Eva liep het kantoor uit zich vast klampend aan haar dochtertje. "Eef?" vroeg Marion. Eva liep snel naar buiten. "Eva?" riep Marion achter haar aan. Zitman kwam haar kantoor uit. "Mag ik even iedereens aandacht." zei ze. "O jee stront aan de knikker." zei Romeo. "Houd op Romeo. Heb je gezien hoe Eva weg liep, en nu roept Zitman ons bij elkaar. Dit is niet goed."zei Marion. "Dames en heren ik heb net van Mevrouw van Dongen te horen gekregen dat het slechter gaat met Wolfs. Ik ben bang dat we ons op het ergste moeten voor bereiden." verklaarde Zitman.


    Hij deed zijn ogen open. En keek om zich heen. Het voelde vreemd. Er was geen pijn. Ook al was hij neer geschoten. Hij stond op van het ziekenhuis bed. Draaide zich om en zag in eens zich zelf liggen. "Wat de?" Vroeg hij hard op. "Ja dat is raar h¨¨ " Hoorde hij zeggen. Hij herkende de stem. "Frank?" Floris draaide zich naar waar de stem vandaan kwam. Op de stoel in de hoek van de kamer zat hij dan. Frank zijn oude vriend en Eva''s eerste man. "Dag Floris." Zei hij "wat is dit?" Vroeg Floris.


    "Dit is wat ze noemen een O.B.E. Out of body experience." Zei Frank die naast de reis box was gaan staan. "Dat heeft ze me nooit kunnen geven." Frank lachte. "Ze is prachtig die dochter van jullie." Zei Frank. "ze lijkt op Eva natuurlijk is ze prachtig" Floris knielde naast de box neer. "Ben ik dood?" Vroeg Floris. "Nog niet maar je bent er dicht bij." Legde Frank uit. "Ik dacht dat Fleur de eerste was die ik zou zien." Zei Floris.


    Taken from Royal Road, this narrative should be reported if found on Amazon.


    "Fleur wacht op je tot het zo ver is." Zei Frank "ik wilde je bedanken Floris". Hij keek zijn oude vriend aan. Dit was onwerkelijk Frank was al jaren dood. "Waarvoor?" Vroeg hij. "Het zorgen voor Eva. Je hebt haar nooit in de steek gelaten" zei Frank. "Dat kon ik niet." hij stond op en keek Frank aan.


    "Ik hield al van haar van af het moment dat ik haar voor het eerst zag." Zei hij. "Dat weet ik. en begrijp ik ook. Ze is mooi, stoer, grappig maar zeker ook lief." Zei Frank. Met net zo veel liefde in zijn stem als toen hij nog leefden."wat doe je hier?" Vroeg hij. "Je begeleiden." Floris keek zijn vriend aan. Daarna keek hij weer naar Carmen. Hij wist wat Frank bedoelde. Maar hij wilde niet gaan.


    "Uw man word zwak mevrouw van Dongen, ik weet niet of hij het gaat redden." Hoorde hij achter zich. "Eva." Hij draaide zich weer om. Bij de deur opening stond ze te praten met een arts. De tranen stonden in haar ogen. Hij wilde haar zo graag kunnen troosten. "Dank u dokter." Hoorde hij haar zeggen. Ze kwam de kamer in en ging naast hem zitten. Floris keek naar haar. "Ze liet mijn hart ook altijd 100 keer sneller kloppen." Zei Frank.


    "Ze huilt." Zei Floris "ik ben bang dat ze dat nog vaak zal gaan doen." Zei Frank. "Eva huilt nooit." Zei Floris. "Je weet wel beter. Ze huilt alleen als haar verdriet haar verstikt." Zei Frank. "Ik weet dat je dat niet verdraagt, misschien kunnen we dus maar beter gaan." Floris knikte. Hij keek nog en keer terug naar zijn vrouw en kind. Eigenlijk wilde hij niet gaan. Hij hield zo veel van hen. Maar als hij geen keuze had "ik houd van jullie." tranen sprongen in zijn ogen. "Het spijt me." zei hij.


    "Laat me nou niet in de steek." Hoorde hij haar zeggen. "Alsjeblieft Floris." Zei ze. "Wacht." zei Floris en hij liep naar haar toe. "Eefje." Zei hij en knielde naast haar neer. "Ze kan je niet zien." Zei Frank. Floris zag hoe de tranen over haar gezicht stroomde. "Huil nou niet Eva alsjeblieft." Zei hij. "Laat mij nou niet de reden zijn van jouw verdriet. Dat verdien ik niet." Zei hij haar.


    "Ik kan dit niet aan zonder je." Zei ze terwijl ze zijn hand pakte. "Blijf bij me Floris ik smeek je." Ze huilde nog harder. "Hoe kon je dit verdragen Frank?" hij wide dat ze wist dat hij bij haar was. En dat hij bij haar wilde blijven "Ze moet jou ook zo gesmeekt hebben." Zei hij. "Ja," frank keek naar de grond. "Dat was het moeilijkste, haar achter laten." hij keek Floris diep in zijn ogen aan. "Maar ik wist dat je voor haar zou zorgen. Je moet er op vertrouwen dat iemand voor haar zorgt. " Zei Frank. "Dat wil ik niet." Zei hij. "Wat niet? Vertrouwen hebben?" Vroeg frank.


    "Kun je me horen waar je bent?" Vroeg Eva. "Altijd mijn meisje. "Antwoordde hij. "Ze hoort je ook niet Floris." Zei Frank "Als je dat kan. Kom dan bij me terug. Ik kan niet zonder je.ik smeek je." Hij stak zijn hand uit. "Je kunt haar niet aan raken." hij sloeg zijn arm om hem heen."ik weet het, dit breekt je hart." Frank zuchten. "Ik wilde wat jij nu wilt. Haar vast houden, troosten. Maar dat kan niet meer, Marion en Romeo vangen haar wel op." Zei Frank


    "Maar die kunnen er niet altijd voor haar zijn." Riep hij. "Haar zusje dan?" Floris schudden zijn hoofd. Alles in zijn hart schreeuwden om terug te gaan naar zijn lichaam om bij zijn gezin te blijven. Maar had hij die keus? Of moest hij toekijken in zijn laatste minuten hoe zijn grote liefde kapot ging aan verdriet. Hij dacht dat dood gaan zelf het ergste was. Maar haar zo gebroken zien en haar niet kunnen troosten was 1000 keer erger.


    "Ik kan dit niet. Ik kan haar niet achterlaten. En Carmen. Ik wil haar zien opgroeien. Frank ik kan niet weg." Frank keek hem aan. "Dat weet ik. Je kon haar nooit weigeren." Zei hij. Eva keek naar de monitoren naast zijn lichaam. Zijn hart slag werd steeds trager. "Mevrouw?" vroeg de arts. Eva keek hem aan. "Zo lang we hem aangesloten houden." begon hij. "U wilt de stekker er uit trekken." zei ze hem af brekend. "Is er dan egt geen hoop?" vroeg ze. "Het is niet compleet uitgesloten maar ik ben bang van niet." Zei de arts. "Kom Floris dit wil je niet horen. "frank legde zijn hand op zijn schouder. "Ik moet weten dat ze in orde is Frank." zei hij.


    "Het wil niet zeggen dat hij sterft. Al ben ik bang dat het niet lang zal duren. Maar hij word in ieder geval niet meer artificieel in leven gehouden. Het is aan u mevrouw." hij ging weer naast haar zitten. "Ik ben er Eef. Ook al weet je dat niet, ik ben bij je." zei hij. Eva knikte huilend. "Doe maar." zei ze. De arts drukte op een knop. De beademingsballon stopte gelijk. Ze haalde bijna alle apparatuur weg. "Sterkte mevrouw." zei de arts en hij liep weg. "Je hebt beloofd dat het goed zou komen Floris." Zei Eva. Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en haalde schokkerig adem terwijl ze steeds harder huilden.


    "Kan ik naar haar terug? Frank alsjeblieft." hij keek naar Eva. "Dit kunnen we haar niet nog een keer aan doen." hij keek frank aan "ze verdiend zo veel meer dan jou en zeker mij. Maar ze heeft ons haar hart gegeven" zei Floris. "Ik weet het." Frank aarzelde. "En jouw hart is van haar, nog heftiger dan het mijne dat was." Frank keek Floris aan. "Ik moet naar haar terug Frank." Frank lachte. "Ik hoopte al dat je dat zou zeggen." hij gaf Floris een schouder klopje. "Ik weet het goed gemaakt. Je belooft mij nog lang goed voor Eva te zorgen. Dan let ik op jouw Fleur." Floris knikte. "Ga dan maar." Zei frank. "Ga maar naar je gezin." Het werd een seconde zwart voor zijn ogen.


    In eens voelde hij pijn waar de kogel van Verona''s geweer hem had geraakt. Hij knipperde met zijn ogen. Hij lag weer in het ziekenhuis bed. Hij voelde Eva''s hand op de zijnde liggen. Hij voelde haar schokkerige ademhaling op zijn borst. Hij leefde weer. Of nog hij wist niet welke maar dat kon hem ook niet schelen. Hij wist ook niet of wat hij net gezien had echt was. Maar hij was er nog.


    Hij had haar niet in de steek gelaten. Hij hoorde nu pas hoe hard ze huilden. Uit gewoonte legde hij zijn vrije hand op Eva''s haar. Ze schrok op. "Floris?" Zei ze. Met betraande ogen keek ze hem aan. Ze wist duidelijk niet wat ze moest zeggen. Hij streelde haar over haar haren. "Je bent wakker? God zei dank je bent wakker." Zei ze tranen nog steeds over haar wangen stromend. "Ik hoorde je. Ik was zo dicht bij de dood maar ik hoorde je." Zei Floris. "Ik kon je niet alleen laten." Hij probeerde recht op te zitten. "Blijf liggen." Zei Eva die zijn hand steviger beet pakte. "Ik ben zo blij je stem weer te horen." Hij glimlachte naar haar en maakte ruimte. "Wat doe je?" Vroeg Eva. Hij voelden zich nog zwak maar hij wilde maar ¨¦¨¦n ding. Zijn geliefde Eva dicht tegen zich aan voelen.


    Hij klopte op zijn bed. "Plaats genoeg." Eva lachte door haar tranen heen En ging naast hem liggen. "Ik heb je gemist. Meneer Wolfs." Hij lachte en streelde haar over haar wang. "Ik houd van je Eef." Zei Floris terwijl hij haar stevig tegen zich aan hield. Eva ging rechter op zitten en kuste hem. Een lange diepe kus. Ze was zo bang geweest ook hem te verliezen. "En ik maar denken dat ik je moest troosten." zei Marion. "Oogjes dicht Carmen." voegde Marion er grijnzend aan toe.


    "Ook hallo Marion." Zei Eva als ze van het bed klom. "Hoe lang stond je daar al?" vroeg ze. "Lang genoeg. Zei ze grijnzend. "Blij te zien dat je er nog bent Wolfs." Zei Marion. "Ik kon haar niet achter laten." zei hij. "Ik wilde zeggen, dan ga je nog liever dood maar dat is niet heel gepast nu geloof ik." Zei Marion. Niet veel later kwam er een arts binnen lopen. "U bent wakker?" vroeg de arts. "Daar lijkt het wel op." Zei Floris. "We hadden u al bijna op gegeven." Floris knikte. "Dan hebben jullie haar smeekbede onderschat." Zei hij en streelde Eva door haar haren. "We moeten wat test doen om te zien of u wat over houd aan uw verwondingen en de coma." zei de arts. "Kom Eef we gaan even wat eten." Zei Marion.


    Voor het eerst in weken had Eva weer eetlust. "Wat bedoelde hij nou met jouw smeekbedes?" Vroeg Marion. "Ik weet het niet. Natuurlijk op het moeilijkste moment heb ik hem gesmeekt bij te komen. Hij zei ook dat hij me had gehoord." Zei ze. " Maar om eerlijk te zijn kan het me niet heel veel schelen." Zei Eva "dat kan ik me voorstellen ja, al was het de duivel die hem terug stuurde." Zei Marion. "Precies." Eva glimlachte.


    Na een uur liepen Marion en Eva terug naar de kamer. "Wat zei de dokter?" Vroeg Eva. "Enige waar ik last van blijf houden is chronische verliefdheid. Maar dat is meer jouw schuld." Zei hij grinnikend. " Ik mag als alles goed gaat volgende week naar huis." Eva lachte en ging bij hem liggen.binnen een minuut viel Eva in slaap. "Laat me raden Slegt geslapen." Zei Floris Eva zacht strelend. "Probeer bijna niet geslapen." Zei Marion.


    Een week later mocht Floris het ziekenhuis verlaten. Hij had Eva niet verteld dat hij thuis op haar zou wachten. Hij liep de trap af zijn vertrouwde woon keuken in. "Floris." riep Liselotte en omhelsde hem. "Zo blij dat je thuis bent." zei ze. "Is Eva thuis?" vroeg hij. "Nee nog niet." hij tilde Carmen uit haar box. "hey meisje. Ik heb, jou bijna net zo veel gemist." zei hij. "je groeit veel te hart." hij zette haar in een stoeltje. "Zeg is Carmen, heb je goed op mama gepast toen papa in het ziekenhuis lag?" hij hoorde de voor deur open gaan. "shh meisje niet verklappen h¨¨." zei hij.


    Eva liep de keuken in. "Ze heeft eindelijk bekend Lotte." riep ze terwijl hij haar de trap af hoorde lopen. "Ze word morgen voor geleid." voegde ze toe. "En nog beter nieuws. Omdat Floris terug komt ben ik van die Vreselijke Dave af. Niet voor dat ik hem even heb late voelen dat er met mij niet te spotten valt als ik me goed voel." zei ze de keuken in lopend.


    "Je bent inderdaad geen katje om zonder hand schoentjes aan te pakken." zei Floris. "Je bent thuis." zei ze glimlachend. "Ik kon jou niet langer laten koken. Dan had ik een vergiftiging moeten gaan onderzoeken." plaagde Floris "kom hier jij." zei hij en hield haar zo dicht tegen hem aan als hij kon. "Ik zei toch dat het goed kwam." zei hij. Hij kuste haar. Hij had nooit gedacht dat het mogelijk was na de dood van fleur maar hij was eindelijk compleet gelukkig.