《Chiara (nederlands)》 Proloog Hij keek uit zijn raam. Hij was hier nu op de kop af 9 jaar. Hij nam een slok uit zijn glas whisky. De grachten van Veneti? kleurden rood van de onder gaande zon. Het deerde hem niet. De laatste 9 jaar waren niet de rooskleurige jaren geweest die hij had gehoopt. 2 maanden na zijn vertrek uit Maastricht wilde Sofia niets meer met hem te maken hebben. Ze had hem gebruikt om hoger op te komen. De eerste paar jaar kon hij zijn heil kwijt in zijn werk. Daarna had hij een jaar of 2 een vriendin. Lucretia. Maar die verliet hem omdat ze altijd het gevoel had nummer 3 te zijn. Hij had haar wel verteld van Fleur en wat haar was overkomen. Na 7 jaar wilde hij eigenlijk terug naar Nederland. Maar toen hij dat wilden delen met zijn baas verraste die hem met een promotie. Hij werd chef van een internationaal opsporingsteam. Hij wilde weigeren om terug te keren naar Maastricht. Hij miste het vreemde Limburgse volkje. Hij miste Fleur die hij eens in het jaar bezocht. Maar het meest miste hij haar. Haar mooie grijze indringende ogen. Haar stralende glimlach. Hij had er alles aan gedaan om haar te vergeten. Maar hij kon het niet. Toen hij haar opzocht in het register leerde hij dat ze gestopt leek bij de politie. En ook was vertrokken uit Maastricht. Dus weigeren en terugkeren naar Nederland had niet veel zin. Dus was hij nu chef van dat team en gestationeerd in Veneti?. En had zich op zijn werk gestort. Zijn telefoon ging. "Ja Wolfs?" Zei hij. Ja, ik kom eraan." Hij zuchtte. Weer een vermissing omtrent Mauro Rikatoni. Dit keer was het zijn vriendin. Chiara Ricci. Volgens zijn eerste onderofficier die Mauro in de gaten hield een mooi vrouwtje. Wat daar eigenlijk niets te zoeken had. Maar ja, vrouwen willen bad boys. Hij reed naar het hoofdkwartier.Ah Lupo fijn dat je er bent. Het is nogal urgent. Volgens De moeder van Chiara is zij al 3 dagen niet thuis geweest, normaal belt ze haar elke dag. Omdat ze de vriendin is van Mauro. Die drugs baron. Vrezen we het ergste." Zei Nino. "Hebben we een foto?" Vroeg hij. "Nee. Giovanni is nu bezig een tekening op te stellen, maar dat kan nog even duren. "Antwoorden Nino. "Jullie mogen haar huis in voor een ori?nterend onderzoek." Vertelde hij. Hij gaf hem sleutels en het adres van Chiara. This story has been taken without authorization. Report any sightings. Hij opende de deur van haar appartement. Het was een doorsnee huisje. Kleine tv. Laptop. 2-persoons bed. wat maar aan een kant gebruikt leek. De kleding in haar kast leken hem stoer. Zwarte shirts, spijkerbroeken, zwarte laarzen. En een leren jas. Hij lachte even. Als hij niet beter wist, zou hij denken dat het haar kamer was. De enige vrouw die hij niet uit zijn hoofd kreeg. Al 9 jaar niet. Hij schudde zijn hoofd." Niet aan haar denken nu." Mopperde hij naar zichzelf. "We moeten Chiara gaan zoeken. " Zei hij zichzelf. In de keuken die al dagen on gebruikt leek stond nog een kleine gewassen vaat. Ze woonde hier duidelijk alleen. In de koelkast stonden alle daagse dingen. Flessen water. Kaas wat vleeswaren. En een paar pakken chocolade melk. Hij glimlachte even. "Weer was dit iets wat Chiara gemeen had. Hij had Deze vrouw nooit gezien, maar afgaand op haar spullen vond hij haar vast een leuke meid. "Wat is het telefoonnummer van haar moeder?" Vroeg hij . "Ja natuurlijk dat is +3143569016" zei Valencia. Een van zijn agenten."dat is een Nederlands nummer." Zei hij. "Daar kom jij toch vandaan?" Zei ze. Hij knikte. "Ik zal het bellen." Zei hij. " Hij pakte zijn mobiel en belden het nummer. "Goede avond met Tea Zitman met wie spreek ik?" Vroeg de stem aan de andere kant van de lijn. "Bent u de moeder van Chiara Ricci?" Vroeg hij. "Wie vraagt dat?" Vroeg de vrouw. "Mijn excuses Floris Wolfs internationale opsporingseenheid Veneti?." Het was even stil. "Meneer Wolfs." Zei de vrouw op een vreemde manier. "Bent u Chiara''s moeder.?" Vroeg hij weer. "Ja." Zei de vrouw. "Wat kunt u vertellen over haar?" Hij luisterde een minuut of tien. De vrouw gaf geen beschrijving van Chiara. Wel dat ze 40 jaar oud was, ze was 2 jaar geleden naar Veneti? gekomen om de mode wereld in te gaan en dat ze naast Mauro niet veel vrienden had, Hij wist een ding zeker na het gesprek met haar moeder. Ze was in gevaar. Hij moest die vrouw vinden. Al was het maar omdat ze onschuldig was. Maar iets in hem zei dat ze niet zomaar iemand was. Hij kon zijn vinger er niet opleggen. Hij zou het wel weten als hij deze jonge vrouw vond. Chiara,s dagboek In haar nachtkastje vond hij een dagboek. Als hij een aanknopingspunt zocht. Stond dat Misschien hierin. Itali?. Wat een rot land zeg. Dat mensen het hier uithouden. Goed. Zitman zei me dat ik een dagboek bij moest houden naast mijn dagelijkse telefoontjes als bewijs materiaal. Ik ga morgen Mauro ontmoeten. Hij moet denken dat ik een modezaak begin vlak bij zijn vermoedelijke basis. Ik moet zijn vertrouwen zien te winnen. Volgens Zitman is dat voor mij vast makkelijk. Hij houdt wel van vrouwen en ik schijn zijn type te zijn. Bah het idee. Het kan best zijn dat ik voor jaren zijn vriendin dan moet spelen. Alles voor de zaak. Als dit mis gaat, ben ik in levens gevaar dat risico neem ik. Wat heb ik nu nog in Nederland?O ja, van af nu ben ik Chiara Ricci half Italiaans half-Nederlands. Mijn vader is recent overleden, dus wil ik mijn zogenaamde Italiaanse roots onderzoeken. En gelijk een mode zaak beginnen. Als dit misgaat, zal ik internationaal geseind worden, dus ook zijn team zal zoeken. Voor als jij dit al leest: ik heb je lang gemist. En ook al geef ik dat niet vaak toe, ik mis je nog steeds. Ging je weg voor haar of om mij? Ach, het doet er niet echt toe. Ik wilde dat je wist dat ik je miste. Wie dit ook was. Ze was een infiltrant. Chiara''s woorden deden hem weer aan haar denken. De vrouw waar hij de naam van wilden vergeten dus hem maar niet noemde of dacht. Dan zou zijn hart weer breken. De vrouw die hij maar niet vergeten kon. voor wie waren die laatste zinnen? Het maalde door zijn hoofd. Hij moest deze vrouw vinden. Al was het omdat mensen om haar gaven. Maar vooral omdat ze in karakter op haar leek. Dag 1 Wat een kwal zeg. Als dit jaren gaat duren weet ik niet of ik het volhoud. Ik wist me net te weer houden om me voor te stellen met mijn echte naam. Ik ben dit ook niet echt gewend. Hij leek mij wel leuk te vinden, geloof ik. Bah alle vooroordelen zijn waar. Wat zijn die Italianen glad. Goed informatie. Nog niet veel. Hij heeft me uit gevraagd. Dus hoop ik dat ik snel meer kan vertellen. Voor als jij dit leest: hoe houd jij het hier uit? Of zijn de vrouwen echt zo veel mooier hier? Ik weet het. We hadden niets. Nou ja niets dat een naam had. Wist jij wat ik voelde? Ging je daarom weg? De eerste 20 tot 30 dagen beschreef ze hoe zij Mauro in palmden en zijn vertrouwen won. Elke pagina die Chiara schreef eindigde ze met een paar zinnen voor wat leek een speciaal iemand. Iemand waar zij om gaf. Maar haar ook pijn had gedaan. Dag 31 Hij zoende me. Zijn alle Italianen zulke Slegte zoeners? Hij smijt met geld. Hij lijkt me te willen kopen. Cadeautjes en etentjes. Dagjes uit. Hij lijkt me nu eindelijk te vertrouwen. Hij wil dat ik morgen bij hem slaap, ik zal dan mogelijk meer zien. Ensure your favorite authors get the support they deserve. Read this novel on Royal Road. Voor als jij dit leest: waar ben je? Ik zoek je. Ze zeiden dat je nu hier zat. In Veneti? ik zoek je al een maand. Ik wil het begrijpen. Was mijn vriendschap niet meer genoeg? Dag 1 jaar 2. Het gaat zo moeizaam. Volgens Mauro hoort zijn ''Bella'' niet bij zijn zaken. Door in te breken in zijn kantoor. Heb ik wat kunnen vinden. Er komt morgen een partij coke in de haven binnen. Hoelang nog? Ik vind het hier verschrikkelijk. En zijn ''Bella'' zijn, valt me steeds zwaarder. Hij wil dat ik stop met de pil, hij wil een troon opvolger. Nou, dat dacht ik dus niet. Met hem het bed delen is al erg genoeg. Voor als jij dit leest: ik geef het op om je te vinden. Ik zoek je al een jaar. Als je om me gaf, had je mij wel gevonden. Ik hoop je op een dag te zien. De bewijslasten van Mauro. Stapelde zich op door haar dag boek op. Plaatsen en leveringen. Maar vooral ook namen. Wat haar werkelijke identiteit ook was. Dit was een slimme vrouw. Hij vond haar bij elke pagina die hij las interessanter. Jaar 2 dag 300 Hij weet het. Mauro weet dat ik een mol ben. Dit is waarschijnlijk het laatste wat ik ooit schrijf. Vind hem en sluit hem op. Dan had deze hel zin, ik heb de pijl zender uit mijn telefoon in mijn bh gedaan, misschien kunnen jullie me dan vinden. Het zal vast te laat zijn. Bel Zitman. Die Staat in geschreven als mijn moeder. Als jullie dit lezen, zij weet aan wie dit dagboek gegeven moet worden. Voor als jij dit leest: ik zag je gister. Je bent geen spat veranderd. Ik wilde je roepen. Maar ik verloor de moet. Je leek zo moe. Zelfs een beetje bedroefd. Ik wil dat je weet dat ik alleen heb toe gestemd om dit te komen doen omdat ik je wilde zien. Ik wilden weten waarom jij weg ging. Ik zal het nu nooit begrijpen. Ben je mij inmiddels vergeten? Vast wel. Al die vrouwen hier zijn veel spannender en vast mooier dan ik. Wat zou ik graag je naam hier noemen. Maar dan loop jij gevaar. Dat kan ik mezelf niet vergeven. Ik ben jou nooit vergeten. Ik heb je dit nooit gezegd, misschien had ik dat wel gemoeten. Had je dan gebleven als ik je dit wel had verteld? Ik zal het nooit weten. Weet dit. Ik heb altijd van je gehouden. En dat doe ik nog steeds. Vaarwel. De wanhoop op die laatste bladzijde was bijna voelbaar. Wie was toch diegene waar ze aan schreef. Als hij haar vond, moest hij het maar vragen. Chiara,s identiteit Het zoeken naar Chiara ging moeizaam. Er was geen signalement.dus konden ze niet langs de deuren. De compositie tekening was gewist. Hij Vermoede opzet. Een drugs baron als Mauro had vast ook agenten plat. En hij wist zelf ook wel dat Mauro niet wilde dat ze werd gevonden. Er werd nu geprobeerd om een nieuwe tekening te krijgen via Nederland. Of nog beter een foto. Zijn team had alle plekken die Chiara had benoemd in haar dagboek uit gekamd. Hij bleef zich afvragen voor wie de laatste stukken van elke dag waren geschreven. Hij kon het niet helpen. Hij bleef, maar aan Chiara denken. En wie ze werkelijk zou kunnen zijn. "Je bent jezelf niet Lupo." Zei Valencia. Hij keek haar aan. Haar grijze ogen en bruin haar. En haar pittige character deed hem altijd een beetje aan Eva denken. Darom kwam ze vaak ook met iets te veel weg. Hij wist dat hij haar een beetje zag als invaller voor Eva. Om het gemis iets goed te maken. Niet dat het veel hielp. Eva was grappiger, mooier had meer levens lust en vele malen slimmer. Hij zuchtte. Aan haar denken deed altijd pijn, dus verdrong hij elke gedachte weer. "Lupo?" Vroeg Valencia. "Ik kan het gewoon niet hebben dat we nog helemaal niets weten." Loog hij. Hij wilde niet dat mensen wisten dat hij eigenlijk terug wilden naar Nederland. Terug om te kijken of ze hem kon vergeven dat hij was vertrokken. Om te proberen de draad weer op te pakken en weer met haar te werken. Hoe hij verlangde naar haar vriendschap. Hoe hij wenste dat hij nooit was vertrokken. Valencia leek hem te geloven. Eva had hem door gehad. Hij lachte even. Waar hij eerst de overeenkomsten tussen Valencia en Eva zag. Zag hij nu alleen nog de verschillen. "Wat wil je doen?" Vroeg ze. Hij keek even in haar ogen. "We kunnen niet veel. We moeten wachten op Nederland." This story has been unlawfully obtained without the author''s consent. Report any appearances on Amazon. Hij haten het om machteloos te zijn. Hij wilde zoeken. Maar er was nergens meer om te zoeken. Hij wilde bewijzen vinden. Maar ook hier was er niets. Geen bewijzen of sporen. Alsof Chiara van de aardbodem was verdwenen. Hij ging naar huis. Naar zijn troosteloze bestaan. Ja, het huis wat hij had was mooi. Ruim. En had een prachtig uitzicht. Maar het was er ook eenzaam. De eenzaamheid die hij in het begin fijn vond, begon hem nu naar de keel te grijpen. Hij wist niet hoelang hij het in Itali? nog uithield. "Is die compositie tekening al klaar? Hoe langer we niet weten wie we zoeken, hoe langer het duurt, hoe minder kans dat we haar levend vinden." Riep Wolfs. Chiara was nu al 3 weken vermist. "We hebben een foto binnengekregen, hij wordt nu verspreid." Zei Nino. En hij gaf Wolfs het origineel. "God v... dit kan niet." Riep hij. "Ken je haar?" Vroeg Nino. "Eva." Was alles wat hij zij. "Verdomme! Dat is Eva!" Riep hij. "Wie is Eva?" Vroeg Nino. Hij keek hem even aan. Ja, wie was Eva. Hoe kon hij haar in Gods naam beschrijven. Slim. Grappig, stoer, geweldig, en zo mooi. De enige vrouw in de wereld die hij nooit heeft kunnen vergeten. Al die dingen in haar appartement die hem aan haar herinnerde waren omdat ze het werkelijk was. Na al die jaren deed haar foto nog altijd zijn hart sneller kloppen. Hoe kon hij ooit uit Maastricht zijn vertrokken? "Wie is Eva Lupo." Vroeg Nino. "Mijn partner." Fluisterde hij. "Wat?" Vroeg Nino. "Mijn voormalig Partner. We moeten haar nu zeker vinden. Levend." zoeken naar een naald in een hooiberg. "Goed Chiara Ricci wat weten we?" Vroeg Wolfs. "Niet veel. Ze heeft een mode zaak in rio Barati op de Fondamenta dei Ceceri. Maar jij zegt haar te kennen. Vertel is meer?" Vroeg Valencia. "Ok Chiara Ricci''s echte identiteit is Eva van Dongen. Een verdomd goede rechercheur uit Maastricht. Ze is slim. Gehaaid op een goede manier. en niet voor ¨¦¨¦n gat te vangen. Waarschijnlijk is ze mede Darom ook in gezet als infiltrante bij Mauro Rikatone. Drugs baron op het hoogste niveau." Hij ijsbeerde dan kon hij beter nadenken. "Stinkend rijk. Maar gevaarlijk.99% van de informanten eindigen niet zo fijn. Als ze al zijn gevonden. We hebben wat tijd al wordt dat wel krap. Hij ''ondervraagd '' de informanten eerst. " Hij keek even naar haar foto. Hij was bezorgd. Ze was al 3 weken weg. En wat hij de informanten aan deed. Nee, hij moet er niet over nadenken. Dan kon hij niet helder genoeg zoeken. "Wat heeft die Eva dat een Italiaanse niet heeft?" Vroeg Valencia "stijl. Klasse, humor." Zei Wolfs die een glazige blik kreeg. "Ze is gebekt. Zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. En ze is Mooi." Valencia voelde zich bedreigd. Hoe hij haar beschreef zo beeldend en liefdevol. Het maakte hem knapper. De droefheid verdween even uit zijn blauwe ogen. Maar het leek ook als of deze zekere Eva meer voor hem betekende dan hij liet lijken. Dat beviel Valencia niet. Ze vond Lupo zo als ze hem noemde leuk. Nee, het was meer dan leuk. Zijn knappe gezicht liet haar hart tekeer gaan. Als hij dan lachte, smolt ze. Zijn melancholische blauwe ogen kon ze uren in verdrinken. Ja, ze was verliefd. "Zo, zo Lupo. Voel ik daar een wat stomend verleden?" Vroeg Giovanni. Dat was een typische Italiaan. Glad geschoren. Kort donker haar strak in de gel. Bruine ogen. Gladde praatjes en altijd achter de meiden aan "ik snap het wel hoor Lupo. Zo''n mooi ding." Grinnikte Giovanni. "Wat weet jij er nou van." Zei Wolfs. "Niets, alleen dat ik zo''n Bella niet zou laten lopen." Zei hij." kunnen we ons focussen op haar terugvinden. Levend als dat kan." "Wat kun je verder over haar vertellen Lupo?" Vroeg Valencia. "Ze is stoer. Sterk, vinding rijk. Als iemand 3 weken in leven kan blijven is zij het wel. Maar de tijd is wel aan het dringen. Vindingrijk zijn is, maar beperkt effectief. We moeten haar snel vinden. "Zei hij. Hij keek op de klok. 10 voor 9 ''s avonds. "Ik weet dat het laat is. Maar we moeten haar vinden." Zei hij weer. "Nee ga maar naar huis ik blijf wel." Zei hij. "Ik blijf ook wel. Zei Valencia. "Dank je wel." Hij glimlachte naar haar. "Wil je wat drinken?" Vroeg hij. "Ja een cappuccino." Zei ze. Dat was typisch voor Valencia, zij dronk meer cappuccino''s dan een machine kon zetten. Ze leek hem leuk te vinden dat merkte hij wel. Hij voelde niets voor haar. Ze was aantrekkelijk. Haar grijze ogen konden best mooi glimmen, haar bruine haar droeg ze altijd opgestoken. Ja, ze was ook wel slim. En had wat stoers over zich. Maar ze was niet spannend, ze was zo. Standaard. Zo gewoon. Valencia keek naar de foto op het white board. Hij had zo warm en liefdevol over deze vrouw gesproken. Maar wat was er zo speciaal aan haar? Ze zag overeenkomsten met zichzelf. Zelfde kleur ogen ook wel redelijk dezelfde vorm. Zelfde kleur haar. Ja, zij droeg het in een staart en had een duidelijke pony. Valencia droeg het hare in een knot en had maar een korte pony. Haar kaak lijn was wat scherper. Haar neus iets minder puntig. Wat maakte haar nou zo bijzonder? If you come across this story on Amazon, be aware that it has been stolen from Royal Road. Please report it. "Kende je haar goed?" Vroeg ze. "We hebben 9 jaar samen gewerkt. Ik woonde in haar pension. "Hadden jullie iets?" Vroeg Valencia bang voor het antwoord. "Nee. Nee, dat mocht ik willen. Een meisje als Eva." Begon hij. "Een meisje als Eva wat?" Vroeg ze. "Een meisje als Eva is te goed voor mensen als ik." Zei hij. "Ik vind jouw best een goed, mens hoor Lupo." Zei Valencia. "Jij kent mij niet." Zei hij. "Ik wil je wel leren kennen." Valencia keek hem aan. Ze wilde zo graag zo veel meer. "Waar hebben we nog niet gezocht." Vroeg hij kijkend naar de kaart op het white board. "Alle plekken in haar dagboek." Zei ze. "Ja, maar hij weet dat ze infiltranten was. Dus brengt hij haar niet naar een plek die zij kent. Hij gaat ervan uit dat zij dat heeft door verteld. Dus waar kan hij haar dan brengen?" Valencia zuchtte. "Ik weet het niet Lupo." Zei ze. "Wie zou dat wel weten?" Vroeg hij, "Giovanni?" Die volgt hem al maanden." Hij knikte "Dan had hij ons dat toch verteld?" Zei hij."jij hebt het niet gevraagd." Zei Valencia. "Onzin. In ons vak Weet je dat alles van belang kan zijn." Beet hij. "Sorry." Valencia lachte. "Waarom wil je haar nou kosten wat het kost vinden? Om Mauro te pakken? Of voor haar? Je ging pas meer druk zetten na dat je zag wie ze was." Zei Valencia. "Ik zal niet ontkennen dat ik voor haar altijd harder liep." Zei hij. "Maar?" Vroeg ze. "Niets. Ja, haar veiligheid is mijn drijfveer. Maar dat is bij ieder slachtoffer." Zei hij. "Nee. Nee, Lupo je bent jezelf niet." Zei ze. "In tegendeel ik ben meer mezelf dan ik in tijden ben geweest." Zei hij. "We kunnen hier nu niets doen. Ga naar huis Lupo, rust uit. Kijken we morgen wat Giovanni ons kan vertellen." Hij knikte. "Je hebt gelijk." Thuis stond hij weer bij datzelfde raam. "Waar in Gods naam ben je? En wat deed je hier?" Vroeg hij hard op aan de leegte. "Was je hier om mij te vinden Eef? Zijn die pagina''s aan mij gericht?" Vroeg hij weer. "Leef je nog?" Hij wilde die vraag eigenlijk niet uit spreken. Maar als hij dat niet deed, maakte die vraag hem gek. "Wat zou ik je dat allemaal graag zelf willen vragen." Zei hij. "Verdomme ,waarom Eef? Het ging goed hier. Eindelijk. Waarom nu? Waarom als ik eindelijk je iets lijk te vergeten kom je weer in mijn leven. En waarom zo." Zei hij. "Ik zal je vinden. Dat beloof ik je." Hij had nauwelijks geslapen toen hij de volgende ochtend op het bureau kwam. "Moge Lupo." Riep Nino. "Laat geworden?" Wolfs knikte. "Gio." Riep hij. "Ja?" Wolfs keek hem aan. "Wat zijn nog meer plekken waar hij haar verstopt kan hebben?" Giovanni tilde zijn schouders op? "Geen idee "flikker een eind op man. Jij volgt hem al maanden op de voet. Je moet iets weten." Hij schudde zijn hoofd. "Dat kan niet Gio." Mauro heeft een plek waar hij haar vasthoudt. Jij volgt hem bijna dag en nacht." Riep hij. "De tijd dringt Giovanni. Als jij wat achterhoud en haar overkomt wat. Dan." Ze hij. "Relax Lupo." Zei Giovanni. "Goed dan. Die basis waar Chiara over schreef lijkt op zijn oude huis. Daar zou je eens moeten kijken." Zei hij. Wolfs vertrouwde het niet. Er moest meer zijn dat Giovanni niet vertelde. De zoektocht in het oude huis van Mauro leverden ook niets op. Alleen frustratie en meer vragen. Giovanni was corrupt, hij wisten nu zeker. Valencia Het viel hem zwaar, dat zag ze wel. Ze snapte het alleen. Niet. Volgens hem had hij deze vrouw 9 jaar niet gezien of gesproken. Waarom deed hij nu zo moeilijk. Ja, ze snapte dat ze moesten zoeken. Maar hij bleef tot diep in de nacht. En kwam dan ''s morgens vroeg weer terug om eindeloos naar de kaart te staren. Ze maakte zich zorgen om hem. Lupo was niet zichzelf en dat kwam door die Eva. "Lupo." Hij maakte een hm hm geluid." Staar jezelf nu niet gek op die kaart." Zei ze. "Er is iets dat ik mis Valencia. Ik kan er niet bij wat." Ze legde haar hand op zijn boven arm."laat het nou even los." Zei ze. Hij trok zijn arm vriendelijk los. "Dat kan ik niet. Niet met haar."zei hij. Zo ging dat al dagen. Als ze ook maar suggereerde dat hij iets anders moest gaan doen riep hij dat,dat met haar niet ging. Het frustreerde haar. Lupo was zo anders. Hij leek te piekeren. Hij sliep slecht. Als zij dit effect op hem had, kon ze maar beter snel gevonden worden. Liever dood dan levend in haar mening. Wat gaf haar het recht hem zo in de war te brengen? "Lupo. Kom op. Ga mee wat drinken." Smeekte ze. "Hm." Riep hij. Ze wist dat hij al niet meer luisterde. "Gaat het Lens?" Vroeg Nino. "Maak jij je geen zorgen om hem?" Vroeg ze. "Niet echt. Hij wil dat grietje gewoon vinden. Ze lijkt belangrijk voor hem." Zei Nino. "Precies. En dat klopt niet. Hij laat nooit iemand zo diep toe. Dat is niets voor hem." Snapte Nino het dan echt niet? Dit was hun Lupo niet meer. "Ik ga. Aida wacht op me." Zei ze. "Doe haar de groeten." Zei Nino. Aida was een oud korps genoot van de tijd dat Valencia net begon bij de politie. Aida was altijd een rang hoger dan haar. Maar in plaats van op haar strepen gegaan staan gaf ze altijd nuttige adviezen. Misschien was Aida wel de reden dat Valencia het had geschopt tot deel van deze speciale eenheid. "Dus als ik het goed begrijp is die Lupo die jij een heel warm hart toe draagt een beetje aan het door slaan in zijn zoektocht naar dit meisje Chiara" zei Aida. "Ja. Hij denkt aan niets anders. Ja, aan Giovanni die lijkt hij niet meer te vertrouwen." Legde Valencia uit. "Hij lijkt me slim genoeg ik denk dat hij daar wel een reden voor heeft." Valencia zuchtte. " Wat is er zo bijzonder aan die Chiara. Hij weigert haar ook zo te noemen. Hij noemt haar Eva." Aida knikte "je zei dat ze zijn partner was. Misschien was hij wel gek op haar en wees zij hem af dat hij Darom hier is." Zei Aida "nee dat komt door dat kreng Arletti. Die bood hem een baan aan hier en die kon hij niet laten lopen." Aida knikte Valencia keek op haar horloge. "10 uur hij zal er nog wel zijn." Zei ze. "Je wilt naar hem toe?" Valencia knikte "ik ga mee ik wil jouw Lupo wel eens zien. " Ze had gelijk. Hij zat nog steeds in het bureau. Zijn hoofd op zijn armen. Hij leek in slaap gevallen te zijn. "Lupo?" Zei Valencia. Hij schrok op "Eva?" Hij knipperde met zijn ogen. Ze zuchtte. Hij leek aan niets anders meer te denken dan die Eva. "Nee ik ben het. Valencia." Zei ze. "Ja Valencia natuurlijk, sorry moet weg gezakt zijn?" Zei hij en hij stond op. "Waarom ben jij hier?" Vroeg Lupo. Hij keek haar aan. Hij was zo knap dacht ze. Waarom vond hij dat nou niet van haar? Royal Road is the home of this novel. Visit there to read the original and support the author. "U moet Lupo zijn." Hoorde ze Aida in een zeggen. "Aida Bianchi." Zei ze. "Floris Wolfs, maar idee?n hier noemt me Lupo." Zei hij. Ja, zijn Nederlandse naam leek hij te haten. "Jij was toch deel van het nationaal opsporingsteam Aida?" Vroeg hij. "Ja, ook en ik word ingezet voor onderzoekende taken. Laatst 3 agenten op gepakt die iets te veel hun werk naar huis mee namen in kinderzeden. " Zei ze. "Herkend jij corruptie? " Vroeg Lupo. "Ik denk het wel." Hij knikte." Ik ga je overste bellen om te kijken Of jij niet een tijdje hier kan mee draaien, ik denk corruptie op het spoor te zijn." Zei hij. "Als je dat wilt." Asia''s mond viel open. "Ja heel graag Kan ik een beetje op Valencia letten." Zei ze. "Zeg ik ga naar huis hoor." Riep ze. Ze zette haar zoveelste cappuccino en ging bij haar tv zitten. Wat had die Chiara toch voor een voodoo spreuk over hem? Hij was zo knap en slim, waarom beet hij zich nou zo vast in deze zaak over een vrouw die 9 jaar geleden misschien een goede partner was. 9 jaar! Dat is lang geleden. Waarom wilde hij haar nu zo krampachtig vinden? Mauro had haar vast al vermoord. Of dat hoopte ze. De liefde in zijn stem als hij over die Eva sprak. Ze zou er alles voor over hebben om hem zo over haar te horen praten. Om die melancholie in zijn ogen voor haar te zien plaats maken voor die liefdevolle blik die hij die stomme foto schonk. Wat had die Eva nou dat zij niet had. Ja Eva''s neus was minder spits. Haar kaaklijn was scherper. Maar voor de rest leken ze best veel op elkaar. Waarom leek hij geobsedeerd door die Eva, maar zag hij haar niet staan. De vrouw die dol graag alles met hem zou willen doen. De volgende ochtend kleden ze zich anders. Ze droeg nu een rode spijkerbroek met matchend T-shirt deed, haar haren is in een paarden staart. En in plaats van haar gympen deed ze laarsjes aan. Zou hij haar dan nu eindelijk zien staan? "Goedemorgen." Zei ze Toen ze binnen liep."wohoow gaan we voor de tough chick look vandaag Valencia? Vroeg Nino. Ze gaf hem een vernietigende blik. "Ik weet niet of het echt jouw look is, hoor lens." Riep Nino. "Houd je kop." Beet ze hem toe. "Wil je op die Eva lijken of zo?" Riep Giovanni." Die binnen liep. "Zeg houd jij ook is je kop is." Riep Valencia. "Gio jij moet Mauro in de gaten houden, dus wat doe je hier? Vroeg Lupo. Hij klonk weer zo gestrest. "Ik wilde wat koffie."riep Giovanni. "Dat kun je ook onderweg halen aan het werk." riep Lupo. Het viel haar op Dat Lupo koud was tegen Gio. Er speelde meer dat wist ze zeker. Gio besloot eieren voor zijn geld te kiezen en maar te vertrekken. "Mag ik jullie aandacht. Dit is Aida jullie nieuwe Collega. Leer haar later maar goed kennen. Ik stuur haar nu weg om iemand die ik verdenk van corruptie te schaduwen." Zei hij. Ze vond hem altijd zo knap als hij zo streng was. De Tikkende Klok Aida volgde de tracering, op de telefoon van Giovanni. Als hij een platte agent was, kwam zij daar wel achter. Valencia had gelijk. Hij leek geobsedeerd met het vinden van die vrouw. Maar zij bespeurde een soort angst. Hij leek bang om haar niet te vinden. Ze stopte op de hoek van de straat, waar ze net zijn. Auto kon zien en maakte haar fototoestel klaar. Ze verwachtten om kentekens te fotograveren, maar had dit mis. Giovanni stapte al snel zijn auto uit. Het was tijd voor de zogenaamde telefoonhack. Een soort spyware waardoor je de microfoon van een telefoon kon gebruiken als afluisterapparaat. "Wat weet je Gio?" Hoorde ze iemand vragen. "Dat rotwijf heet Eva of zoiets." Ze is de ex-partner van mijn chef. Hij werd gek toen hij haar foto zag, volgens mij is het ook zijn ex-liefje of zo. Of zou hij dat gewild hebben. "Hoe weet je dat?" Vroeg de andere man. "De manier waarop hij haar beschreef. Ze heeft een dagboek waar alles in staat wat ze heeft gehoord en gezien." Zei Giovanni. Hij was inderdaad corrupt. "Verdomme van al mijn minnaressen was zij ver weg de beste. Ik heb haar bijna alles laten zien. Is er nog meer?" vroeg de ander. "Ik heb in haar dagboek gekeken. Ze droeg of draagt een tracker op haar lichaam. Ik weet niet meer waar." Vertelde Gio. "Met die bloedhond is het een kwestie van tijd voor hij die gaat laten pijlen. Hij wil haar vinden. Levend en wel." Zei hij. "Dan is het tijd om haar voorgoed het zwijgen op te leggen, en als hij zo op haar gesteld is, laten we hem haar verminkte lichaam toch vinden." Hoorde ze de man zeggen "dezelfde plek als altijd?" Vroeg Giovanni. "Ja, maar dit keer doe jij het niet, jij gaat die tracker op haar zoeken en geeft die Lucretia mee." Dan breng jij Chiara naar haar eindpunt. Laat Lorenzo haar maar op zijn manier opruimen. En laat die bloedhond maar zijn Italiaanse ex vinden." De mannen lachten. Hij las nog een keer haar dagboek door. Er moest iets in staan, wat hem hielp haar te vinden. Ze was slim. Ze wist dat iemand dit zou vinden. Hij had Zitman gesproken wat haar chef bleek te zijn. Hij vermoede dat de berichten onderaan elke pagina voor hem bedoeld waren. "Waar ben je nou Eef." Vroeg hij. Jaar 2, dag 125. Een man die hij Lorenzo noemde, bracht vanmiddag een jongen binnen. Vast niet ouder dan een jaar of 17. Na een kort, veel te snel Italiaans gesprek kon ik wel verstaan dat hij Gianni naar ''dezelfde plek als altijd'' moest brengen. Ik weet niet waar dat is. Daarna wilde hij weer. Nou ja, jullie weten wel. Man, wat is hij een slechte minnaar. Voor als jij dit leest. De enige manier dat ik zijn aanraking kan doorstaan, is omdat ik dan altijd aan jou denk. Ben je gelukkig hier? Was deze stad het allemaal waard? Wat zou ik je graag nog een keer zien. Nog een keer omarmen. Maar ik heb me erbij neergelegd. Ik zou zo graag weten of jij mij net zo veel mist. Een traan viel op de pagina. Als dit voor hem was, dan was het antwoord, ja. Hij miste haar vreselijk. Ook al probeerde hij dat gevoel niet toe te laten. Bij de laatst beschreven pagina stopte zijn hart even. Hoe kon hij dat zijn vergeten. Ze had een pijlzender bij zich gestoken. Hij moest die Zitman weer bellen. "Zit man met wie spreek ik?" Zei de vrouw. "Ik heb niet veel tijd." Zei ze er achter aan. "Floris Wolfs." Ze hebben haar gevangen. Maar Eef is slim. Ze heeft een zender op haar lichaam. Ik moet het signaal ervan hebben." Zei hij. "Fijn om te horen dat u weet wie ze is, ik dacht al wel dat u dat te weten zou komen toen uw team mij om een foto vroeg." zei ze. "De tijd dringt mevrouw, ik moet dat signaal." Zei hij. "Dat krijgt u, zet ik nu naar uw mail.Luister, ze heeft een dagboek bijgehouden als het goed is. Dat moest naar uw team, nou ja, specifiek naar u eigenlijk. Om Mauro achter de tralies te krijgen. Ze is erg op u gesteld en heeft volledige vertrouwen in u. Stel haar niet teleur." Zei ze en hing op." Hij keek snel in zijn e-mail, klikte op de link, en het puntje van de pijlzender van Eva stond aan de rand van de stad. Aan de hele andere kant."Nino, jij blijft hier. Valencia, jij gaat met mij mee. Ik heb mijn porto bij me. Voor belangrijke dingen roep je me op. Hij klikte zijn portofoon aan zijn jas. En samen met Valencia ging hij zo snel mogelijk weg. Het kosten ze anderhalf uur om er te komen. "We zijn gearriveerd. " Zei Wolfs in zijn porto. "Lens wapen." Hij en Valencia trokken hun wapen. Ze stonden voor een oud, dichtgetimmerd huisje. Hij vond het vreemd. Mauro had meestal imposante plekken tot zijn. Beschikking. Maar hier stond het puntje van Eva''s zender. Ze liepen door de deur heen. "Eef?" In de keuken zat een vrouw op een stoel met een zak om haar hoofd. Dit kon Eva niet zijn, dacht hij. Deze vrouw had hakschoenen aan, een leren broek en een fel laag uitgesneden bloes. Eva gaf niet om dat soort dingen. Unauthorized use of content: if you find this story on Amazon, report the violation. "Eva?" Vroeg hij, vlak voordat hij de zak van het hoofd haalde. Hij werd begroet door het grijnzende gezicht van zijn ex-vriendin. "Verrassing." Zei ze en stond op. "Jij werkt voor Mauro?" Vroeg hij. "Een jaar pas." Hij wilde informatie en wist dat wij iets gehad hadden. Dus bood hij mij veel geld voor die informatie. Gio zei me dat je wel heel hard zoekt naar die bitch." Zei Lucretia. "Noem haar niet zo." Beet Wolfs. "Eva heet ze toch? "Was zij het die je altijd liever had dan ik?" Vroeg ze. "Waar is ze?" Vroeg hij. "Is dat een ja?" Zei ze "waar is Eva." Lucretia keek hem aan. "Ik denk nog bij Mauro. Maar niet lang meer denk ik." Zei ze grijnzend. "Je bent aangehouden voor medeplichtigheid aan vrijheidsberoving. En nog wel veel meer, maar dat hoor je op het bureau." Hij boeide haar. En bracht haar naar het hoofdbureau waar hij haar overdroeg aan hun lokale collega''s. Aida volgde de auto waar Mauro in was gestapt met een onbekend persoon. Deze was geboeid en had een dikke zwarte zak om het hoofd. De manier waarop de persoon strompelde, liet haar vermoeden dat wie dit ook was gewond was. Ze belde snel naar het kantoor. "Nino" kwam er uit haar speaker. "Nino, luister. Ik zit achter Giovanni aan en ja, weet ik niet iemand die hij mee heeft genomen. Mogelijk is dat Chiara Ricci. Ik zet nu mijn locatie delen aan. Ze reed in volle vaart achter Giovanni aan. Nino klikte zijn porto aan. "Nino voor Lupo." riep hij. "Lupo luistert." hoorde hij. "Aida zit achter Gio aan, zij vermoedt dat hij Chiara bij zich heeft. Aida heeft locatie delen aangezet, dat zet ik nu door naar uw telefoon." zei hij. "Jij gaat alvast die kant op, maar wees voorzichtig en Nino.Ze heet Eva" zei hij. Nino klikte op de knop om de locatiegegevens te delen naar Lupo en Valencia. Daarna vertrok hij zelf achter Aida aan. "Verdomme, dat is de andere kant van de stad. Hij heeft die zender op Eva gevonden." zei hij tegen Valencia en hij trapte zijn gaspedaal helemaal in. Hij ging nu 150 kilometer per uur. Dan zou hij er over ongeveer een uur moeten zijn. Hij smeekte iedere God die het horen wilde dat hij op tijd zou zijn. Aida stopte vlak bij een loods. Giovanni had hier zijn auto geparkeerd en was met zijn slachtoffer naar binnen gelopen. Hij werd al snel gevolgd door een groep van 5 mannen. Ze kon dus niet naar binnen. Een kwartier later kwam Nino bij haar. "Situatie?" minstens 7 man binnen het slachtoffer, Giovanni en 5 onbekenden. "Wat ik zag tot op de tanden bewapend." zei ze. "Vraag versterking." riep Nino. Aida liep naar haar auto en pakte haar porto. "Aida hier. We hebben dringend versterking nodig bij Strada Ca Roman." Riep ze. ze liep terug naar Nino. "Houd alles in de gaten?"zei ze. Een half uur later arriveerden Wolfs en Valencia. "Light me in." riep hij. "7 man binnen, waaronder een slachtoffer." zei Aida weer. "Was zij dat?" Hij pakte zijn priv¨¦ telefoon met een foto van Eva. "Weet ik niet. Wie het ook was had een zak om het hoofd. "LUPO!" riep Giovanni, die naar buiten kwam. "We weten dat je hier bent Lupo we pijlen je telefoon uit." riep hij. Met getrokken wapen liep hij de richting van Giovanni uit. "Niet doen. Zei Valencia en trok hem terug. "Ik heb een vest aan." hij trok zich los en liep weer naar Giovanni. "Lupo. Wat gezellig dat je er bent." zei hij lachend. "Waar is ze?" vroeg hij. "is ze binnen?" Gio lachte. "Dat weet je nooit bij Mauro.Ik kan zelfs zijn zusje daar binnen hebben liggen. " Zei Gio. "Waar is ze?" vroeg wolfs weer. "Je luistert niet, h¨¨. Misschien is ze daar misschien niet. Hoe moet ik dat weten. "Waarom zijn kant Giovanni?" vroeg hij. "Geld, aanzien, vrouwen.Alles eigenlijk dat je niet krijgt als politieman." zei Giovanni. "Waar blijft die back-up?" vroeg Nino, die zich nog steeds verstopte samen met Valencia en Aida. "Ik heb geen flauw idee, ze zouden hier al moeten zijn." Ik vraag nog een keer. Aida liep naar haar auto en dit keer belde ze. Na 2 minuten hing ze weer op en ging weer bij haar collega''s staan. "Ze zijn nu wel onderweg. "Ze hadden geen melding," zei ze. "Je staat onder arrest Gio," zei Wolfs. "ja, vast wel. "Vertel me waar ze is en ik zal je alleen maar arresteren voor corruptie en niet vrijheidsberoving medeplichtigheid aan drugsgerelateerde misdrijven. "En Fraude." zei hij. "Is ze je zo veel waard? Dat je mij bijna laat lopen?" Giovanni pakte een wapen en richten dit op Wolfs. "Laat me lopen, Lupo." riep hij en hij schoot in de lucht. "Dat was een teken. Ik denk niet dat jij wilt weten hoe jouw Eva deze wereld verlaat. Koud. Alleen en dood gemarteld. Ach, heb ik het je toch verteld." Grijnsde Giovanni. "je hebt een keus of je houdt mij aan. "Of je laat me lopen en hebt een kans dat je haar nog redt," zei hij. Valencia, Nino en Aida kwamen naar hem toe. " Laat hem gaan." riep Wolfs. "Maar? Hij is schuldig. "Laat hem gaan, we gaan naar binnen." Riep Wolfs. "We moeten wachten op versterking." Riep Aida. "Dan ga jij daarop wachten. "Ik moet haar vinden!" zei hij en hij liep met getrokken wapen richting de deur van de enorme loods. Eva Hij schopte de deur in met een enorm kabaal. Waarna hij en zijn team met getrokken wapens binnenstormden. "Eva!" Riep hij. Geen reactie. Ze moest hier zijn, deze oude loods was de plaats waar hij zijn slachtoffers heen bracht. Maar als Eva niet reageerde, dan was hij misschien wel te laat. Nee, dat moest hij niet denken. Hij liep verder de oude loods in. "Handen omhoog." Riep hij naar een man die aan kwam lopen. "Vuurwapen." Riep hij toen hij zag dat de man aan zijn riem een holster droeg. Hij liep op hem af en greep het wapen uit het holster. "Waar is ze?" Vroeg hij. De man schudde zijn hoofd. "Waar is wie?" Zei hij. "Dat weet je best." De man gaf geen antwoord. Wolfs liep een gang in met kantoren. "Lupo idioot. Dat is nog niet all clear." Riep Valencia achter hem aan. "Aida overnemen." Riep ze naar een collega. "Nino meekomen, we gaan achter Lupo aan." Zei ze. Wolfs schopte de ene na de andere deur in. Niets. "EVA!" Riep hij weer. "Kom op nou meisje, reageer!" Valencia en Nino liepen achter hem aan, "het lijkt wel persoonlijk." Merkte Valencia op. "Hij was nooit zo vastbesloten." Zei ze. "Hij noemde dat meisje zijn partner." Antwoordde Nino. "Ja, 9 jaar geleden. Sofia was dat ook, die zal hij niet zo zoeken." Zei Valencia. "Zou ik ook niet doen, Arletti heeft hem aardig laten zitten. Net als Lucretia. Zijn ex-vriendin zei: Nino." nee, het is meer Nino." Ze zagen Wolfs aan het einde van de gang een deur intrappen. Een seconde later hoorde ze een schot. Nog even later zagen ze Wolfs in elkaar zakken."LUPO!!" Riep Valencia terwijl ze samen met Nino door de gang rende. Wolfs Verbeet de pijn die hij voelde. Verdomme, wat deed een kogel in je vest toch pijn. Hij was zo slim geweest 2 vesten te dragen. Aangezien Mauro bekend stond de kogelsoort Copkiller te gebruiken. "Lupo!" hoorde hij Valencia roepen. Hij stak zijn duim op "ben in orde." Hij stond op en liep de ruimte in. 4 gewapende mannen zaten in deze ruimte. Met op de grond iemand vastgebonden met een zak over het hoofd. Dat moest haar zijn. Nino, Valencia en 4 aangesnelde collega''s rekenden de 4 mannen in. "Eef." Riep hij. Ze lag doodstil. Het beviel hem niet. "Nee." Hij knielde naast het persoon. En trok de zak weg. Het was inderdaad Eva. Ze bloeden hevig uit verschillende wonden. "Nee hoor je me." Riep hij. "Je bent niet dood. Niet jij Eva." Hij voelde in haar hals. Ze voelde zo koud aan. "Nee Eva, dit doe je niet aan. Niet nu ik je gevonden heb. Nee!" Hij maakte haar los. "Is ze dood?" Vroeg Valencia. "Nee, dat mag niet. Kom op nou meisje." Hij voelde haar hals nog eens, ze had een zwakke snelle pols, hij glimlachte. "Ze leeft. Ze is onderkoeld." Hij trok zijn kogelvrije vesten uit en daarna zijn jas die hij snel over Eva heen legde. "Dekens, jassen!" Riep hij. Hij moest haar warm krijgen. Stolen content warning: this content belongs on Royal Road. Report any occurrences. "Kom op nou, Eef." Riep hij haar warm wrijvend. Valencia kwam met een stapel jassen en een deken die ze had gevonden, 2 kantoren terug. Ze legde het over de vrouw heen. Ze had geen idee wie het was. Maar ze was speciaal voor Lupo. Dat wist ze zeker. Hij sprak Nederlands tegen haar. En leek haar kosten wat het kost te willen redden. "Dank je Valencia." Riep hij. Zoals altijd sloeg haar hart 3 slagen over als ze in zijn buurt was. Al wist zij ook wel dat hij niets voor haar voelde, behalve misschien vriendschap. Er was altijd iemand die zijn hart in gijzeling had gehad. En dat leek bijna wel deze bewusteloze vrouw te zijn. Ze wist niet wat een ''Eef'' was, maar hij riep het steeds naar haar. "Kom op meisje, word wakker." Riep hij wanhopig klinkend. Ze wilde hem bij dat ''meisje'' wat dat dan ook was wegtrekken. Ze was vast stervende. Maar toen ze de moed had verzameld om dat te doen, bewoog ze. "Goed zo, Eva." Zei hij. "Ik wist wel dat je sterk genoeg was. Kom op nou, Eef. Kijk me aan." Eva kneep met haar ogen. "Kijk me aan." Zei hij harder. "Wolfs?" Fluisterde ze zachtjes. "Eva." Riep hij opgelucht. Ze deed haar ogen open. "Waar?" Zei ze. "Doet er niet toe. Mijn God Eva." was alles wat hij kon zeggen. "Kunt u staan?" Zei Valencia. Eva probeerde op te staan, maar voelde, haar benen gelijk onder haar weg zakken. "Ho. Rustig." Zei Wolfs die haar opving. "Niet alles tegelijk willen doen, Eef." Zei hij met de warmste stem die Valencia hem ooit had horen gebruiken. Hij zette haar op een stoel. "Nino, haal wat warms voor haar om te drinken." Zei hij. Ze keek Lupo aan. Hij keek deze vrouw aan met zo veel warmte en passie. Zo had ze hem nog nooit zien kijken. Zelfs niet naar Lucretia, zijn ex-vriendin. Die net als zij kleine overeenkomsten had met deze vrouw. Ze had bruin haar, net als zij en Lucretia hadden. Wat haar ook opviel, is dat ze dezelfde soort grijze ogen hadden. "Gaat het weer?" Vroeg hij aan de klappertandende vrouw. Ze knikte rillend. "Even volhouden, Eef. Hij omhelsde haar. God, wat voelde dat goed. Haar na 9 jaar weer tegen zich aan voelend. Ze trok niet weg. Wat hij wel verwachtte dat ze zou doen. "Het spijt me, Eva." Zei hij. Hij voelde haar armen om hem heen. "Ik had nooit weg moeten gaan." Zei hij. "Vergeef me alstublieft." Vroeg hij. En liet haar los. "Ik snap het wel," zei ze, hij lachte. "Kom, ik haal je hier weg." Met gemak tilde hij haar op. Uitgeput legde ze haar hoofd op zijn schouder. Hij glimlachte. "Kom jongens, we zijn hier klaar." Zei hij. Hij droeg Eva de loods uit, terwijl technische rechercheurs naar binnen snelden. Hij zette haar neer in een ambulance. "Ze is onderkoeld. En gewond. Ze was buiten kennis." Zei hij het medisch personeel. Die knikte. Hij kneep haar even in haar hand. "Komt wel goed met jou." Zei hij en hij liep bij haar weg. Tranen stonden in zijn ogen. Moest hij haar nu weer laten gaan? Haar weer gaan proberen te vergeten? "Wolfs!" Riep ze. Hij draaide zich om. God, wat was ze mooi. Dacht hij. "Wat is er?" Vroeg hij. Zijn bonzende hart bedarend. "Nee.Laat maar." Zei ze. De ambulance sloeg dicht. En ze reden met haar weg. Hij zuchtte diep. Daar ging ze dan weer. Zijn grote liefde. 3 Weken "Zag je niet hoe hij naar haar keek Nino?" Vroeg Valencia. "Ja dat zag iedereen. Ik wist niet dat hij zo veel. Ja hoe zou ik het moeten noemen. Gevoel had?" Zei Nino. Het was nu een week geleden dat ze Chiara hadden gevonden en gered. Valencia kon er maar niet over op houden ze leek wel jaloers op de mysterieuze Chiara of Eva zo als Lupo haar noemde. Vandaag zou ze naar het bureau worden gebracht voor verhoor. "Ik hoop dat ze iets gedaan heeft. Dat zal hem leren." Riep Valencia. Nino lachte. Hij wist dat zijn collega verliefd was op Lupo. Dat was ze al van af het begin. Ze had ook jaloers geweest op Sofia en op Lucretia Maar deze vreemde vrouw. Leek helemaal haar jaloezie te hebben aangewakkerd. Ja het was een mooie vrouw. Ze zou hier niet misstaan. En Lupo leek inderdaad een stapje harder voor haar te lopen. Maar dat was vast omdat ze zijn partner was geweest. "Eef wat ben ik ongelofelijk blij jou te zien." Riep hij toen ze binnen liep. "Vind je het goed als Valencia en ik je verklaring afnemen?" Vroeg hij. Ze knikte. "Oh Wolfs." Zei ze. Hij keek haar aan. De spanning tussen hun was te snijden. "Ik vergeef je." Zijn glimlach werd breder en hij omhelsde haar kort. Valencia leek met de seconde jaloerser te worden op deze ''indringer'' "Goed verhoor van Chiara Ricci. Ook wel bekend als Eva van Dongen politie Maastricht Nederland.ze is geen verdachte, ze is hier als getuigen." Hij keek haar aan. Valencia zag sterretjes in zijn ogen verschijnen. "Hoe wil je dat ik je aanspreek?" Vroeg hij. "Zo als je altijd deed." Zei ze. "Voor het archief. Mevrouw van Dongen is mijn ex-politie partner." Zei hij tegen de band recorder. "Goed Eef. Wat kun je ons vertellen?" Eva lachte. Ze verklaarde hoe ze als infiltrant informatie moest in winnen voor een internationaal team dat de handel en wandel van Mauro Rikatoni onderzochten. Hoe ze als zijn vriendin te werk ging. "Ik heb een dagboek bij gehouden. Met alles wat ik heb gezien en gevonden." Zei ze. En ze bloosde. "Ik toon bewijs stuk 12 aan de getuigen." Zei hij. "Dit dagboek." Vroeg hij "ja dat." hun ogen vonden elkaar even. Valencia zag het met argusogen aan. Elke keer als hun ogen elkaar ontmoetten was er een on uitgesproken Passie te zien in die van Lupo. "Heb je hem gelezen?" Vroeg Eva. "Wolfs." Zei de vrouw voor haar. Lupo haten het om bij zijn Nederlandse naam genoemd te worden. "Ik pauzeer het verhoor." Zei hij. "Voor wie waren die brieven?" Vroeg hij. Eva glimlachte. "Ik denk dat je dat wel weet." Antwoorden ze. En ze bloosde. Hij starte het verhoor weer op. Na 2 uur waren ze klaar. "Einde verhoor van Eva van Dongen." Hij klikte de recorder uit. "Wanneer ga je terug Eef?" Vroeg. Hij. "Zo gouw ik word gesommeerd." Zei ze. "Hoe is het daar?" Vroeg hij. "Anders. Romeo is mijn partner nu. Hij is best ok.maar hij is jou niet." Zei ze glimlachend. "Marion ach ja sommige dingen veranderen nooit. Mechels is dood." Zei ze. "Wat zeg je nou is Mechels dood?" Vroeg hij verbaasd. "Ja hart stilstand. Kun je dat geloven?" Zei Eva. "Een tijdje Kamphuis als chef gehad. Die is met pensioen gegaan. Nog bijna een rel geweest." Zei Eva. Hij ging naast haar zitten. "Een rel regeltjes Kamphuis." Ze knikte. "Daarna een maand of zo Donna Martina gehad maar die kreeg een raar ongeluk. Ik mocht het niet onderzoeken. Nu is mijn chef tea Zitman. Goed mens. Ik mis je wel hoor." Zei ze. Zijn hart maakte een sprongetje. "Elke dag hoop ik dat je beneden in de keuken staat. Fleur zei me dat je eens in het jaar bij haar komt. Ik hoopte altijd datje dan bij mij zou logeren." Zei ze. " Ze zei ook dat je een vriendin had." Zei Eva, ze klonk er wat droevig over. "Had ja." Zei hij. Hij wist zich te stoppen voor dat hij wilden zeggen ''ze was jou niet.'' "Al lang uit?" Vroeg Eva. "2 of 3 jaar." Zei hij. "En jij?"vroeg hij haar "Een tijdje wat gehad met Jens Bols." Hij lachte "jij?" Vroeg hij. "Ja vlaag van verstandsverbijstering geloof ik. Dat duurde een week of zo tot ik er achter kwam dat hij getrouwd was." Zei ze. "Nu alweer jaren alleen. Valencia keek op een afstandje naar hen. Hij was zo warm tegen haar. Ze had hem nog nooit zo gezien. Hij was altijd nors. En kouder tegen getuigen of verdachte. Maar deze vrouw keek hij met zo veel warmte aan. Ze zou het bijna liefde noemen. Ze verstond geen woord van wat ze zeiden ze spraken Nederlands geloofde ze. Af en toe raakte hij haar aan. Het was om misselijk van te worden. Hij zou van haar worden. Dit was niet eerlijk. Zij hield van Lupo. Niet deze Nederlandse tuthola. Waarom keek hij dan zo naar haar. Als of. Ja als of hij verliefd op haar was. "Lupo." Riep ze.hij zuchtte en keek haar aan." Wat is er?" Vroeg hij. "Lupo?" Vroeg die tuthola. "Dat is Italiaans voor wolf." Legde hij uit weer in die warme stem. "Ok dan Lupo.vanavond wat drinken?" Vroeg ze. ''Egt niet kreng.'' Dagt Valencia. ''Hij is van mij. Jij komt hier in eens binnen en pikt hem in.'' Dagt ze. "Ja, laat me raden. Chocomelletje?" Ze knikte. Glimlachend. "Tot vanavond dan." Hij omhelsde haar zijn ogen even sluitend als of hij ervan genoot. "Waar slaap jij vannacht?" vroeg hij aan eva "tot ik naar Nederland terug moet blijf ik wel in dat appartementje." zei ze. "Nee dat doe je niet. Jij logeert bij mij." zei hij ze hadden Mauro nog niet opgepakt hij vond het te gevaarlijk om Eva nu zonder beveiliging in dat appartement te laten. "Gaan we eisen Wolfs?" riep Eva. "Het mag 9 jaar geleden zijn maar ik laat me nog steeds niet dwingen" beet ze hem toe. Hij nam even diep adem. "Ik wil je niet dwingen Eva. Ik wil gewoon dat je veilig bent. En bij mij kan ik je veiligheid garanderen." zei hij haar smekend in de ogen kijkend Ze zuchtte. Hij had ook wel gelijk. En als hij haar dan zo aan keek, wist ze weer alle redenen waarom ze ook al weer verliefd op hem was geworden al die jaren geleden. "Goed. Je hebt misschien ok wel een beetje gelijk." zei ze. "Moeten we dan in een bed?" vroeg ze plagend. "Nee. Nee natuurlijk niet ik heb een logeer kamer." Eva lachte zachtjes. Ze vond het altijd zo grappig als hij over zijn eigen woorden struikelde. "Kom Eef dan gaan we je spullen ophalen. Zei hij. Voor het eerst in jaren voelde hij zich die avond niet meer ellendig in zijn woning. "Wat een ruimte zeg." riep eva die rond liep door zijn 6 kamer eengezins woning. "Ach het is niet de Ponti." zei hij. "Nee maar dat is op gezet om pension te zijn."riep ze. Ze liep naar het raam waar hij vaak uren naar buiten starend bij door bracht. "Je kunt gewoon bijna heel Veneti? zien van af hier." zei ze terwijl ze uit het raam keek. Hij kwam naast haar staan. "Ik heb hier uren door gebracht. "Zei hij een arm om haar heen slaand. Hij zei er maar niet bij dat het nooit zijn beste uren waren. Maar de uren waar zij vaak in zijn gedachte was en hij zich dus enorm eenzaam voelde. Hij keek naar haar. Ze leek te genieten van het uitzicht over Veneti?. Hij glimlachte en trok haar dichter tegen zich aan. Voor het eerst sinds hij hier woonde genoot hij ook van het uitzicht over werelds meest romantische stad. Valencia drukte op de bel. Ze ging er van uit dat die Eva wel terug was gegaan naar Nederland. Wat had ze hier nou nog te zoeken? Na 2 minuten werd er nog niet open gedaan dus belde ze maar weer aan. Haar geduld begon licht op te raken toen de deur open ging. "Goede morgen heb je." begon ze maar toen ze het persoon in de deur opening zag. stopte ze. Het was die vreselijke Eva. Maar nog erger ze had zijn over hemd aan. Waarschijnlijk alleen maar zijn overhemd. "Goede morgen. Valencia was het toch?" zei eva. Ze knikte ge?rgerd. "Waar is Lupo?" vroeg ze. "Lupo? O ja je bedoeld Wolfs. Die staat onder de douche." zei Eva glimlachend. Hoe durfde deze tuthola Lupo bij zijn Nederlandse naam te noemen dat vond hij vreselijk. "Wie is dat Eef?" vroeg hij. "Valencia. Heet ze geloof ik." Riep Eva. "Kom toch binnen." zei eva en stapte weg bij de deur. "Wat doe jij hier?" Vroeg Valencia. Ze vond het niets dat Eva er was. "Ik logeer hier. Daar stond Wolfs op." Zei Eva. "In de logeer kamer hoop ik." riep Valencia voor ze er erg in had. "Dat was wel de bedoeling ja." zei Eva blozend tot aan haar kruin. Voor dat Valencia kon reageren kwam Wolfs de bad kamer uit. "Ah goede morgen meisjes." zei hij. ''Nou laat dat goeie maar weg'' dacht Valencia. Hoe durfde dat Nederlandse kreng? Eerst doet hij er alles aan om haar te vinden en nu! Ze hoefde niet eens te raden wat ze bedoelde met dat het de bedoeling was geweest dat ze in de logeer kamer zou slapen. Dat Nederlandse rot kind pikte gewoon haar Lupo in. Unauthorized use of content: if you find this story on Amazon, report the violation. Ze keek naar haar geliefde Lupo. Hij zag er anders uit. Ze kon het niet helemaal uitleggen. De eindeloze droefheid was uit zijn ogen, waardoor die nog mooier waren. De donkere kringen waren ook bij zijn ogen verdwenen alsof hij een keer goed had geslapen. En die jongensachtige glimlach die hij om zijn mond had als hij naar die tuthola keek! "Willen de meisjes wat eten?" vroeg hij. Valencia knikte. Zo kon ze misschien hem wel voor haar winnen. "Lekker. Maar Wolfs!" zei Eva. Hij keek haar aan met die misselijk makende blik. "Zeg het is Van Dongen?" zei hij in een plagerige toon. "Geen broodje ingewikkeld hoor." zei ze. Waar haalde ze het lef vandaan? "Goed, een Broodje Reden tot zelf moord, komt er aan." zei hij terwijl hij haar een kus in haar haren gaf. "Hij houd er niet van Wolfs genoemd te worden." beet Valencia haar toe. Eva keek het vrouwtje aan. Ze leek woedend. Nee, het was niet alleen woede. Het was iets anders. Was Valencia nou gewoon jaloers? Ja dat moest het zijn. Ze was jaloers. "Wil je wat Drinken Valencia?" vroeg Eva zo vriendelijk mogelijk. "Die wilt Cappuccino. Eef. Dat is practies haar Chocomel." riep hij van uit de keuken. Ze stond op en liep de keuken in. "Ik maak het zo wel." zei hij. "Nee joh. Ga jij nou maar aan je broodje ingewikkeld. Ik maak de koffie wel. Zei ze. Ze liep even naar hem toe. "Volgens mij h¨¨, is Valencia een beetje verliefd op jou." zei eva Grijnzend. "Hoezo?" vroeg hij. "Een gevoel Wolfs." zei ze en legde haar hand op zijn arm. Wolfs pakte haar hand en kneep er zachtjes in. Dit maakte Valencia nog bozer. Zij had er voor hem geweest al die jaren. Na Sofia. Die hem alleen maar gebruikte na Lucretia die hem gewoon liet zitten en nu deze Nederlandse del. Die zo maar even hun leven in kwam om dat te gaan ontwrichten. Hoe durfde ze. Wie dacht dat wicht wel niet dat ze was? En wat was ze van plan? Zij moest uit eindelijk toch weer gewoon naar Nederland? "Hier je Capuchinno." zei Eva en zette een mooi opgemaakt kopje voor Valencia neer. Valencia snoof. "Gaat het wel?" vroeg ze. "Ja." beet ze Eva toe. "ok. Ik ga wel daar zitten."zei Eva en ze nam plaats voor het raam wat uitkeek over de stad. Na het ontbijt reden ze naar het bureau. Lupo had er op gestaan dat Eva ook mee kwam. Daar was ze absoluut niet blij mee. "Zo met zijn drietjes. Waar komt zij in eens vandaan?" Vroeg Nino. "Gaat je niets aan." Beet Valencia hem toe. "Ik zal e aan iedereen voor stellen." zei hij. En hij leiden Eva naar de kantoor ruimte. "Dit is Nino. Jong talent. Beetje te veel van de regeltjes af en toe maar je kan op hem rekenen." zei hij. Eva schudde zijn hand en keek hem veel betekend aan. "jij bet dus Eva?" vroeg hij. Ze knikte. "Dit is Aida ze is wat nieuw hier. Maar slim. Luistert goed en is nooit te beroerd om je een handje te helpen." Eva glimlachte er begon haar iets op te vallen. "Valencia heb je al ontmoet. Zij is de intiligentse hier. En ook niet op haar mondje gevallen. Eva schudde lachend haar hoofd. "Wat?" vroeg hij. Eva lachte even alleen maar. "Wat? Eef wat is er zo grappig?" Ze keek hem aan. "Zie je dat nou egt niet Wolfs?" vroeg ze. "Wat moet ik zien dan?" vroeg hij. "Jong talent iets te veel van de regeltjes? Aan wie doet je dat denken?" vroeg ze. "Dat zeg ik net Nino." rep hij "moet ik het voor zeggen of kom je er zelf op?" zei Eva lachend. "Wat?" vroeg hij weer. "Oh Wolfs je hebt ons korps na gemaakt. Nino is Romero. Jong houd van de regeltjes maar je kan op hem rekenen. Aida daar is Marion. Slim luisterend oor en behulpzaam." zei ze. "Ja en Valencia." riep hij."kun je dat zelf niet bedenken? Kom op Wolfs Intelligent. Gebekt. Slank bruin haar Grijze ogen?" hij schudde zijn hoofd. "Ik geloof dat zij mij had moeten zijn?" zei ze. "Natuurlijk niet Eva."zei hij. Hij bloosde even. "Niemand komt ook maar bij jou in de buurt." Eva lachte weer eventjes. "Ja ja. Zeg mag ik een foto maken van je team stuur ik die naar Marion met karakter beschrijving moet jij is zien wat zij er van zegt." Zei eva lachend. Valencia wist niet waar ze het over had. Wie waren Marion en Romeo. En wat hadden zij met hun team te maken? "Kunnen we aan het werk gaan?" vroeg ze ge?rgerd. "Ja natuurlijk sorry." ze eva die haar lachen probeerde in te houden. "We moeten nu nog op zoek naar Mauro en Giovanni die vreselijke rat. "Hoe bedoel je?" vroeg Eva. "Giovanni was mijn tweede man. De enige in dit team die ik niet zelf heb uitgezocht. "Die Sadist die mij heeft verraden? Die Giovanni?" vroeg Eva. "Hij heeft jou verraden?" vroeg Wolfs die zijn haat voor Giovanni nog heviger voelde worden. "Ik vroeg me al af hoe hij mijn naam kende." zei ze. "Van mij natuurlijk." zei Wolfs. Ze legde haar hand op zijn arm. "Dat geeft niet h¨¨ dat kon jij niet weten." zei ze. "Kunnen we door?" beet Valencia. "Natuurlijk, Eva wat kun je over hem vertellen?" vroeg Wolfs. "Mauro is stinkend rijk," begon Eva."ja dat wisten we al hoor." Beet Valencia Eva toe. "Doe even normaal zeg zij weet toch niet wat wij weten. Laat haar is uit praten." Zei Wolfs. Eva Glimlachte even naar hem. "Ik zal voor uit scrollen dan maar. Mauro heeft een paar zwakke punten. Zijn liefde voor mooie vrouwen is er een. Maar voor al ook zijn ijdelheid. Hij wilt dat mensen weten hoe rijk hij is en ok hoe hij er aan komt. In het begin moest ik nog in breken in zijn kantoor om te weten waar de drugs geleverd zou worden. Maar na een jaar vertelde hij me wat en waar er geleverd werd, ook door wie want hij wilde laten zien hoe slim en goed hij was en voor al dat hij het kon onder de ogen van de politie." zei Eva. "En jij was 1 van die Mooie vrouwen zeker?" vroeg Valencia. Eva keek haar even aan, ze had wel medelijden met dit meisje. Ze was overduidelijk verliefd op Wolfs of hij dat nou wel of niet zag. Terwijl Wolfs zijn gevoelens voor haar nooit verdwenen leken te zijn. Niet dat Eva haar gevoelens dat wel waren. "Ja dat snap ik zelf ook niet." zei Eva. "Hoe kunnen we zijn zwakheden gebruiken. Ik ga niemand hier als infiltrant in zetten. Jouw identiteit kent hij nu Eef. Valencia is daar niet op getraind en Aida is zijn typ geloof ik niet helemaal. " Zei Wolfs. "Ik kan zeggen dat ik van kant ben gewisseld om dat ik hem zo mis." Zei Eva. "Ben jij helemaal gek geworden? Ik ga je niet weer in gevaar brengen." riep Wolfs. "Waarom niet?" Vroeg Valencia. "Omdat ik haar dan kwijt ben!" riep Wolfs voor hij er erg in had. "Ik bedoel omdat we dan haar veiligheid niet kunnen garanderen." Eva Glimlachte even. Ze was even vergeten hoe beschermend hij was over haar. "Het is al Goed Floris. Ik ga niet terug." zei ze. Hij kalmeerde. Valencia keek met open mond naar Lupo. Noemde ze hem nou zelfs bij zijn voor naam? Niemand mocht dat. "Goed dan. Wat gaan we dan doen?" vroeg hij. " Hij zal zich nu even verbergen. Hij weet dat ik veel van hem weet. Maar vroeg of laat komt hij wel weer boven water. Zijn ijdelheid zal hem daar toe dwingen. Tot dan is het afwachten denk ik."Zei Eva. "En jij kent niet zijn schuil plaatsen?" Vroeg Valencia. "Nee die weet ik niet. In ieder geval niet allemaal. En hij zal niet naar een schuilplaats gaan die hij mij heeft verteld. Zo dom is hij nou ook weer net niet." "Goed dan wachten we af. Eef zo lang jij nog hier bent wil jij in ons team werken?" vroeg hij. Valencia keek woedend naar hem. Die del in hun team? Wat dacht hij wel niet zeg. Ze schudde haar hoofd. Hij dacht waarschijnlijk met zijn lust in plaats van zijn verstand. "Wat zou dat helpen?" flapte ze er uit. "Eva is de beste rechercheur van Limburg. Misschien wel van Nederland. " Zei hij. "Is ze egt zo goed?" vroeg Nino. Wolfs keek haar even aan. "Ze is veel beter dan goed Nino. Wat zeg je er van Eva?" zei hij. "Moet ik dan voor jou werken?" vroeg ze. "Natuurlijk niet. Je werkt met mij." zei hij. Ze knikte. Ze had met hem samen werken vreselijk gemist. Genaakte Keuzes 2 weken verstreken. Hij voelde zich in deze 2 weken intens gelukkig. Zo als vroeger aten ze samen. Ze werkte samen en brachten na het werk veel tijd met elkaar door. Hij hoopte dat ze voor altijd zou kunnen blijven. Ook al wist hij diep van binnen dat ze terug zo gaan naar Limburg. Maastricht was haar thuis. Niet Veneti?. Hij moest toegeven dat hij ook niet zeker wist of Veneti? wel zijn thuis was. Ze zat op zijn bank en las een boek. Hij staarde even naar haar. Ze was mooier uitzicht dan heel Veneti? bij elkaar. Haar telefoon ging af. Ze stond op en nam hem op. "Met Eva?" ze luisterde even. "Ja ik kom zo snel mogelijk." ze keek Wolfs aan. "Ik moet naar huis." zei ze. Hij zuchtte. Dit was waar hij bang voor was. Dat hij weer afscheid moest nemen van Eva. "je kan met me mee?" zei ze. Hij schudde zijn hoofd. Hij had 9 jaar geleden een keus gemaakt. Daar moest hij bij blijven. Ze besloot nog 1 laatste nacht te blijven. Na het ontbijt pakte ze haar spullen. "misschien kom ik nog wel eens terug zei ze. "Ik breng je naar het vliegveld." zei hij. In de auto had ze nog geprobeerd hem over te halen mee te gaan naar Maastricht. Hoe graag hij ook met haar mee terug ging. Hij kon niet terug. Hij liep met haar mee naar het priv¨¦ vliegtuig wat voor haar klaar stond. "Tot Siens Eva." zei hij en gaf haar een snelle kus op haar mond. "Doe iedereen daar de groeten van me. zei hij vechtend tegen de tranen die hij op voelden komen. "Kom mee naar huis." Zei Eva. "Ik mis je." Hij wilde roepen dat hij haar ook miste. Dat na jaren proberen. Hij haar maar niet uit zijn hoofd en hart kreeg. Maar dat durfden hij niet. "Ik weet het niet Eef." Zei hij. "Ik wel. We zijn samen zo veel beter." Hij sloot zijn ogen om maar niet in de smekende ogen van Eva te hoeven kijken. "Ik denk niet dat ik dat kan Eva." zei hij. Ook al schreeuwde zijn hart om met haar het vliegtuig in te stappen. Ze keek hem begrijpend aan "Ik moet gaan." Ze drukte een sleutel in zijn handen. " Mocht je, je bedenken." Ze kuste hem snel op zijn wang. "Dag Floris Wolfs." Zei ze. en liep de trap op het vliegtuig in. hij zuchtte. Dit was de beste beslissing dat wist hij zeker. Hij keek nog een keer terug. "Dag liefste, Mooie Eva." Zei hij toen ze uit zijn zicht verdween. Met tranen in zijn ogen liep hij weg. Wat moest hij dan? Terug gaan zonder baan? Hij verdiende hier toch goed. Had hier een paar vrienden. Maar toch. Eva. Hij draaide zich om en keek naar het op stijgende vliegtuig. Haar weer zien had alle gevoelens die hij voor haar had weer terug gebracht. Nee. Dat, moest hij bevechten. Eva was een vorig leven. Hoe veel hij dat ook miste. Ze lande op Eindhoven. Alleen. Ze had gehoopt dat hij mee zou komen.ze was toch niet gek? Hij voelde diezelfde spanning toch ook. Die spanning die altijd tussen hen was. Blijkbaar was Itali? spannender. Ze nam een taxi naar huis. Op het bureau zat iedereen al op haar te wachten. Romeo vertelde hoe blij hij was haar weer te zien. Na 20 felicitaties werd het haar te veel ze liep naar de kleedkamer. "Heb je hem nou nog gezien?" Vroeg Marion. "Wie?" Vroeg Eva. "Wie? De paus nou goed. " Zei Marion en ging naast haar zitten "Wolfs natuurlijk." Ze knikte. "Hij heeft me gered." Zei ze. "Iets zegt me dat waar hij ook is dat altijd zal doen." Ze haalde haar schouders op. "Hij wilden niet mee." Tranen sprongen in haar ogen. "Ik hoopte dat." Begon Eva. "Dat jij bijzonder voor hem was." Ze knikte. "Blijkbaar niet genoeg." Ze veegde een traan weg die koppig was ontsnapt. "Misschien wel te bijzonder." Zei Marion haar omhelzend. "Ik breng je naar huis." Zei ze."dat zal een bende zijn." Zei Eva. "Wel nee ik heb het bij gehouden voor je." Zei Marion. Daar stond hij dan weer. Voor datzelfde raam. Een glas whiskey in zijn hand. Was dit het dan? De rest van zijn leven. Naar zijn werk gaan. Daar zijn collega''s zien en doen of alles in orde met hem is. Hier heen terug gaan en weer uren starend uit ditzelfde raam. Hij had gekozen dus kon er maar beter het beste van maken. Hij keek naast hem. Een paar weken had ze hier elke dag naast hem gestaan. Kijkend over Veneti? en zijn beroemde grachten. Ze had zo genoten van dit uitzicht. Hij haalden zijn hand over zijn gezicht. "Denk nou niet aan haar sukkel." zei hij tegen zichzelf. "Je hebt gekozen om te blijven." mopperde hij hardop Hij keek naar de tafel. Daar lag de sleutel die ze hem had gegeven. "Voor als je, je bedenkt." had ze tegen hem gezegd. Maar hij moest zich niet bedenken. Keuzes maak je om achter te staan. Had zijn vader hem geleerd. "En keuzes Floris. Maak je met je verstand. Nooit met je hart." zei hij tegen zichzelf. Dat is wat zijn vader hem geleerd had. Kiezen met je verstand. Hij schonk weer een glas in. Het tweede van de dag. En hij keek weer over Veneti?. Maakte deze ''verstandige keuze hem wel gelukkig? Hij had die 2 weken dat Eva hier logeerde zich zo tevreden gevoeld. "Stop nou Floris." mopperde hij hard op. "Zet haar nou uit je hoofd." riep hij de leegte in. hij dwong zichzelf weer het raam uit te staren. Hij zag een gondel voorbij varen. Hij liep naar de koelkast om wat fris te pakken. In de deur stond een pak chocomel. Hij pakte het uit de koelkast en schonk een glas in. Hij wilde hier eigenlijk helemaal niet meer blijven. Hij wilde naar haar. Terug naar Maastricht. Ze had gelijk gehad. Hij had hier in Veneti? vervangers voor zijn vrienden gezocht. In Nino en Aida. Maar Eva. Eva had hij niet kunnen vervangen. De woorden van zijn moeder spookte in eens door zijn hoofd. "Soms h¨¨ Floris maak je ook verkeerde keuzes met je hoofd. Als je hard nou blijft roepen wat anders te kiezen. Kun je dat ook. Zo lang je maar achter je nieuwe keuze kan staan." maar zij had makkelijk praten. De meeste van zijn keuzes uit het hart waren nou niet egt lekker uit gepakt Hij had die nacht bijna niet geslapen elke keer als hij dan weg zakte, zag hij haar weer. De volgende ochtend stond hij weer op het bureau. "Lupo!"riep Valencia ze had werkelijk verwacht dat hij met Eva mee zou zijn gegaan. Ze glimlachte. Hij had gekozen om te blijven. "We moeten verder om Mauro te vinden. "Zei hij. "Waar is eva nu?"Vroeg Nino. "Terug naar huis." beet Wolfs. "Wil het er niet over hebben ga maar gewoon aan het werk." zei hij. "Ik ben zo terug." hij liep de kantoor ruimte uit. Valencia keek hem na met een verheugde blik in haar ogen. "is dat nou hoe je hem wilt zien?" vroeg Aida. "Is dit hoe hij was?" vroeg ze. "Nee niet zo hij was vriendelijker. Maar hij is wel weer meer zichzelf." zei ze. "Ongelukkig dus. Val ik weet dat je haar niet mag. Ik weet ook waarom maar dat vrouwtje had een invloed op hem. Hij was vriendelijker gezelliger. Vrolijker." zei Aida. "Dus?" vroeg Valencia. "Dus."Aida zuchten. "Ik denk dat hij achter haar aan moet. Kijk me niet zo aan Valencia. Als jij goed diep in je hart kijkt zie jij dat ook." zei Aida. "nee." riep Valencia. "Wees eerlijk. Val. Ook tegen jezelf." zei ze. Valencia keek haar boos aan. "Ik kan hem toch ook gelukkig maken." zei ze. "Ik denk het niet Val. Of je het nou wilt of niet. Hij heeft haar nodig." Aida liep aar de richting waar Wolfs uit het zicht was verdwenen. Ze vond hem in de kleed kamer. "hey." zei ze en ging naast hem zitten. "Wat is er? Waarom zo bits." vroeg ze. "Slecht geslapen dat is alles." zei hij, "weet je dat zeker?" hij keek haar aan. "Het gaat over een tijdje wel weer." zei hij. "Ik zie pijn in je ogen Lupo." zei ze. "Laat me maar. Ga maar aan het werk ik red me wel." zei hij en hij liep de kleed kamer weer uit. Aida zuchtte. Dit ging nog moeilijk worden. The author''s content has been appropriated; report any instances of this story on Amazon. De dagen die volgde, werd het alleen niet beter. Hij sliep steeds slechter werd nog prikkelbaarder. Op een middag was het zelfs zo erg dat hij het kantoor uit stormde en naar huis reed. Daar pakte hij zijn box hand schoenen en sloeg een uur lang tegen zijn box bal aan. Hij wilde het gevoel dat hij had weg slaan. Na het douchen stond hij daar weer. Dat stomme raam met uitzicht over de stad. Weer alleen. Hij wilde niet toegeven aan zijn verlangen om terug te gaan naar Nederland. Hij moest dat bevechten. Hij hoorde in eens een sleutel in het slot. Hij greep zijn geweer. "Rustig ik ben het" riep Aida. Hij liet zijn wapen weer zakken. "Hoe kom je aan mijn sleutels?" vroeg hij. "Die had je op het bureau laten liggen wees iet bang ik heb afgesloten. Ze keek om zich heen het was een rot zooi na zijn boksbal had hij een woede aanval waardoor alle vazen in zijn huis er aan moesten geloven. "wat is hier gebeurd?" vroeg ze. "Niks bijzonders. Rot dag." ze knikte. "Die heb jij steeds vaker Lupo." zei ze. Hij haalde zijn schouders op. "Wat is er toch." vroeg ze. "Ik krijg haar m''n kop maar niet uit." Aida keek hem aan. "Eva?" zei ze. "Ja Eva ja. Ik dacht misschien." begin hij, "als je, je huis sloopt dat ze dan wel je hoofd uit gaat?" zei Aida. "En? is dat gelukt?" hij zuchtte. "Nee dus. Misschien komt dat omdat je haar stiekem niet wilt vergeten." zei ze. "Willen nee. Nooit. Maar moeten ja." Aida glimlachte "je hart wilt wat het wilt Lupo. Daar kun je niet zo veel tegen doen." ze ze. "Haar vergeten moet toch gewoon lukken." zei hij weer uit het raam starend. "Hoe is je dat vorige keer gelukt dan?" vroeg ze. "Niet." antwoordde hij. "In 9 jaar was je haar niet vergeten. Waarom zou dat nu in een paar dagen dan wel lukken?" vroeg ze. "Omdat het moet. Keuzes maak je met je verstand. En als je ze gemaakt hebt dan. Ja dan kun je niet meer terug dan moet je ze door zetten." zei hij. "Ook als ze je zo slopen?" hij knikte. "Ja zelfs dan." ze liep op hem af. "En als je even je verstand uitzet gewoon even niet luisteren naar je hersens. Niet naar wat je moet. Als je luistert naar wat je wilt en nodig hebt. Wat zeg je dan. "Niets."zei hij. "Wees eerlijk tegen jezelf Lupo. Ik ga je een vraag stellen en jij gaat zonder na denken die beantwoorden goed?" hij haalde zijn schouders weer op. "wat is het dat je het aller liefste wilt." zei ze. Hij keek haar aan. "niet na denken antwoorden. Wat wil je het aller liefst." vroeg ze weer "Eva." zei hij en hij staarde weer uit het raam. "ik wil terug naar Eva en naar mijn dochter die over 3 jaar eindelijk vrij komt." zei hij. "waarom ben je dan nog hier?" vroeg ze. "omdat ik daarvoor heb gekozen." zei hij "heel leuk dat verstand. En ook wel nuttig. Maar soms wilt je hart de andere kant op." zei ze. "ja maar met je hart keuzes maken brengt je niet heel veel." zij hij. "waarom ben je werkelijk hier? Vind je het hier fijn?" hij schudde zijn hoofd. "ben je hier gelukkig?" hij Keek Aida aan. "ik denk dat je dat wel weet." ze hij. "andere vraag, wat heb je hier wie heb je hier?" hij keek uit het raam. "Nino. Valencia jou." zei hij. "wat heb je daar?" vroeg ze. "Eva, Fleur. Marion. Romeo.Eva."ze glimlachte. "ze betekent veel voor je h¨¨?" vroeg ze. hij knikte. "ik wist de dag na dat ik hier kwam dat ik eigenlijk daar wilden zijn." zei hij zonder er bij na te denken. "wat maakt haar zo bijzonder?" vroeg ze. "dat heb ik al vertelt. "nooit aan mij. Waarom is die Eva van jou zo bijzonder? Ik wil het weten. "ze is Bloed mooi, slim. Grappig, sterk. Stoer." zei hij ze zag hoe zijn ogen begonnen te glimmen als hij het over haar had. "en wat is dan het mooiste aan haar?" er verscheen een glimlach om zijn mond. "Die ogen. Die prachtige en indringende grijze ogen van haar. Daar kun je uren in verdrinken" ze keek hem aan. "zelfs als je over haar praat licht je op. Lupo dit gaat toch niet. Als je hier blijft zul je dood ongelukkig worden. Ga terug joh." hij keek haar aan. Ze had meer dan gelijk. Hij was hier eenzaam. En als hij er over na dacht waren er maar 2 weken dat hij gelukkig was geweest in Veneti?. De twee weken dat Eva bij hem was. ze keek de kamer weer rond op de bank zag ze iets liggen. Ze pakte het op het was een leren jas. "die is toch van Eva?" vroeg ze. Hij knikte. Hij had hem willen op sturen naar haar. Maar zo kon hij nog even net doen of ze binnen kwam lopen. "ik denk dat ze die wel terug wilt." zei ze en ze legde een hand op zijn schouder. "en dan bedoel ik niet alleen die jas. Ik hoorde haar je smeken om mee te gaan. K denk dat ze jou ook heel erg mist." hij schudde zijn hoofd. "zij komt er wel over heen." Aida keek hem aan. "zij leek jou ook niet vergeten te zijn." zei ze. Ze velde even in de jas zakken. Ze vond een envelop. "wat is dat nou?" vroeg hij. "jouw naam staat er op." zei ze. "open hem maar." zei hij. Hij wilde haar hand schift niet zien. Hij wilde niet aan haar denken. Aida opende de brief. Ze nam even diep adem "wist je dat ik Nederlands kon?" Vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd en keek weer naar buiten. "Lieve Wolfs. Ik heb dit jack in je auto gelegd na dat jij besloot niet mee te gaan. Ik begrijp je en vergeef je ook. Ik ben maar een simpele gewone Limburgse. ik hoop dat je deze vind en ook leest. ik ga je zo vreselijk missen. Eigenlijk kan ik niet zo goed zonder jou. Ik zal me behelpen het is niet anders. Maar het is zo stil thuis zonder je. Ja het is p het bureau misschien harmonieuzer nu. Maar dat laat mij alleen maar meer aan je denken. Ik mis hoe we samen dingen uit puzzelde. Je eigenaardige manier van dingen oplossen. Je cowboy gedrag. Maar ook mis ik jou. Je vriendschap. De manier hoe je me aan het lachen maakt. Je vertrouwen in me. Altijd als ik het moeilijk had was jij degene die me er door heen hielp. Ik vond dat je dat moest weten. Het ga je goed daar Lupo. X Eva." Aida keek op van de brief ze zag tranen over zijn wangen lopen. "denk je nog steeds dat zich wel red?" zei ze. Hij dwong zichzelf naar buiten te blijven kijken. Dit was niet eerlijk. Hij kon het over zijn hart verkrijgen om in Veneti? te blijven door zichzelf voor te houden dat Eva gelukkig was. Waarom moest ze dat nou aan hem schrijven? "Ga Lupo. Zij heeft jou net zo hard nodig als jij haar. Ik zag hoe je naar haar keek. Zo veel liefde. " hij sloot zijn ogen. Ze had gelijk. Ze had volkomen gelijk. Hij keek haar weer aan. "Dank je wel." zei hij. En pakte zijn telefoon. "wat ga je doen?" vroeg Aida. "Ah meneer. Wolfs hier. Ik wil u zeggen dat u per direct voor mij een vervanger moet vinden. Warom? Omdat ik naar huis ga. Vanavond nog." hij hing op. "ik ga naar huis."zei hij en hij pakte Eva''s jas van Aida over. Hij liep naar zijn slaap kamer en pakte een koffer waar hij wat kleding in gooide. En hij liep weer naar beneden. Hij pakte de sleutels van de Ponti van de keuken tafel."wil jij hier afsluiten. Nee weet je wat ga jij hier maar huis sitten. Kom vast nog wel eens terug voor vakantie of zo. Al hoewel Eva en vakantie. Ik ga naar huis Aida. Dank je wel." hij liep de deur uit stapte zijn auto in en reed weg. Hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Naar Maastricht. Maar voor al naar Eva." Van Gedachte veranderd Dagen waren voorbij gekropen, de ponti was weer even leeg als de laatste 9 jaar. Misschien moest ze dit huis maar verkopen. Het deed te veel pijn. De herinneringen aan Frank. Aan Wolfs. Maar weg gaan kon ze ook niet. Ze zetten wat eten in de magnetron. Dat at ze al jaren nu. Ze hoorde voetstappen op de trap. Hoopvol keek ze op. Maar het was weer Marion. "Die teleurstelling in jouw ogen. Ik weet het, Eef." Zei ze. En omhelsde haar. Ze kon het niet helpen. Ze huilde weer. "Ik weet het, Eva, huil maar goed uit. Waarom logeer je niet even bij mij?" Vroeg Marion. "Ik heb Esmees oude appartement erbij, slaap je daar." Eva schudde haar hoofd. "Jawel, kom op." Marion hielp eva omhoog. En nam haar mee naar het appartement waar haar collega Esmee had gewoond. Al haar spullen stonden er nog. "Kom, ga lekker slapen." Zei Marion. Ze maakte zich zorgen om Eva, ze was zo enorm bedroefd sinds ze thuis was. Nog 2 dagen verbleef ze bij Marion. Ze vulde die dagen met praten, tv kijken en vooral huilen. Om alles wat er was gebeurd de afgelopen jaren. Maar vooral omdat ze. Zich zo alleen voelden zonder hem. Ze had Marion niet alles verteld over haar verblijf in Veneti?. En dat zou Ze nooit doen. Ze wilde dat voor zichzelf houden. "Ik wil naar huis, Marion." Zei Eva. Ze moest wel een keer nadenken over hoe eenzaam ze daar ook was. "Ik moet accepteren dat ik hem nooit meer zie." Zei ze. Marion knikte en bracht haar naar huis. Zuchtend liep ze de keuken in, gevolgd door Marion. "Ik snap hem ook wel. Itali?. Lekker eten. Goede wijn. "Mooie vrouwen." Zei Eva. "Ik ben maar een iets te gewone doorsnee Limburgse. Nee, spannends aan." Zei ze. "Wat heb ik wel niet in mijn hoofd gehaald toen ik daar heen ging? Dat ik spannender zou zijn dan die Italiaanse vrouwen. Bijzonderder? Ik ben gewoon alleen maar Eva." Zei ze en ging zitten. Marion glimlachte. "Jij bent vast nooit gewoon Eva voor hem." Zei ze. "Tuurlijk wel anders was hij toch meegekomen." Beet ze. "Sorry. Ik moet hem opgeven. Ik weet het." Zei ze"hij is gevallen voor de cultuur, het eten, de wijnen en. Al die mooie vrouwen." Zei ze. Unauthorized usage: this tale is on Amazon without the author''s consent. Report any sightings. "Ja, Italiaanse vrouwen zijn mooi. Maar de mooiste. Ja de mooiste vrouwen wonen toch in Maastricht." Hoorde ze zijn stem zeggen. Ze draaide zich om en hij kwam de trap aflopen. "Het kostte me 10 seconden om te bedenken dat ik jou niet weer wilde proberen te vergeten." zei hij haar diep in haar mooie ogen aankijkend. "Dat lukt me toch niet." Zei hij. Ze stond op. "Wolfs." Zei ze buiten adem. "Eva." Zei hij. Ze rende naar hem toe en vloog hem om de nek. "Ik heb je zo gemist." Zei ze. "Ik bel Zitman. Om te vragen of je, je oude baan terug mag." Zei ze en liet hem los. "Blijf hier, ik ben zo terug." Ze kuste hem op zijn wang en liep de kamer uit om haar telefoon te pakken. "Mooiste vrouwen?" Zei Marion. "Of is het mooiste vrouw." Ze knipoogde naar hem. "Zeg maar niets, ik zie het wel. Nog altijd smoorverliefd." Zei Marion: "welkom thuis." Ze omhelsde hem. "Bedankt Marion. "Breek haar hart niet weer h¨¨?" Zei ze "ze heeft elke dag om je gehuild. Dus pas op hoor. Anders moet ik je taseren. Op een wel heel vervelende plek", zei ze. "Ja, dank u wel. Ja, zal ik doen." Zei Eva die op hing toen ze de keuken weer in kwam. "Je mag maandag beginnen. Het oplospercentage liep terug, zei ze, sinds we beide weg waren. Ze had van Flamant gehoord hoe goed wij waren. Dus ze heeft geen bezwaar." Eva glimlachte wat haar ogen nog meer liet stralen. Ze was dan nog mooier dan ze altijd al was. Hij kon niet weigeren, al had hij dat gewild. "Dank je wel, Eef." Zei hij. "Het is geen vakantie toch?" zei ze. "Nee. Ik wilde jaren geleden al terug . Toen was jij er niet. Dus had het geen zin." Ze glimlachte. "Welkom thuis dan." Zei ze. "Whisky?" Vroeg ze. "Heb je die dan?" Vroeg hij. "Ja, 9 jaar oude fles is nog wel goed, toch?" Zei ze. "Prima." Hij keek haar na. Hoe had hij ooit kunnen vertrekken? Hoe kon hij ooit denken dat Itali? zijn thuis kon worden zonder Eva. Nee, zijn thuis was geen plaats. Zijn thuis was een persoon. Eva was zijn thuis.